Σκανδαλίζομαι στην εκκλησία.

Ένας λογισμός που ίσως έχει περάσει από το μυαλό των χριστιανών και που συχνά τον ακούμε από χριστιανικά στόματα είναι πως «δεν θέλω να πάω στην εκκλησία γιατί σκανδαλίζομαι, προσεύχομαι και στο σπίτι μου».

Στην εποχή που ζούμε η νέα τάξη πραγμάτων έχει εισχωρήσει στον χώρο της εκκλησίας και έχουμε δει όντως πολλά με τα μάτια μας που μπορούν να μας σκανδαλίσουν και να μας αποτρέψουν από τον συχνό εκκλησιασμό.

Ξεκινώντας από ψηλά θα διαπιστώσουμε ότι η εξουσία και το χρήμα έχει κυριαρχήσει και δυστυχώς το λάθος παράδειγμα παρασύρει το ποίμνιο σε λάθος δρόμο ή το απομακρύνει τελείως. Είναι η πιο συχνή δικαιολογία για να μην πηγαίνουμε στην εκκλησία και ακούμε τον λάθος λογισμό που μας τονίζει  όσα πράττουν όσοι έχουν αυτή την εξουσία. Αρκεί μία άσχημη είδηση ή μία άσχημη συμπεριφορά του κλήρου για να μας αποτρέψει από τον αγώνα μας;

Συχνά ακούμε παράπονα πως όσοι εκκλησιάζονται σκανδαλίζονται από τον κόσμο. Πως πηγαίνουν στην εκκλησία για κοινωνική κριτική, για να δείξουν  πως είναι καλοί χριστιανοί, ακόμα και για δημόσιες σχέσεις ή για την εικόνα τους.

Αξίζουν όμως αυτοί οι λογισμοί να μας αποτρέψουν από τον συχνό εκκλησιασμό μας;

Ακόμα και αν όλοι αυτοί οι προβληματισμοί είναι σωστοί, δεν αξίζει να τους αφήσουμε να μας στερήσουν το υπέροχο δώρο του εκκλησιασμού που μας χάρισε ο Θεός, σκεπάζοντάς μας με την Θεία Χάρη που νιώθουμε μέσα στον Ναό.

Το πρώτο πράγμα που με είχε συμβουλέψει ο πνευματικός μου ήταν να εκκλησιάζομαι συχνά. Πόσο δίκιο είχε, το κατάλαβα αργότερα... Είναι ο οίκος του Θεού που μας περιμένει όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε να κλάψουμε και να γαληνέψουμε στην αγκαλιά Του. Είναι οι εικόνες των Αγίων που σου δείχνουν την ζωντανή παρουσία τους μέσα στον Ναό. Είναι η στιγμή που θα κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού για να μας ελεήσει ο Θεός και να κατοικήσει μέσα μας. Είναι ζωντανό το Άγιο Πνεύμα για να μας φωτίσει. Είναι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι που βρίσκονται στην Αγία Τράπεζα. Είναι όσα δεν είμαστε άξιοι να δούμε με τα γήινα μάτια μας, αλλά τα νιώθει η ψυχή μας. Όσα λόγια και αν μας πει κάποιος, αν δεν βρεθούμε εκεί την ώρα της Θείας Λειτουργίας δεν θα νιώσουμε στην ψυχή μας την ανάπαυση.

«Είναι η στιγμή που θα πάρεις δύναμη για να κυλήσει ομαλά η εβδομάδα σου», μου είχε πει η γερόντισσα όταν παραμέλησα τον εκκλησιασμό.

Με πίστη, αγάπη, υπακοή και μετάνοια ας σταθούμε στην ουσία του εκκλησιασμού, αφήνοντας την κρίση όσων μας σκανδαλίζουν στον Θεό  και ας ευχηθούμε να μας βοηθάει να διώχνουμε τους κακούς λογισμούς με καλούς λογισμούς με την Θεία Φώτισή Του.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου

Πηγή: http://ellasnafs.blogspot.gr/

Η μικρή Ολλανδέζα με το όνομα… Τσαμπίκα!

Γράφει ο Νεκτάριος Καλογήρου

Η μικρούλα είναι πανέμορφη, ετών τριών, κατάξανθη και μάτια μπλε. Οι γονείς της είναι από την Ολλανδία, μα το όνομά της είναι… Τσαμπίκα! Το κοριτσάκι αποτελεί την ενσάρκωση των προσδοκιών και των ελπίδων όλων των ζευγαριών και κυρίως των γυναικών που έχουν όνειρο ζωής την απόκτηση ενός παιδιού. Θαύματα γίνονται και η μικρή αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη, καθώς ήρθε στον κόσμο ακριβώς ένα χρόνο μετά την επίσκεψη των γονέων της στη Ρόδο και το προσκύνημα που έκαναν στην Παναγιά Τσαμπίκα.

Η μητέρα της μικρής Τσαμπίκας, η κα Ashley Vransen είναι μια υγιέστατη, νεαρή κοπέλα, στην οποία όμως οι ιατροί διέγνωσαν δυσκολία τεκνοποίησης. Όπως η ίδια περιέγραψε στη «δημοκρατική», «είχα κάνει στην Ολλανδία όλες τις εξετάσεις που γίνονται συνήθως και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι αν θέλω παιδιά θα πρέπει να καταφύγω στην τεχνητή γονιμοποίηση». Το αποτέλεσμα αυτό επιβεβαιώθηκε ξανά και ξανά από διάφορα ιατρικά κέντρα.

Ως φυγή από την απογοητευτική καθημερινότητα, ο Joey Westenberg, σύζυγος της Ashley, πρότεινε να έρθουν για ολιγοήμερες διακοπές στη Ρόδο. Αλλωστε, ο κ. Westenberg κατά τα προηγούμενα χρόνια είχε έρθει στο νησί αρκετές φορές και γνώριζε καλά πως εδώ θα είχαν την ευκαιρία πραγματικής ξεκούρασης. Ο ίδιος ο κ. Joey θυμάται: «ήμασταν στην παραλία Τσαμπίκας και απολαμβάναμε το λαμπερό ήλιο. Τότε, κοιτώντας προς το βουνό είδα το μοναστήρι και πρότεινα στη σύζυγό μου ν’ ανεβούμε μέχρι εκεί. Λίγες ώρες αργότερα ήμασταν στα σκαλοπάτια που οδηγούν στο εκκλησάκι της κορυφής. Όταν φτάσαμε στην είσοδο, είδαμε κι άλλους τουρίστες και όλοι διάβαζαν το βιβλίο των επισκεπτών. Σε αυτό διαβάσαμε κι εμείς ιστορίες γυναικών που παρακάλεσαν την Παναγιά Τσαμπίκα για εκείνο που ποθούσαν πιο πολύ και τελικά κατάφεραν να τεκνοποιήσουν. Το ίδιο κάναμε με τη σύζυγό μου».

Ο Joey Westenberg μιλούσε προς τη «δημοκρατική» γεμάτος ενθουσιασμό, προσπαθούσε να τα πει όλα με μια ανάσα. «Η σύζυγός μου δάκρυζε με τα όσα διάβαζε και με τα δάκρυα αυτά παρακαλέσαμε την Παναγία να βοηθήσει κι εμάς».

Ολοκληρώνοντας τις διακοπές του, το ζευγάρι επέστρεψε στην Ολλανδία και τρεις μήνες μετά η Ashley νιώθοντας πως έχει κάποιο γυναικολογικό πρόβλημα, επισκέφθηκε τον ιατρό της και από τις εξετάσεις που έκανε, διαπιστώθηκε ότι ήδη βρισκόταν την τέταρτη εβδομάδα της κύησης.

Δεν έγινε γνωστό αν τελικώς οι ιατροί έσκισαν τα πτυχία τους, ωστόσο όλοι συμφώνησαν ότι πρόκειται για κάποιο θαύμα, το οποίο ολοκληρώθηκε με τη γέννηση της μικρής Ολλανδέζας. «Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη, τη μικρή την ονομάσαμε Τσαμπίκα και ως δεύτερο όνομα της δώσαμε και το Μπέλα, την φέραμε στη Ρόδο και την ανεβάσαμε στην Παναγιά, να τη δει, να δει τη νονά της» εξήγησε η μητέρα. Η ίδια δήλωσε ότι «ουδέποτε ήμασταν θρησκευόμενοι άνθρωποι, έτσι έχουμε μεγαλώσει στην ολλανδική κοινωνία, όμως αυτό που ζήσαμε έχει αλλάξει την κοσμοθεωρία μας».

Από τη δική του πλευρά ο πατέρας της μικρής Τσαμπίκας δήλωσε βέβαιος ότι στην οικογένειά θα έρθει κι ένα αγόρι και σε αυτό θα δώσουμε το όνομα Τσαμπίκος. Μάλιστα, ο ίδιος φέτος θα κάνει στον ώμο του τατουάζ με το πρόσωπο της Παναγιάς.

«Εκείνη είναι που μου έδωσε το πιο μεγάλο δώρο της ζωής μου και θέλω να την έχω πάντα μαζί μου, να ξέρει ο κόσμος τη δύναμή της». Από τη δική της πλευρά η Ashley, πριν από λίγες ημέρες και όσο βρισκόταν για διακοπές στη Ρόδο έκανε στον καρπό της τατουάζ με την λέξη «οικογένεια».

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ- ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

-Ανατριχίλα και δέος! Φοβερό όραμα για την Ελλάδα, με την Παναγία μας γονατιστή μπροστά στον Χριστό, που συγκλονίζει!!!

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τῆς Ἐλευθερώτριας

Ψάλλει η χορωδία Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμότειχου , Ορεστιάδας και Σουφλίου υπό του Χωράρχη Κισσούδη Χρήστου.

(Ερασιτεχνική εγγραφή από διαχειριστή της σελίδας https://www.facebook.com/pages/%CE%A0... ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ).

Ἦχος α´.

Εἰκόνα σου ἁγίαν, Ἐλευθερώτριαν Ἄχραντε, νῦν πανευλαβῶς προσκυνοῦντες, γεραίρομεν, Παρθένε· ἐπέστη γὰρ σκέπη πρὸς ἡμᾶς, βραβεύουσα θαυμάτων προχοήν. Ἐκ παντοίων κινδύνων, καὶ νόσων ἡμᾶς ἀπαλλάττουσα εὐχαρίστως βοῶμεν. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς διὰ τοῦ τόκου σου.

Γέροντος Παϊσίου «Ή μετάνοια βοηθάει νά εξαφανισθή το κακό».

Ο Άγιος Παΐσιος

Όταν ζητούμε μετάνοια από τόν Θεό γιά τόν κόσμο, νά βάζουμε καί τόν εαυτό μας μέσα σ’ αυτούς πού έχουν φταίξει καί νά μή λέμε: «Βοήθησε τόν κόσμο πού είναι αμαρτωλός». Οί Τρεις Παίδες γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, και όμως δεν είπαν «τί φταίμε εμείς;», αλλά είπαν: «Δικαίως πάθαμε, έπρεπε και περισσότερα να πάθουμε».
Μιλούσαν σάν να ήταν από αυτούς πού παρέβησαν τις εντολές του Θεού πριν από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, σάν νά ήταν και αυτοί συμμέτοχοι στην αμαρτία, ενώ ήταν αμέτοχοι, αφού δεν είχαν ακόμη γεννηθεί.
Πόσο μέ συγκινεί ή προσευχή πού έκαναν, όταν βρίσκονταν μέσα στο καμίνι! «Δίκαιος ει, Κύριε, επί πασιν οίς έποίησας ημιν… Οτι ήμάρτομεν και ήνομήσαμεν…
Και νυν ουκ έστιν ημίν ανοίξαι τό στόμα ημών. Μη δη παραδώης ημάς εις τέλος… και μη αποστήσης τό έλεος σου αφ’ ημών διά “Αβραάμ τον ήγαπημένον υπό σου».
Δηλαδή, «δίκαια μας τιμωρείς, Κύριε, γιατί αμαρτήσαμε, αλλά μόνο γιά χατίρι του Αβραάμ πού τον αγαπάς, γιατί δέν αμάρτησε, μή μας εγκαταλείπης».
Έβαζαν καί τον εαυτό τους μέσα στους αμαρτωλούς, καί τό πίστευαν, γι’ αυτό έγινε τό καμίνι δροσιά. Ενώ τον ειδωλολάτρη πού πήγε νά δη τό καμίνι, τόν πήραν οι φλόγες[1] .
Ό άνθρωπος, αν δέν δουλεύη έτσι, αρχίζει συνέχεια νά δικαιολογήται. «Ό διάβολος μέ έβαλε καί αμάρτησα» ή «ό Αδάμ φταίει, ή Εύα φταίει· δέν φταίω έγώ».
Ένας θεολόγος μου είπε μιά φορά: «Καί τί χρωστάμε εμείς τώρα νά ταλαιπωρούμαστε έξ αιτίας της Εύας;». «Ευλογημένε άνθρωπε, του λέω, σέ πειράζει αυτό γιά νά σωθής;».
Τί φταίει ό Αδάμ ό καημένος ή ή Εύα ή φουκαριάρα; Ένα σφάλμα έκαναν καί πόσους αιώνες ήταν στον Άδη, ενώ εμάς ήρθε ό Χριστός καί μας λύτρωσε. «Έβδομηκοντάκις επτά φορές αν αμαρτήσετε καί μετανοήσετε, είπε, σάς συγχωράω!»[2] .
Χιλιάδες φορές άμαρτάνουμε καί ό Χριστός μάς συγχωράει – αρκεί νά μετανοούμε ειλικρινά, καί νά λέμε ότι φταίει ό Αδάμ καί ή Εύα; Καί νά δήτε δέν βάζουν το όνομα Εύα να δώσουμε το όνομα Εύα σε μια αδελφή, ή τουλάχιστον Ζωή, αν είναι δύσκολο Εύα! Μά είναι πολύ αδικημένη!
Αυτή είναι ή μάνα μας, ή μητέρα όλου του κόσμου, και ούτε κάν τό ονομά της δέν θέλουμε νά ακούσουμε.
Και τήν κατάρα, στην ουσία, στον διάβολο τήν έδωσε ό Θεός. «Και ό όφις ήταν φρόνιμος»[3]. Μπήκε ό διάβολος στο φίδι, για νά ξεγελάση τόν άνθρωπο.
Και βλέπεις, όλοι τά βάζουν μέ τήν Εύα, ότι αυτή μας χαντάκωσε, ενώ θά ήμασταν μια χαρά στον Παράδεισο, άν δέν γινόταν ή παράβαση!
Αν και εμάς μάς έλεγε ό Χριστός, «αφού σφάλατε μία φορά, θά πάτε τόσους αιώνες στον Άδη», ε, τότε νά έλεγε κανείς κάτι!… Τί αχάριστος κόσμος!
Πάντως ή μετάνοια είναι μεγάλη υπόθεση. Δέν έχουμε καταλάβει ότι ό άνθρωπος μέ τήν μετάνοια μπορεί νά άλλάξη τήν απόφαση τού θεού.
Δέν είναι μικρό πράγμα αυτό, νά έχη τέτοια δύναμη ό άνθρωπος. Κάνεις κακό; Ό Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σταματά και σου δίνει ευλογίες.
Όταν δηλαδή συνέρχεται τό άτακτο παιδί, μετανοή και δέρεται από τήν συνείδηση του, τότε ό Πατέρας του τό χαϊδεύει μέ αγάπη και τό παρηγορεί. Οί Ισραηλίτες, επειδή είχαν ξεφύγει από τις εντολές τού Θεού, έζησαν στην αιχμαλωσία εβδομήντα πέντε χρόνια.
Και τελικά, όταν μετανόησαν, παρουσιάζεται ό βασιλιάς Κύρος, πού τολμά νά πή κανείς ότι φάνηκε καλύτερος από τους υιούς του Ισραήλ, οί όποιοι είχαν μολύνει τά ιερά πού είχαν γιά τίς θυσίες. Του άλλαξε τό μυαλό ό Θεός και τόν έκανε νά πιστεύη στον Θεό του Ουρανού.
Έτσι άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, τους έδωσε χρήματα, ξυλεία γιά τόν Ναό, τους έφτιαξε τό τείχος της Ιερουσαλήμ καί έδειξε τέτοια καλωσύνη καί τέτοια ευλάβεια, πού δέν έδειξαν κατά κάποιον τρόπο οΰτε οι Ισραηλίτες[4]. Και όλα αυτά, γιατί μετανόησε καί άλλαξε ό λαός[5]. Πόσο βοηθάει ή μετάνοια, γιά νά έξαφανισθή τό κακό!
Τά βιβλία των Μακκαβαίων νά τά διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά. Τί διαταγή είχε δώσει ό βασιλιάς! Νά καταπατήσουν οι ελέφαντες τους Ισραηλίτες!
Πήγαν οί άλλοι, ετοίμασαν τήν τελετή, πότισαν πεντακόσιους ελέφαντες μέ δυνατό κρασί καί λιβανωτό, γιά νά τους εξαγριώσουν, καί περίμεναν τον βασιλιά νά παρουσιασθή, γιά νά αρχίσουν τήν τελετή. Αλλά ό βασιλιάς είχε ξεχάσει τήν διαταγή πού έδωσε.
Πηγαίνει ό έλεφαντάρχης νά ειδοποίηση τον βασιλιά, γιατί δεν είχε παρουσιασθή ακόμη. «Βασιλιά, του λέει, σε περιμένουμε.
Όλα τά έχουμε έτοιμα· τους ελέφαντες, τους Ιουδαίους, οί προσκαλεσμένοι περιμένουν». «Ποιος σας είπε νά κάνετε τέτοιο πράγμα;», του λέει! Φωνές, απειλές…
Καί αυτό δέν έγινε μιά φορά άλλα τρεις[6]. Μικρό πράγμα ήταν νά ξεχάση ό βασιλιάς τήν εντολή πού είχε δώσει ό ίδιος; Καί όχι μόνον αυτό, αλλά τελικά άλλαξε όλη τήν στάση του προς τους Ιουδαίους. Όλη ή βάση εκεί είναι: Νά μετανοήση ό κόσμος.
– Γέροντα, οί σύλλογοι ειρήνης πού ιδρύονται από διάφορα κράτη βοηθούν γιά τήν ειρήνη στον κόσμο;
– Εξαρτάται. Είναι καί μερικοί πού ξεκινούν μέ καλή διάθεση. Αλλά, όταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ένα σωρό άκρη δέν βρίσκεις, γιά νά φέρουν τήν ειρήνη στον κόσμο, πώς νά βοηθήσουν;
Ό Θεός νά μέ συγχώρεση, αυτά είναι κουρελούδες τού διαβόλου. Γίνεται ειρήνη μέ αμαρτωλό συνεταιρισμό; Πώς μπορεί νά έρθη ή ειρήνη, όταν οί άνθρωποι δέν συμφιλιωθούν μέ τον Θεό; Μόνον όταν συμφιλιωθεί ό άνθρωπος μέ τον Θεό, έρχεται και ή εσωτερική ειρήνη και ή εξωτερική.
Γιά νά συμφιλιωθεί όμως ό άνθρωπος μέ τον Θεό, πρέπει νά έρθη σέ συναίσθηση, νά μετανοήση, νά ζή σύμφωνα μέ τις εντολές του Θεού, και τότε έρχεται ή Χάρις καί ή ειρήνη του Θεού μέσα του, οπότε μπορεί νά βοηθήση καί γιά τήν ειρήνη γύρω του.
1. Βλ. Δαν. 3-11, Προσευχή Άζαρίον καί Ύμνος των Τριών Παίδων.
2. Βλ. Ματθ. 18,22.
3. Βλ. Γεν. 3, 1.
4. Βλ. Β’ Έσδρ. 1,1 κ.έ.
5. Βλ. Α ‘ Έσδρ. 8, 88-92.
6. Βλ. Γ’ Μακ. 5, 1-35.
Απόσπασμα από τις σελίδες 353 -356 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πηγή: http://orthodoksiierapostoli.blogspot.gr/

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’.

Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών , συ εί ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο.

ΔΟΞΑ ΠΑΤΡΙ ΚΑΙ ΥΙΩ ΚΑΙ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ

Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών , συ εί ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο.

Ο χριστιανός που προοδεύει, μοιάζει με το στάχυ...

 

Είπε γέρων: Ο χριστιανός που προοδεύει, μοιάζει με το στάχυ. Όσο περισσότερο ωριμάζει, τόσο περισσότερο χαμηλώνει το κεφάλι.

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/

«Η μεγαλύτερη ταπείνωση είναι να υποτάσσεται ο νους μπροστά στα μυστήρια του Θεού και να μην ρωτά πώς και γιατί.»

Με ρωτούν: Γιατί πέθανε το παιδί μου; Γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι με πόνους; Γιατί έχω αποτυχημένο γάμο; Γιατί έμεινα χωρίς εργασία; Γιατί τόσες συνεχής δοκιμασίες σε μένα;

Γιατί… Γιατί… Γιατί….

Και βέβαια η σιωπή είναι η απάντησή μου!

Τι να πω; Πώς να ερμηνεύσω τα γεγονότα με τα μέσα που διαθέτω; «Τις έγνω νουν Κυρίου;» Ποιος γνωρίζει το νου του Θεού; Ή μήπως να τολμήσω να γίνω δικηγόρος του;

 Το 1982, ως διάκονος, παρευρέθηκα στην κηδεία του Αρχιμ. Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, με το πλούσιο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Μετά την ταφή καθίσαμε για ένα καφέ στην αίθουσα του Ιδρύματος Άγιος Νεκτάριος, που ίδρυσε ο ίδιος. Η αδελφή του π. Κωνσταντίνου ρώτησε με πόνο και έννοια το Μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεο:

-Γιατί, Σεβασμιώτατε, ο Θεός επέτρεψε να φύγει τόσο γρήγορα και να αφήσει το τεράστιο αυτό έργο, που γινόταν “προς δόξαν Θεού;

Ο άγιος Ύδρας, με την άνωθεν σοφία που τον χαρακτήριζε, απάντησε: «Η μεγαλύτερη ταπείνωση είναι να υποτάσσεται ο νους μπροστά στα μυστήρια του Θεού και να μην ρωτά πώς και γιατί;»

Η απάντηση αυτή μού έμεινε στην καρδιά και νομίζω είναι η βάση για «κατανόηση» των μυστηρίων του Θεού. Αφού η λογική του Θεού διαφέρει από αυτή του ανθρώπου, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα ανερμήνευτα και να κατανοήσουμε τον Ακατάληπτο;

Διάβασα κάπου, από τα πολλά που γράφονται, ότι ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είπε πως μετά το θάνατό μας, όταν θ’ αντικρύσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο το Χριστό, θα καταλάβουμε το γιατί και το πώς της ζωής μας και θα μας εξηγηθούν όλα όσα περάσαμε στον κόσμο αυτό. Τότε, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, θα του πούμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που επέτρεψες αυτά για μένα!».

Νομίζω ότι μπορεί πιο εύκολα ο άνθρωπος να σηκώσει τον όποιο σταυρό του, αν γνωρίζει γιατί συμβαίνει και ποιο θετικό αποτέλεσμα θα έχει. Όμως, η πίστη – εμπιστοσύνη στο Θεό δεν προϋποθέτει την αποδοχή με υπομονή της δοκιμασίας; Η πίστη ως σχέση δίνει την ασφάλεια της αγάπης του Θεού, που, ως εμπειρική, δεν αμφισβητείται. Γι’ αυτό, όταν γευτούμε την αγάπη Του, πιο εύκολα Τον εμπιστευόμαστε και υπομένουμε.

Στα μυστήρια της ζωής, όπου κρίσιμες υπαρξιακές καταστάσεις μάς συγκλονίζουν συθέμελα και διαλύουν κάθε τι το ψεύτικο και επιφανειακό, χρειάζεται να στεκόμαστε με σιωπή και σεβασμό και πίστη. Είναι η ώρα που ο Θεός μας φωνάζει προσωπικά: «Σ’ αγαπώ και σε θέλω! Ακολούθει μοι! »

Η κλήση είναι κρίση. Ή αρνούμαστε να πορευτούμε την οδόν του Κυρίου με τα συνεχή «γιατί» που εκφράζουν αντίδραση και απιστία ή ακολουθούμε αυτόν «όπου αν υπάγει», με συνοδοιπόρους τους μάρτυρες και οσίους, με εμπιστοσύνη, υπομονή και προσευχή, που μας αποκαλύπτουν τα μυστήρια του Θεού «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/

Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά: Κάποιοι άνθρωποι είναι χειρότεροι από τον διάβολο!

Δυό είναι τα κύρια γεγονότα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευλογημένοι μου Χριστιανοί. Το πρώτο είναι η θεραπεία του δαιμονισμένου. Το δεύτερο είναι η καταστροφή της αγέλης των χοίρων. Παράλληλα παρουσιάζονται τρία αιτήματα μέσα απ΄αυτή την περικοπή. Το πρώτο είναι αίτημα των δαιμόνων,το δεύτερο απαίτηση των κατοίκων της περιοχής που επισκέφθηκε ο Κύριος και την απάλλαξε από την απειλή ενός τραγικού δαιμονισμένου που είχε καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος της περιφέρειας. Και το τρίτο ήταν η ικεσία του θεραπευμένου και γεμάτου ευγνωμοσύνη δαιμονιζομένου.

Βλέπουμε, λοιπόν, από το ένα μέρος δαιμόνια στη χώρα των Γαδαρηνών, από το άλλο άνθρωποι της περιοχής. Τα δαιμόνια δέν αρνούνται την παρουσία του Χριστού,μα μήτε μπορούν να τον πολεμήσουν,διότι αναγνωρίζουν την ανωτερότητά Του. Γι΄αυτό ζητούν την άδειά του να φύγουν και να εισέλθουν στους χοίρους. Σε λίγο τα δαιμόνια φεύγουν, μή αντέχοντας την παρουσία του Χριστού. Έρχονται οι άνθρωποι, οι Γαδαρηνοί. Αυτοί αρνούνται τον Χριστό. Δέν τον θέλουν. Πάνω από τον Χριστό προτιμούν το οικονομικό τους συμφέρον. Τόν διώχνουν επειδή τους χάλασε το παράνομο εμπόριο των γουρουνιών, και έτσι ο Χριστός φεύγει, διότι η σωτηριώδης παρουσία Του δεν μένει πουθενά με τη βία.

Άνθρωποι χειρότεροι από τον διάβολο! Είδατε ή ακούσατε ποτέ Σατανά να σκοτώνει Σατανά; Ανθρωποκτόνος είναι ο Σατανάς( Ιω. 8,44). Σατανοκτόνος δεν γίνεται. Δεν εξαφανίζει διάβολος διάβολο. Τα δαιμόνια έχουν σατανική αλληλεγγύη. Ενώ ο άνθρωπος! Μισεί και πολεμά το δικό του γένος, τους ομογενείς του, τούς άλλους ανθρώπους. Ο άνθρωπος καταντά ανθρωποκτόνος.

Εκείνος, που μισεί τον αδελφό του, τι άλλο κάνει από του να σκοτώνει τον συνάνθρωπό του; « Ο μισών τον αδελφόν αυτού ανθρωποκτόνος εστίν, και οίδατε οτι πάς ανθρωποκτόνος ούκ έχει ζωήν αιώνιον ».( Α΄Ιω.3,15).

Εκείνος, που συκοφαντεί ή σκανδαλίζει τον άλλον, τί άλλο κάνει από του να τον φονεύει ηθικά και πνευματικά;

Αλλά και σωματικά άνθρωπος σκοτώνει άνθρωπο. Ο αρχισατανάς δεν οπλίζει το χέρι κανενός διαβόλου για να σκοτώσει διάβολο. Οπλίζει όμως τα χέρια των ανθρώπων για να αλληλοσκοτώνονται μεταξύ τους. Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι στον Χριστό.

Πόσοι άνθρωποι πιστεύουν ακράδαντα στο Χριστό; Τα δαιμόνια πιστεύουν. Πώς τον ονόμασαν «Υιόν του Θεού του Υψίστου». Πώς αναγνώρισαν την δύναμή του « Μη με βασανίσης » (στ.28). Αν μπορούσαν σε μιά θεία Λειτουργία μαζί με τους ανθρώπους να παρευρίσκονται και δέκα δαιμόνια, την ώρα που ο Ιερεύς λέγει « Τα σά εκ των σών», θα έτρεμαν τα δαιμόνια από τον φόβο τους. Οι άνθρωποι ούτε τρέμουμε, ούτε κάποιο δέος αισθανόμαστε. Πολλοί ούτε κλίνουν την κεφαλή. Με απάθεια στέκονται. Μπορεί μάλιστα να μην καταλαβαίνουν οι πολλοί τί ευλογία και δωρεά οι Χριστιανοί δέχονται την στιγμή εκείνη.

Πόσοι άνθρωποι πιστεύουν, ότι ο Χριστός είναι ο παντοδύναμος Θεός και όχι το χρυσάφι που έχουν και δυστυχώς σ΄αυτό βασίζονται;

Στον Σατανά δεν ωφελεί καθόλου η ομολογία της πίστεως για την Θεότητα του Χριστού, ενώ για τον άνθρωπο είναι απολύτως αναγκαία για τη σωτηρία του. Η ομολογία του διαβόλου είναι παντελώς άχρηστη, διότι δεν έχει σύνδεση με το Θεό. Η ομολογία όμως για τον άνθρωπο είναι απολύτως χρήσιμη, διότι ο άνθρωπος συνδέεται με το Θεό. Οι άνθρωποι δεν προσεύχονται!

Ο Σατανάς προσευχήθηκε « δέομαί σου μη με βασανίσης »(στ.22) Η προσευχή του βέβαια δεν εισακούσθηκε γιατί αποκλείεται ο διάβολος με την προσευχή να πάψει να είναι διάβολος. Απλώς αλλάζει τόπους βασάνων. Πόσοι όμως άνθρωποι κάνουν προσευχή, λέγοντας τα λόγια που είπε ο Σατανάς; Χριστέ μου,σε παρακαλώ, κάνε, ώστε να μη βασανίζομαι σε τούτη τη ζωή με τα πάθη μου, τα λάθη μου και στην άλλη ζωή με την αιώνια κόλαση. Πόσοι άνθρωποι προσευχόμαστε με τέτοια αγωνία;

Και δέν φτάνει αυτό, αλλά και συνεταιρίζονται με τον διάβολο. Ο Χριστός δεν συνεργάσθηκε ποτέ με τον διάβολο, μα μήτε και οι Απόστολοι. Ενώ εμείς σήμερα; Πάνω στη μανία μας ν΄αποκτήσουμε χρήματα, θέλουμε να συνταιριάσουμε Χριστό και διάβολο. Πόσα λεφτά βγάζουν εκείνοι, που ασχολούνται με μαντείες και μαγείες, μέ αστρομαντείες και αστρολογίες. Δέχονται αποκαλύψεις, κάνουν λόγο για μάγια που δήθεν τα βγάζουν, για ξόρκια και για ένα σωρό παρεμφερή πράγματα. Πρόκειται για αγυρτεία και φανερή εκμετάλευση. Ας το κατανοήσουν οι Χριστιανοί: Ο ήλιος ποτέ δεν διαφημίζει το σκοτάδι, ούτε το σκοτάδι τον ήλιο. Δεν επιτρέπονται επισκέψεις σέ μάγους και σε χαρτορίχτρες, σε αστρολόγους και μέντιουμ από την μιά, και σε πνευματικούς από την άλλη. Το τονίζει ο Κύριος το φωνάζει ο Απ.Παύλος: Δέν μπορούμε με το ένα πόδι να είμαστε στο Χριστό και με το άλλο στο Σατανά. « Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων» (Α΄Κορ. 10,21).

 Μπορούμε να μετανοούμε!

 Σε πολλά ο άνθρωπος μοιάζει με το διάβολο. Εχει όμως όσο ζεί μιά δυνατότητα, που δεν έχει ο Σατανάς .Είναι η δυνατότητα της μετανοίας. Όσες αμαρτίες κι άν έχει κάνει, όσο βαθιά κι άν έχει πέσει, μπορεί ν΄απλώσει το χέρι στο Χριστό, νά κάνει τήν κίνηση της μετανοίας. Καί τότε, άμέσως λειτουργεί η σωτήρια επέμβαση του Θεού. Ο Χριστός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». (Α΄Τιμ.2,4). Ο διάβολος αποκλείεται ν΄αλλάξει, να ξαναγίνη άγγελος. Ο άνθρωπος όμως μπορεί να γίνη άγγελος. Η μεταβολή του ανθρώπου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Αυτό το θαύμα άς ζητάμε από τον παντοδύναμο Θεό, το θαύμα για την λύτρωση του σημερινού σατανικού ανθρώπου και για την διά της πίστεως αγγελοποίησή του. Αμήν.

Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής

Πηγή: http://imverias.blogspot.gr/

ΜΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΝ - В Киеве мироточит икона прп. Гавриила (Ургебадзе)

ΜΥΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ.

Πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

Ο Νεομάρτυς Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης (Λάρισα 21/10/1773).

Ο Νεομάρτυς Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης

Ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από οικογένεια λευιτική. Ο ιερέας πατέρας του είχε γεννηθεί στο Γεράκι της Λακωνίας και η μητέρα του στις Γούβες Μονεμβασιάς. Το 1770, την περίοδο των Ορλοφικών, έγινε στην περιοχή επιδρομή Αλβανών που έφερε την καταστροφή. Ο πατέρας του φονεύτηκε ενώ η μητέρα του και ο ίδιος αιχμαλωτίστηκαν και οδηγήθηκαν στο σκλαβοπάζαρο της Λάρισας. Και οι δυο πουλήθηκαν σε έναν Οθωμανό από τη Θεσσαλονίκη. Ο αφέντης του Ιωάννη, επειδή ήταν άτεκνος, επεδίωκε να υιοθετήσει το μικρό ορφανό Χριστιανόπουλο.

Γι΄ αυτό το λόγο καθημερινά προσπαθούσε να τον κάνει να αλλαξοπιστήσει. Όμως εκείνος, παρά τα παρακάλια και τις απειλές, έμενε σταθερός στην πίστη του. Εκνευρισμένος ο Τούρκος από τη στάση του Ιωάννη, τον οδήγησε μια μέρα με το γυμνό του ξίφος στην αυλή ενός τζαμιού της Λάρισας. Εκεί με τη βοήθεια και άλλων Οθωμανών προσπάθησαν με κλωτσιές και χτυπήματα να τον κάνουν να υποχωρήσει. Εκείνος όμως απαντούσε ανδρεία: “Δε γίνομαι Τούρκος. Εγώ Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω ν΄ αποθάνω.” Η γυναίκα του Οθωμανού προσπάθησε με μάγια, βοηθούμενη από άλλες γριές Τουρκάλες, να διαστρέψει την πίστη του. Μάταια όμως. Η Θεία Χάρη προστάτευε το νεαρό Ιωάννη.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια του 15Αύγουστου, επειδή ο Ιωάννης δεν ήθελε να αρτυθεί, χαλώντας τη νηστεία, ο αφέντης του τον κλείδωσε στο σταύλο των αλόγων. Εκεί, άλλοτε τον χτυπούσε κι άλλοτε τον κρεμούσε ανάποδα, καπνίζοντάς τον με άχυρα που έκαιγε. Αυτός όμως, επικαλούμενος το όνομα της Θεοτόκου, για τη χάρη της οποίας νήστευε, και παρά τις προσπάθειες της ίδιας του της μητέρας που τον λυπόταν, κατόρθωσε να μείνει στέρεος στην πίστη του. Μάλιστα στη μητέρα του απάντησε πως, σαν γιος ιερέα που ο ίδιος ήταν, έπρεπε να φυλάττει καλύτερα απ΄ τους απλούς λαϊκούς ακόμα και τους μικρότερους από τους θείους νόμους. Μια μέρα ο Τούρκος αφέντης του, θυμωμένος καθώς ήταν από την ανυποχώρητη στάση του Ιωάννη, του κάρφωσε το μαχαίρι του στο μέρος της καρδιάς. Δυο μέρες αργότερα ο Μάρτυρας έχασε τη μάχη της επίγειας ζωής. Ο αμετανόητος Τούρκος διέταξε να πετάξουν το άψυχο σώμα του Ιωάννη στους κήπους για να το φάνε τα σκυλιά! Όταν όμως ο μητροπολίτης Λαρίσης Μελέτιος (ο Γ΄) ζήτησε το σώμα του μάρτυρα για να το θάψει, βρήκε το κορμί του τελείως άφθαρτο ενώ το πρόσωπο του έλαμπε. Η μητέρα του Αγίου, που την είχε διώξει ο Οθωμανός, παρέμεινε στη Λάρισα και, τρία χρόνια μετά, έκανε την ανακομιδή των λειψάνων του Μάρτυρα γιου της, επιστρέφοντας μ΄ αυτά στις Γούβες.

Όταν πέθανε και η μητέρα, στον τάφο της τοποθετήθηκαν και τα οστά του γιου της, κατόπιν δικής της επιθυμίας. Αργότερα, έπειτα από 13 έτη, όταν ανοίχτηκε ο οικογενειακός τους τάφος, για μια άλλη κηδεία συγγενικού τους προσώπου, οι παριστάμενοι απόρησαν εξαιτίας της αρρήτου ευωδίας που έβγαινε από τον τάφο. Τότε αντιλήφθηκαν την αγιότητα του Νεομάρτυρα. Ένας συγγενής της οικογένειας, ο ιερέας Ιωάννης Καυσοκαλύβας, οικειοποιήθηκε τα λείψανα ως μοναδικός κληρονόμος. Μάλιστα πολλοί άρρωστοι που κατέφευγαν στην οικία του ιερέα, χάριν προσκύνησης των αγίων λειψάνων, έβρισκαν την υγεία τους. Όταν το 1818 πέθανε ο ιερέας, ο μητροπολίτης Μονεμβασίας Χρύσανθος ανέλαβε τα ιερά λείψανα και τα διαμοίρασε για ευλογία στη Μονεμβασιά και σε ένα Ναό της Καλαμάτας.

Στις 20/10/1979, σχεδόν διακόσια έτη μετά την κοίμηση του Αγίου Ιωάννη, η Λάρισα δέχτηκε ένα τμήμα των ιερών του λειψάνων, που παραχωρήθηκε από την Ι. Μ. Ζερμπίτσης με την ευλογία του μητροπ. Μονεμβασίας και Σπάρτης. Από τότε το ιερό αυτόν λείψανο είναι μόνιμα αποθησαυρισμένο στον Ι. Ναό του Αγίου Ιωάννου του Μονεμβασιώτη, που καθιερώθηκε κάτω από τον Ι. Ναό των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Λαρίσης2. Η μνήμη του τιμάται την 21η Οκτωβρίου.

“Νόμους φυλάττων νηστίμου καιρού πόθω, ζωήν έθυσας,

ω Ιωάννη μάκαρ. Πρώτη Ιωάννην εικάδι έκτειναν άνομοι.”

 του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

1 Μητροπ. Κ. Αφρικής Ιγνάτιος Μανδελίδης, Ο ανυποχώρητος Νεομάρτυς Λαρίσης Άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης (1773), 13η έκδ. Σωτήρ.

2.Μητροπ. Κ. Αφρ. Ιγνάτιος Μανδελίδης, ό.π., σ. 148-149.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/

Ἡ μεγάλη δόξα της Ἐκκλησίας μας· αυτό εἶναι. Νὰ ἀκούσουμε το «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία».

Πόσες φορὲς το εἶπα ἐγὼ (σὰν ἱερεύς). Ὅταν το λέει ο παπάς, μοῦ ἔρχεται νὰ κλάψω, να κλάψω. Αυτός εἶναι ὁ Πατέρας μας. Αὐτή εἶναι ἡ προσδοκία μας. Ἐκεί θα πάμε ὅλοι. Θὰ μας αγκαλιάσει, θα μας φιλήσει. Διότι αυτός είναι ο Πατέρας μας, ο Δημιουργός μας. Εἶναι λέξεις, οἱ οποῖες σου τονώνουν το ηθικό. Ἐκεί είναι η προσδοκία μας, η ανάπαυσίς μας. Να πάμε στον Πατέρα μας. Αυτός εἶναι ο Πατέρας μας.

Γέρων Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης - Λόγοι Διαδαχῆς

 Πηγή: http://inpantanassis.blogspot.gr/

Η μετάνοια μιάς τσιγγάνας.

Εδώ και επτά χρόνια είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο (σ.σ. Δημοκρατία της Μολδαβίας). Επειδή παράλληλα υπηρετώ και στην ενορία μου κάνω εκεί ακολουθίες τις Τετάρτες και τις Παρασκευές.

Με βοηθούν κάποιοι κρατούμενοι ως εθελοντές. Ένα από τα καθήκοντά τους είναι να προετοιμάσουν τους κρατουμένους που θα συμμετάσχουν στην Ακολουθία της επομένης ημέρας δίνοντάς τους να διαβάσουν είτε το Ωρολόγιο είτε κάποιο από τα βιβλία που έχουμε στην μικρή μας βιβλιοθήκη.

Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.

Οι φυλακές Προύνκου είναι οι μοναδικές φυλακές-νοσοκομείο στο οποίο βρίσκονται και άντρες και γυναίκες. Σε ένα κελί του χειρουργικού τμήματος βρισκόνταν και η Ζαμφίρα η τσιγγάνα. Όταν ένας από τους εθελοντές πήγε στο κελί για να ρωτήσει ποιός θα συμμετείχε στην ακολουθία της επομένης ημέρας η Ζαμφίρα του είπε: «Εγώ θα έρθω αλλά δεν έχω ανάγκη τα βιβλία σου». Η Ζαμφίρα ήταν περίπου 36 ετών, όμορφή και απ’όσα είχα καταλάβει ”ελαφρών ηθών”. Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της αλλά και γιά άλλα σοβαρά παραπτώματα.

Την επομένη λοιπόν η Ζαμφίρα ήρθε στην ακολουθία στο παρεκκλήσι. Την ημέρα εκείνη διαβάσαμε τον Ικετήριο κανόνα προς τον Ιησού Χριστό, την Παράκληση της Παναγίας και τον κανόνα της Θείας Μεταλήψεως. Η Ζαμφίρα όμως στο πίσω μέρος του ναού απαντούσε σε κάθε προσευχή κοροϊδευτικά και έκανε άσχημες χειρονομίες. Φυσικά ενοχλούσε και εμένα αλλά και τους άλλους κρατουμένους οι οποίοι ήταν περίπου 35, άνδρες και γυναίκες. Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση επειδή είχε ένα κάποιο ”κύρος” στον υπόκοσμο. Παρότι ήταν 36 ετών ήταν ψηλά στην ιεραρχία κάτι που όλοι οι κρατούμενοι σέβονταν απολύτως. Έδωσε ολόκληρη παράσταση και κάποιους τους διασκέδαζε με τα αστεία της. Την άφησα ήσυχη, μόνο την ρώτησα:

«Πώς σε λένε»; «Ζαμφίρα» μου απάντησε. Της είπα να ησυχάσει. «Καλά» μου απάντησε αυτή, συνέχισε όμως τα ίδια.

Μετά την ακολουθία τους εξομολόγησα όλους. Σε μια γυναίκα – η οποία ζούσε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα – είπα: «Δε μπορώ να σε κοινωνήσω τώρα. Θα κάνεις τον κανόνα που θα σου δώσω και θα έρθεις σε δύο εβδομάδες να κοινωνήσεις». Μόνο η Ζαμφίρα δεν εξομολογήθηκε.

Τότε την ρώτησα: «Εσύ θα εξομολογηθείς;

-Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ θα σου πέσουν οι τρίχες από την μύτη. (σ.σ. αργκό των φυλακισμένων).

-Τότε γιατί ήρθες στην εκκλησία αφού ούτε εξομολογείσαι, ούτε προσεύχεσαι, ούτε ακούς την ακολουθία. Ήρθες για βόλτα;

-Όχι ήρθα για να δω πόσο όμορφος είσαι.

Σε όλα απαντούσε πολύ απότομα. Τότε είπα : «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου».

Μετά από δύο εβδομάδες έστειλα έναν εθελοντή στην γυναίκα στην οποία είχα βάλει κανόνα και η οποία έμενε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα, για να της θυμίσει ότι θα κοινωνήσει και να ετοιμαστεί. Πάει ο εθελοντής στο κελί και της λέει «Ο ιερέας είπε πως επειδή αύριο θα κοινωνήσετε να ετοιμαστείτε και να διαβάσετε την προσευχή προ της Θείας Μεταλήψεως». Της έδωσε ένα Ωρολόγιο και αμέσως πετάχτηκε η Ζαμφίρα.

-«Θέλω και εγώ να πάω αύριο στην εκκλησία.

-«Όχι δεν θα πας επειδή δεν κάθεσαι ήσυχη» της είπε ο εθελοντής.

-«Σε παρακαλώ, θέλω να πάω» επέμενε η Ζαμφίρα. «Δώσε μου ένα βιβλίο να διαβάσω».

Της έδωσε το Ψαλτήρι. Δεν ξέρω τι διάβασε και πόσο διάβασε αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε μια συγκρατούμενή της και μου είπε:

«Πάτερ η Ζαμφίρα δεν είναι καλά στο μυαλό της».

-«Δηλαδή, τι θέλεις να πεις»; ρώτησα εγώ.

-«Όλη νύχτα έκλαιγε. Διάβαζε και έκλαιγε. Δεν ξέρω τι διάβασε αλλά έκλαιγε πάρα πολύ.

Αφού τους εξομολόγησα όλους πήγα στην Ζαμφίρα. Ήταν γονατισμένη σε μια γωνία. Φαινόνταν κλαμμένη. Δεν έλεγε τίποτα.

-«Θέλεις να εξομολογηθείς;

-«Ναι πάτερ θα εξομολογηθώ, αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως όλοι οι άλλοι.

-«Πες μου πώς θέλεις».

-«Θέλω να εξομολογηθώ με δυνατή φωνή, μπροστά σε όλους.»

Και όπως στεκόμουν εγώ με το πρόσωπο προς την εικόνα του Χριστού, γύρισε προς τους άλλους κρατουμένους και άρχισε να εξομολογείται δημόσια!

Η εξομολόγηση κράτησε 45 λεπτά. Σε κάθε αμαρτία έκλαιγε, έκανε μια μετάνοια και έλεγε: «Παρακαλώ συγχωρέστε με». Αφού τελείωσε σκέφτηκα. ”Να την κοινωνήσω”; Σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βασιλείου έπρεπε να μην της επιτρέψω να κοινωνήσει για τριακόσια χρόνια με τόσο βαριές αμαρτίες που είχε κάνει.

Αυτό που κατάφερα να μάθω ήταν πως η γιαγιά της την είχε βαπτίσει όταν ήταν μικρή αλλά ποτέ δεν είχε κοινωνήσει. Συνεπώς θα ήταν η πρώτη φορά.

Δεν είχε φάει τίποτα εκείνο το πρωινό. Σκεφτόμουν τι θα έκανε ο Χριστός μετά από μια τέτοια εξομολόγηση προσευχόμενος ως εξής: «Κύριε εάν την κοινωνώ αναξίως παίρνω εγώ επάνω μου αυτήν την αμαρτία». Την κοινώνησα. Μετά την Θεία Κοινωνία έλαμπε από χαρά και έψελνε ”Αλληλούια”. Βρισκόνταν σε μια τέτοια κατάσταση χαράς που σπάνια συναντάς και σε χριστιανούς που ζουν ελεύθεροι στον κόσμο.

Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φύλακας: «Πάτερ, η Ζαμφίρα πέθανε» μου λέει»!

Στις 9 το βράδυ έφτασα στην φυλακή και ρώτησα μια φυλακισμένη πο υ είχε κοινωνήσει μαζί της, τι συνέβη και μου είπε:

«Πάτερ, ήταν πολύ χαρούμενη που κοινώνησε. Από το πρωί προσευχόνταν στο Θεό, μου μιλούσε για το Θεό, για την μετάνοια, για την πίστη και την αγάπη και έκλαιγε για τις αμαρτίες της. Κατά της οκτώ το βράδυ μου λέει: «Δεν αισθάνομαι καλά, κάτι έχω».

Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε, έβαλε τα πιο καλά της ρούχα και είπε: «Εγώ θα πεθάνω τώρα, δώστε μου ένα κερί» (σ.σ. Σε άλλες ορθόδοξες χώρες όταν κάποιος ξεψυχάει πάντα κρατούν δίπλα του ένα αναμμένο κερί). Της έφεραν το κερί, γύρισε το κεφάλι της προς τον τοίχο και πέθανε!

Την επομένη ημέρα οι γιατροί έκαναν συμβούλιο. Έπρεπε να χειρουργηθεί για κοίλη αλλά δεν έβρισκαν μια αιτία για τον ξαφνικό θάνατό της. Εγώ πιστεύω πως ο Θεός περιμένει τον καθένα να επιστρέψει κοντά Του και όταν αυτό γίνει και είναι καθαρός τότε ο Θεός κρίνει εαν θα τον πάρει δίπλα Του.

Πηγή: http://agiameteora.net

Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής

Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής

Βιογραφία

Ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και η εθνικότητα του ήταν Ελληνική. Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, όμως γνώριζε πολύ καλά τη ζωγραφική τέχνη. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου), καθώς και αυτές των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο συνάντησε στη Θήβα και έκτοτε αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Περιόδευσε στη Δαλματία, Ιταλία, Γαλλία, Αχαΐα, Βοιωτία κ.α. Συνέγραψε το τρίτο κατά σειρά Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, καθώς και τις πράξεις των Αποστόλων.

Λέγεται ότι πέθανε με μαρτυρικό θάνατο (κατ' άλλους ειρηνικά σε ηλικία 80 ετών), και το 357 μ.Χ., το λείψανο του μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Σημείωση: Όπως ιστορεί ο Nικόλαος Mαλαξός, σύμφωνα με ένα βασιλικό χρυσόβουλλο της Mονής του Mεγάλου Σπηλαίου, ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο του δεκαπέντε χρόνια μετά την Aνάληψη του Κυρίου. Ο Ιππόλυτος ο Θηβαίος όμως τοποθετεί την συγγραφή του Ευαγγελίου στην Aλεξάνδρεια.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀκέστωρ σοφώτατος, Ἱερομύστα Λουκᾶ, ζωγράφος πανάριστος, τῆς Θεοτόκου Μητρός, ἐδείχθης Ἀπόστολε, ἔγραψας μάκαρ, λόγους, διὰ πνεύματος θείου, ἔδωκας ἐννοῆσαι, συγκατάβασιν ἄκραν, Χριστοῦ τῆς παρουσίας, διὸ πρέσβευε σωθήναι ἠμᾶς.

Πηγή: http://www.saint.gr/index.aspx

Τι να απαντήσουμε όταν κάποιος μας λέει ότι δεν υπάρχει Θεός ( Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ).

Ένας συνάδελφός σου , σού επαναλαμβάνει συνεχώς: “Δεν υπάρχει Θεός !” Καί αισθάνεσαι σά νά σέ χτυπά μέ μαστίγιο. Κι εσύ αγωνιάς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.

Άν δέν υπάρχει ο Ζών κι ο Παντοδύναμος Θεός κι άν δέν είναι ισχυρότερος από τό θάνατο, τότε ο θάνατος είναι ο μοναδικός κυρίαρχος. Καί η κάθε ζωντανή ύπαρξη δέν είναι παρά ένα κλωτσοσκούφι τού θανάτου. Ένα ποντικάκι στό στόμα τής γάτας.

Μία φορά, αντικρούοντας τόν, τού είπες: “Ο Θεός υπάρχει. Γιά σένα δέν υπάρχει”. Καί δέν έσφαλες. Γιατί εκείνοι πού αποκόπτονται από τόν Αιώνιο καί Ζωοδότη Κύριο εδώ στήν γή, αποκόπτονται από τή ζωή τήν πραγματική. Καί έτσι ούτε εδώ, ούτε στήν άλλη ζωή θά γευθούν τό μεγαλείο του Θεού καί τής πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν είχαμε γεννηθεί, παρά νά είμαστε αποκομμένοι από τόν Θεό.

Άν ήμουν στή θέση σου, θα του έλεγα τα εξής:

– Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ορθότερο θα ήταν, αν έλεγες: «Εγώ δεν έχω Θεό». Διότι το βλέπεις, ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω σου, που έχουν Θεό και γι’ αυτό διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός. Λοιπόν, μη λες: «Δεν υπάρχει Θεός»! Περιορίσου να λες: «Εγώ δεν έχω Θεό»!

– Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν τον άρρωστο, που λέει ότι δεν υπάρχει πουθενά υγεία!

– Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με τον τυφλό που λέει: «Δεν υπάρχει φως στον κόσμο». Όμως φως υπάρχει. Και είναι διάχυτο παντού. Αυτός ο δυστυχής δεν έχει το φως του.

 Και θα μιλούσε σωστά αν έλεγε: «Εγώ δεν έχω μάτια και δεν βλέπω φως».

– Κάνεις λάθος! Μιλάς σαν το ζητιάνο, που λέει: «Δεν υπάρχει χρυσάφι στη γη». Μα χρυσάφι ὑπάρχει! Και επάνω στή γη! Καί μέσα στή γη! Αυτός δεν έχει χρυσάφι! Το σωστό θα ήταν να έλεγε: «Εγώ δεν έχω χρυσό»!

– Κάνεις λάθος! Μοιάζεις με τον παλιάνθρωπο που λέει: «Δεν υπάρχει καλωσύνη στόν κόσμο». Ενώ θα έπρεπε να πει: «Εγώ δεν έχω ίχνος καλοσύνης μέσα μου».

Αυτό να του πεις κι εσύ: Συνάδελφε, κάνεις λάθος! Λάθος διακηρύττεις ότι δεν υπάρχει Θεός! Γιατί, όταν κάτι δεν το έχεις εσύ και δεν το γνωρίζεις εσύ, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πουθενά κι ότι δεν το έχει κανείς!

Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα να μιλάς εκ μέρους όλου του κόσμου;

 Ποιός σου έδωσε την άδεια να διακηρύττεις, ότι την δική σου αρρώστια την έχουν όλοι; Ότι όλοι έχουν την δική σου πλάνη;

Φωνάζεις ότι δεν υπάρχει Θεός! Το διακηρύττεις σέ όλον τον κόσμο! Πολεμάς την αλήθεια!

Εκείνοι που δεν θέλουν να ζουν με τον Θεό είναι ελάχιστοι. Αλλά και γι’ αυτούς ο Θεός υπάρχει! Τους περιμένει. Μέχρι την τελευταία πνοή σ’ αυτή τη γη!

Και μόνο αν δεν φροντίσουν να μετανοήσουν, έστω στην τελευταία τους στιγμή, μόνο τότε ο Θεός στην άλλη ζωή θα πάψει να υπάρχει γι’ αυτούς. Και θα τους διαγράψει από το βιβλίο της ζωής.

Γι’ αυτό πές του, σε παρακαλώ φίλε μου.

Γιά το καλό της ψυχῆς σου. Για τα επουράνια αγαθά. Για τα δάκρυα που έχυσε ὁ Χριστός και τις πληγές πού δέχθηκε γιά όλους μας. Άλλαξε μυαλό! Μετανόησε! Διορθώσου! Καί γύρισε στην Εκκλησία μας!

Aπό το βιβλίο «Δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται»

Πηγή: www.diakonima.gr

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Δ´ Λουκά (Λουκ. η΄ 5 - 15) - Η παραβολή του Σπορέως.

Είπεν ὁ Κύριος την παραβολήν ταύτην· ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. Καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα.

Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. Ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

 Απόδοση στη νεοελληνική

Εἶπεν ὁ Κύριος την ἑξῆς παραβολήν· ἐβγῆκε ὁ γεωργὸς διὰ νὰ σπείρῃ τὸν σπόρον του. Καὶ ἐνῷ ἔσπερνε, μερικοὶ σπόροι ἔπεσαν κοντὰ εἰς τὸν δρόμον καὶ καταπατήθηκαν καὶ τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ τοὺς ἔφαγαν· ἄλλοι ἔπεσαν εἰς πετρῶδες ἔδαφος καὶ ὅταν ἐφύτρωσαν, ἐξεράθηκαν, διότι δὲν εἶχαν ὑγρασίαν· ἄλλοι ἔπεσαν ἀνάμεσα στὰ ἀγκάθια καὶ ὅταν φύτρωσαν τὰ ἀγκάθια, τοὺς ἔπνιξαν τελείως· καὶ ἄλλοι ἔπεσαν εἰς καλὸν ἔδαφος καὶ ἐφύτρωσαν καὶ ἀπέδωκαν ἑκατὸ φορὲς περισσότερον καρπόν. Ἐνῷ ἔλεγε αὐτά, ἐφώναξε· ἐκεῖνος ποὺ ἔχει αὐτιὰ διὰ νὰ ἀκούῃ, ἂς ἀκούῃ. Οἱ μαθηταί του τὸν ἐρωτοῦσαν τί σημαίνει ἡ παραβολὴ αὐτή. Καὶ ἐκεῖνος εἶπε· σ’ ἐσᾶς ἔχει δοθῆ τὸ νὰ γνωρίσετε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ εἰς τοὺς λοιποὺς δίδονται μὲ παραβολές, διὰ νὰ κοιτάζουν ἀλλὰ νὰ μὴ βλέπουν καὶ νὰ ἀκούουν ἀλλὰ νὰ μὴ καταλαβαίνουν. Ἡ παραβολὴ αὐτὴ σημαίνει τὰ ἑξῆς· ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· ἐκεῖνοι ποὺ ἔπεσαν κοντὰ εἰς τὸν δρόμον εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἄκουσαν, ἔπειτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ ἀφαιρεῖ τὸν λόγον ἀπὸ τὴν καρδιά τους, διὰ νὰ μὴ πιστέψουν καὶ σωθοῦν. Ἐκεῖνοι δὲ ποὺ ἔπεσαν εἰς τὸ πετρῶδες ἔδαφος, εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὅταν ἀκούσουν, δέχονται μὲ χαρὰν τὸν λόγον ἀλλὰ δὲν ἔχουν ρίζαν· προσωρινῶς πιστεύουν καὶ τὸν καιρὸν τῆς δοκιμασίας ἀπομακρύνονται. Ἐκεῖνο ποὺ ἔπεσε στὰ ἀγκάθια, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν ἀλλ’ εἰς τὸν δρόμον τους συμπνίγονται ἀπὸ τὰς φροντίδας καὶ τὸν πλοῦτον καὶ τὰς ἡδονὰς τοῦ βίου καὶ ὁ καρπός τους δὲν ὡριμάζει. Ἐκεῖνο δὲ ποὺ ἔπεσεν εἰς τὸ καλὸν ἔδαφος εῑναι ἐκεῖνοι ποὺ μὲ καρδιὰ καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἀκούουν τὸν λόγον, τὸν διατηροῦν καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονήν.

Πηγή: http://agiosharalabos.blogspot.gr/

Για να σηκώνεις τον σταυρό σου με μεγαλύτερη δύναμη...

Μη νομίζεις ότι τις προσευχές, τη Θεία Μετάληψη και τους άλλους πνευματικούς σου αγώνες, τα χρησιμοποιείς για να πετάξεις το σταυρό από πάνω σου, αλλά για να τον σηκώνεις με περισσότερη δύναμη και για μεγαλύτερη δόξα του Χριστού.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/

Δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη αμαρτία. Η αμαρτία είναι πάντα αμαρτία.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι πατέρες της εκκλησίας διακρίνουν τα αμαρτήματα σε 2 κατηγορίες:

Τα θανάσιμα που είναι αμαρτήματα, τα οποία αποχωρίζουν τον άνθρωπο από το Θεό και διώχνουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Θεωρούνται δε τα εξής επτά: υπερηφάνεια, πλεονεξία, πορνεία, φθόνος, γαστριμαργία, μνησικακία και η πνευματική αδιαφορία (ακηδία) και τα συγγνωστά.

Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει σχετικά με τα συγγνωστά αμαρτήματα ότι αδυνατίζουν τις δυνάμεις της ψυχής, καταστρέφουν την ευλάβεια, εμποδίζουν την χάρη που προέρχεται από τον Θεό, ανοίγουν θύρα στους πειρασμούς, και αν δεν θανατώνουν την ψυχή, όμως την κάνουν να ασθενή και ιδιαιτέρως όταν κανείς παραμένει σ' αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα με την κλίση που έχει και με την θέλησή του. Γιατί άλλο είναι το να πεις μία ή δύο φορές ένα ελαφρύ ψέμα και άλλο το να λέγεις ψέμα για κάθε υπόθεση και να έχει κάποια κλίση και χαρά σε τέτοιο ελάττωμα.

Το μικρό και το μεγάλο έχει να κάνει με τον βαθμό της αμαρτίας (της παράβασης των εντολών του Θεού και την διάκριση της σε θανάσιμη και συγγνωστή) και όχι με την κλίμακα μικρή-μεσαία-μεγάλη αμαρτία.

Δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη αμαρτία. Η αμαρτία είναι πάντα αμαρτία. Είναι δυνατόν π.χ. κάποιος να κλέψει 1 ευρώ και κάποιος άλλος να κλέψει 1.000 και ο Θεός να τους ξεχωρίσει σε μικρό και σε μεγάλο κλέφτη; Όχι βέβαια…

Ευτυχώς για μας όλες οι αμαρτίες συγχωρούνται με την εξομολόγηση και την μετάνοια.

Το άσχημο είναι ότι τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα για μας (ποιός θα ασχοληθεί με 1 ευρώ λιγότερο ή περισσότερο;;) είναι και τα πιο επικίνδυνα ακριβώς γιατί δεν σπουδαιολογούνται... έτσι μένουν μέσα μας μικρά αγκαθάκια - παράσιτα για τα οποία πρέπει με αυτοεξέταση και αυτοέλεγχο να καταπολεμούμε.

Πολύ σοφά το αναφέρει ο 50ος ψαλμός: «ότι την αμαρτία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί δια παντός».

Ο Άγιος Παΐσιος στην πνευματική του διαθήκη αναφέρει:

«Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτό μου, είδα ότι όλες τις εντολές του Κυρίου τις παρέβην. Όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει. Δεν έχει σημασία εάν ορισμένες έχουν γίνει σε μικρότερο βαθμό διότι δεν έχω καθόλου ελαφρυντικά, επειδή με έχει ευεργετήσει πολύ ο Κύριος...» (!!!)

Πηγή: http://inpantanassis.blogspot.gr/

Ουράνιοι Φύλακες. Φλεγόμενος και μη Καταφλεγόμενος.

Ουράνιοι Φύλακες

Ο φωστήρας της οικουμένης, ο ιερός Χρυσόστομος (4ος αι.), με το διορατικό του χάρισμα είδε πολλές φορές τους αγίους αγγέλους να επιτηρούν και να φυλάνε ακατάπαυστα την εκκλησία, και μάλιστα την ώρα της αναίμακτης θυσίας.

«Όταν αρχίζει ο ιερέας να προσκομίζει», διηγήθηκε ο άγιος στους πνευματικούς του φίλους, «κατεβαίνουν αμέσως αγγελικές δυνάμεις από τον ουρανό με λαμπρές και θαυμαστές ενδυμασίες. Με πόδια γυμνά και σκυμμένο πρόσωπο περιτριγυρίζουν το άγιο θυσιαστήριο, και στέκονται εκεί ήσυχοι και σιωπηλοί μέχρι το τέλος της θείας λειτουργίας.

Ύστερα σκορπίζονται σε όλο το ναό, βοηθούν τους κληρικούς που μεταδίδουν στο λαό τα άχραντα Μυστήρια, και τους δυναμώνουν στην πίστη».

Φλεγόμενος και μη Καταφλεγόμενος

Ήταν ημέρα Κυριακή. Ένας επίσκοπος επισκέφθηκε με τη συνοδεία του κάποιο χωριό της επαρχίας του. Εκεί αναζήτησε τον εφημέριο και του ζήτησε να τελέσει τη θεία μυσταγωγία.

Ο ιερέας ήταν ένας απλός και αγράμματος χωρικός. Από τη στιγμή όμως που στάθηκε μπροστά στην αγία τράπεζα, τον κύκλωσαν πύρινες φλόγες χωρίς όμως να τον καίνε!

Έκπληκτος από το θέαμα ο επίσκοπος, τον καλεί μετά τη λειτουργία και του λέει:

– Ευλόγησέ με, άξιε δούλε του Θεού!

Ο εφημέριος σάστισε.

– Πώς είναι δυνατόν να ευλογηθεί ο επίσκοπος από τον ιερέα; ρώτησε.

– Δεν είμαι άξιος να ευλογήσω ιερέα, που προσκομίζει στο Θεό τα τίμια Δώρα «φλεγόμενος» από υπερφυσικό πυρ «και μη καταφλεγόμενος». Όπως λέει ο άγιος απόστολος, «το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται».

– Είναι ποτέ δυνατόν, απάντησε ταπεινά ο πρεσβύτερος, να τελεί τα φρικτά μυστήρια ο κληρικός, χωρίς να περιβάλλεται από θεϊκή φωτιά;

Ο επίσκοπος θαύμασε την ψυχική καθαρότητα του ιερέα και την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του, και αναχώρησε ωφελημένος.

Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία

Εκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής σελ. 59-60.

Πηγή: http://www.pentapostagma.gr

Δε θα χαθώ πουθενά!

Μνήμη Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (12 Οκτωβρίου)

Έχουμε λόξα: δε μπορούμε να δούμε ευθεία τον εαυτό μας, μαζί και τίποτε άλλο πάνω στη γη. Έχουμε λόξα που δεν επιτρέπει ευθείες ματιές σε κανέναν και πουθενά. Λέει το ημερολόγιο: Oσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου που είδε τον Θεό.

Ο Κύριος μορφή δεν είχε αλλ’ ήταν Φως, ήταν ζεστασιά, ήτανε χάδι. Κι απ’ την άλλη, τα δικά μας στραβά, μας φέρνουν στο αντίθετο, την παγωνιά. Καμιά ζεστασιά, κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο την ξεχνάμε. Απ’ την άλλη, στατιστικά, αν ερωτηθεί ένας ενήλικας σε σχέση με τι πραγματικά του λείπει, μεγάλο ποσοστό θα θυμηθεί τη ζεστασιά της αγκαλιάς της μάνας.

Έτσι είναι ο Θεός. Με έπλασε, που θα πει ότι έχω μαζί Του φυσική σχέση. Με ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα. Κι έπειτα, γίνεται άνθρωπος, Ιησούς Χριστός, για να μιλήσει σε μένα, που είμαι άνθρωπος: έχω δυο χέρια, έχω δυο πόδια, είμαι Πρόσωπο.

Μου μιλάει ο Χριστός κι εγώ Τον γνωρίζω, Τον βλέπω, Τον ζω, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Είναι Φως ο Θεός και το Φως είναι Ζωή: χωρίς ήλιο τι ζει; Παγωνιά και θάνατος. Ο Δημιουργός γίνεται άνθρωπος, Ιησούς Χριστός. Εκεί που περπατώ εγώ, περπατά ο σαρκωμένος Θεός. Μιλάει στα μέσα μου και τα πάντα γίνονται Φως. Δεν είναι ένα υπέρτατο Ον που έρχεται και φεύγει, έχοντας μαγικές δυνάμεις αλλά κατοικεί μέσα μου κι εγώ κατοικώ σ’ Αυτόν. Μόνο μ’ Αυτόν μπορώ να ζήσω για πάντα. Από μόνος μου έχω ημερομηνία λήξης! Μόνος μου; Θάνατος και παγωνιά. Από πού θ’ αντλήσω ζωή; Οι μπαταρίες μου τελειώνουν. Έχω αρχή, μέση και τέλος.

 Μα εγώ θέλω να ζήσω για πάντα! Η φυσική μου κατάσταση είναι η ζεστασιά Του. Άλλωστε, Τον εμπιστεύομαι: δεν έχω να Του κρύψω τίποτε, Αυτός ξέρει τα πάντα για μένα. Μου αποκαλύπτεται, μας αποκαλύπτεται. Η σχέση αυτή είναι ευθεία, δεν είναι λοξή. Κι έχει Φως!

Λένε οι Ινδουιστές ότι θα χαθεί ο άνθρωπος στο άπειρο της Θεότητας, θα πάψει να υπάρχει αυτό είναι η “Νιρβάνα”. Στους καιρούς που ζούμε, συμφέρει μια τέτοια θεωρία. Δεν έχει αξία το Πρόσωπο, είσαι αριθμός: γι’ αυτό και τόση αγάπη, ο σύγχρονος πολιτισμός, σε τέτοιες θεωρίες… Ο Χριστός όμως με αγαπάει τόσο, που με κάνει αθάνατο. Δε θα χαθώ πουθενά, θα ζήσω αιώνια, το Πρόσωπό μου έχει αξία και τ’ όνομά μου έχει απογραφεί στον ουρανό!

“Στο πρόσωπό Σου μαζί θα κατοικούν οι ευθείς. Στην ευθύτητα μέσα της καρδιάς τους έχεις πάρει Μορφή, κατοικούν με τη Μορφή Σου μέσα Σου, Χριστέ μου.”

Όσιος Συμεών Νέος Θεολόγος, απ’ τους Ύμνους Θείων Ερώτων, ύμνος Α’

Ιάσων Ιερομόναχος

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/

Το ωραιότερο πράγμα στη Γη...

Ένας καλλιτέχνης ήθελε να βρει και να ζωγραφίσει το ωραιότερο πράγμα στη γη.

Ρώτησε έναν ιερέα, ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα στην γη.

-Η πίστη, του απάντησε εκείνος. Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο δυναμικού στη ζωή.

Ρώτησε έναν γεωργό.

-Η ελπίδα, του απάντησε. Αν λείψει αυτή, έλειψε κάθε δημιουργία για την ζωή.

Ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.

-Η αγάπη, του είπε. Μ’ αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.

Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη σκέφθηκε ο καλλιτέχνης. Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;

Την ώρα που έμπαινε στο σπίτι του, στάθηκε με έκσταση μπροστά σ’ ένα ζωντανό πίνακα: Τους γονείς του, την γυναίκα του, τα παιδιά του!

Στο μέτωπο των γονέων του είδε την πίστη.

Στο χαμόγελο των παιδιών του την ελπίδα.

Στα μάτια της γυναίκας του λαμποκοπούσε η αγάπη.

Η καρδιά του σκίρτησε.

Να το ωραιότερο πράγμα στην γη! Αυτό θα ζωγραφίσω.

Και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η οικογενειακή του εστία.

Ένα απλό χαρούμενο σπιτάκι, που το κυβερνούσε, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη!

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/

Φοράς Σταυρό;

1ο περιστατικό στην Αθήνα

Ο εκπαιδευτής κατευθύνεται αγριεμένος προς το πνευματικό μου παιδί και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

- Φοράς Σταυρό;

Σοκαρισμένο το κορίτσι απαντά:

-Πώς το ξέρετε; (το φορούσε από μέσα).

-Είπα, φοράς Σταυρό;

-Ναί, φοράω!

- Να το βγάλεις αμέσως, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, άκουσες;

Το κορίτσι σοκαρισμένο και στενοχωρημένο αποχώρησε από τη σχολή.

2ο περιστατικό στη Θεσσαλονίκη

Η εκπαιδεύτρια κατευθύνεται προς το μαθητή και με απόλυτο τρόπο του βγάζει με το ζόρι κομποσκοίνι που φόραγε στο χέρι, λέγοντάς του ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και ότι δεν μπορεί να φοράει τέτοια πράγματα στο μάθημα.

Διαβάστε και      1)  Γιόγκα εναντίον καρδιακής προσευχής

                             2)  Ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης για την Γιόγκα

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr

Κυριακή γ' Λουκά.

Ὁ Κύριος πορεύεται πρὸς τὴν πόλη Ναΐν καὶ στὴ πύλη τῆς συναντιέται μὲ μία πένθιμη συνοδεία. Κηδεύεται τὸ μονάκριβο παιδὶ μιᾶς χήρας, ἡ ὁποία μὲ θρήνους τὸ συνοδεύει στὴν τελευταία του κατοικία.

Ὁ Ἰησοῦς συγκινεῖται, παρηγορεῖ τὴν τραγικὴ μητέρα λέγοντάς της «μὴ κλαῖς» καὶ ἀπευθυνόμενος στὸ νεκρὸ λέει «παιδί μου σήκω ἐπάνω». Ἐκεῖνο, σηκώνεται ἄρχισε νὰ μιλᾶ καὶ ὁ Κύριος τὸ παραδίδει ζωντανὸ στὴ μητέρα τοῦ ἐνῶ ὁ θαυμασμὸς τοῦ λαοῦ εἶναι μεγάλος γιατί ἀντελήφθη τὴν θεϊκή Του δύναμη γι' αὐτὸ καὶ ἔλεγε «μεγάλος προφήτης ἐμφανίσθηκε ἀνάμεσά μας» καὶ «ὁ Θεὸς ἐπισκέφθηκε τὸν λαό του».

Ἀδελφοί μου,

Σήμερα λοιπὸν ὁ Κύριος συναντήθηκε μὲ τὸ θάνατο καὶ τὸν πόνο ποὺ πάντα δημιουργεῖ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς κάνει νὰ διερωτῶνται: Γιατί; Ποιὸς φταίει γιὰ τὸν θάνατό μας καὶ τὸν θάνατο τῶν νέων καὶ τῶν παιδιῶν μας;

Ἀλήθεια ποιὸς φταίει γιὰ τὸν θάνατο;

Ἡ στάση τοῦ Κυρίου μας, τὴν ὁποία μας περιέγραψε τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπέναντι στὴν τραγικὴ χήρα, ὅπως ἐπίσης ἀπέναντι στὸν πονεμένο Ἰάειρο, στὸν ἑκατόνταρχο καὶ στὶς ἀδελφές του Λαζάρου μας φανερώνει ὅτι ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δὲν ἔχει αὐτὸς τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν θάνατο ἀλλὰ ἀντίθετα συμπονεῖ καὶ συμπαραστέκεται στὸν ἀνθρώπινο πόνο. Ἔτσι τὸν ἀδικοῦμε πολὺ ὅταν τοῦ ἀποδίδουμε τὴν εὐθύνη.

Ὁ πρῶτος θάνατος στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἦταν ὁ θάνατος τοῦ Ἄβελ, τὸν ὁποῖο σκότωσε ὁ ἀδελφός του ὁ Κάιν καὶ ἡ πρώτη μάνα ποὺ ἐθρήνησε τὸ παιδὶ τῆς ἦταν ἡ Εὕα.

Ἔτσι γίνεται φανερὸ ὅτι τὴν εὐθύνη τοῦ θανάτου μας δὲν τὴν ἔχει ὁ Θεὸς ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Τὴν εὐθύνη μας αὐτὴ τὴν ἀποκαλύπτει ὁ Θεὸς μὲ τὸν προφήτη Ἰεζεκιὴλ «ὅταν σαλπίσει ὁ φρουρὸς καὶ ἀκούσεις τὴν σάλπιγγα, ἐὰν δὲν φυλαχθῆς καὶ πέσει πάνω σου ἡ ρομφαία, τὸ αἷμα σου ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου», γι' αὐτό μας προειδοποιεῖ «μὴν ἀσεβήσεις πολὺ καὶ μὴν γίνεις σκληρὸς γιὰ νὰ μὴν πεθάνεις πρὸ τῆς ὥρας σου» καὶ μᾶς προτρέπει «γρηγορεῖτε γιὰ νὰ μὴν εἰσέλθετε στὸν πειρασμό».

Ὁ Θεὸς βεβαίως γνωρίζει πότε καὶ πὼς θὰ πεθάνει ὁ καθένας μας ἀλλὰ δὲν εὐθύνεται γιὰ τὸν θάνατό μας ὅπως δὲν εὐθύνεται ὁ γιατρὸς γιὰ μία ἀσθένεια ἐπειδὴ γνωρίζει ποιὰ ἐξέλιξη θὰ παρουσιάσει αὐτή. Ἴσως ὅμως κάποιος ἀπό σας διερωτηθῆ. Καλὰ ἐμεῖς ἔχομε τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν θάνατό μας. Ὅμως γιὰ τὸν θάνατο τῶν μικρῶν παιδιῶν μας ποιὸς φταίει;

Πάλι δὲν ἔχει ὁ Θεὸς τὴν εὐθύνη ἀλλὰ ἡ φύση μας ἡ ὁποία ὡς θνητὴ ποὺ εἶναι ἔχει πάθει δηλαδὴ ἀσθένειες καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς μας διδάσκουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ἔτσι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης λέει «μὲ τὸ σῶμα οἱ ἀφορμὲς τῶν ἀσθενειῶν, τὰ φθοροποιὰ πάθη, οἱ αἰφνίδιοι θάνατοι καὶ οἱ πρὸ ὤρας ἁρπαγμοί», ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης φέρνει σὰν παράδειγμα τὸν θάνατο πέντε βρεφῶν κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ θηλασμοῦ τους ἀπὸ τὴν μητέρα τους.

Ἀδελφοί μου, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν θάνατο. Ὅμως μπορεῖ κάποιος ἀπό σας νὰ διερωτηθεῖ καὶ ὁ Θεὸς τί κάνει γιὰ μᾶς;

Τί κάνει ὁ Θεός; Πολλὰ κάνει καὶ μάλιστα σπουδαία. Μᾶς ἐνημερώνει γιὰ τὶς εὐθύνες μας, μᾶς συμβουλεύει τί νὰ κάνουμε, ἄλλωστε τί εἴπαμε πιὸ πάνω, μᾶς βοηθάει νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ἀσθένειές μας μὲ τὴν ἰατρικὴ ποὺ εἶναι δῶρο δικό του γι' αὐτό μας λέει «τίμα τὸν ἰατρὸν διότι ἔδωσε ὁ Κύριος καὶ δῶσε τόπον σὲ αὐτὸν γιατί τὸν χρειάζεσαι».

Τὸ σπουδαιότερο ὅμως ποὺ κάνει εἶναι ὅτι μεταβάλλει τὸν θάνατο ἀπὸ κακὸ ὅπως φαίνεται στὰ μάτια μας σὲ εὐεργεσία γιατί μὲ αὐτὸν πλέον θὰ ζήσουμε τὴν αἰώνια ζωή. Πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ νὰ ζήσουμε τὴν αἰώνια ζωή, ὅπως πρέπει νὰ γεννηθεῖ τὸ παιδάκι ἀπὸ τὴν μητέρα του γιὰ νὰ ζήσει, γι' αὐτὸ πέθανε καὶ ἡ μητέρα Του ἡ Παναγία μας καὶ οἱ Ἅγιοι, γι' αὐτὸ πεθαίνουμε κι ἐμεῖς. Ὁ θάνατός μας εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Στὴν Ἀθήνα ζοῦσε ἕνα πλούσιο ζευγάρι μὲ ἕνα παιδὶ τὴν δωδεκάχρονη Μαρία. Δὲν εἶχαν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ σπάνια ἐκκλησιαζόταν. Ξαφνικὰ ἀπὸ ἀνεύρυσμα ἀορτῆς πεθαίνει ἡ Μαρία. Ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα ἦταν ἀπελπισμένοι. Μάλιστα ἡ μητέρα ἔκανε δυὸ ἀπόπειρες αὐτοκτονίας. Ἕνα βράδυ ὁ τραγικὸς πατέρας βλέπει ἕνα ὅραμα. Ἕνα ὁλοφώτεινο καὶ πανέμορφο κῆπο γεμάτο ἀπὸ παιδιὰ ποὺ ἔπαιζαν εὐτυχισμένα. Ἀνάμεσά τους βλέπει τὴν Μαρία καὶ τῆς φωνάζει. «Μαρία, παιδί μου» καὶ ἐκείνη τοῦ ἁπαντὰ «Πατέρα ποὺ εἶσαι, δὲν σὲ βλέπω, γιατί αὐτοῦ ποὺ εἶσαι εἶναι σκοτάδι, ἐνῶ ἐγὼ εἶμαι στὸ φῶς». «Ἐδῶ εἶμαι παιδί μου. Πῶς μπορῶ νὰ ἔλθω κοντά σου;» «Πήγαινε πιὸ κάτω καὶ θὰ βρεῖς μία γέφυρα καὶ μία πόρτα καὶ ἔλα».

Πῆγε ὁ πατέρας πιὸ κάτω καὶ βρῆκε μία γέφυρα ποὺ ἔγραφε «Ἐγὼ εἶμαι ἡ ὁδός» καὶ μία πόρτα ποὺ ἔγραφε «ἐγὼ εἶμαι ἡ θύρα» καὶ τότε ἐξύπνησε.

Ταραγμένος ξυπνάει τὴν γυναίκα του καὶ τῆς διηγεῖται τὸ ὅραμα καὶ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ ἑρμηνεύσουν ἀποφάσισαν ὅταν ξημερώσει νὰ βροῦν ἕνα Ἱερέα νὰ τοὺς ἑρμηνεύσει, πράγμα ποὺ ἔγινε.

Ὁ Θεὸς τοὺς ὁδήγησε σὲ ἕνα πολὺ πνευματικὸ Ἱερέα ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε μὲ προσοχὴ τοὺς συμβούλευσε τί νὰ κάνουν καὶ σώθηκαν πραγματικά. Τώρα ἔχουν δυὸ παιδιὰ καὶ μία στενὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Βρῆκαν τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς ἔδειξε τὸ παιδί τους ἡ Μαρία.

Ἀδελφοί μου, ὁ Κύριος μας λέγει «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κὰν ἀποθάνη ζήσεται». Ἑπομένως ὁ θάνατός μας εἶναι ἡ μετάβασή μας στὴν αἰώνια ζωή. Μὲ τὴν πίστη αὐτὴ πρὸς τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀντάμωσης μὲ τὰ ἀγαπημένα μας πρόσωπα ἃς πορευόμεθα σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ ἂς πραΰνουμε καὶ ἂς ἡμερώνουμε τὸν πόνο μας ὅταν φεύγει κάποιο ἀγαπημένο μας πρόσωπο μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα αὐτή.

Πηγή: http://www.inpp.gr/

«Το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με, δεν είναι απλώς όπλο εναντίον του διαβόλου ... »

Γέρων Νίκων - Η προσευχή

Κάθε λογισμό, το “Κύριε Ιησου Χριστέ ελέησόν με”, πιάνει αν κάνεις τον σταυρό σου και το πεις αυτό από μέσα σου; Πιάνει; τα σκορπάει όλα;

π. Νίκων:

Ναι, εξαρτάται. Ότι είναι ένα όπλο, δεν είναι απλό όπλο. Το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με, δεν είναι απλώς όπλο εναντίον του διαβόλου. Προσέξετε, είναι πυρηνική βόμβα. Τινάζει τον διάβολο, τον εξαφανίζει. Είναι μια τρομερά συμπυκνωμένη, είναι μια τρομερά δυνατή ευχή. Μέσα της κλείνει όλες τις προσευχές, ξέρετε γιατί;

Είναι ένα μυστήριο, λέει η Γραφή ότι όταν θα γίνει η δευτέρα παρουσία του Χριστού θα εμφανισθεί στον ουρανό το όνομα του Χριστού και ενώπιον του ονόματος αυτού (λέει), παν γόνυ κάμψει επουρανίων επιγείων και καταχθονίων. Αυτό είναι ένα μυστήριο, το όνομα του Χριστού. Θα γονατίσει μπροστά στο όνομα αυτό το γόνατο των επουρανίων, οι άγγελοι θα γονατίσουν οι άνθρωποι θα γονατίσουν, και των υποχθονίων και οι διάβολοι θα λυγίσουν μπροστά σε αυτό το όνομα.

Λέει η γραφή (πάλι ο Απόστολος): “Δεν υπάρχει άλλο όνομα με το οποίο θα σωθούμε, και εμείς τι κάνουμε; Λέμε αυτό το όνομα. Λέμε: “Κύριε Ιησού Χριστέ, το όνομά Σου ονομάζομεν” λέει, “Θεό άλλον εκτός από Εσένα δε γνωρίζουμε το όνομά σου ονομάζομεν”. Είναι κάτι το οποίο προσπαθεί ο διάβολος να μας πείσει να μην το κάνουμε. Ο διάβολος δεν φοβάται αν πιστεύουμε στον Θεό.

Προσέξετε το αυτό: Όση πίστη να έχεις δε σώζεσαι, δε σώζεσαι αν πιστεύεις στον Θεό. Ο διάβολος σκοτώνεται εμείς σωζόμαστε από τι; Όταν πιστεύουμε ότι ο Χριστός είναι ο Θεός. Δεν έχουμε άλλον Θεό. Εκεί είναι το σκάνδαλο για τον διάβολο. Γίνονται θεολογικά συνέδρια στο εξωτερικό με χριστιανούς, (θα καταλήξω εκεί), θεολογικά συνέδρια με χριστιανούς στο εξωτερικό που συμφωνούν, (“χριστιανοί” τώρα) να μην αναφέρουν το όνομα του Χριστού για να μην προσβληθούν και οι βουδιστές και οι ινδουιστές και όποιοι άλλοι συμμετέχουν στο συνέδριο.

Πώς τρέμει ο διάβολος το όνομα του Χριστού! Και εμείς λέμε ονομάζουμε τον Χριστό Κύριο, αυτό το οποίο ο διάβολος προσπαθεί να σε πείσει να μη το κάνεις. Κατ’ αρχήν δε θέλει να σκέφτεσαι τον Χριστό. Μετά σου λέει: “Τον σκέπτεσαι; σκέψου τον σαν έναν μεγάλο μύστη. Σαν μια από τις ενσαρκώσεις του Βούδα, σαν έναν μεγάλο ποιητή σαν ένα μεγάλο φιλόσοφο, σαν, σαν, σαν, όχι Κύριο”. Και εμείς τώρα λέμε “Κύριε Ιησού Χριστέ”.

Και τι ακόμα; “Ελέησόν με”. Ελεημοσύνη ποιος ζητάει; Ένας ζητιάνος. Δηλαδή ταπεινώνεσαι; Τον πέθανες! Γι’ αυτό εμείς επιμένουμε στο “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”. Τώρα κάνουμε τον σταυρό μας – δεν τον κάνουμε, δεν έχει καμιά σημασία, όταν έχουμε μέσα στην καρδιά μας τον διάβολο, είναι αστείο να κάνουμε τον σταυρό μας. Δε μας σώζει, είναι ασήμαντο. Το σημαντικό είναι να έχουμε το όνομα του Χριστού στο μυαλό μας.

Είναι πυρηνική βόμβα, στην πράξη θα τα δείτε αυτά. Στην πράξη, απλά πραγματάκια είναι αυτά. Θα κατεβείτε τώρα, θα δείτε, θα αρχίσετε να περπατάτε, κανείς δε μπορεί να σας εμποδίσει να λέτε από μέσα σας: “Κύριε Ιησού χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού χριστέ ελέησόν με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”.

Τι σας εμποδίζει; Τι σας στοιχίζει; Τίποτα! Όλες οι άλλες προσευχές χρειάζονται μιά ησυχία, έναν τόπο ήρεμο, λίγες εικόνες, το απόδειπνο, τον εσπερινό, κάποια βιβλία, αυτή την προσευχή μπορούμε να την λέμε πάντοτε. Περπατάς; μπορείς να το λες, οδηγάς το αυτοκίνητό σου; μπορείς να το λες. Ξεκινήστε και η ίδια η προσευχή θα σας μάθει τα πάντα.

Στην πράξη τα μαθαίνουμε αυτά όχι με τα λόγια. Τώρα τα λόγια έτσι που σας τα λέω μπορεί να σας φαίνονται ωραία να χαιρόσαστε την ώρα που τα ακούτε. Όταν θα έρθει η ώρα του πειρασμού θα σας χτυπήσει ο διάολος κάτω σαν χταπόδι και δεν θα σας μείνει τίποτα από αυτά που σας λέω.

Τι θα σας μείνει; Ό,τι βάλατε εσείς στην πράξη και το μάθατε εσείς προσωπικά. Αυτό δε μπορεί να σας το μετακινήσει κανένας. Έτσι θα γνωρίσετε αν είναι αλήθεια όλα αυτά και έτσι γνωρίζουμε όλη την αλήθεια του χριστιανισμού. Αν είναι αλήθεια αυτά που μας είπε ο Χριστός ή όχι. Από την ζωή τους τα έχουν μάθει οι άνθρωποι και τα έχουν κρατήσει μέχρι σήμερα. Όχι γιατί τους τα λένε οι παπάδες και οι καλόγεροι.

Οι ίδιοι οι άνθρωποι τα ζούνε και μας τα λένε. Το τι έχουμε ακούσει από ανθρώπους που ζούνε στον κόσμο δε μπορεί να το βάλει το μυαλό σας. Και επειδή ακριβώς είναι θέμα ζωής, γι, αυτό όλοι μπορούμε να σωθούμε, δεν είναι θέμα εξυπνάδας ή μόρφωσης ή γνώσεων. Γι’ αυτό έχουμε αγράμματους που είναι άγιοι. Δεν έχουν βγάλει το δημοτικό και λέμε: “Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών” και έχουμε μορφωμένους που δεν ξέρουν τι λένε και τι τους γίνεται.

Απλά πράγματα είναι, με απλά πράγματα θα πάμε στον Παράδεισο, και με απλά πράγματα θα πάμε στην κόλαση.

Από: Ο Διάβολος στο μυαλό – Η πάλη με τους λογισμούς τού π. Νίκωνα, Νέα Σκήτη.

Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

Συνεχίζεται το προσκύνημα της Κάρας του προστάτου των παιδιών Αγίου Στυλιανού – Στην Αθήνα για πρώτη φορά τα λείψανά Του.

 Συνεχίζεται το προσκύνημα της Τιμίας Κάρας του προστάτου των παιδιών Οσίου Στυλιανού του Παφλαγόνος, η οποία βρίσκεται για πρώτη φορά στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Ιερό Ναό Αγίας Φιλοθέης Δήμου Φιλοθέης-Ψυχικού.

 Το ιερό αυτό λείψανο, το οποίο φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Σάικας Ευρυτανίας, μετέφερε στο Ναό που υπήρξε εφημέριος και Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου για 17 χρόνια, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος, στην Μητροπολιτική περιφέρεια του οποίου βρίσκεται η Μονή.

 Την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου, μετά την ακολουθία του Εσπερινού, τελέσθηκε το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου. Ακολούθησε εκδήλωση με θέμα «Μια συζήτηση για την αγωγή των παιδιών» με ομιλητές τους Πανοσ/τους Αρχιμ. Πολύκαρπο Μπόγρη, Γραμματέα της Συνοδικής Επιτροπής Χριστιανικής Αγωγής και Νεότητος και Συμεών Βενετσιάνο, Γενικό Διευθυντή του Ιδρύματος Νεότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και τον κ. Ηλία Λιαμή, Δρα Θεολογίας-Εκπαιδευτικό. Συντονιστής ήταν ο Εφημέριος του Ναού, Αιδ/τος Πρωτοπρ. Αντώνιος Καλλιγέρης, Διευθυντής της Διεύθυνσης Ποιμαντικής Γάμου και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

 Την Παρασκευή στις 20:30 θα τελεσθεί ιερά αγρυπνία, ενώ την Κυριακή θα λειτουργήσει ο Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος. Η Τιμία Κάρα θα παραμείνει στο Ναό της Αγίας Φιλοθέης έως την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στις 6μ.μ.

Πηγή: http://www.dogma.gr/

Ο τυφλός γέροντας που έγινε ζητιάνος για να σώσει πάνω από 2.000 ορφανά.

Μέσα στους αιώνες πολλοί μοναχοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας έγιναν παράδειγμα αγάπης και αφοσίωσης προς τους συνανθρώπους τους. Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά ιερωμένων οι οποίοι με ιδιαίτερη αγάπη και ανιδιοτέλεια πρόσφεραν στις τοπικές κοινωνίες της Ελλάδας σε περιόδους πολέμων, φτώχειας και όχι μόνο.

Ένας σύγχρονος «άγιος» της εποχής μας υπήρξε και ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης, γνωστός και ως «ορφανοτρόφος», ο οποίος πρόσφερε στα ορφανά, χωρίς όρια και συμβιβασμούς. Η έλλειψη της όρασής του δεν στάθηκε εμπόδιο στον αγώνα που έδωσε για τα ορφανά, τα οποία στερήθηκαν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους.

Ο ελεήμων και διορατικός γέροντας με μεγάλη αυταπάρνηση επί σειρά ετών διηύθηνε ορφανοτροφεία στην Έδεσσα, στα Γιαννιτσά και στη Νάουσα.

Στις 20 Ιανουαρίου 2012 ο π. Μελέτιος Αϊβατζίδης εκοιμήθη σε ηλικία 94 ετών και περίπου 2.000 ορφανά, τα οποία στο πρόσωπό του βρήκαν την πατρική αγκαλιά και τη στοργή, θρήνησαν τον πατέρα τους. Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» επιχειρεί να φέρει στο φως περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του π. Μελετίου και να αναφερθεί στον γεμάτο πίστη και προσφορά βίο του.

Ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης γεννήθηκε στη Νικόπολη του Πόντου το 1918. Ο ίδιος και οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες κι εγκαταστάθηκαν στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και από δύο ετών έψελνε το τροπάριο του Ιωάννη του Προδρόμου.

Ο π. Μελέτιος από τα παιδικά χρόνια του είχε στερηθεί την αίσθηση της όρασης, καθώς, βοηθώντας τους γονείς του στα καπνά, ένα παιδάκι πέταξε μια καπνοβελόνα, η οποία καρφώθηκε στο μάτι του μικρού Κυριάκου.

Πρώτα έχασε το ένα μάτι του -σε ηλικία εννέα ετών- και στη συνέχεια απώλεσε ολοκληρωτικά την όρασή του. Αυτός ο τυφλός στα μάτια των ανθρώπων έγινε ο πνευματικός οδηγός χιλιάδων ψυχών που στερήθηκαν σε τρυφερή ηλικία την αγάπη των γονιών.

Ένας τυφλός που οδηγούσε μέσα από το φως του Θεού εκείνα τα ορφανά παιδιά σε ασφαλή μονοπάτια, ώσπου να περάσουν οι μπόρες που γέννησε η ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής. Η ιστορία του αποδεικνύει σε όλους μας ότι στις άπειρες δυσκολίες της ζωής παραμένει πάντοτε άπειρη και η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους.

ΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

Ίδρυσε το ησυχαστήριο που ονομάζεται Ησυχαστήριον Επτάρυθμος Χάρις. Κοντά του έβρισκαν παρηγοριά πολλές κουρασμένες ψυχές. Τις συμβούλευε, τις παρηγορούσε, ενώ παράλληλα το ησυχαστήριό του λειτουργούσε και σαν πτωχοκομείο. Πολλοί άνθρωποι πέρασαν από εκεί και έπαιρναν τη συμβουλή του και την ευλογία του. Το τηλέφωνό του, όπως λένε τα πνευματικά παιδιά του, δεν σταματούσε να χτυπά και να συμβουλεύει ως αργά τη νύχτα.

Ο ίδιος, με την ίδια πάντα ακούραστη διάθεση, συμβούλευε, νουθετούσε και άκουγε τον πόνο των ανθρώπων. Το έργο του ήταν έργο ανθρωπιάς, έργο Θεού. Οι προσευχές του είναι άπειρες, τα γραφόμενά του ατελείωτα. Στα ράφια του ησυχαστηρίου βρίσκει κανείς προσευχές και λόγους δικούς του με τις χρονολογίες τους. Συχνά έλεγε: «Είναι καλό να γίνονται λειτουργίες για την οικογένειά μας, για την πόλη μας, για τους ιερείς και Αρχιερείς μας».

O συγκλονιστικός αυτός άνθρωπος του Θεού, ο ταπεινός, ο πράος, είπε επίσης τα εξής λόγια, που αποδεικνύουν την άκρα ταπείνωσή του: «Εγώ, σαν αόμματος, είχα και τη στενοχώρια μου όχι για το σκότος, όσο να μπορούσα να προσφέρω κι εγώ κάτι διά Θεού στην κοινωνία».

Γύριζε από χωριό σε χωριό, για να τους βρει ψωμί, και τα πήγε στο σχολείο

 Μετά τον πόλεμο και το χάος που άφησε πίσω του, χιλιάδες παιδιά είχαν μείνει ορφανά. Εκείνος, παρά το πρόβλημα της υγείας του, με ταπείνωση και πίστη στον Θεό ξεκίνησε να μαζεύει παιδάκια που είχαν μείνει μόνα τους και να τα φροντίζει.

Εξασφάλισε κάποιο υποτυπώδες οίκημα και εκεί εγκατέστησε την ιδιότυπη οικογένειά του. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι σε αυτή την προσπάθεια δεν είχε καμία συμπαράσταση ούτε από κρατικά κονδύλια ούτε από κάποια οργανωμένη Αρχή.

Η μόνη στήριξή του σε όλο αυτό το αξιοθαύμαστο έργο ήταν τα χρήματα που του πρόσφεραν οι πιστοί, όπως και οι προσωπικοί κόποι και αγώνες του. Όπως μαρτυρούν τα παιδιά που βρέθηκαν δίπλα του, γύριζε από χωριό σε χωριό, ώστε να βρει ψωμί και ό,τι άλλο μπορούσε, για να τα θρέψει.

Αυτό που ξεκίνησε έτσι απλά ως μια βοήθεια σε κάποια παιδιά συνεχίστηκε δεκαετίες ολόκληρες. Τη φροντίδα του έλαβαν πολλά παιδιά, τα οποία υπολογίζονται σε περίπου 2.000. Τα έτρεφε, τα βοηθούσε να πάνε σχολείο, τα ωθούσε να σπουδάσουν. Πολλά από αυτά έγιναν επιστήμονες, κληρικοί, πολιτικοί, καθηγητές πανεπιστημίων, χωρίς ποτέ να λησμονήσουν τη φροντίδα και την αγάπη του γέροντα. Η αναπηρία του δεν στάθηκε ικανή να τον εμποδίσει να προσφέρει όσα το οργανωμένο ελληνικό κράτος δεν ήταν -και ακόμα δεν είναι- ικανό να προσφέρει.

«Γινόταν θυσία. Δεν μας χάλασε ποτέ το χατίρι. Έγινε και ζητιάνος για εμάς. Για εκείνον δεν κράτησε ποτέ τίποτα!»

Ένας από τους ανθρώπους που γνώριζε τον γέροντα από κοντά, ο κ. Γιώργος Αγγελιδάκης, έγραψε σε ένα άρθρο του για τον π. Μελέτιο: «Από μικρό παιδί κοντά του, αυτό που έμαθα ήταν πως η απόλυτη ελευθερία είναι η αγάπη: αυτή που σε φέρνει κοντά στον Θεό, αυτή που σου απαλύνει τον πόνο, αυτή που “πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει” και “ουδέποτε εκπίπτει”».

Και συνεχίζει: «Κατάφερε το ακατόρθωτο. Ανάστησε χιλιάδες ορφανά παιδιά και στήριξε άλλες τόσες οικογένειες μόνο με αγάπη, χωρίς να κρατά λογαριασμό. Χαιρόταν με τις επιτυχίες των παιδιών του και καμάρωνε για τα επιτεύγματά τους, όπως κάθε πατέρας. Για τα χιλιάδες “ευχαριστώ” και τους επαίνους παρέπεμπε πάντα σε… Άλλον. “Εγώ δεν έκανα τίποτα. Αυτά είναι του Θεού”».

Δεν δίστασε να γίνει ζητιάνος για την πολυπληθή οικογένειά του και μοίρασε τα πάντα με δικαιοσύνη και αγάπη. «Γι” αυτόν δεν κρατούσε τίποτα. Δεν κράτησε ποτέ κάτι. Απόρησα ένα απόγευμα που τον είδα χωρίς παπούτσια. Τα είχε χαρίσει κι αυτά» αναφέρει ο κ. Αγγελιδάκης και προσθέτει: «Άρεσαν πολύ σε κάποιον που με επισκέφτηκε” μου είπε. Δεκάδες σχολειαρόπαιδα με τις βαριές σάκες τους συνωστίζονταν καθημερινά στο μικρό δωμάτιό του στο εκκλησιαστικό οικοτροφείο “Όσιος Θεοφάνης”, στον περίβολο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, για να του φιλήσουν το χέρι και να πάρουν μια καραμέλα ή μια εικονίτσα».

Ο κ. Αγγελιδάκης θυμάται με συγκίνηση τη θυσιαστική αγάπη και τη στοργή με την οποία τον περιέβαλε ως παιδί ο γέροντας Μελέτιος: «Δεν μου χάλασε ποτέ κανένα χατίρι, όπως, άλλωστε, κάνουν όλοι οι πατεράδες στα παιδιά τους! Φρόντισε να φορέσω τα καλύτερα παπούτσια στην παρέλαση, με έντυσε, με τάισε, με συμβούλεψε, με καθοδήγησε, με μάλωσε. Μια φορά, τον πίεσα να γράψει σ” ένα κομμάτι χαρτί το όνομά του. Είχε πάει ως την ε΄ δημοτικού και δεν ήταν σίγουρος τι θα έβλεπα στο χαρτί. Γελούσε και με μια μικρή δυσκολία το έγραψε και, μάλιστα, με καλλιγραφικά γράμματα».

 Η ΚΗΔΕΙΑ

Στην κηδεία του συγκεντρώθηκαν πολλά από τα παιδιά που κάποτε είχε φροντίσει και με πρόσωπα σκυθρωπά μα και με σκέψη γεμάτη ευγνωμοσύνη συνόδεψαν τον πνευματικό πατέρα τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βίωσαν τότε για δεύτερη φορά την ορφάνια μετά την κοίμησή του, καθώς η πρώτη φορά που δοκίμασαν το πικρό αυτό συναίσθημα ήταν μέσα στα σκοτεινά χρόνια του πολέμου και της Κατοχής.

«ΜΑΣ ΕΣΩΣΕ»

Ένα από αυτά τα πνευματικά παιδιά του που βρέθηκαν για χρόνια δίπλα στον π. Μελέτιο, ο π. Αβραάμ Τουμπίδης, μίλησε συγκινημένος για τον πατέρα τόσων ορφανών που γλίτωσαν από τον θάνατο και τη βία του πολέμου χάρη στην αγάπη και την πίστη του.

«Ο Θεός σώζει και προστατεύει τα ορφανά” είναι η επικεφαλίδα όλων των επιστολών και επίσημων εγγράφων σου. Εκείνα τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής εσύ μάζεψες κοντά σου ορφανά παιδιά, τα προστάτευσες και τα έσωσες από την πείνα και τον θάνατο. Ορφανοτρόφος έγινες εσύ, ο τυφλός κατά σάρκα και φωτοδότης στο πνεύμα.

Μήπως ξεχνά κάποιο από τα παιδιά σου τις τόσες ταλαιπωρίες σου; Γυρνούσες από χωριό σε χωριό και από σπίτι σε σπίτι, οδοιπόρος μέσα στο λιοπύρι το καλοκαίρι και μέσα στις βροχές το φθινόπωρο, για να μας φέρεις ψωμί κυρίως και άλλα αγαθά, για να ζήσουμε. Έτσι μας μεγάλωσες, έτσι σπουδάσανε πολλοί, ενώ άλλοι έγιναν τίμιοι επαγγελματίες.

Αυτά τα δύσκολα χρόνια έκανες εσύ, τυφλός όντας, τόσο μεγάλο έργο, που άλλοι βλέποντες και με εξουσία δεν έκαναν. Τουναντίον, σας ταλαιπωρούσαν συχνά και έφευγες από πόλη σε πόλη, έχοντας υπό την σκέπην σου και την αγκαλιά σου εμάς» τονίζει.

ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΒΛΑΨΕ!

Ο κ. Αγγελιδάκης συνεχίζει: «Δεν ξέρω πόση δύναμη χρειάζεται ένας άνθρωπος ώστε να συγχωρήσει κάποιον που τον έβλαψε ανεπανόρθωτα.

Αυτή τη δύναμη όμως την είχε ο πατήρ Μελέτιος. Πήγαινα στο γυμνάσιο, όταν μια μέρα μου έδωσε να του διαβάσω ένα γράμμα από την Αυστραλία. Ήταν του συνομηλίκου του, ο οποίος, παίζοντας, τον τύφλωσε κατά λάθος με μια βελόνα που αρμάθιαζαν καπνά, στα τέλη της δεκαετίας του ’20.

Μια επιστολή βαθιάς συγγνώμης για την ανήκεστο βλάβη που του είχε προκαλέσει. Του απάντησε με μια επιστολή απέραντης ευγνωμοσύνης.

Μου υπαγόρευε και έγραφα. Τον ευχαρίστησε για το μεγαλύτερο καλό που του είχε κάνει, αφού με την τυφλότητα είδε το ανέσπερο φως! Πραγματικά “μέγας ο Θεός και μεγάλη η ισχύς Αυτού και της συνέσεως Αυτού ουκ έστιν αριθμός”, όπως επαναλάμβανε συνεχώς! Ο πατήρ Μελέτιος έβλεπε με τα μάτια της ψυχής».

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/