Θαύμα: Ο Άγιος Λουκάς θεράπευσε παιδί με εγκεφαλική παράλυση στη Βέροια.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ

Παραθέτουμε αυτολεξεί την ευχαριστήρια επιστολή που δέχτηκε ο μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και ο καθηγούμενος της Ι.Μ. Παναγίας Δοβρά αρχιμ. Παντελεήμων Κορφιωτάκης από τον ευγνώμωνα πατέρα του οποίου ο Άγιος Λουκάς θεράπευσε το παιδί.

Ηράκλειο, Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Προς

– τον Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας κ. κ. Παντελέημονα

– τον Αρχιμανδρίτη π. Παντελεήμονα Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά

 Άγιε Βεροίας και Άγιε Καθηγούμενε της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά καλημέρα σας και έτη πολλά.

Σήμερα για την ταπεινότητα και την ελαχιστότητα μου είναι μια μεγάλη ημέρα, μια μέρα χαράς και ευλογίας διότι σεις Άγιε Βεροίας μου δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας.

Η αναξιότητα μου δυσκολεύεται να βρει από μόνη της την δύναμη και το κουράγιο να σταθεί έμπροσθεν του Αγίου Θεού μας, της Μητέρας του Χριστού και Κυρίας όλων μας αλλά και έμπροσθεν του Τιμίου Λειψάνου του δικού μας Αγίου, του Αγίου της καρδιάς μας και προστάτη της Οικογένειας μου, του Αγίου Ενδόξου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως της Κριμαίας του Ιατρού και Θαυματουργού όχι μόνο να ζητήσω κάτι αλλά ακόμη και για να τους ευχαριστήσω για όσα πλουσιοπάροχα και ανιδιοτελή μου έχουν προσφέρει.

Παρακαλώ λοιπόν την αγάπη σας, να το πράξετε εσείς για μένα, σεις που δικαίως μπορείτε να σταθείτε ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου και να γίνετε «μεσίτες» και πρεσβευτές των αιτημάτων μας.

Θα ήθελα να σας ζητήσω εκ των προτέρων συγνώμη για τυχόν λάθη ή και παραλείψεις στην επιστολή μου οφειλόμενα μόνο στην άγνοια και την αφέλεια που διακρίνει τους ανθρώπους όταν προσπαθούν να μιλήσουν για τον Θεό και τους Αγίους Του. Δεν είμαι θεολόγος ούτε γνωρίζω την επιστήμη της Θεολογίας και το τυπικό μιας τέτοιας επικοινωνίας.

Θα πρέπει να σας μεταφέρω όμως ότι στην ζωή μου προσπαθώ να αντιληφθώ και να εφαρμόσω έναν κλάδο της επιστήμης της Θεολογίας που ίσως να μην περιλαμβάνεται στους επίσημους κλάδους της αλλά θεωρώ ότι για μας τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας, την «Βιωματική» Θεολογία». Αυτά δηλαδή που διδαχθήκαμε από το σπίτι μας, το σχολείο και την ενεργό συμμετοχή μας στην ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Ο λόγος για τον οποίο αναζήτησα – και σεις το πράξατε – να έρθω σε επικοινωνία μαζί σας, είναι για να σας μεταφέρω και δια του σεπτού σας προσώπου και των δικών σας χειλέων να γνωστοποιηθεί όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο του βιώματος της ενεργού και καθημερινής παρουσίας του Αγίου Λουκά στην ζωή μου και κυρίως της οικογένειάς μου.

Είμαι παντρεμένος με την Ειρήνη από το 2009 και το 2011 μετά από αρκετές προσπάθειες καταφέραμε δια της μεθόδου της εξωσωματικής να μας δώσει ο Θεός 2 αγοράκια δίδυμα τον Κωνσταντίνο και τον Ιωάννη που σήμερα είναι 4,5 ετών.

Είχαμε -αλλά και έχουμε- αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με την Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου Επανοσήφη Ηρακλείου και ο Ηγούμενος της π. Βαρθολομαίος να αποτελεί για μένα και την γυναίκα μου τον πνευματικό μας πατέρα ο οποίος πλουσιοπάροχα και με μεγάλη αγάπη προσπαθεί και μας νουθετεί πάντοτε ώστε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να χτίσουμε σωστά την οικογένειά μας.

Το ένα μας παιδί ο Γιάννης είναι ένα παιδάκι που όταν ήταν ακόμη έμβρυο περίπου στην 30η εβδομάδα της κύησης, έπαθε ουσιαστικά εγκαφαλικό επεισόδιο και γεννήθηκε με βαριά εγκεφαλική παράλυση όπως αναφέρει και έγγραφο του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας και Αριστερή Ημιπληγία. Η δε διάγνωση και η πρώτη μας επαφή με τους γιατρούς άρχισε από τον Μάϊο του 2012 όταν ήταν 5 μηνών.

Ο μικρός τότε δεν είχε την δυνατότητα να σηκώσει το αριστερό του χέρι και όλη του η αριστερή πλευρά ήταν ουσιαστικά αμέτοχη σε όλα.

Αρχίσαμε τότε λοιπόν άμεσα να ψάχνουμε λύσεις για την θεραπεία του αφήνοντας πίσω μας τις μεμψιμοιρίες και όλα εκείνα τα μοιρολατρικά κατάλοιπα του παρελθόντος, σαν να από κάπου να πήγαζε η δύναμη αυτή και φτάσαμε σε μία γιατρό στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης η οποία αποτελεί για μας έναν πραγματικό συνάνθρωπο την κ. Παπαβασιλείου Αντιγόνη.

Πριν πάμε στην Αθήνα την πρώτη φορά για την διάγνωση και την οργάνωση της διαδικασίας της παρέμβασης που θα κάναμε στο παιδί, αποφασίσαμε με την γυναίκα μου να μισθώσουμε αυτοκίνητο και αυθημερόν μαζί με τα παιδιά μωρά τότε να πάμε και να βρούμε κάπου λίγο έξω από την Βέροια το Μοναστήρι της Παναγίας Δοβρά και να προσκυνήσουμε το Λείψανο του μέχρι λίγο πριν αγνώστου για μας Αγίου Λουκά του Ιατρού για τον οποίο μας μίλησε ο πνευματικός μας ο οποίος μας είχε δώσει ένα εικονάκι του Αγίου Λουκά για να το βάλουμε στην κούνια του Γιάννη όταν ήρθε στο σπίτι μας για να μας διαβάσει την ευχή του Οκταημέρου.

Πράγματι λοιπόν φτάσαμε μεσημέρι στην Μονή και ζητήσαμε από έναν πατέρα που ήρθε να μας ανοίξει για να προσκυνήσουμε τον Άγιο Λουκά και να ξαναγυρίσουμε στην Αθήνα γιατί το βράδυ αναχωρούσε το καράβι για την Κρήτη.

Στον πατέρα της Μονής δεν αναφέραμε τίποτα για τον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο κάναμε το ταξίδι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά διότι δεν ξέραμε μέσα μας και οι 2 αν έχουμε τέτοιο «θράσος» να ζητήσουμε την βοήθεια του Αγίου.

Όμως όταν εμφανίσθηκε μπροστά μας η Ιερή Λειψανοθήκη, ο Γιάννης 5 μηνών τότε, άπλωσε το αριστερό του χέρι και μαζί με το δεξί, αγκάλιασε το Λείψανο του Αγίου και ήταν σαν να αγκάλιαζε τον ίδιο τον Άγιο. Γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι όχι μόνο σαστίσαμε αλλά ίσως αυτό να έγινε αντιληπτό και στον μοναχό που κρατούσε το Λείψανο, διότι «τρομάξαμε».

Γυρίσαμε στην Αθήνα, και η γιατρός μας πληροφόρησε ότι το παιδί κανονικά δεν θα έπρεπε να κουνά το χέρι του σύμφωνα με τις εξετάσεις που έβλεπε και ίσως να έχει και θέμα με την βάδιση αν περπατήσει.

Δεν μπορώ να περιγράψω τι αισθανθήκαμε εκείνη την ώρα. Ήταν μία εκδήλωση της αγάπης του Αγίου; Η απορία μας αυτή ως ανθρώπινη σκέψη σκίασε όλο μας το ταξίδι της επιστροφής και αποταθήκαμε στον πνευματικό μας για να μας βοηθήσει.

Σαφώς ήταν η εκδήλωση της παρουσίας του Αγίου Λουκά στο παιδί μας πράγμα που ήταν για μας αδιανόητο όχι γιατί δεν μπορούσε να το πράξει ο Άγιος, αλλά γιατί εμείς δεν ήμασταν άξιοι να το ζήσουμε.

Από τότε αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τον Άγιο, τι ήταν, που έζησε, την αγάπη του για την επιστήμη του, την επιτυχία των χειρουργικών του επεμβάσεων κυρίως στο κεφάλι αλλά προπάντων για την αγάπη του προς τα παιδιά. Από τότε που μάθαμε για τον Άγιο αυτό αμέσως έγινε ο Άγιος του Σπιτιού μας, ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΑΣ όπως τον αποκαλούνε και τα παιδιά μου και τον έχουν πάντα δίπλα από το κρεβάτι τους.

Μας ξαναδόθηκε η ευκαιρία να παραστούμε και μία ακόμη φορά, μία Τρίτη στην παράκληση που τελείται στο Μοναστήρι σας και είδαμε με τα μάτια μας την έντονη εκδήλωση της αγάπης του κόσμου αλλά και τον λαμπρό και περικαλλή Ναό του τον οποίο ετοιμάζετε.

Πέρασαν τα χρόνια σιγά σιγά και με την ευλογία του Αγίου Γεωργίου μας και του Αγίου Λουκά, ο Γιάννης εξελίσσεται σε ένα περιστατικό που στα μάτια αυτών που δεν γνωρίζουν το πρόβλημά μας, δυσκολεύονται να το δουν. Πάει κανονικά στο σχολείο του, τρέχει, παίζει, γράφει και μιλάει όπως σχεδόν ο αδελφός του έχοντας στην ηλικία αυτή μάθει όλο το τροπάριο του Αγίου απ᾽ έξω και ψάλλοντας το αρκετά συχνά. Τα 4 αυτά χρόνια βέβαια και μεις με την σειρά μας ασχολούμαστε με την αποθεραπεία του, τις φυσικοθεραπείες του τις εργοθεραπείες του σε καθημερινή βάση και ό,τι άλλο μπορούμε ανάλογα και με τις δυνατότητες μας.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Γιάννης όμως εμφάνισε το πρώτο του επιληπτικό επεισόδιο όντας σε κρίση επί 40 λεπτά, γεγονός που γι᾽ αυτούς γνωρίζουν αποτελεί μια πολύ μεγάλη κρίση – status «Ε» και τον μετέφερα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου χωρίς αισθήσεις και ετοιμοθάνατο. Κατάφερα και βρήκα το κουράγιο να τρέξω γρήγορα για να το σώσω παρακαλώντας μέσα μου τον Άγιο Λουκά και τον Άγιο Γεώργιο να βάλουν το χέρι τους.

Το παιδί εισήχθη αμέσως στην Μονάδα σε βαθιά καταστολή ώστε να αντιμετωπιστεί το περιστατικό και περιμέναμε αν συνέλθει να δούμε τι επιπτώσεις που θα άφηνε η κρίση αυτή στο παιδί, την κίνησή του ή και την ομιλία του κλπ.

Εκείνο το βράδυ ήταν ατελείωτο, ο Θεός να μην το δώσει σε κανέναν, κάτσαμε στο προσκεφάλι του αμίλητοι και γω και η γυναίκα μου και απλά περιμέναμε. Δεν ανταλλάξαμε εκείνο το βράδυ ούτε μία κουβέντα παρά μόνο σκέψεις ικεσίας για τα παιδιά μας τόσο για τον Γιάννη όσο και για τον Κωνσταντίνο που είδε το περιστατικό να εξελίσσεται μπροστά του και το σοκ ήταν δυνατό και γι᾽ αυτόν.

Την επομένη ημέρα που ο Γιάννης συνήλθε από την καταστολή και ανταποκρίθηκε άψογα στην διαδικασία ουσιαστικά της ανάνηψης, στρεφόμενος στην μητέρα τους της λέει:

– Πες του τώρα να φύγει μαμά, έγινα καλά…

– Σε ποιόν να πω παιδί μου να φύγει; Του μπαμπά; Γιατί;

– Όχι μαμά ο μπαμπάς να κάτσει, ο Άγιος Λουκάς να φύγει!!!

– Πού είναι;

– Κάθεται εκεί στην πολυθρόνα, δεν τον βλέπεις; … Ήρθε το βράδυ όταν κοιμόσασταν, άνοιξε μια τρύπα στο κεφάλι μου, φύσηξε μέσα και έγινα καλά μαμά!

Αυτό ήταν όπως θα μπορείτε να καταλάβετε για μας μια «κεραμίδα», τρομάξαμε τόσο που δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους.

Ο Γιάννης σηκώθηκε την άλλη μέρα, και απλά συνέχισε όλες τις δραστηριότητες του όπως τις έκανε και πριν το επεισόδιο.

Βιώσαμε λοιπόν και πάλι, την ζωντανή παρουσία του Αγίου Λουκά στην ζωή μας.

Όλα αυτά που σας περιέγραψα, είναι για μας η απόδειξη της δύναμης της προσευχής του γέροντος μας, της Αγάπης του Θεού και των Αγίων Λουκά και Γεωργίου αλλά και της οικονομίας τους. Όλα γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο την επιβεβαίωση της παρουσίας τους.

Δοξάζω Σεβασμιότατε το όνομα του, προσκυνώ νοερώς το λείψανο του και τον παρακαλώ πάντοτε να είναι κοντά στα παιδιά μου. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι ικανός να το βιώσω αυτό όμως παρακαλώ να έχουν την ευχή του αυτά.

Όλα αυτά Σεβασμιώτατε Βεροίας θα ήθελα να τα θέσω υπόψη σας ώστε να χαρείτε και σεις με την χαρά μας, να πάρετε και σεις δύναμη και να επιβεβαιώσετε ότι οι προσευχές σας, το έργο που κάνετε ώστε ο Άγιος Λουκάς να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα, πιάνουν τόπο.

Συνεχίστε και σεις Άγιε Καθηγούμενε και λοιποί πατέρες της Μονής το θεάρεστο έργο σας προς δόξαν Θεού και παρακαλώ να μας έχετε στο νου σας έμπροσθεν του Αγίου Θυσιαστηρίου του Ενός και μεγάλου Θεού μας.

Όλα τα ανωτέρω περιστατικά έχετε ρητώς την διαβεβαίωσή μου ότι μπορείτε να τα μεταφέρετε όπου εσείς κρίνετε σκόπιμο και προφανώς είναι στη διάθεσή σας και στη διάθεση οποιουδήποτε το επιθυμεί κάθε ιατρικό έγγραφο προς επιβεβαίωση των αναγραφομένων μου.

Τέλος, ήθελα να σας ευχαριστήσω για την δυνατότητα της επικοινωνίας μας αυτής και να ξέρετε πως έχετε και εδώ ένα σπίτι δικό σας που θα είναι πάντοτε ανοικτό κάθε ημέρα και ώρα να σας δεχθεί και να σας φιλοξενήσει.

Αναμένουμε με χαρά να σας συναντήσουμε από κοντά και να πάρουμε την ευχή σας. Σύντομα οδεύοντας προς τον τόπο της άλλης μου καταγωγής (τα Χρυσοχώραφα Σερρών) θα προσπαθήσουμε να σας δούμε και από κοντά.

Ασπαζόμενος την δεξιά  σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και ζητώ ειλικρινά συγνώμη αν σας κούρασα.

Με βαθιά εκτίμηση και σεβασμό,

Παύλος Τζώρτζογλου

Πηγή: Ιερός Ναός Παναγίας Αλεξιωτίσσης Πατρών Θαύμα: Ο Άγιος Λουκάς θεράπευσε παιδί με εγκεφαλική παράλυση στη Βέροια | Ι.N. Παναγίας Αλεξιωτίσσης Πατρών.

Πηγή: http://panagiaalexiotissa.blogspot.com/

Η αγάπη μέσω της αρρώστιας (Εξαιρετικό δίδαγμα).

Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι. Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του.

Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής…

Το άδειο κάρο…

Βάδιζα με τον πατέρα μου, όταν σταμάτησε στη στροφή του δρόμου και μετά από μια μικρή σιωπή με ρώτησε:

-Πέρα από το κελάηδημα των πουλιών ακούς κάτι άλλο;

Τέντωσα τα αυτιά μου και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα απάντησα:

-Ακούω το θόρυβο ενός κάρου.

-Αυτό είναι, είπε ο πατέρας μου. Είναι ένα άδειο κάρο.

Τότε τον ρώτησα:

-Πώς ξέρεις ότι το κάρο είναι άδειο, αφού δεν το έχουμε δει;

Ο πατέρας μού είπε:

-Είναι εύκολο να γνωρίζω πότε ένα κάρο είναι άδειο… από το θόρυβο. Όσο πιο άδειο είναι το κάρο τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει.

Όταν ενηλικιώθηκα, ακόμη και σήμερα, όταν βλέπω ένα πρόσωπο να μιλάει πολύ, διακόπτοντας τη συζήτηση όλων, να είναι ενοχλητικό ή ξιπασμένο, να νιώθει υπεροχή και να ταπεινώνει τους άλλους, έχω την εντύπωση ότι ακούω τη φωνή του πατέρα μου να λέει: «Το πιο άδειο κάρο κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο.»

Πηγή: themeliosiaspis.wordpress.com

Θέλεις να δεις τον Ιησού Χριστό;

Θέλεις να δεις τον Ιησού Χριστό; «Έλα και δες», λέει ο απόστολός Του. Ο Κύριος υποσχέθηκε στους μαθητές Του ότι θα είναι μαζί τους παντοτινά «ως τη συντέλεια του κόσμου».

Και, πραγματικά, είναι μαζί τους μέσα στο άγιο Ευαγγέλιο και στα Μυστήρια της Εκκλησίας.

Τον Χριστό δεν Τον βλέπουν όσοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο. Αυτοί δεν Τον βλέπουν, γιατί είναι τυφλωμένοι από την απιστία.

Θέλεις ν’ ακούσεις τον Χριστό; Σου μιλάει με το Ευαγγέλιο. Μην περιφρονείς τη σωτήρια φωνή Του. Φύγε μακριά από την αμαρτωλή ζωή και άκου με προσοχή τη διδασκαλία Του, που είναι η αιώνια ζωή.

Θέλεις να σου φανερωθεί ο Χριστός; Ο Ίδιος σε διδάσκει πως θα το πετύχεις: «Όποιος κρατά τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπά κι αυτός που με αγαπά, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερώσω τον εαυτό μου».

Φυλάξου από τη φαντασία σου, που μπορεί να σου δημιουργήσει την εντύπωση ότι βλέπεις τον Ιησού Χριστό, ότι Τον αγγίζεις, ότι Τον αγκαλιάζεις. Δεν πρόκειται παρά για μια ολέθρια αυταπάτη, ένα μάταιο παιχνίδι υπερηφάνειας, επάρσεως, αλαζονείας ή, όπως ονομάζεται από τους ασκητικούς συγγραφείς, οιήσεως.

Αν τηρείς τις εντολές του Κυρίου, με τρόπο θαυμαστό θα δεις τον Κύριο μέσα σου, όπως Τον έβλεπε ο απόστολος Παύλος και όπως ζητούσε να Τον βλέπουν και οι άλλοι χριστιανοί, θεωρώντας πως όσοι δεν το είχαν κατορθώσει, δεν είχαν φτάσει στην κατάσταση που έπρεπε ως χριστιανοί.

Πηγή: http://lllazaros.blogspot.gr/

Ψάξε να βρεις τον αληθινό Θεό.

Ένας νέος πήγε σ’ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:

-Με απασχολεί το ερώτημα: Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;

-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;

-Και βέβαια, το πιστεύω.

-Και τον Θεό ποιός τον έφτιαξε;

-Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.

Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα.

Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:

-Γέροντα, εγώ σε ρωτάω σοβαρά, του είπε. Κι εσύ μου λες πως εγώ έφτιαξα το Θεό.

-Μα κι εγώ σοβαρά σου μιλάω, του απάντησε ο γέροντας. Πολύ σοβαρά. Και πρόσεξε γιατί. Εσύ μ’ όλ’ αυτά που με ρωτάς, δείχνεις πως δεν ψάχνεις να βρεις το Θεό όπως είναι. Εσύ ψάχνεις να βρεις έναν Θεό όπως τον θέλεις εσύ, όπως τον φαντάζεσαι εσύ, κομμένον στα μέτρα σου. Αυτόν τον Θεό λοιπόν θα τον έχεις φτιάξει εσύ. Δεν θα είναι ο αληθινός Θεός. Και πρόσθεσε ο άγιος αυτός γέροντας:

-Ψάξε να βρεις τον αληθινό Θεό, παιδί μου. Να Τον δεχτείς όπως είναι. Μην Τον θέλεις όπως εσύ τον φαντάζεσαι. Προσπάθησε να γίνεις εσύ όπως σε θέλει ο Θεός. Προσπάθησε να Τον καταλάβεις όπως είναι. Και ν’ αγαπήσεις το θέλημά Του, όπως είναι.

Πηγή: http://www.eikonografies.com/

Δὲν φτάνει ποὺ νηστεύω; (π. Δημητρίου Μπόκου).

Τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ οἱ Χριστιανοὶ νηστεύουν καὶ προσεύχονται περισσότερο, προετοιμαζόμενοι γιὰ τὴν ὑπέρλαμπρη γιορτὴ τοῦ Πάσχα. Εἶναι καλὸ αὐτό; Χρειάζεται τίποτε ἄλλο;

Ἂς γυρίσουμε στὰ χρόνια τῆς βαβυλώνειας αἰχμαλωσίας τῶν Ἰσραηλιτῶν. Ὁ δίκαιος καὶ ἐλεήμων Τωβίτ, ἔχοντας περιπέσει σὲ ἐσχάτη πτωχεία καὶ τύφλωση, στέλνει τὸν γιό του Τωβία σ’ ἕνα μακρὺ ταξίδι, ἀπὸ τὴ Νινευὴ στοὺς Ράγους τῆς Μηδίας, γιὰ νὰ εἰσπράξει ἕνα σημαντικὸ ποσό, ποὺ εἶχε παλιότερα δανείσει ὁ Τωβὶτ σὲ κάποιον Γαβαήλ. Πρὶν ἀναχωρήσει, ἐπειδὴ δὲν εἶναι σίγουρο ἂν θὰ τὸν ξαναδεῖ, μαζὶ μὲ ἄλλα, τὸν συμβουλεύει:

–  Ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά σου, παιδί μου, νὰ δίνεις ἐλεημοσύνη, χωρὶς νὰ φοβᾶσαι καθόλου. Νὰ μὴν ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπό σου ἀπὸ κανένα φτωχὸ καὶ δὲν θὰ ἀποστρέψει ὁ Θεὸς τὸ πρόσωπό του ποτὲ ἀπὸ σένα. Ἀνάλογα μὲ τὸ πλῆθος τῶν ὑπαρχόντων σου νὰ κάνεις ἐλεημοσύνη. Ἂν ἔχεις λίγα, μὴ φοβηθεῖς ἀπὸ αὐτὰ τὰ λίγα νὰ δίνεις ἐλεημοσύνη. Δὲν θὰ στερηθεῖς. Ὅταν κάνεις ἐλεημοσύνη, θησαυρίζεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου σὲ ἡμέρα ἀνάγκης. Γιατὶ ἡ ἐλεημοσύνη σὲ λυτρώνει ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ δὲν σὲ ἀφήνει νὰ εἰσέλθεις στὸ σκοτάδι του. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι δῶρο ἀγαθὸ γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ τὴν κάνουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Στὴ συνέχεια ἕνας ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ραφαήλ, μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς νεανία, συνοδεύει στὸ ταξίδι τὸν Τωβία, τὸν σώζει ἀπὸ ποικίλους κινδύνους, τοῦ ἐξασφαλίζει μιὰ ὄμορφη καὶ ἐνάρετη σύζυγο, τὴ Σάρρα, εἰσπράττει γιὰ λογαριασμό του καὶ τοῦ παραδίδει τὰ ὀφειλόμενα χρήματα, τὸν ξαναφέρνει σῶο καὶ ἀσφαλῆ στὸ σπίτι του καὶ τέλος θεραπεύει τὴν τύφλωση τοῦ πατέρα του, τοῦ Τωβίτ. Τὴν ὥρα ποὺ τοὺς ἀποχαιρετᾶ, ἀνάμεσα σὲ ἄλλες συμβουλές, τοὺς λέει:

–  Εἶναι καλὸ πράγμα ἡ προσευχὴ μὲ νηστεία. Ἀλλὰ δὲν φτάνει αὐτό. Χρειάζεται ἐπὶ πλέον ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ δικαιοσύνη. Καλύτερα νὰ κάνεις ἐλεημοσύνες, παρὰ νὰ μαζεύεις χρυσάφι. Γιατὶ ἡ ἐλεημοσύνη γλυτώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὸν καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν ἐλεημοσύνες καὶ ζοῦν μὲ δικαιοσύνη, θὰ ζήσουν πολλὰ χρόνια (Τωβ. 4, 7-11· 12, 8-9).

«Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ συμπαθεῖ τὸν φτωχό, τὸν πένητα», λέει καὶ ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλιὰς Δαυΐδ. «Αὐτὸν θὰ τὸν λυτρώσει ὁ Κύριος σὲ ἡμέρα δύσκολη», σὲ ὥρα δηλαδὴ κακιὰ (Ψαλμ. 40, 1).

Ἂν θέλουμε κι ἐμεῖς νὰ ἔχει ἀποτέλεσμα ἡ ὅποια μας πνευματικὴ προσπάθεια, εἴτε τώρα τὴ Σαρακοστή, εἴτε πάντοτε στὴ ζωή μας, ἂς βάλουμε τὸν Θεὸ ἀσπίδα καὶ προστασία μας μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. Γιατὶ «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχὸν» (Παρ. 19, 17). Προφάσεις δὲν μποροῦν νὰ σταθοῦν μπροστὰ στὸν Θεό. Ὂλοι μποροῦν καὶ πρέπει νὰ ἐλεοῦν. Οἱ πλούσιοι νὰ δίνουν πολλὰ καὶ οἱ φτωχοὶ λίγα. Κανένας δὲν ἐξαιρεῖται.

Ἀλλὰ καὶ κανένας δὲν ζημιώνεται. Οὔτε ὁ φτωχός. Ἀντίθετα ὅλοι πλουτίζουν, κόντρα στὴν ἀνθρώπινη λογική, μὲ τρόπο ποὺ γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Ἡ ἐλεημοσύνη πλουτίζει πάντα, δὲν φτωχαίνει τὸν ἄνθρωπο. Ἰσχύει ἐδῶ ἡ λογικὴ τοῦ Θεοῦ.

Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν στὴν ἄκρη κάθε ὀλιγοπιστία καὶ κακομοιριά. Ὁ Θεὸς θέλει ἐλεήμονα καρδιά, γεμάτη οἰκτιρμοὺς γιὰ τὸν πλησίον καὶ θὰ τὴ ζητήσει τὴν καρδιὰ αὐτὴ ἀπ’ τὸν καθένα μας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως (Ματθ. 25, 31-46). Τότε ἡ ἐλεημοσύνη θὰ μᾶς λυτρώσει καὶ ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο. Ὄχι μόνο ἀπὸ κάποια κακιὰ στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας.

Τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν ποὺ ἄνοιξε μὲ τὴν εἴσοδο τῆς Σαρακοστῆς, μᾶς περιμένει. Τὰ ἀθλήματα πολλά, ἀλλὰ κορυφαῖο πάντοτε ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀγάπη. Μὴ μείνουμε μόνο στὴ νηστεία. Ὅ,τι δηλαδὴ μᾶς στοιχίζει λιγότερο, ἀλλὰ καὶ μᾶς φουσκώνει περισσότερο μὲ ἔπαρση. Οἱ φτωχοὶ ἀδελφοί μας περιμένουν τὴν ἐλεήμονα διάθεσή μας. Καὶ ὄχι μόνο τὸ Πάσχα, ἀλλὰ καθημερινά. Ἂς μὴν τοὺς ἀπογοητεύουμε.

Ἡ προσπάθεια τῆς νηστείας γίνεται «ζωῆς αἰωνίου πρόξενος», μόνο ἐὰν παράλληλα «ἐκτείνωμεν χεῖρας εἰς εὐποιΐαν. Οὐδὲν γὰρ οὕτω σώζει ψυχήν, ὡς ἡ μετάδοσις τῶν ἐπιδεομένων. Ἡ ἐλεημοσύνη, συγκεκραμένη τῇ νηστείᾳ, ἐκ θανάτου ρύεται τὸν ἄνθρωπον. Αὐτὴν ἀσπασώμεθα, ἧς οὐδὲν ἶσον. Ἱκανὴ γὰρ ὑπάρχει σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν» (Ἰδιόμ. ἀποστίχων Αἴνων Πέμπτης Β΄ Ἑβδομ. Νηστειῶν). Ἄλλωστε τὴν περίοδο αὐτὴ ψάλλουμε: «Δίκαιος ἀνήρ, ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν» (Δοξαστικὸ Αἴνων Ε΄ Κυρ. Νηστειῶν), κατὰ τὸ παράγγελμα τοῦ Δαυῒδ (Ψαλμ. 36, 26).

Δὲν φτάνει νὰ εἶναι μόνο εὐχάριστη ψαλμῳδία στὰ χείλη μας αὐτό. Ἂς τὸ βάλουμε καὶ λίγο παραμέσα, στὴν καρδιά μας.

 (Σαρακοστὴ 2016)

Πηγή: https://fdathanasiou.wordpress.com/

Την Επανάσταση δεν την έκαναν άθεοι ή θρησκευτικά αδιάφοροι, αλλά Πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί

Είναι έξω από κάθε ιστορική αμφιβολία ότι το τρίπτυχο: Θρησκεία – Πίστη – Πατρίδα, υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της Επαναστασεως του ’21.

Με όπλο την πίστη στη θρησκεία και την αγάπη στην πατρίδα και την ελευθερία, οι πρόγονοί μας αποδύθηκαν στην άνιση μάχη της εθνεγερσίας, για την οποία ο Α. Τσιριντάνης γράφει σχετικά:

'Η επανάσταση έγινε, μα χριστιανοί και όχι άθεοι ή θρησκευτικά αδιάφοροι την έκαμαν. Απ’ αύτή τη χριστιανική πίστη παίρναμε δύναμη αλλά και καρτερία...''

Και αυτή η Χριστιανική πίστη, αν δεν έσβηνε τις μικρότητες, δέν τις άφηνε όμως να σβήσουν την επανασταση... αυτή ετόνωσε το δούλο, αλλά επαναστατημένο Γένος, συνταιριασμένη με την ονειροπόληση του αρχαίου Ελληνισμού.

Ο επαναστατημένος ''ραγιάς'' ήταν πια Έλληνας. Θυμόταν πάντα το μαρμαρωμένο βασιλιά... και πίσω απ’ αυτόν τη σειρά των βυζαντινών αύτοκρατόρων και πίσω απ’αυτούς ονειρευόταν την αρχαία Ελλάδα, όσο λίγο κι’ αν την ήξερε.

Ο Χριστιανισμός του έδινε την πίστη και τη δύναμη ...

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο τα πρώτα συντάγματα του επαναστατημένου Γένους έσπευσαν να ορίσουν την έννοια του Έλληνος σε σχέση με τη θρησκεία λέγοντας:

«Οσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες».

(Σύνταγμα Επιδαύρου του 1822, του οργανικού νόμου της Επιδαύρου του 1833 το Σύνταγμα του Άστρους και της Τροιζήνος του 1827.)

Ήταν τα συντάγματα, τα οποία επιβεβαίωσαν την ενότητα Χριστιανισμού και Ελληνισμού.

Από το βιβλίο «Η Εθνική μας Παράδοση» του Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Απολυτίκιον Ευαγγελισμού.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'.

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ένα σχόλιο για τη θέση της νηστείας στην ιστορική και πολιτισμική μας ταυτότητα.

''Το Γένος ενήστευε, το Γένος εγνώριζε...''

Φαίνεται ότι κάποτε ενήστευες και σήμαινε ότι είσαι Ρωμηός. Αν δε νήστευες Τετάρτη και Παρασκευή, εσήμαινε ότι είσαι Τούρκος. Ετούτο δεν είναι υπερβολή, ήταν ένας τόπος κοινός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, και τούτο το βλέπουμε ξεκάθαρα στο έργο του Φωτάκου: «Ο Βίος του Παπαφλέσσα».

   Όταν έφτασε ο Φλέσσας στο Άργος, ο αδελφός του Νικήτας τού άλλαξε τα φορέματα, τού φόρεσε τούρκικα καλιοντσίτικα και τον όπλισε ως Τούρκο, καθώς και τους άλλους που είχε μαζί του ο Παπαφλέσσας.

  Προφανώς, έγινε αυτό, για λόγους ασφαλείας, που θα λέγαμε σήμερα. Φιλοξενήθηκε, όμως, ο Φλέσσας, μαζί με τους δικούς του, στην οικεία του Οικονομόπουλου. Κι επειδή η οικοδέσποινα τους εξέλαβε ως Τούρκους , αν και ήταν Τετάρτη, τους έβγαλε να φάνε αυγά.

 Παίζοντας εκείνοι τους Τούρκους, προσποιήθηκαν ότι τα έφαγαν, αλλά κρυφίως τα πέταξαν. Και μάλιστα έπειτα – μάλλον μετά την αναχώρηση τους – τα αυγά ευρέθησαν (!) καθώς το διηγείται ο Φωτάκος.

 Ο Έλληνας της Τουρκοκρατίας είναι ο πιο βαθιά Ορθόδοξος Έλληνας που βρίκεται μέσα στους αιώνες. Ίσως περισσότερο κι από τον Έλληνα του Βυζαντίου, πάει μπροστά σε Ορθοδοξία ο σκλαβωμένος Έλληνας επι Τουρκιάς.

 Ο Ρωμηός επι Τουρκιάς γνωρίζει Τετάρτη και Παρασκευή, ξέρει να κάνει μετάνοιες, λειτουργείται κάθε Κυριακή, προσεύχεται, ευλογεί και ευλογείται, μιλάει στα παιδιά του για Θεό, κάνει τον σταυρό του γεμάτον και ολόκληρον – αρχοντικόν σταυρόν, όχι τσιγκούνικον, κι έτσι μπουζούκικον.Στο κούτελο, κάτω στη βαλβίδα της κοιλιάς, δεξιά κι αριστερά στους ώμους, έτσι κάνει ο Παπαφλέσσας τον σταυρό του, ο Γέρος του Μόρια, ο Διάκος και οι άλλοι.

 Όσοι μάς ελευθέρωσαν, εγνώριζαν Τετάρτη και Παρασκευή. Αυτονοήτως ενήστευαν ως κάτι δεδομένο και παραδομένο άπαξ εκ προγόνων Ορθοδόξων. Πλείστα όσα παραδείγματα δεικνύουν του λόγου το αληθές: ότι αυτοί που μάς λευτέρωσαν σαν καλογέρια αγαπούσαν τον Θεό, ήταν άνθρωποι του «Πάτερ Ημών» και της ωραίας εν Θεώ ζωής. Εμείς;

Συγγραφή κειμένου, Κώστας Παναγόπουλος

Πηγή: http://o-nekros.blogspot.gr/

Ποιος είναι ο αγωνιστής ιερέας;

Σήμερα δεν χρειάζεται "Παπαφλέσσας" αλλά Άγιος Κοσμάς Αιτωλός.

Δυστυχώς όμως οι χριστιανοί ποθούν μια επίγεια αυτοδικαίωση και γι'αυτό αναζητούν ιερείς που θα μιλούν και θα "μάχονται" με κοσμικό πνεύμα, με επίγεια όπλα, με "μαχαίρια και τουφέκια".

Δεν θέλουν ιερείς που θα μιλούν περί μετανοίας και προσευχής, που θα μιλούν για τον Χριστό (αυτοί ειναι βαρετοί).

Προτιμούν αυτούς που μιλούν για τον Αντίχριστο, για συνωμοσίες, για κοσμικές μεθόδους αντιμετώπισεις των προφητειών, για εθνικοφυλετικά θέματα.

Χριστιανέ σύνελθε!

Σκοπός της ζωής σου δεν είναι να γίνεις πολέμαρχος στο όνομα του Χριστού αλλά αδελφός του πλησίον σου (οποίος κι αν ειναι αυτός) στο όνομα του Χριστού.

Λέμε ότι είμαστε χριστιανοί κρατώντας μαχαίρι στο χέρι μας, έτοιμοι να αναθεματίσουμε, να κτυπήσουμε και να πολεμήσουμε όποιον μας πάει κόντρα.

Θέλουμε ο ιερέας να μας μιλήσει για τις προφητείες όχι για να μετανοήσουμε αλλά για να προλάβουμε να γεμίσουμε τις αποθήκες μας με τρόφιμα.

Φανατιζόμαστε, έτοιμοι να σταυρώσουμε οποιονδήποτε "βλάσφημο", ενώ θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι να σταυρωθούμε και να μαρτυρήσουμε.

Μας καίει να πάρουμε την Πόλη και μένουμε αδιάφοροι στην λεηλατημένη από τα πάθη καρδιά μας.

Δυστυχώς κάποιοι αδελφοί μας ενώ είναι μια ζωή μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μας ζούνε εντελώς ανυποψίαστοι για το "εκκλησιαστικοποιημένο" κοσμικό πνεύμα που τους διακατέχει, με αποτέλεσμα να μιλάνε για Χριστό και αντί να ανεβαίνει η καρδιά τους στον ουρανό, να παραμένει εδώ στη γη-σ'αυτήν την ζωή.

Ψάχνουν επίγειους Μεσσίες. Σωτήρες που θα τους προσφέρουν άρτο και θέαμα, "εθνική υπερηφάνεια", επίγεια δόξα και θρησκευτικές νίκες κατα αλλόθρησκων.

Πόση αλλοτρίωση του πνεύματος των Πατέρων και Αγίων μας;

Τί κατάντια των χριστιανών;

Το θέμα δεν ειναι να νικήσουμε τους άλλους αλλά να σταυρωθούμε για χάριν των άλλων...

Κάποιοι δεν θέλουν να το καταλάβουν...κρίμα.

Μην γελιόμαστε, ο μεγαλύτερος εχθρός βρίσκεται στην καρδιά μας, πουθενά αλλού.

Ο Χριστός δεν θέλει πολέμαρχους αλλά ειρηνοποιούς.

Αγωνιστής ιερέας λοιπόν είναι αυτός που σου δείχνει τον Χριστό και δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας σε καθαρίζει και σου Τον προσφέρει.

Και αγωνιστής χριστιανός είναι εκείνος που αγωνίζεται ταπεινά για την Βασιλεία του Θεού και όχι για «βασιλείες» επίγειες. Αγωνίζεται να βρει τον Χριστό και όχι χρυσό, να βρει την Χάρη Του και όχι να σώσει την πάρτη του.

Ο αγώνας μας είναι κατά του εγώ μας, όχι κατά των άλλων.

Ο αγώνας μας είναι κατά των παθών μας, η αναζήτηση της Χάρης του Παρακλήτου, η καλλιέργεια της ταπείνωσης, της προσευχής, της σιωπής.

Ο Χριστός αναγνωρίζεται ως Βασιλεύς της Δόξης πάνω στον Σταυρό Του, τότε που "ηττημένος" από τον κόσμο, νίκησε τον κόσμο.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: http://imverias.blogspot.gr/

ΕΙΝΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ ΝΑ ΤΡΩΜΕ ΑΡΤΥΣΙΜΑ ΦΑΓΗΤΑ ΜΕ...ΝΗΣΤΙΣΙΜΑ ΥΛΙΚΑ;

Του Δημήτρη Σωτηρόπουλου
Η ερώτηση αυτή απευθύνεται σε όλους μας και κυρίως, σε όσους και όσες νηστεύουν. Είναι γεγονός πως η εγκράτεια στο φαγητό είναι πολύ δύσκολη, ειδικά στην εποχή μας. Πολύς κόσμος, ακόμα και άνθρωποι που είναι πιστοί Χριστιανοί, δεν μπορούν να αντέξουν τις Νηστείες όπως επιτάσσει η παράδοση της Εκκλησίας μας κι έτσι, με διάφορους τρόπους προσπαθούν να τις...
ελαφρύνουν.
Με ποιους τρόπους; Καταρχήν, κάνοντας «οικονομία» σε διάφορα φαγητά που - αν και μη νηστίσιμα - τρώνε. Φυσικά, όταν συντρέχει λόγος υγείας ο Πνευματικός συνήθως δίνει την Ευχή του για να γίνει κατάλυση σε αρτύσιμα. Άλλωστε, η ίδια η Εκκλησία έχει καθιερώσει αυτή την «οικονομία» να γίνεται σε λογικά πλαίσια, αναγνωρίζοντας πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες σωματικές αντοχές και δυνάμεις.
Το χειρότερο όμως, κατά την γνώμη μου, που γίνεται σε αυτούς τους «τρόπους ελάφρυνσης» της Νηστείας, είναι τα διάφορα «νηστίσιμα» υλικά που έχουν καθιερωθεί στο νηστίσιμο τραπέζι μας, κυρίως τα τελευταία χρόνια: Αναφέρομαι σε διάφορες νηστίσιμες...εφευρέσεις όπως το φυτικό τυρί, το φυτικό βούτυρο, το φυτικό λάδι, οι φυτικές κρέμες γάλακτος κι ένα σωρό άλλα τέτοια «φυτικά», από υποκατάστατα του κρέατος μέχρι σοκολάτες!
Κυριολεκτικά, μια τεράστια (και άκρως επικερδής) «νηστίσιμη» βιομηχανία έχει στηθεί στην παραγωγή των συγκεκριμένων τροφίμων: Από την «πρώτη διδάξασα» σόγια φτιάχνονται (;) σχεδόν όλοι οι αντικαταστάτες των γαλακτοκομικών, ενώ διάφορα λάδια (;) βαφτίζονται νηστίσιμα για να δελεάσουν τους καταναλωτές. Μέχρι και σουβλάκια, πίτσες και άλλα πρόχειρα φαγητά διαφημίζονται πλέον ως νηστίσιμα, ενώ στα ταχυφαγεία (fast-foods) οι κατάλογοι είναι γεμάτοι με τέτοια φαγητά, πολλά εκ των οποίων χρησιμοποιούν τους...φυτικούς αντικαταστάτες των ελαίων / γαλακτοκομικών που αναφέραμε παραπάνω.
Γεννιέται λοιπόν ευθής το ερώτημα: Είναι Νηστεία αυτή που κάνουμε, όταν καταλύουμε τυρί, γάλα, λάδι και άλλα πολλά που «απλώς» είναι φυτικά; Πόσο νηστίσιμο μπορεί να είναι ένα φαγητό που απλά αντικαθιστά τον κιμά με τη σόγια (π.χ νηστίσιμος μουσακάς) ή την κρέμα γάλακτος και το τυρί με τα αντίστοιχα «φυτικά»; (για παράδειγμα, διάβαζα προ ημερών σε χριστιανική ιστοσελίδα μια συνταγή για ζυμαρικά φούρνου με φυτική κρέμα γάλακτος, φυτικό τυρί και φυτικό βούτυρο που μάλιστα διαφημιζόταν ως ένα «αλάδωτο φαγητό που είναι σαν αρτύσιμο"!!!)
Με απλά λόγια: Μήπως κοροϊδεύουμε τον Θεό και τους εαυτούς μας με όλα αυτά τα «νηστίσιμα» παρασκευάσματα; Τι διαφορά έχει ένας που τρώει νηστίσιμο...παστίτσιο ή «αλάδωτη» πίτσα με κάποιον που τρώει τα ίδια με αρτύσιμα υλικά; Όταν έχουμε τη νοοτροπία πως δεν πρέπει να στερηθούμε αυτά που μας αρέσουν ούτε σε περίοδο Νηστείας, αλλά αντίθετα τα μετασχηματίζουμε και τα...μεταμορφώνουμε φτιάχνοντάς τα με παραπλήσια υλικά, τι είδους Νηστεία είναι αυτή; Ποιον κοροϊδεύουμε;
Υποτίθεται πως, η στέρηση των αρτύσιμων φαγητών γίνεται για να ασκηθούμε στην εγκράτεια σώματος και ψυχής (διαφορετικά μπορούμε να κάνουμε δίαιτα αντί για Νηστεία). Πώς θα γίνει αυτό όταν κάποιος αναλίσκεται στο πώς θα φτιάξει το αρτύσιμο φαγητό με νηστίσιμα υλικά, που εκτός των άλλων ελέγχονται ακόμα και για το αν είναι όντως τέτοια; Ποιος μας λέει πως οι διάφορες εταιρείες που τα παρασκευάζουν λένε ψέματα για να τα πουλήσουν και στην πραγματικότητα έχουν χρησιμοποιήσει μη νηστίσιμα υλικά; Το λέω αυτό, διότι ορισμένα παραείναι...νόστιμα για «φυτικά» και «αλάδωτα»!!!
Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι θέλουμε. Να κάνουμε μια Νηστεία έστω μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας ή να παρουσιαζόμαστε ως...αυστηροί νηστευτές καταναλώνοντας αρτύσιμα φαγητά με νηστίσιμα υλικά; Στο κάτω - κάτω, αν κάποιος δεν μπορεί να στερηθεί π.χ το τυρί, ας το φάει όπως είναι κανονικά κι ας μην ψάχνει να βρει τυριά...φυτικά! Γιατί όσο κι αν πιστεύει πως τελικά «στερήθηκε το τυρί» στη νηστεία τρώγοντας...τυρί σόγιας, στην πραγματικότητα δεν το στερήθηκε και το ξέρει καλά!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα γράφω αυτά κάνοντας έλεγχο στον τρόπο νηστείας κάθε Χριστιανού. Άλλωστε, η παρότρυνση για αυτό το άρθρο ήρθε εντελώς φυσικά, ενθυμούμενος κάτι μπιφτέκια σόγιας που έφαγα χθες. Ήταν τόσο νόστιμα, που ξέχασα εντελώς ότι νηστεύω. Ή για να ακριβολογώ, αισθάνθηκα πως δεν κάνω Νηστεία αλλά «νηστεία»...

Πηγή: http://panagiaalexiotissa.blogspot.gr/

Ο Άγιος Σύζυγος της Πόρνης.

Ζούσε στην Αθήνα πρό ετών κάποιος άνθρωπος πού τον έλεγαν Νικόλαο.

Ταπεινός, ευσεβής, με τη νηστεία του, την αγρυπνία του και με «Θεϊκές καταστάσεις» όπως γράφει στις άγιες προσευχές του. Είχε μάλιστα και την αρετή της ελεημοσύνης, όπως εδώ σε μιά παρόμοια σκηνή βλέπουμε…

Στα 35 χρόνια του, εφόσον τακτοποίησε τις άγαμες αδελφές του, απεφάσισε κι΄ αυτός να παντρευτεί. Όπως ήταν φυσικό, εφόσον ήταν και ευσεβής, θα έπρεπε να ψάξει να βρεί μία κοπέλα μέσα από την Εκκλησία, και πιθανόν να πείτε και μέσα από τις αδελφότητες, και οπουδήποτε αλλού υπήρχε ευλάβεια και ευσέβεια σε χώρους χριστιανικούς. Αλλά όμως εκείνος διάλεξε κάτι άλλο…

Πήγε λοιπόν στην πλατεία Βάθης και πήγε σε ένα σπίτι της αμαρτίας. Και την πρώτη κοπέλα που τον υποδέχτηκε, της είπε :

—«Σήκω και έλα μαζί μου. Έταξα στο Θεό να γλυτώσω μια ψυχή από τη λάσπη. Έλα να σε βγάλω από δω μέσα. Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;»

Βέβαια κεραυνός να έπεφτε στο κεφάλι εκείνης τής κοπέλας, δεν θα ξαφνιάζονταν τόσο πολύ, όπως ξαφνιάστηκε εκείνη τη στιγμή. Την ευκαιρία βέβαια δεν την έχασε και έτσι δέχτηκε. Την δέχτηκε με την προϋπόθεση ότι θα εξομολογείτο και θα άρχιζαν μία καινούργια ζωή, όπως και πράγματι έγινε.

Η πρώην άσωτη γυναίκα ήταν πλέον στο πλευρό του Νικόλα σαν αγνότατο ρόδο. Φρόνιμη και σιωπηλή με τα νεανικά της χρόνια φωτεινά πλέον, απ’ τη μετάνοια και την εξομολόγηση στο καθαρό της πρόσωπο.

Πέρασε έτσι αρκετός καιρός. Αλλά η αμαρτία όμως είναι δυνατή, και δεν παρατάει εύκολα τα πλάσματα που δουλέψανε γι’ αυτήν, και για το μεγάλο αφεντικό της αμαρτίας που λέγεται διάβολος.

Έτσι λοιπόν η γυναίκα του Νικόλα, κύλισε ξαφνικά στην παλιά αμαρτία, και έγινε τώρα πλέον μοιχαλίδα. Σαν να την έπιασε βέβαια ένα είδος τρέλας.

Της μίλησε ο Νικόλας, ο καλός εκείνος σύζυγος,

–«Κοίταξε», της είπε, «δεν σου κρατάω καμιά κακία. Θα σ’ αφήσω όσα λεφτά έχω και το σπίτι ακόμα, και εγώ θα πάω στο Άγιο Όρος. Και αν με κρατήσουν εκεί θα γίνω μοναχός, αν όχι, θα γυρίσω πίσω, και θα δούμε τι θα κάνουμε.» Και έφυγε…

Φτάνοντας ο Νικόλας στο Άγιο Όρος, έψαξε και έμαθε για έναν περίφημο και άγιο πνευματικό, ας τον πούμε παπα-Σάββα, και πήγε να τον συμβουλευτεί. Σαν τον άκουσε εκείνος, πήρε αυστηρή όψη και του είπε:

—«Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ πέρα. Αμαρτάνεις μόνον που το σκέπτεσαι. Έταξες να σώσεις την γυναίκα σου. Να πας πίσω να την ξαναπάρεις κοντά σου. Και προσπάθησε με τη ζωή σου, με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή και ελεημοσύνη να την σώσεις…»

Αποσβολώθηκε ο Νικόλας, κοντοστάθηκε, του φάνηκε πολύ βαριά αυτή η εντολή του πνευματικού, κατάλαβε όμως ύστερα από προσευχή που έκαμε κατά την διάρκεια της αγρυπνίας εκεί στο κελάκι εκείνου του αγιασμένου γέροντος και πήρε την απόφαση να γυρίσει πίσω.

Άνοιξε την αγκαλιά του, άνοιξε το σπιτικό του και την ξαναπήρε μέσα. Εκείνη ύστερα από την όλη αυτή διαδικασία, συγκινήθηκε, εξομολογήθηκε και έβαλε καινούργια αρχή.

Μα η αμαρτία είναι και γλυκιά και δυνατή και ισχυρή. Και η γυναίκα ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε, και ξαναέπεσε…

Ο Νικόλας υπέμενε, καρτερούσε, αγρυπνούσε ώρες, γονατιστός προσευχόταν γι’ αυτήν, σιωπούσε και νήστευε, νήστευε εξαντλητικά.

Ερεθισμένη από αυτήν την ανοχή πρόσθεσε στην ντροπή και κάτι άλλο πλέον, την άσχημη συμπεριφορά της. Άρχισε να τον φωνάξει, να τον ξεφτιλίζει, να τον βρίζει, να τον ματώνει καθημερινά με την θηριώδη εκείνη συμπεριφορά της, την διαβολική.

Πόσο θα μπορούσε αλήθεια να βαστάξει ο ανεξίκακος εκείνος άγιος άνθρωπος του αιώνος μας; Περνούσαν τα χρόνια και ο Σταυρός γινόταν όλο και πιο αβάσταχτος. Έδειχνε σιγά σιγά να λυγίζει. Και ξημέρωνε ημέρα της Καθαράς Δευτέρας.

Την πέρασε γονατιστός, λύγισε μπροστά στην σιωπή του Θεού που έδειχνε πως δεν νοιαζόταν πλέον για το πλάσμα του. Έπεσε μπροστά στο εικονοστάσι και με λυγμούς φώναξε:

—«Θεέ μου, ή φώτισέ την και δώσε της μετάνοια αληθινή, ή πάρε με. Δεν αντέχω άλλο τούτο το βάσανο 15 ολόκληρα χρόνια».

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια!

Η γυναίκα του που ήλθε απέξω από την αμαρτία, γιατί είπαμε ήτανε νύχτα και ξημέρωνε η Καθαρά Δευτέρα, ήταν μια τέτοια ημέρα, που τον βρήκε γονατιστό και άκουσε και τα λόγια που έλεγε κλαίγοντας τούτος ο άνθρωπος, τη συγκλόνισε κυριολεκτικά, την πήραν τα κλάματα, … κατάλαβε την άβυσσο των κριμάτων της, … ήταν «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», αλλά η μετανοημένη πλέον.

Κεραυνοχτυπημένη λοιπόν από την θεία φώτιση, σωριάστηκε στα πόδια του και φώναξε:

«Συγχώρεσέ με, δεν είμαι μόνο τιποτένια, αλλά για τελευταία φορά. Για τελευταία και μοναδική φορά συγχώρεσέ με».

Και κείνος πάλι την συγχώρεσε.

Και ακολούθησαν μετά από κείνην την βραδιά που ξημέρωνε η Μεγάλη Σαρακοστή και η Καθαρά Δευτέρα, ακολούθησαν χρόνια ευτυχίας, και με παιδιά μέσα στην οικογένεια, δύο αγγελούδια που τους χάρισε ο Πανάγιος Θεός, και ευλογία ήλθε μια για πάντα σε αυτό το σπιτικό, χάρις στην αγία υπομονή, τη μεγάλη καρδιά και την συγχωρητικότητα αυτού του ανθρώπου του Νικολάου, χάρις στην προσευχή του, χάρις στην υπομονή του, την ματωμένη υπομονή του, την πολλή του προσευχή και τα πολλά του τα δάκρυα. Τελικά έσωσε έναν άνθρωπο !

Τώρα εγώ και σεις, αν ήμασταν στη θέση του, τι θα κάναμε; Γιατί αυτός ο άνθρωπος, όταν αύριο μεθαύριο κοιμηθεί, θα μας κρίνει επάνω στην Βασιλεία των Ουρανών για το πόσο υπήρξαμε ανεκτικοί στα σφάλματα του πλησίον μας. Δεν λέω του συντρόφου μας, λέω του πλησίον μας, του οποιουδήποτε πλησίον μας.

Και πόση προσευχή κάναμε γι’ αυτόν, και πόση νηστεία, και πόσα δάκρυα χύσαμε για να αλλάξει ζωή, για να αλλάξει διαγωγή.

Αυτή είναι η αληθινή ζωή του Ευαγγελίου. Αυτή είναι η πράξις των Πράξεων των Αποστόλων, των συμβουλών των Αποστόλων, των εντολών του Αγίου Θεού, αυτή είναι η πράξις, την οποία πρέπει να την δείχνουμε με την ζωή μας κάθε μέρα.

Πάντως εκείνο που θέλω να παρακαλέσω όλους σας, είναι να ενθυμούμεθα ότι την αρετήν θα την διαπράττουμε όσο το δυνατόν δύναται στα κρυφά, μέσα στο ταμείον της καρδιάς μας, όπου θα θησαυρίζουμε τις αρετές του Αγίου Θεού, για να ωφεληθούμε…

Να ωφεληθούμε όχι μόνον εμείς προσωπικά, αλλά για να ωφεληθεί και ο σύντροφος της ζωής μας, να ωφεληθούν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, και να δημιουργήσουμε με την δική μας αγιασμένη ζωή, με τη δική μας ανεξικακία, με την δική μας συγχωρητικότητα, με τη δική μας ολόθερμη αγάπη, όχι την ψεύτικη, όχι την φαινομενική, όχι των χειλέων, την καρδιακή αγάπη, να δημιουργήσουμε μία ασπίδα, ένα προπέτασμα πως θα το πώ, μια ασφάλεια, γύρω από την οικογένειά μας…

Έτσι ώστε χάριν ημών και χάριν των προσωπικών μας αγώνων, και της αγάπης που θα έχομε προς τον Θεόν και τον πλησίον, όταν θα έρθουν οι δύσκολες ώρες, -και έρχονται, δεν καθορίζουμε είπαμε ημερομηνίες, αλλά έρχονται,- να μας ασφαλίσει ο Θεός.

Να πιάνουμε το σάπιο δένδρο και να ζωντανεύει, το ξερό και να βγάζει καρπούς, να σταυρώνουμε το άδειο μπουκάλι και να γεμίζει από λάδι. Θα το κάνει το θαύμα αυτό ο Θεός στούς δικούς Του ανθρώπους, αφού το έκανε και στον άπιστο τον αχάριστο εκείνον Ισραηλιτικό λαό, για σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο.

Θα το κάνει και σε μας ο Χριστός όταν έρθουν οι δύσκολες αυτές ώρες, αρκεί να είμεθα από σήμερα και από τούτη τη στιγμή κοντά εις τον Πανάγιο Θεόν.

Η αγάπη του Αγίου Θεού, εύχομαι νάναι πάντοτε μαζί σας, καλή και ευλογημένη Σαρακοστή, και να υποδεχτούμε με την χάριν, και την αγάπη και τη δύναμη του Αγίου Θεού και το Άγιον Πάσχα, Αμήν.

Πηγή: http://dakriametanoias.blogspot.gr/

Σχόλια στο Ευαγγέλιο της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Το μεγαλείο της Ορθοδοξίας.

“Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ»

Την πρώτη Κυριακή των Nηστειών η Εκκλησία μας πανηγυρίζει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Πρόκειται για ένα σταθμό πνευματικού ανεφοδιασμού μέσω του οποίου η αλήθεια της πίστεως καταξιώνεται ως ένα ανεπανάληπτο βίωμα και μια ξεχωριστή εμπειρία ζωής. Θυμόμαστε την μέρα αυτή τη νίκη εναντίον των εικονομάχων, μιας αίρεσης με πολύ επικίνδυνες πλάνες, οι οποίες ουσιαστικά συνίστανται στην αμφισβήτηση της Ενανθρώπησης του Κυρίου μας και κατ’ επέκταση της ίδιας της σωτηρίας του ανθρώπου.

Η διατράνωση της αλήθειας της πίστεως μέσω της προσκύνησης των εικόνων καταφάσκει την ζωντανή παρουσία των άγιων μορφών της Εκκλησίας που κοσμούν το αιώνιο στερέωμά της. Οι μορφές αυτές προβάλλουν ως φωτεινά πρότυπα που δείχνουν το δρόμο της αρετής και της δυνατότητας της ένωσης του ανθρώπου με τον Θεό.

Ο θρίαμβος της Εκκλησίας

Η νίκη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας σηματοδοτείται με την οριστική αναστήλωση και την προσκύνηση των αγίων Εικόνων με την Σύνοδο που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 843 μ.Χ.  Πληροφοριακά σημειώνεται ότι η σχέση της γιορτής αυτής με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι από μια άποψη ιστορική: Ο πρώτος θρίαμβος της Ορθοδοξίας έγινε ειδικά αυτή την Κυριακή.  Οι άγιοι Πατέρες μας με τη θεία σοφία που τους διέκρινε τοποθέτησαν την Κυριακή αυτή την νίκη της Ορθοδοξίας για να μπορούν οι πιστοί να αντλήσουν τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια, τα οποία θα τους συνοδεύουν στην μεγάλη οδοιπορία τους προς συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό.

Ακριβώς Ορθοδοξία σημαίνει τη σωστή πίστη. Είναι μια πολύ βασική προϋπόθεση στον αγώνα του πιστού που διεξάγει την περίοδο αυτή για να μπορεί να ανεβεί σε ανώτερες πνευματικές κορυφές, με φόντο τις αρετές που μπορεί να εγκολπωθεί μέσα από το στάδιο του αγώνα του. Τη σωστή πίστη μας την δίνει μόνο το πρόσωπο του Κυρίου μας. Μόνο όταν αναζητήσουμε ειλικρινά και γνωρίσουμε πραγματικά τον Χριστό καταξιώνεται η ζωή μας.

Μόνο η συνάντηση και η προσωπική σχέση μας με τον Κύριο μπορεί να αναπαύει την ύπαρξή μας. Βεβαιώνουν αυτό τα νέφη των Μαρτύρων, των Οσίων, των Πατέρων και των Διδασκάλων που αγωνίστηκαν μέχρι θανάτου για την Ορθόδοξη Πίστη. Αυτούς τιμούμε σήμερα, την Κυριακή της Ορθοδοξίας και θυμόμαστε αλλά και εξυμνούμε τα κατορθώματά τους.

Αγαπητοί αδελφοί, ο σημερινός εορτασμός της Εκκλησίας μας αλλά και της Ορθοδοξίας, υπενθυμίζει και το χρέος που έχουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να υπηρετούμε με όλες μας τις δυνάμεις την αλήθεια του Κυρίου. Να εναποθέτουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην προοπτική που διανοίγει για τη σωτηρία μας. Η Ορθοδοξία δεν εξαντλείται μόνο σε φραστικές διατυπώσεις αλλά επεκτείνεται και στη δυναμική έννοια της ορθοπραξίας, που εξυπακούει την μετουσίωση σε καθημερινή πράξη ζωής της αλήθειας της Εκκλησίας. Ο θρίαμβος και η λάμψη αυτής της αλήθειας μας επιφορτίζει με μεγάλες ευθύνες προκειμένου ν’ ανταποκριθούμε κι εμείς στο ιερό χρέος της διάδοσής της σε όλο τον κόσμο.

Για να το επιτύχουμε όμως αυτό, απαιτείται όπως η όλη ζωή μας μεταβάλλεται σε καθημερινή ζωντανή μαρτυρία που να εκπέμπει στις συχνότητες του ισχυρού παραδείγματος, όπως αυτό εκπηγάζει μέσα από την πραγματικότητα της Εκκλησίας μας. Ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας λειτουργεί τελικά σαν μια πρόκληση για να ακτινοβολεί η παρουσία της μέσα από τις δικές μας υπάρξεις και να μεταγγίζει αιώνια μηνύματα σε όλον τον κόσμο. Σ’ αυτή τη διάσταση η Ορθοδοξία προβάλλει ως ένα ανεπανάληπτο μεγαλείο με αιώνιες αντοχές και με μηνύματα ζωής για το σύγχρονο άνθρωπο. Ας τα εγκολπωθούμε σε μια ευλογημένη πορεία που μας προσκαλεί η Εκκλησία την περίοδο αυτή ν’ ακολουθήσουμε.

Πηγή: Εκκλησία της Κύπρου

Πόσο αγαπάει η Παναγία μας τους Χαιρετισμούς;

Το έτος 620 οι Πέρσες από την Ανατολή και οι Άβαροι από την Δύση ήρθαν με πολυάριθμο στρατό και επολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη, ενώ απουσίαζε ο βασιλιάς Ηράκλειος.

Ξαφνικά φοβερός ανεμοστρόβιλος συνέτριψε τα πλοία, τα δε πτώματα εξέβρασε μπροστά στο Ναό των Βλαχερνών, που τιμάται επ' ονόματι της Θεοτόκου. Έτσι ο λαός πήρε θάρρος και νίκησαν τους βαρβάρους.

Το βράδυ συγκεντρώθηκαν όλοι στο Ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών και κανένας τους δεν εκάθισε και όλη την νύχτα απέδωσαν εις την Θεοτόκον, τον ευχαριστήριο ύμνο, που ονομάστηκε Ακάθιστος. Τους δε οίκους της Θεοτόκου ή Χαιρετισμούς, άλλοι λένε ότι τους εποίησε ο Πατριάρχης Σέργιος της Κωνσταντινουπόλεως τότε και άλλοι ο Γεώργιος ο Πισίδης, χαρτοφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας.

Οι Χαιρετισμοί είναι ο υψηλότερος, ο οσιότερος και θεοπρεπέστερος Ύμνος προς την Υπεραγία Θεοτόκο και πολύ ευχαριστείται με την ανάγνωση τούτων και παρέχει τη Χάρη και την Βοήθεια της σε εκείνους, που τους αναγιγνώσκουν, καθώς και η ίδια το είπε σε πολλούς αγίους:

«όστις Με χαιρετίζει μίαν φοράν την ημέραν με τους Χαιρετισμούς, τους οποίους πολύ αγαπώ, θα τον προστατεύω, θα τον διαφυλάττω από παν κακόν, θα τον επιβλέπω καθ' όλην την ζωή του και εν εκείνη την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, θα τον υπερασπισθώ ενώπιον του Υιού μου».

Μετά από αυτά, θα πρέπει όλοι μας από σήμερα να αναγιγνώσκουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας όσες περισσότερες φορές μπορούμε την ημέρα και σε κάθε περίσταση θλίψεως και ανάγκης καθότι «πολλά ισχύει δέησις Μητρός πρός ευμενείαν Δεπότου».

Πηγή: http://panagiaalexiotissa.blogspot.com/

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ'.

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοί· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κοντάκιο.

Σε σένα, Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό

εγώ η Πόλη Σου αποδίδω με ευγνωμοσύνη

την ένδοξη νίκη, επειδή λυτρώθηκα απο τις

φοβερές συμφορές. Αλλά Συ, επειδή Έχεις

ακατανίκητη δύναμη, ελευθέρωσέ με από κάθε

είδος κινδύνου, για να Σου φωνάζω δυνατά:

Χαίρε, Νύφη ανύμφευτε.

Ο Χριστός χαμογελά και τη Σαρακοστή !

O ΠΑΤΗΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΣΤΗΝ ΑΡΙΖΟΝΑ ΤΟ 2007.

Όλα τα καλά, να γίνονται και με καλό τρόπο.

Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας, που όλο το χρόνο δεν τρώνε κρέας, ψάρι, κοτόπουλο, γάλα, τυρί, αυγό. Όλο το χρόνο. Vegan λέγονται. ...

Άρα, η νηστεία ως μεμονωμένο φαινόμενο, δεν χαρακτηρίζει μόνο τους πιστούς.

Το θέμα είναι να νηστεύεις με αγάπη.

Με διάκριση.

Με χαρά.

Με προσευχή και εσωτερική καλλιέργεια.

Με σωματικό αποκλεισμό, μα ψυχικό χορτασμό.

Με πνεύμα ενότητας προς όλους, ακόμα και μ' αυτούς που την Κ. Δευτέρα ψήνουν κρέας.

Να κάνεις κομποσκοίνι, χωρίς να κάνεις κόμπο την καρδιά του ανθρώπου σου.

Να πλησιάζεις τη θεία Κοινωνία, χωρίς να ξεχνάς ότι είσαι και εις γάμου κοινωνία.

Στην εκκλησία άγιος, στο σπίτι δήμιος.

Να χαίρεσαι την κάθε μέρα, χωρίς γκρίνια, νεύρα, μούτρα ή πείσματα.

Να είσαι του Θεού, όχι μόνο στο ύφος, μα κυρίως στο ήθος.

Ο Χριστός δεν είναι στυλ, μα κάτι πιο βαθύ κι αόρατο, που μερικές φορές βγαίνει από αλήτες του κόσμου αυτού, κι όχι από ανθρώπους που έχουν τη μορφή της ευλάβειας κι ευσέβειας, αγνοούν όμως τη βαθύτερη δύναμή της.

Αν είσαι με ύφος αββά, και ήθος αγά, απέτυχες.

Αν είσαι ¨άγιος¨, μα δεν αγαπάς τον αμαρτωλό, κρίμα τις στερήσεις.

Αν κατακρίνεις τους πάντες, καλύτερα να έτρωγες μπριζόλες κάθε μέρα, με καθαρή καρδιά. Τα ίδια λέμε κάθε χρόνο.

Διότι τα ίδια κάνουμε κάθε χρόνο. Δυστυχώς, δύσκολες οι ουσιαστικές αλλαγές.

Αλλαγή, δεν είναι η αλλαγή στις προτιμήσεις της κουζίνας, μα στις επιλογές της καρδιάς, που με το χρόνο έχουν ... τσιμεντώσει.

Γενικά, αυτοί οι λίγοι που αγωνίζονται αληθινά, (και μάλλον δεν έχουν και φέησμπουκ, ούτε γράφουν, ούτε είναι παπάδες), ας εύχονται για όλο τον κόσμο...

Καλή Σαρακοστή.

Με χαρά.

Με αγάπη.

Με αναστάσιμη ελπίδα.

Με το Χριστό, που χαμογελά όλο το χρόνο!!

π. Ανδρέας Κονάνος

Πηγή: http://ayioi-pantes.blogspot.gr/

ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ.

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Μια διδακτική ιστορία για τη Σαρακοστή από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς.

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Οι διά Χριστόν σαλοί διακρίνονται από μια σπάνια έλλειψη φόβου.

Ο μακάριος Νικόλαος έτρεχε ανάμεσα στους δρόμους του Πσκώφ προσποιούμενος τον τρελό, ελέγχοντας τους ανθρώπους για τις κρυφές αμαρτίες τους και προφητεύοντας εκείνα που επρόκειτο να τους συμβούν.

Όταν ο Ιβάν ο Δ΄ ο Τρομερός κατέφθασε στο Πσκώφ, ολόκληρη η πόλη διασαλεύτηκε από τον τρόμο για το φοβερό τσάρο. Γιά να τον υποδεχθούν οι κάτοικοι τοποθέτησαν στην είσοδο κάθε σπιτιού ψωμί και αλάτι, αλλά οι ίδιοι, φοβισμένοι, δεν εμφανίστηκαν.

Όταν ο κυβερνήτης της πόλης πρόσφερε στον τσάρο ψωμί και αλάτι σ’ ένα δίσκο, ο τσάρος έσπρωξε μακριά τον δίσκο, με αποτέλεσμα να πέσουν καταγής το ψωμί και το αλάτι.

Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ο όσιος Νικόλαος: ντυμένος με ποδήρη χιτώνα, δεμένο με σκοινί στη μέση, χοροπηδούσε γύρω του μ’ ένα μπαστούνι, σαν παιδί. Τού φώναζε: «Ιβάνουσκα, Ιβάνουσκα, φάε ψωμί κι αλάτι και μην τρως ανθρώπινο αίμα». Οι στρατιώτες έτρεξαν να τον πιάσουν, όμως εκείνος τους ξεγλίστρησε και κρύφτηκε. Ο τσάρος ζήτησε να μάθει για το μακάριο Νικόλαο –ποιός ήταν και τι ήταν– και τον επισκέφθηκε στο φτωχικό του. Ήταν τότε η πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ο Νικόλαος, μόλις πληροφορήθηκε ότι ερχόταν ο τσάρος για να τον επισκεφθεί, φρόντισε να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ωμό κρέας. Όταν λοιπόν κατέφθασε ο Ιβάν ο Τρομερός, ο όσιος έβαλε μετάνοια και του πρόσφερε το κρέας λέγοντας «Φάε, Ιβάνουσκα, φάε!». Οργισμένος ο τσάρος του απάντησε:

«Είμαι χριστιανός και δεν τρώω κρέας τη Σαρακοστή γιατί νηστεύω!». Ο άνθρωπος του Θεού μονομιάς τον αποστόμωσε «Κάνεις πολύ χειρότερα: τρέφεσαι με σάρκα και αίμα ανθρώπων, ξεχνώντας όχι μόνον τη Σαρακοστή, αλλά και τον ίδιο τον Θεό!». Το μάθημα αυτό μπήκε βαθιά μέσα στην καρδιά του τσάρου Ιβάν· ντροπιασμένος έφυγε αμέσως απ’ το Πσκώφ, όπου αρχικώς είχε έλθει με την πρόθεση να κατασφαγιάσει τον πληθυσμό.

Απόσπασμα από τον Πρόλογο της Αχρίδος του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως.

Πηγή: http://paraklisi.blogspot.gr/

O Μέγας Βασίλειος για την αληθινή νηστεία.

Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας

Νηστεία αληθινή είναι η αποξένωση από το κακό, η εγκράτεια της γλώσσας, η αποχή από το θυμό, ο χωρισμός από τις επιθυμίες, την κατάκριση, το ψέμα και την ψευδορκία.

Μην περιορίζεις το καλό της νηστείας μόνο στην αποχή από τα φαγητά. Διότι αληθινή νηστεία είναι η αποξένωση από τα κακά.

Εγκράτεια ονομάζουμε όχι την παντελή αποχή από τις τροφές, διότι αυτό είναι βίαιος θάνατος, αλλά αποχή από τις απολαύσεις, με σκοπό να συντρίψουμε το φρόνημα της σαρκός και να πετύχουμε τον σκοπό της ευσέβειας.

Η μετάνοια χωρίς τη νηστεία είναι αργή.

Η αυστηρή εγκράτεια απαιτεί μέτρο στη γλώσσα, περιορισμό στους οφθαλμούς και έλλειψη περιέργειας στ’ αυτιά.

Η εγκράτεια καταργεί την αμαρτία, απομακρύνει τα πάθη, νεκρώνει το σώμα μαζί με τα φυσικά πάθη και τις (καταστρεπτικές) επιθυμίες.

Πηγή: http://blogs.sch.gr/kantonopou/

Άμα αρχίσω τις σοφιστείες... ούτε η νηστεία, ούτε η κατάλυση με σώζει.

Ο π. Παντελεήμων Κρούσκος στην Ι.Μ.Ν Σωτήρος Χριστού Καλύμνου

Τώρα πού θα αρχίσει η νηστεία και πάλι, είναι καλό να στραφούμε με ειλικρίνεια στην ψυχή μας και να απομακρύνουμε κάθε πρόφαση.

 Σωστό και άγιο είναι πώς η νηστεία από τις τροφές αρμόζει να συνοδεύεται από νηστεία καθαρή από πάθη, συκοφαντίες, κατάκριση και περίσσεμα ελεημοσύνης και προσευχή και δάκρυα, αλλιώς δεν έχει καμία ουσία! Αυτό όμως μην μας γίνει πρόφαση στο να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα την αποχή από την ευχαρίστηση του λάρυγγα και του στομαχιού.

 Να ξέρετε πώς η νηστεία πού θεσπίζει η εκκλησία δεν είναι κάτι το τυπικό και επετειακό. Βασίζεται σε ένα κύριο πραγματάκι πού λέγεται υ π α κ ο ή. Και αν αποδεχτώ αυτό πού μου προτείνει η Εκκλησία με όλη μου την καρδιά και την διάνοια κάνω υπακοή, κόβω το δικό μου θέλημα. Δεν επιστρατεύω προφάσεις για να μην νηστέψω. Είμαι χριστιανός ορθόδοξος σημαίνει πίστη σε αυτό πού διδάσκει η εκκλησία, δηλαδή υπακοή. Και πίστη στα ελληνικά ερμηνεύεται εμπιστοσύνη. Άμα αρχίσω τις σοφιστείες και τις ανταρσίες και τις εξυπνάδες, ούτε η νηστεία, ούτε η κατάλυση με σώζει.

Η νηστεία της σαρακοστής είναι εκκλησιαστική νηστεία. Δεν είναι προσωπική επιλογή.

Η πρώτη Κυριακή της σαρακοστής, μας δείχνει τον Αδάμ , πού πίστεψε στην δική του επιλογή, στο δικό του θέλημα και δεν έδειξε εμπιστοσύνη στην εντολή του Θεού. Την ανυπακοή μας δείχνει. Γι αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε νωρίς αυτό το θέμα.

Τέλος, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Στον Θεό δεν θα παραδώσουμε μόνο ψυχή. Θα παραδώσουμε και σώμα. Όποιος πεί το αντίθετο φιλοσοφεί και δεν ορθοδοξεί. Τάισε την ψυχή σου με νηστεία, αλλά θρέψε και το σώμα σου με νηστεία.

Μην παραβλέπετε την σωματική νηστεία. Μόνη της δεν στέκεται και δεν έχει αξία, αλλά είναι ουσιαστική για τον άνθρωπο και στηρίζει την πνευματική νηστεία.

Κανένας χορτασμένος και καλοπερασμένος δεν πέρασε την πόρτα του παραδείσου.

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/

Να προσεύχεσαι με το ταπεινό και άκακο φρόνημα τον νηπίου.

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

Όταν παρασταθείς ενώπιον του Θεού να προσευχηθείς, έτσι να θεωρείς τον εαυτό σου σαν το μυρμήγκι, και σαν τα ερπετά της γης, και σαν βδέλλα, και ταπεινό σαν το παιδάκι που ψελλίζει. Να μην πεις στο Θεό λόγια που προδίδουν τις γνώσεις σου, αλλά να τον πλησιάσεις, και να σταθείς ενώπιον του με το ταπεινό και άκακο φρόνημα του νηπίου, για να αξιωθείς να προστατευθείς και να καθοδηγηθείς από την πατρική εκείνη πρόνοια, που έχει ό πατέρας για τα παιδάκια του γιατί έχει λεχθεί ότι «ο Κύριος φυλάσσει τα νήπια» (Ψ. 114 6).

Πηγή: http://www.saint.gr/