ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ
ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ (Ο.Ε.ΒΥ.Χ.) Διδασκαλία - διεύθυνση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΚΡΗΣ.
Χριστός γεννᾶται...,Μεγάλυνον ψυχή μου...,Μυστήριον ξένον...
Χριστός γεννᾶται...,Μεγάλυνον ψυχή μου...,Μυστήριον ξένον...
''Την Τιμιωτέρα των Χερουβίμ...΄΄
Ψάλλει η Βυζαντινή Χορωδία Αγρινίου ,υπό τη διεύθυνση του
Ανδρέα Ν. Λανάρα
Απόσπασμα από τον ψηφιακό δίσκο "Θεοτοκάριο 2.
Ἀπολυτίκιον Χριστουγέννων.
Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς
τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ Ἀστέρος ἐδιδάσκοντο,
σὲ προσκυνεῖν τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν.
Κύριε δόξα σοι.
Απολυτίκιον Αγίας Αναστασίας.
Των Μαρτύρων ταις χρείαις διακονήσασα, μαρτυρικώς εμιμήσω
τας αριστείας αυτών, δι' αθλήσεως εχθρόν καταπαλαίσασα· όθεν βλυστάνεις
δαψιλώς, χάριν άφθονον αεί. Αναστασία Θεόφρον, τοις προσιούσιν εκ πόθου, τη αρωγή
της προστασίας σου.
Απολυτίκιον Αγίου Διονυσίου.
Τῆς Ζακύνθου τὸv γόνον καὶ Αἰγίvης τὸν πρόεδρον, τὸv φρουρὸν
μονῆς τὼv Στροφάδωv, Διοvύσιοv ἅπαντες, τιμήσωμεv συμφώνως οἱ πιστοί, βοῶντες
πρὸς αὐτὸν εἰλικριvῶς· Tαῖς λιταῖς τοὺς τὴv σὴν μνήμην ἐπιτελοῦντας σῶσον καὶ
βοῶντάς σοι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι· δόξα τῷ
δωρησαμένῳ σε ἡμῖv, πρέσβυν ἀκοίμητον.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου.
Ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος,
τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν. Διὸ
μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς
θεοφόρε Σπυρίδων Πατὴρ ἡμῶν· διὸ νεκρᾷ σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς
χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες
συλλειτουργοῦντάς σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι·
δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ : ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Ήταν
περασμένη η ώρα την Κυριακή το βράδυ όταν ο ιερέας του ναού αποφάσισε να
τηλεφωνήσει στην πρεσβυτέρα του στο σπίτι για να της πει οτι σε λίγο θα κινήσει
για το σπίτι. Άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει πολλές φορές αλλά εκείνη δεν
απάντησε.
Ο ιερέας
παραξενεύτηκε αλλά αποφάσισε να τακτοποιήσει κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες
προτού ξανατηλεφωνήσει. Όταν το έκανε ύστερα από λίγα λεπτά, εκείνη απάντησε
αμέσως.
«Γιατί δεν
απάντησες τη πρώτη φορά;» τη ρώτησε
«Μα δεν
χτύπησε άλλη φορά!» του είπε εκείνη.
Δεν έδωσαν
παραπάνω σημασία στο γεγονός και ασχολήθηκαν με τα τρέχοντα θέματα της
οικογένειας τους.
Την επόμενη
μέρα ο ιερέας δέχτηκε ένα τηλεφώνημα στο ναό.
«Μου
τηλεφωνήσατε χθες» ακούστηκε μια ανδρική φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου
«Εγώ;»
ρώτησε ο ιερέας
«Ναι,
χτύπησε πολλές φορές αλλά δεν το σήκωσα» απάντησε ο άνδρας
Αμέσως ήρθε
στο νου του ιερέα το περιστατικό με τη τηλεφώνημα που έκανε στη πρεσβυτέρα του.
«Α! Ναι!»
έκανε ο ιερέας. «Ήθελα να τηλεφωνήσω στη σύζυγό μου και κατά λάθος τηλεφώνησα
σε σας!»
«Δεν
πειράζει» τον καθησύχασε ο άγνωστος. «Μόνο θα ήθελα να σας πω με δυο λόγια την
ιστορία μου. Χθες λοιπόν είχα αποφασίσει να δώσω τέλος στη ζωή μου. Δεν άντεχα
να υποφέρω άλλο. Είχα κουραστεί. Δεν έχει σημασία το πως και το γιατί.
Προτού όμως
το κάνω αυτό είχα πει στο Θεό οτι αν δεν θέλει να αυτοκτονήσω, να μου στείλει
ένα σημάδι. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Κοίταξα την αναγνώριση κλήσης και έγραφε
Αγία Τριάδα.
Μόλις το
είδα, μέσα στο πανικό μου και την ένταση της κατάστασης που βίωνα φοβήθηκα να
απαντήσω.
Κι έτσι το σημάδι που ζήτησα μου ήρθε μέσα από
το τηλεφώνημα σας»!
Ο ιερέας χαμογέλασε
και από μέσα του ευχαρίστησε το Θεό για τούτο το δώρο ζωής. Χάρηκε τόσο πολύ
που ήταν εφημέριος του ιερού ναού της Αγίας Τριάδας και το τηλέφωνο της
εκκλησίας ήταν καταχωρημένο στο τηλεφωνικό κατάλογο.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΧΡΥΣΟΠΟΛΙΤΙΣΣΑΣ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ.
Το σύνολο
σχεδόν των κατοίκων ή των επισκεπτών της Νάξου θεωρεί ότι ο Άγιος Νικόδημος
είναι ο πολιούχος του νησιού και η 14η Ιουλίου είναι η …εορτή των εορτών για τη
Νάξο. Όμως, κάνουν λάθος. Κι αυτό γιατί η γιορτή της Χώρας δεν είναι άλλη από
την θεομητορική εορτή των Εισόδων της Θεοτόκου την 21η Νοεμβρίου. Μία εορτή που
έχει ως σημείο αναφοράς τον Ιερό Ναό της Παναγίας της Χρυσοπολίτισσας, που
είναι άλλωστε και η πολιούχος της Χώρας της Νάξου και στη συνέχεια η μεταφορά
των εορταστικών εκδηλώσεων στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Κάτι
που αναμένεται να γίνει σήμερα και αύριο με αποκορύφωμα την λιτανευτική
μεταφορά της εικόνας της Παναγίας της Χρυσοπολίτισσας από τον Μητροπολιτικό Ναό
(όπου εκεί φυλάσσεται) στον εορτάζοντα φερώνυμο Ναό, τη παραμονή της εορτής με
τη τέλεση σειρά ιερών ακολουθιών προθέτουν ένα μοναδικό τόνο κατάνυξης στην
εορτή. Μάλιστα, σύμφωνα με τα έθιμα στους προσκυνητές το βράδυ της παραμονής θα
προσφερθούν λουκούμια και ρακή ενώ μετά την τέλεσης της Αρχιερατικής Θείας
Λειτουργίας αύριο το πρωί θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη λιτάνευση της
εικόνας της Παναγίας στους κεντρικούς (και μη) δρόμους της παραλίας ….
Το Θαύμα
Αυτό όμως
που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν είναι το θαύμα που έγινε το 1762 ανήμερα της
γιορτής της Παναγίας και μας το γνωστοποιεί ο «Ορεινός Αξώτης» μέσω ενός
δημοσιεύματος στην εφημερίδα «Φωνή Νάξου – Πάρου» του 1928 και το οποίο
υπογράφεται από τον Γιώργο Βαρδή. Και εκεί διαβάζουμε ότι «Η ασθένεια
εμφανίστηκε στην Νάξο τα μέσα του Σεπτεμβρίου του 1762. Τις παραμονές του
Σταυρού κατέπλευσε στη Νάξο το τούρκικο ιστιοφόρο ‘’ΜΠΑΦΡΑ’’ με φορτίο που
προοριζόταν για την Σμύρνη και προερχόταν από τη Γιάφα της Παλαιστίνης . Στο
πλοίο βρισκόταν και μερικοί χωροφύλακες Τούρκοι που ερχόταν από τη Ρόδο για να
ενισχύσουν τη φρουρά του καϊμακάμη . Μαζί με τους χωροφύλακες ήταν και οι
δερβίσηδες Αλής και Μουχτάρ Τσελεπήδες οι οποίοι παρέμειναν στην Νάξο και
ίδρυσαν τεκέ όπισθεν του ναού της Π. Χριστού .
Αυτοί οι
χωροφύλακες αρρώστησαν και παρουσίασαν επιπλοκές όπως πόνους σε όλο το σώμα ,
κεφαλαλγίες , νεφρικά φαινόμενα , εξανθήματα , αιμορραγία και άλλα . Όλα τα
συμπτώματα έδειχναν πως πρόκειται για δάγκειο πυρετό . Υπήρξε τόσο γρήγορη η
εξάπλωση της ασθένειας που σε λίγες μέρες είχε σπείρει τον τρόμο σε όλους τους
κατοίκους .
Σε άλλους η
νόσος κράτησε 5 με 6 μέρες , σε άλλους
περισσότερο . Μάταια ο εμπειρικός αλλά πολύτιμος γιατρός της εποχής Αντίγονος
Παπαδάκης περιερχόμενος από σπίτι σε σπίτι προσπαθούσε να ανακουφίσει τους
πάσχοντες χρησιμοποιώντας επιθέματα ,
χυμούς φρούτων και άλλα γιατροσόφια . Στο τέλος υπήρξε και ο ίδιος θύμα της
νόσου. Ο ιστορικός και στιχογράφος εκείνης της εποχής Χατζή Αναγνώστης
Τζανετάκης γράφει:
Κι αφού δεν
μας συντρέχασι
Ούτε δικοί
και ξένοι
Αφίκασι μας
έρημους
Καθένα να
πεθαίνει
Και στα χωριά
ετρέχασι
Αυτοί για να
γλυτώσουν
Και έρημα τα
σπίθια τους
Δεν θέλουν
να ζυγώσουν
Οπού πεσε τ’
αερικό
Και μας
εξεπαστρεύγει
Απόντες να
εμπόριενε
Ο καθενείς
να φεύγει
Μα
κοκκινίζει σαν φωθιά
Κανείς δεν
το προφτένει
Ούτε έμεινε
ανήμπορος
Ούτε κανείς
πιο μένει .
Κατά τη
διάρκεια της νόσου πέθαναν μέσα σε δύο μήνες περισσότεροι των χιλίων ανθρώπων
από τους οποίους οι τριακόσιοι στη Χώρα. Μεταξύ των θυμάτων υπήρξαν : οι
αδερφοί Χρήστος & Νίκος Σκορδίλη, οι Στρατής Χρυσάφης και Θεόδωρος
Μαστρόκαλης, οι δημογέροντες Αθανάσιος Κάλφας, Παντελής Αφεντάκης, Σωτήριος
Λάλας, Ανδρόνικος Μπάφος, οι ιερείς Γεώργιος Δράκος, Ζαχαρίας Νουφράκης, ο
Ιερομνήμων Σάββας, ο Ιωάννης Βγενάκης , ο καθολικός ιερέας Δον Μάρκος
Σωμαρίππας , ο καπουκίνος πατήρ Φραγκίσκος Σαλτόλα και ο γιατρός Αντίγονος Παπαδάκης
.
Η ασθένεια
εξαπλωνόταν και απειλούσε να σκοτώσει όλο το πληθυσμός της Νάξου. Στις 21
Νοεμβρίου του 1762 τελέστηκε μεγαλοπρεπής λειτουργία και γονυκλισία στο ναό της
Παντανάσσης υπό του επισκόπου Ιερόθεου, ακολούθησε μεγαλοπρεπής λιτανεία των
εικόνων με τη συμμέτοχη άνω των εκατό ιερέων με όλα τα λάβαρα των ναών
ακολουθούμενοι από χιλιάδες λαού και τη συμμετοχή των καθολικών και του
καθολικού ιερατείου .
Ορθόδοξοι
κρατούσαν την εικόνα της Ευαγγελίστριας του Κάστρου και καθολικοί την εικόνα
της Θεοσκέπαστης σε ένδειξη αμοιβαίας ευλάβειας , ενώ συγκινητική ήταν η δέηση
του καθολικού προεξέχοντος όπως και του ορθόδοξου αρχιερέα ενώ το πλήθος
γονυπετής παρακαλούσε με δάκρυα την θεία αντίληψη .
Και το θαύμα
της Θεομήτορος έγινε. Η ημέρα της 21ης Νοεμβρίου του 1762 θα μείνει ιστορική
για τη Νάξο. Γιατί τη μέρα αυτή σήμανε η άμεση κατάπαυση της επιδημίας και η
εξαφάνιση της . Αμέσως μετά την λιτανεία άρχισε να βρέχει με αστραπές και
κεραυνούς σαν να έκανε πόλεμο η Θεία πρόνοια με τη Νόσο . Από τότε ακόμα και οι
Τούρκοι που κατοικούσαν στην Νάξο κράτησαν σαν παράδοση και μέγιστο σεβασμό να
τιμούν αυτή τη μέρα την ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ».
Χαλκί –
Ηρακλειά
Για την
ιστορία να αναφέρουμε ότι εκτός από τη Νάξο, μεγάλο πανηγύρι έχουμε και στο
Χαλκί και δη στην Παναγιά την Ακαδημιώτισσα με τους κατοίκους της ορεινής Νάξου
να αναφέρονται στα Εισόδια της Παναγίας με την έκφραση «Παναγιά η
Μεσοσπορίτισσα». Αλλά και στην Ηρακλειά στον Ιερό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου
που βρίσκεται στο χωριό Παναγία και είναι o μεγαλύτερος ναός του νησιού.
Μάλιστα, ο ναός είναι πετρόκτιστος, άρχισε να χτίζεται το 1919 και περατώθηκε
το 1930, χωρίς, ωστόσο, να είναι ολοκληρωμένος, καθώς οι προσθήκες
ολοκληρώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Άγιος Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός.
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ
σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά,
τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς
ψυχὰς ἡμῶν.
Απολυτίκιον Αγίου Σάββα.
Tῶν ὁσίων ἀκρότης καὶ ἀγγέλοις ἐφάμιλλος ὡς γὰρ ἡγιασμένος ἐδείχθης
ἐκ παιδός, Σάββα ὅσιε. Οὐράνιον γὰρ βίον ἀπελθῶν, πρὸς ἔνθεον ζωὴν χειραγωγεῖς
διὰ λόγου τε καὶ πράξεως ἀληθοῦς, τοὺς πίστει ἐκβοῶντας σοι. Δόξα τῷ δεδοκότι
σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας.
Βαρβάραν τὴν ἁγίαν τιμήσωμεν· ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας
συνέτριψε, καὶ ὡς στρουθίον ἐῤῥύσθη ἐξ αὐτῶν, βοηθείᾳ καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ
πάνσεμνος.
O Άγγελος τού σπιτιού.
Ο άγγελος του σπιτιού προστατεύει τον ιερό αυτό χώρο που
στεγάζει τις εικόνες του Θεού, αλλά και όσους ζουν μέσα σ’ αυτό, ακόμη και αν
δεν έχουν λάβει το Άγιο βάπτισμα, όπως είναι τα αβάπτιστα παιδιά των
χριστιανών, αλλά και όσους ζουν σύμφωνα με τους νόμους του Θεού, αλλά δεν γνώρισαν
ακόμη την ορθή πίστη.
Δεν επιτρέπει στα πονηρά πνεύματα να μπουν μέσα και να
πειράξουν την οικογενειακή θαλπωρή, αν οι ίδιοι οι κάτοικοι του χώρου δεν το
επιτρέψουν με τη ζωή τους. Είναι διαταγμένος από τον Θεό, κάθε άγγελος που
προστατεύει ένα σπίτι, αν δει στις ψυχές των ανθρώπων, απλότητα και ευγένεια,
στοιχεία που δηλώνουν πως είναι παιδιά δικά Του, όχι απλά να προστατεύουν αυτόν
τον οίκο από πονηρά πνεύματα, αλλά να απομακρύνουν και φθονερούς ανθρώπους
σταλμένους από τον Εωσφόρο, που θα ήθελαν να μπουν και να κάνουν κακό.
Μα πόση εξουσία δίνετε εσείς οι άνθρωποι στον σατανά να σας
πειράξει μέσα στο ίδιο σας το σπίτι, όταν του χτίζετε τον θρόνο του και από κει
τον αφήνεται να μολύνει σιγά-σιγά τις αισθήσεις σας και να καταστρέφει την ψυχή
σας, δίχως να βλέπετε τις πληγές που σας επιφέρει!
Και το φοβερότερο είναι πως τον αφήνετε όλο και πιο πολύ να
σας απομακρύνει από τον Ουράνιο Πατέρα σας και από την χάρη του Παναγίου
Πνεύματος. Οι άγγελοι των σπιτιών χαίρονταν όταν έβλεπαν παλαιότερα την
οικογένεια ενωμένη να προσεύχεται στο εικονοστάσι και να δοξάζει τον Θεό. Οι
ίδιοι μετέφεραν ο καθένας την ευωδία των προσευχών των ανθρώπων του οίκου που
προστάτευαν και την ανέβαζαν στον θρόνο του Θεού, ζητώντας από τον Δημιουργό
τους να στείλει περισσότερη θεία χάρη στο σπίτι αυτό. Και ο Θεός άκουγε τις
ικεσίες τους και όλο και πιο πολύ ευλογούσε τον οίκο που Τον δόξαζε.
Μα σήμερα λίγοι είναι οι άγγελοι που φτάνουν στον θρόνο Του
Θεού, αφού τα χέρια τους είναι άδεια από προσευχές και ευχαριστήριους ύμνους.
Γι’ αυτό όταν βλέπουν κοντά στο σπίτι που προστατεύουν, άλλους αγγέλους να
χαίρονται επειδή αυτοί φυλάνε θεοσεβούμενους ανθρώπους, ταπεινά εκλιπαρούν να
προτρέψουν και να φωτίζουν τους ανθρώπους που ζουν εκεί να παραδειγματίσουν και
τους δικούς τους, αφήνοντας να φανούν οι ευλογίες που τους στέλνει ο Θεός.
Μα πόσο πάλι θλίβονται όταν ζηλόφθονα φέρονται οι δικοί τους
προστατευόμενοι, βλέποντας την χαρά των συνανθρώπων τους, αντί να ωφεληθούν από
τις ευλογίες που τους δίνει ο Θεός σαν ανταμοιβή για την θεοσεβούμενη ζωή τους.
Αγαπημένα παιδιά του Θεού, να ξέρετε προς παρηγοριά και
δύναμη δική σας, πως έχει δοθεί εντολή σε κάθε άγγελο φύλακα σπιτιού, στα
εφιαλτικά χρόνια που ήδη ξεκίνησαν, όσα σπίτια επαναφέρουν το θρόνο του Θεού,
εγκαταστήσουν το εικονοστάσι και το προσευχητάρι τους με όλες τις ευλογημένες
συνήθειες ευλάβειας προς τον Ουράνιο Πατέρα μας, να προστατέψουν τα σπίτια αυτά
και να φροντίσουν θαυματουργικά ώστε να μην τους λείψουν τα απαραίτητα υλικά
αγαθά.
Επίσης τους έχει δοθεί η άδεια να διατηρούν την ειρήνη και
τη γαλήνη του σπιτιού και να μην επιτρέψουν στο σατανά να σπείρει μέσα σ’ αυτό,
την ταραχή και τον εφιάλτη που θα επικρατεί παντού».
Πηγή: http://inpantanassis.blogspot.gr/
Απολυτίκιο Αγ. Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου - 02 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ.
Ο μακαριστός Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου
1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας, που είναι κοντά στο Αλιβέρι. Μεταξύ
δώδεκα και δεκατεσσάρων ετών, πήρε την απόφαση να πάει στο Άγιο Όρος. Ο
Γέροντας Πορφύριος κοιμήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1991 στο Κελί του στα
Καυσοκαλύβια.
The blessed
Elder Porphyry was born on February 7, 1906 in the village of Saint John
Karystos Evia, which is near Aliveri. Between twelve and fourteen years, he
decided to go to Mount Athos. Elder Porphyry died on December 2, 1991 in his
cell Kavsokalyvia.
Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον,
Πανελλήνων τὸν Γέροντα, τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον,
Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ
λυτροῦται, καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας﮲ δόξα τῷ
δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ.
'Η όρασις τού Θεού
Μια φορά, έτυχε να ακούσω από τον ίδιο τον Άγιο Πορφύριο για
το προορατικό του χάρισμα. Βέβαια, δεν μίλησε σε μένα απευθείας, ίσιος για να
μη καυχηθώ ότι ένα τέτοιος Γέροντας μου έκανε μια τέτοια τιμή, να μού μιλήσει
δηλαδή για το χάρισμά του. Να σημειώσω επίσης ότι δεν είχα συχνή επικοινωνία
μαζί του για να μην τον κουράζω, επειδή ήταν πολύ άρρωστος. Πήγαινα απλώς να
πάρω την ευχή του κι έφευγα. Όταν όμως του έλεγαν ότι «ήρθε αυτή που ήταν στου
Δ.Λ.», με δεχόταν αμέσως, γιατί είχε ευαισθησία με τά «θύματα» της Σχολής.
Μια φορά λοιπόν που ήμουν στο κελί του τηλεφώνησε μία
αρχιτέκτονας. Δεν άκουγα τί έλεγε ή κυρία αυτή, άκουγα μόνο τον Γέροντα, ό
όποιος άρχισε να της περιγράφει τί είχε κάνει ό ίδιος κάποτε για να μην κρυώνει
πάνω στο βουνό, στον Άγιο Νικόλαο: πώς είχε ανοίξει κάποιες τρύπες στο καλύβι
του και ερχόταν ζέστη το χειμώνα και δροσιά το καλοκαίρι.
Περιέγραφε δηλαδή το σύστημα κλιματισμού πού είχε φτιάξει
στο καλύβι του. Εγώ είχα μείνει κατάπληκτη, ανάσα δεν έπαιρνα... για να μη χάσω
ούτε λέξη. Αφού λοιπόν της εξήγησε πώς να το φτιάξει κι εκείνη, της λέει: «Τώρα
εγώ τί στα λέω αυτά; Αλλά ξέρεις τί; Θα σού πω πώς μού συνέβη το προορατικό.
Μικρούλης ήμουν και όπως προσευχόμουν, φεύγοντας από την εκκλησία. Βλέπω
ξαφνικά πίσω από το βουνό τους γεροντάδες μου να έρχονται. Ήταν δύο χιλιόμετρα
μακριά, αλλά εγώ τους έβλεπα όπως βλέπεις εσύ με τά μάτια σου»...
Ακούγοντας αυτά έμεινα κατάπληκτη, ήταν ένα μάθημα για μένα,
σχετικά με το προορατικό χάρισμα...
- Το διορατικό χάρισμα. Διορώ θα πει βλέπω διά μέσου, προορώ
θα πει βλέπω πριν από τά γεγονότα.
- ’Ά. είχε και
τά δύο τότε...
- Αυτό είναι
διόρασις και κυριολεκτείτε όταν τά φυσικά εμπόδια δεν σε εμποδίζουν να
βλέπεις... Βλέπεις σε μία απόσταση που δεν υπάρχει οπτική επαφή ή βλέπεις πέραν
των τοίχων ή των εμποδίων ή μέσα στα βάθη της γης ή στην άλλη άκρη του
πλανήτου...
- Είχε και τά
δυο ο Γέροντας...
- Μέσα στον Θεό
δεν υπάρχει χρόνος, επομένως ή διόρασις και ή προόρασις για τον Θεό
ταυτίζονται. Διότι Εκείνος τά βλέπει όλα...
- Τά μπέρδεψα κι
εγώ, και νόμιζα ότι είναι ένα χάρισμα...
- ’Όχι δεν το
μπερδέψατε, το συλλάβατε όπως είναι όντως. Και ή διόρασις και ή προόρασις στην
τελική ανάλυση είναι ένα, είναι ό τρόπος με τον όποιο ό Θεός βλέπει τά παρόντα,
τά παρελθόντα και τά μέλλοντα... Είναι ταυτοχρόνως μπροστά του σαν να έχουν
πράγματι συμβεί. Επομένως και ό άγιος που έχει τη Χάρη του Θεού βλέπει με τον
τρόπο του Θεού. Εμείς λέμε διόραση ή προόραση αναλόγως. Για να συνεννοηθούμε,
αλλά σε τελική ανάλυση είναι ή όρασις του Θεού...
- Μια φορά τον
παρακάλεσα να μου πει για τον πατέρα μου που είχε πεθάνει και ήθελα να μάθω που
είναι. Ό Γέροντας σχεδόν με αποπήρε. «Τί είναι νομίζεις το Άγιο Πνεύμα;
Τηλεόραση είναι., να γυρίζεις ένα κουμπί και να σου δείχνει; ’Αν θέλει, θα μου
πει. ’Αν δεν θέλει δεν θα μου πει... Εσύ να προσεύχεσαι για την ψυχή του». Τον
άκουσα, και τελικά ή κοίμηση του πατέρα μου με έφερε πιο κοντά στον Χριστό.
Τελικά, ό Κύριος μέσα από την Αγάπη Του για μάς, τούς αμαρτωλούς, πρώτα μου
έδωσε πνευματικό πατέρα, για να δεθώ περισσότερο με την Εκκλησία, και έπειτα
μου «πήρε» τον φυσικό μου γονέα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ. ΓΙΑ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΨΥΧΟΔΥΝΑΜΙΚΗΣ.
ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΗ- ΑΝΘΗΣ ΤΣΕΛΙΟΥ
Απολυτίκιον Αγίου Ανδρέου.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ κορφαίου αὐτάδελφος, τῷ
Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένη δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς
ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης - Βίος και Λόγοι.
Κεφάλαιο 01 ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Πηγή: https://paraklisi.blogspot.gr
Επιστολή Γέροντος Πορφυρίου προς τα πνευματικά του παιδιά.
«Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά.
Τώρα που ακόμα έχω τας φρένας μου σώας θέλω να σας πω
μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με
έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή
ήμασταν φτωχοί είχε πάει στην Αμερική για να εργαστεί στην διώρυγα του Παναμά,
για εμάς τα παιδιά του, εκεί, που έβοσκα τα ζώα συλλαβιστά διάβαζα τον βίο του
αγίου Ιωάννου του Καλλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα
πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρονών δεν θυμάμαι
ακριβώς καλά και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου
κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάκτηκα σε δυο
γεροντάδες αυταδέλφους τον Παντελεήμονα και τον Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι
πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό με την ευχή
τους τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη
αγάπη και προς τον Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση του
Θεού, για τις αμαρτίες μου αρρώστησα πολύ και οι Γεροντάδες μου μου είπαν να
πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιον Ιωάννη Ευβοίας. Και ενώ από
μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες όταν ξαναπήγα στον κόσμο συνέχισα τις
αμαρτίες οι οποίες μέχρι και σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε
από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο
πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα,
αλλά γνωρίζω ότι γι αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλ’ όμως τώρα
έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και
παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα διότι και εγώ όταν
ζούσα πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλ’ όμως τώρα που θα πάω για τον
ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πεί: τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω
να του πω. Δεν είμαι άξιος Κύριε για εδώ, αλλ’ ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει
για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η
αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό,
που είναι το πάν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία
του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να
προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους
βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με
τη χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο.
Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ότι σας στεναχώρησα.
Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/7 Ιουνίου 1991».
Πηγή: http://www.saint.gr/
ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ. ΤΙ ΠΟΙΗΣΑΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΩ;
Το ερώτημα της αιώνιας ζωής απασχολεί κάθε άνθρωπο, αν
υπάρχει ή δεν υπάρχει αρχικά, και κατόπιν, αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε
με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα την κληρονομήσουμε και πώς θα τη ζήσουμε.
Απάντηση δεν μπορεί
να δοθεί με τη λογική, με την επιστήμη, με το πείραμα. Η αιωνιότητα
προσεγγίζεται είτε θετικά είτε αρνητικά μόνο μέσα από το δρόμο της πίστης ή της
απιστίας. Όσα λογικά επιχειρήματα κι αν χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορούμε να
αποδείξουμε τίποτα. Ενδείξεις έχουμε, τουλάχιστον στην ορθόδοξη παράδοση. Είναι
τα λείψανα και τα θαύματα των Αγίων. Είναι, κυρίως, η επιβίωση της Εκκλησίας
δύο χιλιάδες χρόνια και, παρότι όλοι, από τον πλέον επιφανή, μέχρι τον πλέον
άσημο, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δυσφημήσουμε το όνομα του Θεού στους
ανθρώπους. Αλλά είναι και το ίδιο το μυστήριο της Εκκλησίας, με την αγάπη την
οποία ο άνθρωπος βιώνει και καλείται να μοιραστεί στη ζωή του, που δείχνει ότι
εδώ τίποτε δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
Αν λοιπόν ο
άνθρωπος, μέσα από την οδό της πίστης, απαντήσει καταφατικά στο ερώτημα της
αιωνιότητας, δηλαδή στην υπέρβαση του χρόνου και το άνοιγμα της ύπαρξης σε έναν
καινούριο και χρόνο και τρόπο ζωής, που υπερβαίνει τα υλικά μέτρα, τότε δεν
μπορεί παρά η αιωνιότητα να έχει υπόσταση πνευματική κατ’ αρχάς, καθώς «πνεύμα
ο Θεός και τους αληθινούς προσκυνητάς δει εν πνεύματι και αληθεία προσκυνείν»,
όπως είπε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα, αλλά και, ταυτόχρονα, υπάρχει και μία
εκκρεμότητα με την παρούσα ζωή.
Ο άνθρωπος αφήνει
πίσω του το ένα σημείο της διφυούς υπόστασής του, που είναι το σώμα. Επομένως,
αν αποδεχθούμε την αιωνιότητα, πρέπει να συμπεριληφθεί και το σώμα μας σ’
αυτήν. Εδώ η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας το μήνυμα και την ελπίδα της
Ανάστασης. «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» αναφωνούμε
στο Σύμβολο της Πίστεώς μας. Η αιωνιότητα δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο
πνεύμα, στην ψυχή. Χρειάζεται ο άνθρωπος και το σώμα του, που είναι «ναός του
Αγίου Πνεύματος», για να μπορεί ο χρόνος να κατανικηθεί και να μεταμορφωθεί.
Το ερώτημα αναφύεται
εύλογο, όπως το διατυπώνει ένας πλούσιος στο Χριστό. «Τι ποιήσας;». Η
αιωνιότητα είναι κατόρθωμα του ανθρώπου ή δωρεά του Θεού; Για την πίστη μας
είναι και τα δύο. Μόνο που από την μεριά του ανθρώπου το κατόρθωμα δεν είναι να
κάνει σπουδαία και θαυμαστά έργα.
Δύο είναι τα σημεία εκείνα στα οποία καλείται ο άνθρωπος να
εργαστεί. Στην αγάπη, που ο Χριστός δεν αφήνει περιθώριο παρά να είναι
ολοκληρωτική και ανοιχτή προς όλο τον κόσμο, σε σημείο να υπερβαίνει την όποια
προσκόλληση στα υλικά αγαθά και σε κάθε τι που ο άνθρωπος νιώθει να του ανήκει,
και στην μετάνοια, δηλαδή στην εκζήτηση της ακέραιης, σωματοψυχικής επιστροφής
του ανθρώπου στη σχέση με το Θεό. Τα υπόλοιπα σφραγίζονται από την δωρεά της
αγάπης του ίδιου του Θεού, όπως αποτυπώνεται στην ζωή της Εκκλησίας, όπου είναι
παρών ο Χριστός. Και είναι η αγάπη και η μετάνοια έκφραση της ανθρώπινης
ελεύθερης αποδοχής της νέας ζωής που ο Χριστός δίνει, γιατί τίποτε δεν γίνεται
χωρίς την ελευθερία.
Πώς θα ζήσουμε την αιωνιότητα; Εδώ η όποια απάντηση
περιορίζεται σ’ αυτό που ονομάζουμε εμπιστοσύνη στο Χριστό που μας αγαπά. Είναι
μυστήριο η αιωνιότητα και τα μυστήρια μόνο με την αγάπη και την αφοσίωση όχι
λύνονται, αλλά βιώνονται. Για τον ορθολογιστή άνθρωπο, που θέλει λογικές απαντήσεις,
κανένα μυστήριο δεν μπορεί να ψηλαφηθεί. Για όσους πιστεύουν όμως το ίδιο το
μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η παρουσία του Σώματος και του Αίματος του
Χριστού θα παραμένει η μόνη απάντηση στα ερωτήματά μας. Αρκεί να αφεθούμε και
να γευθούμε. Αμήν.
Από το γραπτό κήρυγμα
της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Απολυτίκιο Άγ. Στυλιανού - 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας
Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε, ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης
τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Απολυτίκιο Άγ. Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρος - 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν
θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν· ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς,
τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα,
αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.
Το θαύμα της Παναγίας Αγιάσου σε Τουρκόπουλο!
Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016 επισκέπτεται την Αγιάσο της Λέσβου
ένα ζευγάρι Τούρκων πολιτών, μουσουλμάνων στο θρήσκευμα. Μπαίνουν στην Εκκλησία
της Παναγίας και η σύζυγος προσεύχεται με μεγάλη ευλάβεια και συγκίνηση μπροστά
στο εικόνισμα της Παναγίας "Αγία Σιών". Σε όσους βρισκόταν στο ναό,
μεταξύ αυτών ο επίτροπος Φώτιος Παπαγεωργίου και ο έμπορος Ευάγγελος Κέλμαλης,
ο οποίος έκανε το διερμηνέα, διηγείται στα αγγλικά το παρακάτω γεγονός:...
"Είχαμε ένα παιδί, το οποίο ήταν άρρωστο σοβαρά και
γυρίζαμε συνεχώς σε πολλούς γιατρούς, αλλά δεν μπορούσαν να το θεραπεύσουν. Το
2009 ήρθαμε στην Αγιάσο και επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Παναγίας όπου και
προσευχηθήκαμε θερμά, ζητώντας η χάρη της Παναγίας να θεραπεύσει το παιδί μας.
Πράγματι, η Μεγαλόχαρη άκουσε την προσευχή μου και το παιδί μας έγινε καλά!
Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται σε θαύμα της Παναγίας. Σήμερα ύστερα από 7 χρόνια
ήρθαμε και πάλι εδώ για να ευχαριστήσουμε τη Θεοτόκο, που θεράπευσε το παιδί
μας".
Η γυναίκα προσευχήθηκε θερμά κλαίγοντας και ζήτησε αγιασμό
και λάδι από το καντήλι της εικόνας. Παράλληλα χάρισε στην εκκλησία μια χρυσή
αλυσίδα χεριού, προκειμένου να τοποθετηθεί πάνω στη θαυματουργή εικόνα της
Μεγαλόχαρης, εκπληρώνοντας το τάμα της.
Αυτή η ιστορία μας φέρνει στο νου την
"Γιουρούκισα" η οποία το 1868 θέλοντας να ευχαριστήσει την Παναγία
για το θαύμα που έκανε στην ίδια, έφερε από την Μεγάλη Λίμνη μέχρι την εκκλησία
μια πέτρα βάρους 30 κιλών, η οποία μέχρι σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του
Προσκυνήματος.
Τα στοιχεία της Τουρκάλας μουσουλμάνας που έζησε το σύγχρονο
θαύμα της Παναγίας είναι τα παρακάτω:
RIKA AKYUZ
MUSTAFA BEY
CAD, 21/4 IZMIR
Από το Ιερό Προσκύνημα Αγιάσου της Λέσβου
"Περιοδικό ΠΟΙΜΗΝ - Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, Ερεσού
και Πλωμαρίου".
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Ο γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης-Ο Άγιος της μυστικής Θείας Λειτουργίας.
Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ Ο ΄΄ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!΄΄
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.
Μονή Οσίου Δαυίδ, 20/11/16, Μνημόσυνο Αγίου Γέροντα Ιακώβου
Τσαλίκη
Καθήμενος μπροστά στον Τάφο του Αγίου Γέροντα, ώρα 05:30
Ήταν τέλος του 1985, 26 Δεκεμβρίου και δεν ήταν η πρώτη φορά
που έβλεπα τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ οικογενειακώς με την
γυναίκα και τα τρία τότε παιδάκια μας και ενώ στάθμευα το αυτοκίνητο έξω από
την Μονή , προσέξαμε ότι στο διπλανό αυτοκίνητο ήταν ανοικτές διάπλατα και οι
τέσσερις πόρτες, ενώ από μέσα στο Ναό ακούγονταν φωνές αγριεμένου ορμητικού
δαιμονίου, που έβριζαν το Χριστό τους παπάδες, τον Αγ. Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Μπαίνοντας στον Ναό είδαμε τον Άγιο Γέροντα με πετραχήλι,
κρατώντας στα χέρια του λείψανα Αγίων, να τα ακουμπά στο κεφάλι μιας κοπέλας
που τιναζότανε με οργή και ούρλιαζε με αντρική άγρια φωνή.
Κάποια στιγμή ηρέμησε η κοπέλα , που ήταν εκεί με τον άντρα
το παιδί της και τον αδελφό της. Ήλθαν από Θεσσαλονίκη.
Πριν την είχαμε δεί μπροστά στο λείψανο του Αγίου Ιωάννη του
Ρώσου να μαίνεται και να κτυπιέται και να βρίζει ώσπου τις έρριξαν Αγιασμό και
ησύχασε για λίγο.
Το βράδυ στην Μονή Οσίου Δαυίδ δειπνούσαμε όλοι μαζί και η
κοπέλα ομολογούσε ότι φαινόταν σαν να είχε κατάθλιψη ώσπου μια μέρα σε Ναό της
Θεσσαλονίκης, φώναξε το δαιμόνιο.
Ζήτησαν από το Άγιο Όρος βοήθεια και της είπαν, μόνο ο π.
Ιάκωβος Τσαλίκης στον Όσιο Δαυίδ, θα την βοηθούσε.
Στο δρόμο από τον Άγιο Ιωάννη προς την Μονή, κλώτσαγε το
δαιμόνιο προς το τιμόνι του αυτοκινήτου και ούρλιαζε λέγοντας:
- Όχι, μη με πάτε στον κοκκαλιάρη τον Τσαλίκη, αυτός θα με
βγάλει!
Ο Γέροντας άκουε νηφάλιος αλλά και χαρούμενος, διότι το
δαιμόνιο υποτάχθηκε την Εξουσία του Αγίου Πνεύματος , που μέσα του ήταν
Ηγεμονικό, σε όλες του τις εκφράσεις κατά τον λόγο του Δαυίδ που ζητά να τον
στηρίξει ο Θεός με Πνεύμα Ηγεμονικό.
Η όλη αυτή διαδικασία Θεραπείας που είδαμε, ήταν μια
θαυμαστή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που αποκάλυπτε την Πατρική Αγάπη και
Ευσπλαχνία του Αγίου Γέροντα.
Βλέπαμε μπροστά μας ένα Πατέρα της Εκκλησίας, είδαμε ένα
Άγιο, ένα φορέα της Ορθόδοξης Παράδοσης και Αγιότητας.
Πού, μου φάνηκε ότι στηριζόταν όλη αυτή η Πνευματική
προσωπικότητα του Αγίου Γέροντα Ιακώβου.
Η πολυχρόνια Άσκηση της προσευχής στην Μετάνοια για τις
αμαρτίες του και η ακολουθούσα από αυτόν της συγχώρεσης των άλλων, ξεχείλιζε
μέσα του, την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.
Επίκεντρο πάντα η Μετάνοια του κατά τον λόγο του Αγίου
Ιωάννη της Κλίμακος:
Καν πάσαν την Κλίμακα αναβέβηκας, υπέρ αφέσεως
αμαρτιών προσεύχου!
Έτσι ξεχείλιζε από το στόμα του η διάθεση του να συγχωρεθεί
από όλους, αισθανόμενος ο χειρότερος όλων που είχε ανάγκη να συγχωρεθεί από
όλους!
Ο Ιερέας, πριν την Μεγάλη Είσοδο, έρχεται στην Ωραία Πύλη
του Ιερού, κάμπτει λίγο το σώμα και υποκλινόμενος ζητά συγχώρεση από τον
Εκκλησιαζόμενο λαό, σαν να λέει με την όλη στάση, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ! για να
προσέλθει με ταπείνωση στο μεγάλο Μυστήριο του Καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων.
Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος, είναι σε όλους γνωστό, ότι σε κάθε
φράση του έλεγε στο τέλος, στον συνομιλητή του, με κάθε απλότητα και
ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος δυτικότροπης ευγένειας, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!
Έβαζε, όπως και στην Ωραία Πύλη το χέρι στην κοιλιά απαλά
υποκλινόταν όταν τέλειωνε αυτά που έλεγε, με την φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!
Αυτό μου εντυπώθηκε από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο στα 12
χρόνια που τον έζησα κάθε φορά που τον έβλεπα.
Γιατί πίσω από την φράση αυτή μου αποκαλυπτόταν η όλη η Ζωή
της Μυστικής Μετανοίας που εξευγενίζει την ψυχή αφού ελκύει την Συγχωρούσα
θεραπευτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και κάνει τον Χριστιανό, δοχείο της
άπειρης Αγάπης Ευσπλαχνίας του Θεού στον Άνθρωπο.
Βλέπαμε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον μεστό καρπό της
πολυχρόνιας και επιμελημένης Μετανοίας του που γινόταν με βάση τις Εντολές του
Ευαγγελίου, με πρώτη την Εντολή του Τιμίου Προδρόμου και του Χριστού,
Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών που γινόταν σε αυτό όπως και σε
όλους τους Αγίους, με την Εγρήγορση και την προσευχή, με την προσοχή του Νου
στις Εντολές πρώτα και μετά στην προσευχή της Μετάνοιας, Κύριε Ιησού Χριστέ
Ελέησον με!
Πρόδιδε η φράση του Αγίου, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, την διαρκή
καρδιακή συμμετοχή του στη Θεία Λειτουργία και την ετοιμότητα του στον
Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, αφού η όλη στάση του στη φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, με
έκανε να τον βλέπω σαν Λειτουργό του Υψίστου σε κάθε ανθρώπινη σχέση.
Αυτή η Μυστική Καρδιακή Θεία Λειτουργία, που είναι το
αποκορύφωμα της Ησυχαστικής Ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ήταν κρυμμένη
πίσω από την φράση του Αγίου Πατέρα μας Ιακώβου Τσαλίκη, που σαν να ήταν πάντα
Λειτουργός, πάντα με Πετραχήλι, αφού Αγία Τράπεζα ήταν πάντα η καρδία του και
το σώμα του Ναός του Αγίου Πνεύματος, κατά τον λόγον του Απ Παύλου:
Ουκ είδατε οτι Ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος εστέ;
Με τη φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ νοιώθοντας εν Πνεύματι Αγίω ο
τελώνης του Ευαγγελίου, υψωνόταν απο το Άγιο Πνεύμα σε διαρκή Λειτουργό ,
γινόμενος αληθινός προσκυνητής του Τριαδικού Θεού ,κατά τον Λόγον του Χριστού
μας:
Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν, εν Πνεύματι και
Αληθεία δεί προσκυνείν!
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Πάτερ κάντε μας ένα θαύμα...
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Εδώ έρχονται πολλοί φοιτητές. Κάποτε είχαν έρθει καμία
δεκαριά και ζητούσαν να τους κάνω θαύμα.Επέμεναν πολύ. Σκέφτηκα με ποιο τρόπο να βάλω μυαλό σε αυτά τα παιδιά. Τους
είπα.
-Λοιπόν, μπείτε στη σειρά για να σας κόψω τα κεφάλια. Μετά
θα κάνω το θαύμα για να σας τα κολλήσω! Ν` αραιώσετε λίγο, γιατί υπάρχει
κίνδυνος να τα μπερδέψω. Έτοιμοι είστε; Θέλετε να δείτε το θαύμα;
Οι νέοι αντέδρασαν αμέσως.
-Όχι, όχι σε μας πάτερ, είπαν με μια φωνή.
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
"Κρυφοκοίταζαν τον παπά την ώρα της κατάλυσης..."
Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το
ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι
οι χανσενικοί, που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα, ήταν οργισμένοι με τον Θεό...
για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη
δοκιμασία.
Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε
και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί,
συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν
πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την
ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες
τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους
ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου, μ’ έναν όρο όμως. Στο
τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα
κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε
η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν
ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο
τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή
Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά
ʼρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής
και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού
ναΐσκου.
Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον
ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα
αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον
παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της
Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των
λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο
νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό
τους.
Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν
τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το
όνομά του, γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε!
Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!
Πηγή: http://enorion.blogspot.gr/
Ο Άγιος του αιώνα μας!!!
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης.
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. δ’.
Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην
ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς
ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλὰ σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε,
πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΤΗΝ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΣΟΥ... (Ύμνος στη Θεοτόκο μας).
Ένας Θεάρεστος ύμνος!!!
Αυτόν τον εξαίρετο ύμνο προς την Υπεραγία Θεοτόκο, θα
μπορούμε να τον ακούμε σε όλους τους Ναούς κατά τη διάρκεια της Μεγάλης και
Αγίας Τεσσαρακοστής του Πάσχα, κάθε Παρασκευή στο τέλος των Χαιρετισμών της
Θεοτόκου...
Θεοτόκιον
Την ωραιότητα της παρθενίας Σου, και το υπέρλαμπρο το της
αγνείας Σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς εβόα Σοι, Θεοτόκε: "Ποιόν Σοι εγκώμιον
προσαγάγω επάξιον; Τι δε ονομάσω Σε; Απορώ και εξίσταμαι διό, ως προσετάγην,
βοώ Σοι: Χαίρε, η Κεχαριτωμένη".
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Θεοτόκιο
Θεοτόκε, ο Γαβριήλ, επειδή έμεινε έκπληκτος από την
Ωραιότητα της παρθενίας Σου, κι από την υπερβολική λάμψη της αγνότητάς Σου, Σου
φώναξε δυνατά: "Ποιον ύμνο αντάξιο να Σου προσφέρω; Πως να Σε ονομάσω;
Βρίσκομαι σε αμηχανία και μένω εκστατικός μπροστά Σου. Γι'αυτό Σου φωνάζω, όπως
με διέταξε ο Θεός: Χαίρε Συ, που έχεις όλες τις Χάρες".
Ότι εμείς πετάμε, ο Θεός το μαζεύει...
Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα
του αγίου Νεκταρίου. Ποιο; Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον
δίωξε, τον περιθωριοποίησε. Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά,
αναλαμβάνει ο Θεός.
Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού.
Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σπιλώνει και αμαυρώνει το όνομα σου, ο Θεός σε
δοξάζει. Αργά η γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό.
Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα
γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την
«δικαιοσύνη» μας.
Ότι δεν μας αρέσει ο Θεός το αγαπάει και ότι πετάμε Αυτός το
μαζεύει.
Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από
την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…
π. Λίβυος
Πηγή: http://koskinad.blogspot.gr/
Aπίστευτο και όμως αληθινό το μεγαλύτερο θαύμα του αιώνα έγινε στην Ρουμανία. Άγιος Νεκτάριος
Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι
κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής
θέσης.
Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το
αίτημα των ανθρώπων.
Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, τίποτε ο Πατριάρχης
τους έλεγε τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.
Εντωμεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες
και παιδιά χωρίς γάμο, τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι.
Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον Ναό ένα αυτοκίνητο και
κατέβηκε ένας ιερέας όλο το χωριό ανάστατο ήρθε παπάς φώναζαν.
Πήγαν εκεί οι κάτοικοι, τον καλωσόρισαν και του είπαν: πως
ήρθες στο χωρίο αφού ο πατριάρχης μας είχε πει ότι δεν έχει παπά να μας
στείλει;
Τότε ο ιερέας τους είπε αυτό δεν θέλατε; δεν θέλατε ιερέα;
Να ήρθα.
Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου ιερέα.
Ο Ιερέας άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και
διάβαζε την εξόδιο ακολουθία, βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό λειτουργούσε
τους κοινωνούσε.
Μια μέρα καλεί του χωρικούς και τους λέγει ότι: θα φύγω
τελείωσε η αποστολή μου.
Τότε το χωριό αναστατώθηκε, τώρα που ήρθε θα φύγεις;
Όμως ο ιερέας δεν άκουγε τους κατοίκους και ενέμενε στην
απόφασή του.
Αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δεν γινόταν τίποτε τον
ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατεβόδωσαν.
Μετά από μέρες πήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που
τους έστειλε παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους ξαναστείλει κάποιον
ιερέα, αλλά ο πατριάρχης δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα
κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε
κάποιον για να σας εξυπηρετήσει.
Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει
κανέναν.
Ο πατριάρχης τους είπε τι έκανε αυτός ο ιερέας στην ενορία;
Οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις
κηδείες των γονέων, μας έκανε ότι κάνει ένας παπάς.
Καλά είπε ο πατριάρχης δεν σας έδινε χαρτιά δεν έγραφε τα
μυστήρια;
-Bεβαίως
είπαν οι χωρικοί μας έδινε χαρτιά και τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού.
– Δεν είδατε τι έγραφε; και πως υπέγραφε με τι όνομα;
-Όλα τα στοιχεία δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά πολλά
γράμματα δεν ξέρουμε γιατί την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε
ξαναδεί.
Ο πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να φέρουν τα βιβλία για να δει
ποιος ήταν αυτός ο κληρικός.
Όταν του πήγαν τα βιβλία ο πατριάρχης έμεινε έκθαμβος δεν
πίστευε στα μάτια του όντως όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το
όνομα του ήταν γραμμένο στα Ελληνικά με το όνομα της υπογραφής: Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως.
Δημήτριος Βελαώρας
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις
χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον
θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι.
Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ
πᾶσιν ἰάματα.
Πηγή: www.diakonima.gr
Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων
Τη σχέση, τώρα, που έχουν οι άγγελοι με το Θεό και τους
ανθρώπους, καθώς και την αποστολή τους, βλέπουμε επίσης μέσα στην Αγία Γραφή.
Και ιδιαίτερα, στους Ψαλμούς 33, στίχ. 8 και 90, στίχ. 10-12, στη δε Καινή
Διαθήκη, Ματθ. ιη' στίχ. 10, καθώς επίσης και στην προς Εβραίους επιστολή, κεφ.
α' στίχ. 14, όπου ο συγγραφέας αναφωνεί: «οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα
εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;». Δηλαδή,
δεν είναι όλοι οι άγγελοι πνεύματα υπηρετικά, τα όποια ενεργούν όχι από δική
τους πρωτοβουλία, αλλά αποστέλλονται από το Θεό για να υπηρετήσουν εκείνους που
μέλλουν να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή;
Επικεφαλής των αγγελικών δυνάμεων είναι οι αρχάγγελοι Μιχαήλ
και Γαβριήλ. Τον Μιχαήλ συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη. π.χ. όταν ο Αβραάμ
μέλλει να θυσιάσει τον Ισαάκ, στον Ιησού του Ναυή, στον Ηλία, στον Λώτ, για να
τον σώσει όταν ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τα Γόμορα, στον Πατριάρχη Ιακώβ,
στον μάντη Βαρλαάμ και άλλου. Επίσης ο Μιχαήλ, ήταν αυτός που οδήγησε το λαό
του Ισραήλ στη φυγή από την Αίγυπτο. Τον Γαβριήλ συναντάμε στην Καινή Διαθήκη,
όπως στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και άλλου. Στην μνήμη, λοιπόν, των αποστολών
και του έργου πού επιτελούν οι άγγελοι, η Εκκλησία μας όρισε τη γιορτή της 8ης
Νοεμβρίου.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον κόσμο των Αγγέλων,
μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ
ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν
δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων
λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.
Πηγή: http://www.saint.gr/
Εὐχὴ εἰς τὸν φύλακα Ἄγγελον.
Εὐχὴ εἰς τὸν φύλακα Ἄγγελον
Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου
μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν
μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ
θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν
με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας
μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας
τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ
νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι
παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν
τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.
Μετάφραση
Άγιε Άγγελε, εσύ που είσαι φύλακας (προστάτης) της αθλίας
ψυχής μου και της ταλαίπωρης ζωής μου, μή με εγκαταλείψης τον αμαρτωλό, μήτε να
απομακρυνθής από μένα εξ αιτίας της χαυνότητός μου. Μή επιτρέψης στον πονηρό
δαίμονα να κυριαρχήσει επάνω μου κατατυραννώντας αυτό το θνητό μου σώμα.
Κράτησε το ταλαίπωρο και παράλυτο χέρι μου και οδήγησέ με στην οδό της
σωτηρίας. Ναι, άγιε Άγγελε του Θεού, εσύ που είσαι φύλακας και σκεπαστής της
αθλίας ψυχής μου και του αθλίου σώματός μου, συγχώρησέ με για όλα εκείνα με τα
οποία σε ελύπησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, και για όσα αμάρτησα την
σημερινή ημέρα. Σκέπασέ με και τούτη τη νύκτα και διαφύλαξέ με από κάθε επήρεια
του αντιπάλου διαβόλου, για να μή παροργίσω τον Θεό με κάποιο αμάρτημα. Και συνάμα
πρέσβευε για χάρι μου προς τον Κύριο, να με στερεώση στον θείο φόβο (=σεβασμό)
και να με κάνη δούλο άξιο της αγαθότητός του. Αμήν.
Από το εξαίρετο βιβλίο “ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙΟΝ: κείμενο-μετάφρασις”
της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, το οποίο περιέχει όλες τις βασικές
καθημερινές προσευχές (πχ. το Μικρό Απόδειπνο, τον Ακάθιστο Ύμνο της Παναγίας,
τις προσευχές της Θείας Μεταλήψεως κλπ) και είναι στολισμένο με πανέμορφες
τοιχογραφίες αλλά και ιερά κεντήματα της Μονής Γρηγορίου.
Πηγή: http://www.saint.gr/
Απολυτίκιον Αρχάγγελου Μιχαήλ του Πανορμίτη / Archangel Michael of Panormitis Apolitikio
" Της Μονής του Πανόρμου προστάτης πέφυκας, ένθα
υπάρχει παμμάκαρ ως θησαυρός δωρεών, η σεπτή και αγία Εικόνα σου. Ταξιάρχα
Μιχαήλ αξιοθαύμαστε, προς ήν προστρέχει ευλαβώς ο περιούσιος Λαός, αιτών
πταισμάτων τήν λύσιν, και των ψυχών σωτηρία, ω Ταξιάρχα μεσιτείαις Σου."
ΘΕΛΕΙ ΘΟΡΥΒΟ Η ΠΙΣΤΗ;
Υπάρχουν άνθρωποι που εξαιτίας της θέσης τους ή των έργων
τους προσελκύουν τη δημοσιότητα, είτε το θέλουν είτε όχι. Υπάρχουν και κάποιοι
που αγωνίζονται συνειδητά γι’ αυτήν. Για
να ακούσουν τα «μπράβο» των άλλων, να συζητηθεί το όνομά τους. Κάποτε φτάνουν
στο σημείο να ευχαριστούνται ακόμη και με το να σχολιάζονται για το κακό το
οποίο κάνουν. Δεν τους ενδιαφέρει όμως η αιτία ή το περιεχόμενο. Αρκεί να
ασχοληθούν οι άλλοι μαζί τους. Η εποχή μας έχει αναγάγει αυτή τη στάση ζωής σε
απόλυτη αξία, μέσω της εικονικής πραγματικότητας, μέσω του Διαδικτύου. Τώρα δεν
είναι λόγοι ή έργα που οδηγούν στη συζήτηση για τους ανθρώπους. Είναι η εικόνα,
η φωτογραφία, η σωματική διάσταση. Ζητούμε να μας συζητούν γι’ αυτό που φαινόμαστε. Κάποτε η τύχη του κόσμου και τω λαών, κατά άνθρωπον,
κρίνεται από το ποιοι θα γίνουν ηγέτες όχι γι’
αυτό που είναι και πρεσβεύουν, αλλά γι’
αυτοί που δείχνουν προς τα έξω, την εμφανισιμότητα, την επικοινωνιακότητα,
ίσως το «απόλυτο τίποτα».
Απέναντι σ’ αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων, υπάρχουν
και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι λειτουργούν με σεμνότητα. Με μέτρο. Όχι μόνο δεν
αυτοπροβάλλονται, αλλά και όταν χρειάζεται να ελκύσουν το ενδιαφέρον των άλλων
για συγκεκριμένους λόγους, προχωρούν σχεδόν κρυφά. Χωρίς θόρυβο. Ει δυνατόν να
μην τους αντιληφθεί κανείς. Είναι όσοι γράφουν ιστορία μέσα από την ταπεινή
διακονία. Όσοι ζούνε και πορεύονται στον χρόνο όντας γνωστοί από λίγους που
μπορούν να τους εκτιμήσουν, κυρίως όμως από τον Θεό. Αυτοί που δεν κραυγάζουν
και που δε θα γίνουν γνωστά τα αιτήματα, τα όνειρα, τα «θέλω» τους, που δε θα τους χρησιμοποιήσουν οι λίγοι
και ισχυροί, αλλά θα μείνουν στις καρδιές όσων τους συναντούν όντας οι γείτονες
της διπλανής πόρτας, αυτοί που είναι διαθέσιμοι οτιδήποτε κι αν συμβεί, αυτοί
που ξέρουν να αγαπήσουν, να συμπαρασταθούν, ακόμη κι αν δεν μπορούν να
απαντήσουν στα ερωτήματα των μεγάλων και τρανών.
Δύο ανθρώπινους
τύπους, έναν επιφανή και έναν ταπεινό, συνάντησε ο Χριστός, όταν, μετά τη
θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, επιστρέφει στην Καπερναούμ. Από την
μία τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο, γνωστό και σπουδαίο στην περιοχή, το δωδεκάχρονο
κορίτσι του οποίου ήταν ετοιμοθάνατο. Από την άλλη μία αιμορροούσα γυναίκα, η
οποία επί δώδεκα έτη ήταν καταδικασμένη να μην μπορεί να προχωρήσει στη ζωή
όπως όλες οι άλλες γυναίκες, καθώς η αιμορραγία της φύσης της την καθιστούσε
ανίκανη να κάνει οικογένεια, να αγαπήσει, να γεννήσει παιδιά. Ξόδεψε όλη της
την περιουσία στους γιατρούς, αλλά δεν κατάφερε τίποτε. Η καταδικαστική
αρρώστια επέμενε. Ο Ιάειρος πηγαίνει και παρακαλεί δημόσια τον Χριστό να έρθει
στο σπίτι του και να γιατρέψει την άρρωστη θυγατέρα του. Η αιμορροούσα,
αισθανόμενη ντροπή για τη ασθένειά της, αλλά και με μεγάλη ταπείνωση
«προσελθούσα οπίσω ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού και παραχρήμα έστη η
ρύσις του αίματος αυτής» (Λουκ. 8, 44).
«Πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου Του κι αμέσως η αιμορραγία
της σταμάτησε». Κανείς δεν την είδε, στριμωγμένη κι αυτή μέσα στο πλήθος που
περιτριγύριζε τον Ιησού. Μόνο ο Χριστός κατάλαβε ότι έφυγε από Αυτόν δύναμη
θεραπευτική. Και όταν απαίτησε να φανερωθεί «ποιος Τον άγγιξε», τότε «τρέμουσα»
(Λουκ. 8,47) η γυναίκα έπεσε στα πόδια Του και ομολόγησε ενώπιον όλων την
αρρώστια και την ίαση. Για να ακούσει το «θάρσει, θύγατερ. Η πίστις σου σέσωκέ
σε. Πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. 8,48). Στη συνέχεια ο Χριστός θα αναστήσει και
την νεκρή κόρη του Ιάειρου, δείχνοντας ότι ο Θεός ακούει και βλέπει όσους
αγαπούν και πιστεύουν, ανεξαρτήτως αν κάνουν θόρυβο ή μένουν κρυμμένοι.
Ας μείνουμε στην
αιμορροούσα γυναίκα. Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της παρουσίας της. Πρώτα το
ότι προσπάθησε να αντιμετωπίσει την ασθένειά της με τα ανθρώπινα μέσα. Την
επιστήμη. Τη γνώση. Δεν έμεινε απαθής στο πρόβλημά της. Μοιρολατρική.
Παραιτημένη. Το δεύτερο είναι ότι πίστευε στον Θεό. Πίστευε ότι στα αδύνατα των
ανθρώπων υπάρχει η δύναμη του Θεού και αυτή την πίστη την εξέφρασε στο πρόσωπο
του Χριστού. Το τρίτο είναι η ταπεινή προσέγγιση. Δεν αισθάνθηκε ικανή να βγει
δημόσια να ζητήσει το θαύμα. Άξια να παρακαλέσει ή να απαιτήσει. Μόνο αγγίζει
κρυφά το ιμάτιο του Χριστού, δείχνοντας ότι δεν ήθελε τον θόρυβο, αλλά γνώμονάς
της η ελπίδα ότι ο Θεός δε θα την απορρίψει για την αμαρτωλότητά της, καθότι
εκείνα τα χρόνια η αρρώστια θεωρούνταν ως η τιμωρία από τον Θεό για τις
αμαρτίες των ανθρώπων. Και αναγνωρίζοντας τη δική της αναξιότητα, αγγίζει. Και σώζεται.
Δε θέλει
θόρυβο η ζωή. Η πίστη. Η σχέση με τον Χριστό. Δε θέλει καμία απαίτηση.
Συναίσθηση της αναξιότητάς μας θέλει. Ελπίδα και τόλμη να αγγίξουμε, όχι όμως
γιατί δικαιούμαστε, αλλά γιατί Εκείνος μας αγαπά. Δε θέλει θόρυβο ούτε η
σύγχρονη ζωή. Δεν έχει νόημα να προβάλλουμε μάταια την εικόνα μας, το πρόσωπό
μας, τον εαυτό μας, αλλά μόνο όταν μας ζητηθεί από τον Θεό και τους ανθρώπους
όχι για να έχουμε μία πρόσκαιρη δόξα, αλλά για να λειτουργήσει η δύναμη του
Θεού και μέσα μας και δι’ ημών στον κόσμο. Γιατί ο Θεός αποκαλύπτεται μέσω των
ανθρώπων. Μέσω της πίστης και της αγάπης. Και τότε ακόμη και οι σπουδαίοι, όπως
ο Ιάειρος, λαμβάνουν απάντηση δια της παρουσίας του Χριστού στη ζωή τους. Όλη η
δόξα του Ιάειρου δεν αξίζει μπροστά στη δύναμη της παρουσίας του Χριστού. Το
ίδιο και η περιουσία της αιμορροούσης, ακόμη και η σιωπηλή της κίνηση. Τα πάντα
Χριστός. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια την οποία λησμονεί ο κόσμος και που καλούμαστε
τελικά δια των αγίων και της δικής μας ζωής να ζούμε και να φανερώνουμε με τις
λιγοστές μας δυνάμεις.
Πηγή: http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)