«Η νυχτερινή λειτουργία των Αγγέλων».


Ένα από τα θαυμαστά γεγονότα που έχουν συμβεί στην Εκκλησία της Παναγίας της Ακαδημιώτισσας στη Νάξο.

Νύχτα λέει, βγήκε η γερόντισσα πολλή νύχτα, έξω στην αυλή της που είχε δουλειά.
Και κοίταζε στην εκκλησιά -την Ακαδημιώτισσα και είδε μέσα μεγάλη φωτοχυσία, λάμψη πολλή. Και άκουσε και ψαλμωδίες αγγελικές και ψάλλανε. Λειτουργούσανε οι Άγγελοι…
Και αυτό συνέβη, γιατί δεν είχε, τότες η εκκλησία εφημέριο παπά και δε λειτουργούσανε – εκείνο το διάστημα, την είχανε κλειστή. Κι είπανε δα πως τόδανε ολοφάνερο το θαύμα, επειδή την είχανε κλειστή και δεν λειτουργούσανε. Γι’ αυτό η θεία Χάρη έκανε το θαύμα και είδανε τη φωτοχυσία και λειτουργήσανε οι Άγγελοι.
-Λέγανε στον Καλόξυλο, ότι βλέπανε φωταγωγημένη την Εκκλησία την Ακαδημιώτισσα, κάθε βράδυ κι ακούγανε ψαλμωδίες. Και δεν το πιστεύανε και πήγανε δύο και πιάσανε δύο στασίδια και καθίσανε τη νύχτα μέσα, να βεβαιωθούνε.
Και όπως καθόντανε και φωταγωγήθηκε η Εκκλησία και άρχισε η λειτουργία, αυτοί μείνανε κατόπιν βουβοί!…

(Αφήγηση Άννας Μαυροματάκη, Χαλκί Νάξου)

από το βιβλίο: «Η λατρεία της Παναγίας στα Ελληνικά νησιά» – Ν.Α.Κεφαλληνιάδη (Εκδόσεις Φιλλιποτή).


Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/

Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας: Το όραμα του ησυχαστού.

Παναγία η Σουμελά
Η νοερά προσευχή, η ευχή του Ιησού, είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου «Νηπτική θεωρία».
Ο συγγραφέας του, ο ανώνυμος ησυχαστής, ο αυτοαποκαλούμενος «Απελπισμένος», αποκαλύπτει τα βιώματά του και προσφέρει την πείρα του στον αναγνώστη, σαν οδηγό για την κατάκτηση της νοεράς προσευχής.
Αυτός ο πρακτικός δάσκαλος παρουσιάζει με φυσικότητα και ιδιαίτερη γλυκύτητα τις εμφανίσεις και συνομιλίες του με τον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους αγίους Αγγέλους, προβάλλοντας συχνά από μετριοφροσύνη άλλο πρόσωπο στη δική του θέση. Τέτοιο είναι και το όραμα που ακολουθεί:
«Κάποιος μοναχός, διηγείται ο ησυχαστής, ήρθε σε έκσταση την ώρα που προσευχόταν και είδε πλήθος δαιμόνων, σαν την άμμο της θάλασσας. Έμοιαζαν με στρατιώτες και ορμούσαν εναντίον του με πολλή μανία για να τον εξοντώσουν.
Φοβισμένος εκείνος έτρεξε να καταφύγει στην εκκλησία. Μπαίνοντας μέσα βλέπει τον Κύριο και τη Θεοτόκο στις εικόνες τους σαν ζωντανούς και με βασιλική δόξα.
Το πρόσωπο του Κυρίου είχε μία ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο δυνατά από τον ήλιο. Για αυτό ο αδελφός δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξει. Προσκύνησε όμως και ασπάστηκε με φόβο και χαρά τη δεξιά Του.
Κατόπιν πλησίασε στην εικόνα της Παναγίας. Προσκύνησε, ασπάστηκε το παρθενικό της χέρι και τόλμησε να την κοιτάξει στο πρόσωπο.
Στην αγία της αγκάλη είδε καθισμένο το Θείο Βρέφος σαν σε θρόνο χερουβικό. Κι ήταν τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμπλεγμα, όσο και η ομορφιά και η ευωδία σε ένα τριαντάφυλλο.
Η Θεοτόκος κοίταζε τον αδελφό με τόση πραότητα, ώστε εκείνος πήρε το θάρρος και την ρώτησε:
– Παναγία μου! Γλυκειά μου Παναγία, και μητέρα του Ιησού μου! Πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;
Και η Κυρία Θεοτόκος, η σωτηρία των «επ’ αυτή πεποιθότων», αποκρίθηκε:
– Με το όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς και θα εξολοθρεύεις τους δαίμονες.
Ο μοναχός έκανε βαθειά υπόκλιση, βγήκε από την εκκλησία και φώναξε μέσα από την καρδιά του.
– Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με! Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία!
Αμέσως οι ανίσχυροι δαίμονες εξαφανίστηκαν από μπροστά του».
Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας» Ιερά Μονή Παρακλήτου.


Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Η ανιδιοτελής ευχαριστία.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ πρέπει νά εὐχαριστεῖ τόν εὐεργέτη του. Καί γιά τό παραµικρό πού θά τοῦ δώσει κάποιος, πρέπει νά αἰσθάνεται τήν ἐσωτερική ἀνάγκη νά τόν εὐχαριστήσει – καί ὄχι µόνο µιά φορά - καί νά θυµᾶται πάντα αὐτό πού τοῦ προσέφερε. Ἡ εὐχαριστία καί ἡ εὐγνωµοσύνη εἶναι ἐκδηλώσεις καλλιεργηµένης ψυχῆς. Ὅταν δέν ὑπάρχουν, σηµαίνει ὅτι δέν βρίσκεται στό σωστό δρόµο.
Ὁ κοσµικός ἄνθρωπος εὔκολα ζητάει αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά σπάνια εὐχαριστεῖ. Περιορίζεται σὲ ἕνα τυπικό «εὐχαριστῶ» καί συνήθως µένει ἀνικανοποίητος, γιατί πάντα θέλει περισσότερα καί καλύτερα. Ἐάν ζητήσει κάτι καί δέν τό λάβει, τότε ἀγριεύει καί ἡ συµπεριφορά του εἶναι ἀπαράδεκτη.
ακάλυπτη εικόνα Χριστού
Πρέπει ὅµως νά δοῦµε καί µιά ἄλλη περίπτωση, ἀνώτερη καί πνευµατική. Ὁ Θεός εἶναι ὁ µεγάλος εὐεργέτης τῶν ἀνθρώπων. Ὅ,τι ἔχουν καί ὅ,τι χρειάζονται οἱ ἄνθρωποι εἶναι προσφορά τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Πόσο ὅµως τόν εὐχαριστοῦν; Πόσο τόν ἀναγνωρίζουν εὐεργέτη τους; Πάντως ἐκεῖνοι πού πιστεύουν, δέχονται τό Θεό ὡς δηµιουργό καί προνοητή, γι᾿ αὐτό καί ἡ εὐχαριστία τους εἶναι ἀδιάκοπη. Νιώθουν παιδιά τοῦ στοργικοῦ Πατέρα καί τά χείλη τους ψελλίζουν ἀδιάκοπα εὐχαριστήριες προσευχές.
Πολλοί ἀδελφοί περιορίζουν τήν εὐχαριστία τους στά ἀναγκαῖα καί τά εὐχάριστα, ἐνῶ ὅταν ἀντιµετωπίζουν δυσάρεστες καταστάσεις, τήν ἀντικαθιστοῦν µέ τό παράπονο καί τό γογγυσµό. Προσπαθοῦν νά βροῦν ἐξήγηση στόν προβληµατισµό τους, γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά συµβοῦν τά δυσάρεστα γεγονότα στή ζωή τους. Ξεχνοῦν ὅµως ὅτι ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται µέ ἄγνωστους καί ἀνεξήγητους σέ µᾶς τρόπους, ἔχει ὅµως πάντα ὡς σκοπό νά µᾶς προφυλάξει ἀπό πολλούς κινδύνους ἤ νά µᾶς συνεφέρει, ὅταν παρεκκλίνουµε ἀπό τό δρόµο του. Πρέπει νά εἶναι σταθερή ἡ ἐµπιστοσύνη µας στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἐπιµένουµε στήν ἐπιθυµία µας νά τήν κατανοήσουµε, κάτι πού δέν ἐπιτρέπει πάντα ἡ ἴδια ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ µόνο ἐπωφελῶς γιά µᾶς.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς µιλοῦσε γιά ἀνιδιοτελῆ εὐχαριστία, πού πρέπει νά προσφέρουν οἱ ἄνθρωποι στό Θεό.
Ἔλεγε: «Κάποιοι ἔχουν τήν συνήθεια νά εὐχαριστοῦν τό Θεό µόνο τότε πού ὁ Θεός τούς δίνει, ἀλλά ὄχι καί ὅταν ὁ Θεός τούς παίρνει. Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν τούς “χαϊδεύει”, καί ὄχι ὅταν τούς τιµωρεῖ. Ἐπίσης Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν ὁ Θεός σάν γιατρός ἐπουλώνει τίς πληγές τους καί ὄχι ὅταν µέ κοφτερό µαχαίρι ἀφαιρεῖ τό µολυσµένο ἱστό ἀπό τό σῶµα τους. Τέτοια ἰδιοτελῆ εὐχαριστία προσβάλλει τόν Θεό. Ὁ Θεός προνοεῖ πάντα γιά τό δικό µας καλό, γιά τή δική µας αἰώνια σωτηρία, καί ὅταν µᾶς “χαϊδεύει” καί ὅταν µᾶς τιµωρεῖ. Ἐµεῖς λοιπόν σάν νοήµονα ὄντα πού εἴµαστε, εἶναι καλό νά εὐχαριστοῦµε τό Θεό πάντοτε καί γιά ὅλα, ὅπως παροτρύνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Νά εὐχαριστεῖτε πάντοτε καί γιά ὅλα τό Θεό καί Πατέρα στό ὄνοµα τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ”.
Ὁ ἅγιος τονίζει τό χαρακτήρα τῆς εὐχαριστίας, τόν ὁποῖο πρέπει ὅλοι νά προσέχουµε, καί νά µή ξεχνοῦµε τούς ἁγίους µάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι καί στίς φρικτές ὧρες τοῦ µαρτυρίου τους, εὐχαριστοῦσαν τό Θεό, ξεπερνώντας τούς κανόνες τῆς κοσµικῆς λογικῆς.
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2085, 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015


“Η νυχτερινή λειτουργία των Αγγέλων”.

Ένα από τα θαυμαστά γεγονότα που έχουν συμβεί στην Εκκλησία της Παναγίας της Ακαδημιώτισσας στη Νάξο.
-Νύχτα λέει, βγήκε η γερόντισσα πολλή νύχτα, έξω στην αυλή της που είχε δουλειά.
Και κοίταζε στην εκκλησιά -την Ακαδημιώτισσα- και είδε μέσα μεγάλη φωτοχυσία, λάμψη πολλή. Και άκουσε και ψαλμωδίες αγγελικές και ψάλλανε. Λειτουργούσανε οι Άγγελοι…
Και αυτό συνέβη, γιατί δεν είχε, τότες η εκκλησία εφημέριο παπά και δε λειτουργούσανε – εκείνο το διάστημα, την είχανε κλειστή. Κι είπανε δα πως τόδανε ολοφάνερο το θαύμα, επειδή την είχανε κλειστή και δεν λειτουργούσανε. Γι’ αυτό η θεία Χάρη έκανε το θαύμα και είδανε τη φωτοχυσία και λειτουργήσανε οι Άγγελοι.
-Λέγανε στον Καλόξυλο, ότι βλέπανε φωταγωγημένη την Εκκλησία την Ακαδημιώτισσα, κάθε βράδυ κι ακούγανε ψαλμωδίες. Και δεν το πιστεύανε και πήγανε δυο και πιάσανε δυο στασίδια και καθίσανε τη νύχτα μέσα, να βεβαιωθούνε.
Και όπως καθόντανε και φωταγωγήθηκε η Εκκλησία και άρχισε η λειτουργία, αυτοί μείνανε κατόπιν βουβοί!…

(Αφήγηση Άννας Μαυροματάκη, Χαλκί Νάξου)
από το βιβλίο: «Η λατρεία της Παναγίας στα Ελληνικά νησιά» – Ν.Α.Κεφαλληνιάδη (Εκδόσεις Φιλλιποτή).


Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/

Παναγία η Μελικιώτισσα: 55 σφαίρες σε μια εικόνα!

Παναγία η Μελικιώτισσα
Μισό αιώνα μετά, οι κάτοικοι της Μελίκης, στην Ημαθία, ξαναζούν το θαύμα... Το θαύμα της δικής τους Παναγίας, που έσωσε το χωριό και εκατοντάδες ψυχές από τον θάνατο την περίοδο του Εμφυλίου.
Η εικόνα της Παναγιάς της Μελικιώτισσας, που ήταν «κρυμμένη» για περισσότερο από 50 χρόνια, «εμφανίστηκε» και πάλι.
Αυτή τη φορά στα χέρια του νέου εφημέριου του Ναού της Αγίας Παρασκευής, του πατέρα Γεωργίου. Οι κάτοικοι της περιοχής αντιμετωπίζουν την επανεμφάνιση της ως σημάδι από τον Θεό ότι δεν τους έχει εγκαταλείψει.
Όπως λένε, η εικόνα παραμένει και σήμερα θαυματουργή. Ο λαογράφος και δημοσιογράφος Γιώργος Μελίκης σε ανύποπτο χρόνο είχε καταγράψει το ιστορικό συμβάν και το έχει συμπεριλάβει στην έρευνα του ως το ανεξήγητο περιστατικό, που κανείς από τους πρωταγωνιστές του δεν ξέχασε ποτέ.
Το θαύμα
Η σπάνια μορφή της Παναγίας, που μαγνητίζει όποιον την αντικρίζει για πρώτη φορά, είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό που κάνει την εικόνα ξεχωριστή. Το πρώτο που θα δει κανείς κι αυτό που οι Μελικιώτες αποκαλούν θαύμα είναι οι 55 σφαίρες που φέρει παντού η εικόνα, εκτός από το πρόσωπό της, που παρέμεινε αλώβητο.
Ήταν 17 Μαρτίου του 1947. Ο εμφύλιος είχε αιματοκυλίσει την περιοχή. Στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, μερικές δεκάδες στρατιώτες-ορισμένοι μιλούν για 55 ψυχές μαζί με παιδιά και γυναίκες αναζήτησαν καταφύγιο για να προστατευτούν από τη μανία του πολέμου. Κάποιος τους πρόδωσε. Πριν φτάσει το χάραμα, ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Είχε προηγηθεί η προσπάθεια των ανταρτών να σπάσουν την ξύλινη πόρτα της παλιάς εκκλησίας. Στάθηκε αδύνατο. Τότε άρχισαν να πυροβολούν κατά ριπάς. Όταν άδειασαν τα όπλα τους, μπήκαν στον ρημαγμένο ναό και έμειναν άφωνοι με όσα αντίκρισαν. Κανείς από τους στρατιώτες και όσους βρίσκονταν μέσα δεν έπαθε το παραμικρό. Όλες οι σφαίρες βρίσκονταν πάνω στην εικόνα της Παναγίας, που στόλιζε το τέμπλο. Μοναδικό σημείο όπου δεν υπήρχε ούτε μια σφαίρα ήταν το πρόσωπο της Θεοτόκου που εξακολούθησε να κοιτάζει τους πάντες με αγάπη.


Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Το θαύμα του Ταξιάρχη στον μικρό Παρασκευά του χαρίζει την όραση.

Πάτερ λέγομαι Μπάφας Ιωάννης και μένω στο Αλιβέρι Βόλου. Το τηλέφωνο μου είναι 24210.......
Την ημέρα που έγινε το επεισόδιο ήμασταν στη Θεσσαλονίκη. Ο μικρός Παρασκευάς έπαιζε με παιδιά εκεί κοντά μας και κάποιο τον χτύπησε στο μάτι. Το ματάκι του σκίστηκε πολύ βαθειά. Τον πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο “Άγιος Δημήτριος”. Εκεί οι γιατροί μου είπανε ότι το ματάκι του παιδιού είναι χαμένο. Σε λίγο έρχεται και ο γιατρός κ.Κωνσταντίνος Πολυχρονίου:
“...Το ματάκι του το έχει χάσει το παιδί! Θα κάνω βέβαια ότι είναι δυνατόν αλλά μην τρέφετε πολλές ελπίδες.......!” Το παιδί το έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο και η εγχείρηση κράτησε 2,5 ώρες. Όταν βγήκε ο γιατρός έκανε ένα μορφασμό που δεν προμήνυε κάτι αισιόδοξο και σχεδόν μουρμούρισε:
“..Έκανα ότι μπορούσα. Προσπάθησα το καλύτερο, όμως το τραύμα ήταν πολύ βαθύ και αδύνατη η κόλληση του, μόνο ο Θεός θα μπορούσε να κάνει κάτι.....” Η οικογένεια μου πάτερ, είναι θρησκευόμενη. Πιστεύουμε πολύ και ο Κύριος πάντοτε μας βοηθά. Φέραμε εικόνες των Αγίων μας στο κρεβατάκι του παιδιού και παρακαλούσαμε να μεσιτεύσουν οι άγιοι προς τον Κύριο για το ματάκι του παιδιού μας.
Είχαν περάσει τρεις μέρες από την εγχείρηση και ο γιατρός κ.Πολυχρονίου ήρθε να εξετάσει το παιδί μαζί με άλλους γιατρούς:
- “....Δυστυχώς δεν έχει καμία βελτίωση. Βέβαια δεν μπορούμε να πούμε τίποτα ακόμα πριν βγάλουμε τους επιδέσμους, αλλά σας είπα από την αρχή ότι δεν υπάρχουν ελπίδες μόνον 1% ελπίζουμε και αυτό με τη βοήθεια του Θεού. Πρέπει να γίνουν και άλλες εγχειρήσεις μέσα στο χρόνο....”
Το απόγευμα μία κυρία μας έφερε μία εικόνα του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Εμείς τον ταξιάρχη δεν τον γνωρίζαμε, είχαμε ακούσει για τον Άγιο Ραφαήλ. Μας μίλησε για τον θαυμαστό άγιο Ταξιάρχη και σταύρωσε τρεις φορές το ματάκι του. Εμείς γονατίσαμε μπροστά στην εικόνα που την είχαμε βάλει στο προσκέφαλο του παιδιού και παρακαλούσαμε τον Αρχάγγελο μέσα από την καρδιά μας. Αυτά που μας είχε πει η γυναίκα μας ειχανε εντυπωσιάσει πολύ.
Στο σημέιο αυτό ο κ.Μπάφας πνίγηκε σε λυγμούς και διέκοψε την αφήγηση πλυμμηρισμένος από συγκίνηση. Έπειτα από αρκετή ώρα συνέχισε.........:
....Το βράδυ της ίδιας μέρας, η αδελφή της γυναίκας μου στο Βόλο, βλέπει στο όνειρο της πως ένας Άγγελος στα χρυσά ντυμένος ήρθε στο νοσοκομείο, στο κρεβάτι που ήταν ο Παρασκευάς και του σταύρωσε το ματάκι του.... Το πρωί ήρθε από τον Βόλο με τον άνδρα της. Όταν είδε την εικόνα του Ταξιάρχη στο κρεβατάκι του παιδιού, έβαλε τις φωνές λέγοντας λόγια ασυνάρτητα. Μετά από ώρα που συνήλθε, μας είπε το όνειρο και πως το πρόσωπο του Αγγέλου που είδε στο όνειρο της ήταν το ίδιο με της εικόνας του Ταξιάρχη που μας έφερε η άγνωστη κυρία!
Στις 11 το πρωί ήρθαν πολλοί γιατροί μαζι και ο κ.Πολυχρονίου, έβγαλαν τους επιδέσμους εξέτασαν πολύ ώρα το ματάκι του με κάποιο μεγάλο φακό. Έξω στο διάδρομο μου μίλησαν: “.... Το παιδί σου δεν βλέπει. Βέβαια το περιμέναμε, θα κάνουμε και άλλες εγχειρήσεις αργότερα αλλά και πάλι οι πιθανότητες είναι ίδιες....”
Μπήκα στο θάλαμο ένα ράκος, πλησίασα το κρεβατάκι του παιδιού. Το ματάκι του ήταν λυμένο από τους επιδέσμους. Μου φάνηκε ότι η κόρη του ματιού του κινήθηκε στην ίδια ευθεία με την κόρη του άλλου ματιού. Δίπλα στο κρεβατάκι του υπήρχε ένα μπαλάκι μικρό. “..Θέλεις να παίξουμε με ένα μπαλάκι Παρασκευά; “.. Θέλω..” μου απαντά Δένω το καλό του ματάκι και αφήνω το χτυπημένο ακάλυπτο. “...Έλα σήκω..” του λέω και το παιδί σηκώθηκε, κατέβηκε και αρχίσαμε να παίζουμε! ΕΒΛΕΠΕ! Τρέχω γρήγορα και το λέω στους γιατρούς. Δεν με πίστεψαν και χαμογελούσαν πικραμένα. Στην επιμονή μου ήρθαν και όταν το διαπίστωσαν, είπαν όλοι με ένα στόμα: ''.. Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να γίνει και έγινε!!!! και στρεφόμενοι σε εμάς είπαν: “...Κάποιο Άγιο έχει το παιδί, επιστημονικώς δεν θα έπρεπε να βλέπει..!!”
Την ίδια μέρα οι γιατροί σταμάτησαν τα φάρμακα και κάθε θεραπεία, μου έδωσαν εξιτήριο και φύγαμε. Πριν ευχαριστήσω το γιατρό κ.Πολυχρονίου, τον ρώτησα: “..Γιατρέ, λέγατε για άλλες εγχειρήσεις, μήπως θα έπρεπε να ξαναπεράσουμε;..” Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε: “..Να τον πάτε στον γιατρό,τον άγιο, που έχετε προστάτη σας. Εγώ πια είμαι αχρείαστος για το παιδί σας, ο Παρασκευάς είναι υγιέστατος..”
Δεν δέχτηκε να πάρει χρήματα και μου είπε να ανάψω και για εκείνον ένα κεράκι στον Άγιο μας. Έτσι πάτερ ήρθαμε όλοι εδώ, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, η κουνιάδα μου με τον σύζυγο της και φυσικά ο Παρασκευάς. Πριν καλά-καλά τελειώσει ο κ.Μπάφας, βούρκωσε και έκρυψε το πρόσωπο του στις δύο παλάμες του. Εμείς αρκεστήκαμε να κάνουμε το σταυρό μας και να ψελλίσουμε: “..Αρχάγγελε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών..”
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου, ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ, Τόμος Ε`



TO NEO ΩΡΑΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΣΟΥΡΩΤΗ.

Θα ήθελα να σας ενημερώσω για το νέο ωράριο της Ι.Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή για να ενημερώσετε την ιστοσελίδα σας.
Το Ιερό Ησυχαστήριο είναι ανοικτό Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο:
Χειμερινή Ώρα:  10 π.μ. – 1 μ.μ.  και 4 μ.μ. – 6 μ.μ.
Θερινή Ώρα: 10 π.μ. – 1 μ.μ.  και 5 μ.μ. – 7 μ.μ.
Την Κυριακή το ωράριο είναι:
Χειμερινή Ώρα:  11 π.μ. – 1 μ.μ.  και 4 μ.μ. – 6 μ.μ.
Θερινή Ώρα: 11 π.μ. – 1 μ.μ.  και 5 μ.μ. – 7 μ.μ.
Το τηλέφωνο της Μονής είναι 23960-41320.
Απαντά Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο 10 π.μ. - 2 μ.μ.
Το Ιερό Ησυχαστήριο είναι κλειστό Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή.

Πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

Προσευχή με κομποσχοίνι !

Γερόντισσα Γαβριηλία
Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Όταν λέμε το Κομποσχοίνι να σκεφτόμαστε αυτούς για τους οποίους θέλουμε να προσευχηθούμε, και κίνητρό μας να είναι η αγάπη.
« Θεέ μου, Εσύ ξέρεις πόσο αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο.
Η αγάπη μου αυτή δεν είναι δική μου, γιατί Εσύ είσαι η Πηγή της Αγάπης.
Απ’ αυτήν την Πηγή της Αγάπης παίρνω κι εγώ, και Σου τον προσφέρω αυτόν τον άνθρωπο. Και Σε παρακαλώ να του δώσεις Φώτιση, να του δώσεις Πίστη, να του δώσεις όλα τα πλούσια Ελέη Σου που Εσύ δίνεις.
 Εγώ, μόνο την ταπεινή μου αγάπη μπορώ να προσφέρω.
Και Σε παρακαλώ για τον τάδε…., την τάδε κ.ά »
Και να φέρνεις νοερά στα πόδια του Χριστού αυτά τα πρόσωπα, σαν να είναι γονατιστοί και να προσεύχονται μπροστά Του, αυτοί οι ίδιοι πραγματικά, όπως λέει ο Προσκυνητής. Έχω εμπειρία πολλών ετών, ότι κάνει ο Θεός πολλά θαύματα μ’ αυτήν την προσευχή. Γιατί ο Θεός μας θέλει Συνεργούς.
Όσο τιποτένιοι κι αν είμαστε, γιατί είμαστε τα Πλάσματά Του και μ’ αυτά τα Πλάσματα έχει να δουλέψει...
 Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας
« Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης »

Πηγή: http://odevontas.blogspot.gr/

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας).

Ο Άγιος Λουκάς επίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας
«Ρώσος γιατρός, χειρουργός και καθηγητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο της Τασκένδης, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Σε όλη τη ζωή του δημοσίευσε σαράντα σπουδαία επιστημονικά έργα. Θεωρείται πρωτοπόρος στο ζήτημα της αναισθησίας πριν από μία χειρουργική επέμβαση. Σε ηλικία 33 ετών έκανε μια σημαντική τομή στην ιατρική επιστήμη. Επειδή η γενική αναισθησία ήταν πολύ επικίνδυνη – συχνά πιο επικίνδυνη από την ίδια την επέμβαση – εφάρμοζε μια δική του μέθοδο τοπικής αναισθησίας. Με αυτή του τη μέθοδο, πραγματοποίησε πάνω από 500 χειρουργικές επεμβάσεις με μεγάλη επιτυχία».
Ο συνομιλητής μου είναι εντυπωσιασμένος. Συνεχίζω…
«Τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν, την κορυφαία τότε τιμητική διάκριση της Ρωσίας. Μάλιστα τα χρήματα από το βραβείο τα μοίρασε σε φτωχούς».
«Τέτοιους επιστήμονες και ανθρώπους χρειαζόμαστε και σήμερα», λέει με έκδηλο θαυμασμό ο συνομιλητής μου.
«Πολεμήθηκε όμως έντονα από το καθεστώς και με δυσκολίες συνέχισε το επιστημονικό και ιατρικό του έργο».
«Ε, τι περιμένεις; Όλοι οι μεγάλοι κάπως έτσι αντιμετωπίζονται και μάλιστα για κομματικούς λόγους».
«Ήταν πιστός Χριστιανός στην κομμουνιστική τότε Ρωσία και στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της Παναγίας. Πριν από κάθε χειρουργείο, με ένα βαμβάκι ποτισμένο με ιώδιο έκανε το σημείο του σταυρού στο σημείο του σώματος, όπου θα γινόταν η τομή».
Η έκπληξή του ήταν έκδηλη και μόλις και ψέλλισε:
«Τι είναι αυτά που μου λες; Τι χρειάζονται όλα αυτά;»
«Πού είναι το πρόβλημα; Ποιες αποδείξεις έχεις ότι δεν χρειάζονται; Αυτός το πίστευε και έπαιρνε δύναμη και κουράγιο. Εσύ θα εμπιστευόσουν έναν χειρουργό που νομίζει ότι τα ξέρει όλα ή κάποιον που αφήνει και ένα μέρος της δουλειάς και σε κάποιον άλλον; Σκέψου ότι στην εποχή του οι θρησκευόμενοι το έβρισκαν φυσιολογικό και οι άθεοι συνάδελφοί του το είχαν συνηθίσει και δεν είχαν πρόβλημα. Όπως σου είπα, το καθεστώς είχε πρόβλημα».
«Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια και δεισιδαιμονίες. Είναι εμπόριο ελπίδας», μου λέει αναστατωμένος.
«Ξέχασα να σου πω ότι ήταν αφιλοχρήματος. Τι έγινε; Έπαψε τώρα να είναι σπουδαίος επιστήμονας και άνθρωπος; Λόγω πίστης διαγράφεται αμέσως το επιστημονικό και συγγραφικό του έργο; Πάει περίπατο η επιστημονική του πρωτοπορία; Στη συνέχεια της ζωής του χειροτονήθηκε και έγινε μάλιστα και επίσκοπος, συνεχίζοντας παράλληλα να χειρουργεί και να διδάσκει την Ιατρική επιστήμη. Είναι ο άγιος Λουκάς, επίσκοπος Συμφερουπόλεως Κριμαίας».
Τα τελευταία λόγια τα άκουσε μάλλον η πλάτη του…
Παναγιώτης Ασημακόπουλος - Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής


ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΑΓΙΟΣ (ἅγιος Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας – 20 Σεπτεμβρίου)

 ἅγιος Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας
Στό θέατρο, ἀγαπητοί μου, στό θέατρο τῶν ἡρώων καί τῶν μαρτύρων τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐμφανίζεται τώρα ἕνας ἅγιος, πού προέρχεται ἀπό τό στρατό, γιά νά ἀποδειχθῆ ὅτι καί στρατιῶτες ἀκόμα καί ἀξιωματικοί μποροῦν νά ἁγιάσουν καί νά γίνουν μέτοχοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὁ ἅγιος πού θά προβάλουμε στήν ὁμιλία αὐτή εἶνε ὁ ἅγιος Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας, πού τήν ἱερή του μνήμη γιορτάζει ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στίς 20 Σεπτεμβρίου.
* * *
Ὁ ἅγιος Εὐστάθιος γεννήθηκε στήν πρωτεύουσα τοῦ κόσμου, τή Ρώμη, τό τέλος τοῦ πρώτου αἰῶνος μετά Χριστόν. Νέος κατετάγη στό ρωμαϊκό στρατό καί χάρι στίς ἱκανότητές του ἔφθασε μέχρι τό βαθμό τοῦ στρατηγοῦ καί διακρίθηκε σέ πολλές μάχες. Ἦταν ἔγγαμος. Εἶχε ἐκλεκτή γυναίκα, τήν Τατιανή, καί δύο παιδιά. Δόξες, πλούτη καί μεγαλεῖα ἦταν στό σπίτι του. Αλλά τί νά τά κάνη κανείς ὅλα αὐτά, ὅταν λείπη ἡ πίστις στό Χριστό; Καί ὁ στρατηγός Πλακίδας, ὅπως λεγόταν πρίν νά βαπτισθῆ, ὡς πρός τή θρησκεία ἦταν εἰδωλολάτρης ὁ ἴδιος καί ἡ οἰκογένειά του καί ζοῦσαν μέσ’ στό φοβερό σκοτάδι τῆς πλάνης. Αλλ’ ὁ Πλακίδας δέν ἔμεινε σ’ ὅλη του τή ζωή στήν πλάνη. Πίστεψε στό Χριστό. Πώς;
Μιά μέρα ὁ Πλακίδας εἶχε βγῆ στό δάσος γιά κυνήγι. Ἐκεῖ πού κυνηγοῦσε παρουσιάστηκε μπροστά του ἕνα μεγάλο ὄμορφο ἐλάφι, πού τόν κοίταζε στά μάτια. Προσπάθησε νά τό πλησίαση καί νά τό πιάση ζωντανό. Ἄν καί τό κυνηγοῦσε καβάλα στ” ἄλογό του, δέν μποροῦσε νά τό πλησιάση. Καί κάποια στιγμή τό ἐλάφι πήδηξε ἕνα γκρεμό καί βρέθηκε στό ἀπέναντι μέρος. Τό ἄλογο τοῦ Πλακίδα ἦταν ἀδύνατο πιά νά προχωρήση. Ξαφνικά ὁ Πλακίδας βλέπει ἀνάμεσα στά κέρατα τοῦ ἐλαφιοῦ ἕνα σταυρό, πού ἔλαμπε σάν τόν ἥλιο, καί ἄκουσε φωνή:
 – Γιατί, Πλακίδα, μέ καταδιώκεις; Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός. Καί ἐπειδή ἔχεις καλή διάθεσι, γι’ αὐτό ἐμφανίζομαι μπροστά σου, γιά νά σέ συλλάβω στά δίχτυα τῆς φιλανθρωπίας μου. Πρέπει νά γνωρίσης τήν ἀλήθεια καί νά πάψης νά λατρεύης τά εἴδωλα, τά κουφά καί ἀναίσθητα…
Ὕστερα ἀπ’ τό ὅραμα αὐτό ὁ Πλακίδας πίστεψε, βαπτίσθηκε καί ὠνομάστηκε Εὐστάθιος. Μαζί του βαπτίσθηκαν ἡ σύζυγός του καί τά παιδιά του. Ἡ Τατιανή ὠνομάσθηκε Θεοπίστη καί τά παιδιά του Αγάπιος καί Θεόπιστος. Ἦταν πιά μιά χριστιανική οἰκογένεια. Ἄκουσε δέ καί φωνή ἀπό τόν οὐρανό, πού τόν προειδοποιοῦσε, ὅτι πολλές θλίψεις θά δοκιμάση, ἀλλά ὁ Κύριος θά τόν δοξάση.
Δέν πέρασε πολύς καιρός καί νά οἱ θλίψεις καί οἱ πειρασμοί ἦρθαν ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο. Νομίζει κανείς πώς διαβάζει Ἰώβ διαβάζοντας τή ζωή τοῦ Εὐσταθίου. Πρῶτος πειρασμός: οἱ ὑπηρέτες του προσβλήθηκαν ξαφνικά ἀπό ἀρρώστια καί πέθαναν ὅλοι. Δεύτερος πειρασμός: Τά ἄλογα καί τά ζῶα του ψόφησαν ὅλα. Τρίτος πειρασμός: Κλέφτες μπῆκαν στό ἀρχοντικό του ὅταν ἐκεῖνος ἔλειπε κι ἔκλεψαν ὅλα τά ὐπάρχοντά του. Καί ἐνῶ πρῶτα ἦταν ὁ πιό εὐκατάστατος, ἔγινε φτωχός καί ἀξιοδάκρυτος.
Σ’ αὐτή τήν κατάστασι πού ἦρθαν ἡ Θεοπίστη τοῦ εἶπε:
– Τί καθόμαστε πιά στόν τόπο αὐτό καί εἴμαστε τό ὄνειδος τοῦ κόσμου; Νά φύγουμε, νά πᾶμε σ’ ἄλλο μέρος, γιά νά μή μᾶς γνωρίζουν… Ὁ ἅγιος δέχτηκε καί ξεκίνησαν νά πᾶνε μακριά, στά Ἱεροσόλυμα. Αλλά στό ταξίδι νέοι πειρασμοί τόν βρῆκαν. Ἡ γυναίκα του ἔπεσε αἰχμάλωτη σέ βαρβαρικά χέρια. Τά δύο παιδιά του, ἐνῶ μέ μεγάλη προσπάθεια τά πέρασε ἀπό ἕναν ὁρμητικό ποταμό, μόλις βγῆκαν στήν ξηρά τό ἕνα τό ἅρπαξε ἕνας λύκος καί τ’ ἄλλο ἕνα λιοντάρι, καί ἐξαφανίστηκαν.
Ὅταν ὁ Εὐστάθιος εἶδε τό φοβερό αὐτό θέαμα, ἄρχισε νά στενοχωριέται καί νά λέη:
– Θεέ μου, βοήθησέ με στή δύσκολη αὐτή στιγμή! Σύ, πού βοήθησες τον Ἰώβ, βοήθησε κι ἐμένα…
Μέ τήν προσευχή πού ἔκανε ὁ Εὐστάθιος ἀνακουφίσθηκε καί δυναμώθηκε στήν ἀπόφασί του νά μείνη σταθερός στήν πίστη μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του. Ἔτσι, γιά μιά ἀκόμη φορά, ἀκούστηκε ὁ λόγος του Ἰώβ:
– Ὁ Κύριος μου τἄδωσε, ὁ Κύριος μοῦ τά πῆρε. «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».
Ὁ ἅγιος Εὐστάθιος, ἄγνωστος πιά στόν κόσμο καί ἐγκαταλελειμμένος, φτωχός καί ρακένδυτος, πῆγε κι ἔγινε φύλακας σ’ ἕνα ἀμπέλι.
* * *
Πέρασαν ἀπό τότε πολλά χρόνια. Ὁ Εὐστάθιος εἶχε σχεδόν ξεχαστή. Αλλ’ ὅταν βάρβαροι χτύπησαν πάλι τή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία καί τά ρωμαϊκά στρατεύματα νικιόταν, πολλοί πού θυμόνταν τόν ἡρωισμό τοῦ Πλακίδα εἶπαν στόν αὐτοκράτορα, ὅτι μόνο μέ στρατηγό Πλακίδα θά μπορέσουμε νά νικήσουμε. Ὁ αὐτοκράτορας δέχτηκε τήν πρότασί τους κι ἔστειλε νά ψάξουν νά τόν βροῦν καί νά τόν φέρουν μπροστά του. Δύο παλιοί φίλοι τοῦ Πλακίδα, ὁ Ἀντίοχος καί ὁ Ἀκάκιος, ψάχνοντας ἔφθασαν στήν πόλι Βηρυτό. Ὅταν τούς εἶδε ὁ Εὐστάθιος τούς γνώρισε. Ἀλλά ἐκεῖνοι ποῦ νά φαντασθοῦν, ὅτι κάτω ἀπό τή φτωχή ἐκείνη φορεσιά ἦταν ὁ κάποτε ἔνδοξος στρατηγός; Ὁ Εὐστάθιος τούς πλησίασε καί τούς παρακάλεσε νά μείνουν νά τούς φιλοξενήση. Εἶπαν στόν Εὐστάθιο τό σκοπό τους. Οἱ δύο φίλοι ἀπό ὡρισμένα σημάδια κατάλαβαν ὅτι ὁ στρατηγός πού ζητοῦσαν σ’ ὅλη τήν αὐτοκρατορία ἦταν αὐτός. Καί ὅταν πείσθηκαν, τον ρώτησαν:
– Σύ εἶσαι ὁ ἀρχιστράτηγος Πλακίδας; Ὁ Εὐστάθιος δέν μποροῦσε πιά νά κρύβεται καί φανέρωσε τήν ταυτότητά του, καί μέ δάκρυα ἔπεσε πάνω στούς φίλους του καί τούς κατασπαζόταν. Οἱ φίλοι του τόν ὡδήγησαν στ’ ἀνάκτορα. Ἔγινε δεκτός μέ μεγάλη τιμή. Ανέλαβε πάλι τή στρατηγεία. Συγκρότησε ἀξιόμαχο στρατό καί βγῆκε στόν πόλεμο.
Ανάμεσα στούς στρατιῶτες πού ἦταν στό στράτευμά του ἦταν καί τά δύο παιδιά του, πού εἴδαμε νά ἁρπάζουν τά ἄγρια θηρία, καί θεωροῦνταν χαμένα, ἀλλά δέν εἶχαν χαθῆ. Βοσκοί εἶχαν κατορθώσει νά τά σώσουν καί ἀνατρέφονταν χωρίς νά γνωρίζουν τόν πατέρα. Αλλά τώρα στό στρατό, ὕστερα ἀπό ἕνα συγκινητικό ἐπεισόδιο, πού δέν μποροῦμε ἐδῶ νά διηγηθοῦμε, ὁ Εὐστάθιος γνωρίστηκε μέ τά παιδιά του καί ἡ χαρά του ἦταν ἀπερίγραπτη. Ἀλλά καί ἡ γυναῖκα του ἡ Θεοπίστη, καί αὐτή εἶχε σωθῆ καί διαφυλαχθῆ ἀπό τούς βαρβάρους καί βρέθηκε καί ἀναγνωρίσθηκε ἀπό τόν ἄνδρα της.
Ἔτσι ὅλη ἡ οἱκογένεια, ὕστερα ἀπό τρομερές περιπέτειες, ξανασυγκροτήθηκε καί γνώρισε πάλι μέρες δόξης καί μεγαλείου. Καί ὅπως ὁ Ἰώβ ὕστερα ἀπό τίς πολλές δοκιμασίες του γνώρισε μέρες χαρᾶς καί εὐτυχίας, ἔτσι καί ὁ ἅγιος Εὐστάθιος. Ὁ Θεός εὐλόγησε τά ἔσχατα παρά τά πρῶτα.
Ἀλλ’ ὁ βασιλιάς Τραϊανός, πού ἐκτιμοῦσε καί ἀγαποῦσε τόν Εὐστάθιο, πέθανε. Νέος αυτοκράτορας ἀναδείχτηκε, ὁ Ἀδριανός. Αὐτός καταδίωξε τόν Εὐστάθιο. Ὁ Εὐστάθιος μαζί μέ τή γυναίκα καί τά παιδιά του πιάστηκε, καί ἐπειδή ὅλοι ὁμολόγησαν τήν πίστι τους στό Χριστό, καταδικάστηκαν σέ μαρτυρικό θάνατο. Τούς ἔρριξαν μέσα σ’ ἕνα χάλκινο κατασκεύασμα, πού εἶχε σχῆμα βοδιοῦ. Ἄναψαν φωτιά καί τούς ἔκαψαν.
Ἔτσι ὅλη ἡ οἱκογένεια μαρτύρησε.
* * *
Ἀξιωματικός ἦταν ὁ ἅγιος Εὐστάθιος. Ἀξιωματικός μέ μεγάλο βαθμό. Ἀλλ’ ἀξιωματικός πού πίστευε στό Χριστό, ζοῦσε χριστιανική ζωή καί ὁ Θεός τόν τίμησε καί τόν δόξασε. Εἴθε τό παράδειγμα τῆς πίστεως καί τῆς ὑπομονῆς τοῦ ἥρωος αὐτοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ νά μιμηθοῦν ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί τῆς πατρίδος μας. Εἴθε ὅλοι νά γίνουν σύγχρονοι Εὐστάθιοι.


Ποιό τό νόημα τῆς φράσης « Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις»;

Ὁ ἱερέας, ἀφοῦ προσέλθει στήν ἁγία Τράπεζα καί κοινωνήσει, προσκαλεῖ καί τούς ἄλλους. Ὅμως δέν ἐπιτρέπεται σέ ὅλους ἡ κοινωνία τῶν ἁγίων μυστηρίων. Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἱερέας δέν τούς προσκαλεῖ ὅλους. Ἀλλά, ἀφοῦ πάρει στά χέρια του τόν ζωοποιό ἄρτο καί τόν ὑψώσει, προσκαλεῖ μόνο τούς ἀξίους νά κοινωνήσουν. Καί τό φωνάζει:
-Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις.

* * *
Εἶναι σάν νά λέγει: Νά, αὐτός εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς. Ἐλᾶτε νά μεταλάβετε. Ὄχι ὅμως ὅλοι: Ἀλλά μόνο ὅποιος εἶναι ἅγιος. Γιατί τά ἅγια ἐπιτρέπονται μόνον στούς ἁγίους. Ἁγίους ἐδῶ δέν ἐννοεῖ τούς τέλειους σέ ἀρετή, ἀλλά καί ἐκείνους πού ἀγωνίζονται νά φθάσουν σέ κάποια βαθμίδα πιό ψηλή· ἔστω καί ἄν δέν ἔφθασαν ἀκόμη.
Γιατί καί αὐτοί πού ἀγωνίζονται, δέν ἐμποδίζονται νά μετέχουν τῶν ἁγίων μυστηρίων. Γιά νά ἁγιάζωνται. Καί ἀπό αὐτή τήν ἄποψη θεωροῦνται καί αὐτοί ἅγιοι. Καί ἡ Ἐκκλησία λέγεται ὅλη ἁγία· καί ὁ μακάριος ἀπόστολος γράφοντας πρός ὁλόκληρη χριστιανική κοινότητα λέγει: «Ἀδελφοί ἅγιοι, κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι» (Ἑβρ. 3,1). Ἅγιοι ὀνομάζονται οἱ πιστοί, ἐπειδή κοινωνοῦν τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Ἁγίου, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ. Καί εἶναι πράγματι μέλη τοῦ ἰδίου σώματος. Σάρκα ἀπό τή σάρκα Του. Ὀστᾶ ἀπό τά ὀστᾶ Του.
Ἅμα εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του, καί διατηροῦμε ἁρμονική ἐπικοινωνία μαζί Του, κοινωνώντας παίρνομε τήν ἁγιωσύνη τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Κεφαλή, καί ἡ Καρδιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ἅμα ἀποκοποῦμε ἀπό τήν ὁλότητα τοῦ ἁγίου Σώματός Του, καί κοινωνοῦμε, μάταια μετέχομε στά ἅγια μυστήρια.
* * *
Τί εἶναι ἐκεῖνο πού ἀποκόπτει τά μέλη (τούς πιστούς) ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Τά ἁμαρτήματά μας! Ναί τά ἁμαρτήματά μας στέκονται ἐμπόδιο ἀνάμεσα σέ μᾶς καί στόν Χριστό. Καί μᾶς χωρίζουν (Ἡσαΐου 59,2).
Καί λοιπόν; Κάθε ἁμαρτία νεκρώνει τόν ἄνθρωπο;
Ὄχι βέβαια! Ἀλλά μόνον οἱ θανάσιμες ἁμαρτίες. Οἱ ἁμαρτίες «πρός θάνατον»! «Ὑπάρχει ὅμως καί ἁμαρτία μή «πρός θάνατον», μή θανάσιμη, λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Α’ Ἰωάν. 5, 16-17).
Καί γι᾿ αὐτό οἱ βαφτισμένοι, ὅταν δέν πέφτουν σέ θανάσιμα ἁμαρτήματα, στά ἁμαρτήματα πού χωρίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Χριστό καί τοῦ ἐπιφέρουν (πνευματικό) θάνατο, δέν ὑπάρχει γι᾿ αὐτούς ἐμπόδιο νά κοινωνοῦν. Γιατί ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἑνωμένα μέ τήν Κεφαλή της, τόν Χριστό.
* * *
Στή διακήρυξη τοῦ ἱερέα: «Τά ἅγια τοῖς ἁγίοις», οἱ πιστοί ἀποκρίνονται:
-«Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Δηλαδή· κανένας δέν ἔχει ἁγιότητα ἀπό τόν ἑαυτό του. Δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπινης ἀρετῆς ἡ ἁγιότητα! Ὅλοι ἀπό Ἐκεῖνον τήν παίρνουμε. Καί ὅπως ἄν βάλεις πολλούς καθρέπτες κάτω ἀπό τόν ἥλιο, ὅλοι θά ἀστράπτουν καί θά νομίζεις ὅτι βλέπεις πολλούς ἡλίους, ὅμως ἕνας εἶναι ὁ ἥλιος· ἔτσι καί ὁ Χριστός, ὅσους καί ἄν ἁγιάζει, Αὐτός θά εἶναι πάντοτε ὁ ἕνας καί μοναδικός ἅγιος.

Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας
(Ἀπό τό βιβλίο του: Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας, κεφ.36).


Ο άνθρωπος αλλάζει. Σήμερα σου δίνει, αύριο σου ζητάει. (Γέροντας Παΐσιος της Σίχλας).

Ο γέροντας Παΐσιος της Σίχλας
Τι είναι ταπεινοφροσύνη π.Παΐσιε; τον ρώτησαν κάποιοι μαθητές του.
Η ταπεινοφροσύνη είναι όταν η διάνοιά μας μάς λέει πως είμαστε πιο αμαρτωλοί απ' όλους τους ανθρώπους και ανάξιοι του ελέους του Θεού. Όταν κακολογούμε  τον εαυτό μας αυτό δεν σημαίνει πως έχουμε ταπείνωση, αλλά έχουμε ταπείνωση αληθινή όταν ο άλλος μας κακολογεί και μας δυσφημεί δημόσια και εμείς υπομένουμε και λέμε: «Ο Θεός επέτρεψε στον αδελφό να με κακολογήσει για τις αμαρτίες μου»
 Να τα δεχόμαστε όλα λοιπόν σαν να είναι θέλημα Θεού. Όταν κάποιος σε κακολογεί ο Θεός του επιτρέπει να σε κακολογήσει.
Όταν κάποιος παίρνει κάποιο πράγμα δικό σου, ο Θεός το επιτρέπει για να σε κάνει καλόγερο.
Όταν σε μετακινεί από το ένα μέρος στο άλλο ο ανώτερός σου, ο Θεός σου αλλάζει μέρος, για να αλλάξεις και εσύ την συνήθειά σου. Αυτή είναι ταπείνωση.
Αντίθετα, υπερηφάνια υπάρχει όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, στο μυαλό σου και στις δυνάμεις σου: Όταν νομίζεις πως είσαι πιο ικανός από τον άλλον, πιο καλός από τον άλλον, πιο όμορφος από τον άλλον και πιο ευάρεστος στον Θεό απ' ότι ο δίπλα σου. Τότε σε έχει καταλάβει το βδελυρό αμάρτημα της υπερηφάνιας, από το οποίο ο Θεός να φυλάει.
Να ταπεινωθούμε αδελφοί, επειδή ο υπερήφανος δεν μπορεί να σωθεί. Να κλάψουμε για τις αμαρτίες μας εδώ κάτω, για να χαιρόμαστε στην αιωνιότητα.
 Να μην ελπίζουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Ο άνθρωπος αλλάζει. Σήμερα σου δίνει, αύριο σου ζητάει. Σήμερα σε εγκωμιάζει, αύριο σε κακολογεί. Να έχουμε την ελπίδα μας στο έλεος του Θεού και  δεν θα λαθέψουμε. Να δώσει ο Θεός όπως να προοδεύσετε πνευματικά εν αγάπη και ταπείνωση, για να σώσετε τις ψυχές σας και να ωφελήσετε και τους άλλους, καλώντας τους κοντά στον Χριστό.



Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους...

Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους, στις ξένες χώρες και στα ταξίδια, στον πλούτο και στη δόξα, στις μεγάλες περιουσίες και στις απολαύσεις, στις ηδονές και σ’ όλες τις χλιδές και ματαιότητες, που κατάληξή τους έχουν την πίκρα! Η ανέγερση του πύργου της ευτυχίας έξω από την καρδιά μας, μοιάζει με οικοδόμηση κτιρίου σε έδαφος που σαλεύεται από συνεχείς σεισμούς. Σύντομα ένα τέτοιο οικοδόμημα θα σωριαστεί στη γη...
Αδελφοί μου! Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους...



ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΥΧΗΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ.

1. ΚΑΥΧΗΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ
   Δέστε μὲ πόσο μεγάλα γράμματα σᾶς ἔγραψα μὲ τὸ ἴδιο μου τὸ χέρι, λέγει στοὺς Γαλάτας ὁ ἀπόστολος Παῦλος. ῞Οσοι θέλουν νὰ ἀρέσουν σὲ ἀνθρώπους γιὰ πράγματα ποὺ ἀναφέρονται στὴν σάρκα, αὐτοὶ σᾶς παρακινοῦν καὶ σᾶς παραπείθουν νὰ περιτέμνεσθε, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν καταδιώκωνται ἀπὸ τοὺς ᾿Ιουδαίους γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Οὔτε ὅμως κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν περιτμηθῆ, τηροῦν τὶς τελετουργικὲς διατάξεις τοῦ νόμου, τὶς καθάρσεις δηλαδὴ καὶ τὶς ζωοθυσίες. ᾿Αλλὰ θέλουν νὰ περιτέμνεσθε, γιὰ νὰ καυχηθοῦν ὅτι σᾶς ἔπεισαν νὰ δεχθῆτε τὴν περιτομή.
   ᾿Εγὼ ὅμως δὲν κινοῦμαι ἀπὸ τέτοια ἁμαρτωλὰ ἐλατήρια. «᾿Εμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ». Ποτὲ νὰ μὴν συμβῇ νὰ καυχηθῶ γιὰ κάτι ἄλλο παρὰ γιὰ τὸ ὅτι γιὰ μένα ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς ἔλαβε δούλου μορφὴν καὶ σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μου. Μόνο καύχημά μου εἶναι ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ  Κυρίου. «Δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ»· μὲ τὴν πίστη στὸν θάνατο αὐτὸ ἔχει νεκρωθῆ καὶ ἔχει χάσει τὴ δύναμή του γιὰ μένα ὁ κόσμος. ᾿Αλλὰ καὶ ἐγὼ ἔχω νεκρωθῆ γι᾿ αὐτόν.
   Διότι μὲ τὴν ἕνωση καὶ κοινωνία μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό, δὲν ἔχει καμμία ἀξία οὔτε ἡ περιτομὴ οὔτε ἡ ἀκροβυστία, ἀλλὰ ἰσχύει νέα κτίση καὶ δημουργία, δηλαδὴ ἀναγέννηση, ποὺ δίνεται σὲ κάθε πιστὸ μὲ τὴ δύναμη τῆς λυτρωτικῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ. Καὶ σ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν τὴ διδασκαλία αὐτὴ γιὰ τὴ νέα κτίση, καὶ θὰ τὴν ἔχουν ὡς ὑπόδειγμα γιὰ νὰ συμμορφώνουν ἀντίστοιχα τὴ ζωή τους, ἂς εἶναι ἐπάνω τους εἰρήνη καὶ ἔλεος, καὶ στὸν νέο ᾿Ισραήλ, τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.
   Παράδοξο πραγματικὰ τὸ περὶ Σταυροῦ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Τὸ μοναδικό του καύχημα, λέει, εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Παράδοξο γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ τοὺς πιστοὺς τῆς ἐποχῆς μας. Διότι ὅπως καὶ τότε, ἔτσι καὶ σήμερα, καὶ πολὺ περισσότερο σήμερα, ζοῦμε σ᾿ ἕναν κόσμο  στὸν ὁποῖο κυριαρχεῖ τὸ ἀντισταυρικὸ πνεῦμα· ἕναν κόσμο ποὺ ἀργοπεθαίνει μέσα στὴ φιλαυτία καὶ καλοζωΐα. Πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸ πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τῆς θυσίας. ᾿Αρνοῦνται τὸν Σταυρό, καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ ταράσσονται καὶ ἀπογοητεύονται σὲ κάθε δυσκολία.
   ᾿Αρκετοὶ Χριστιανοὶ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ αὐτὸ τὸ κλῖμα προσπαθοῦν ἀκόμη καὶ τὸν δρόμο πρὸς τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν κάνουν ἄνετο. ῾Ο Σταυρὸς τοὺς τρομάζει. ῾Η ἄνεση τοὺς ἑλκύει. Δὲν ἀντέχουν τὸν πόνο καὶ τὴν ἄσκηση. Καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τους χωρὶς νὰ σηκώνουν τὸν προσωπικό τους σταυρό. ῞Οποιος ὅμως πηγαίνει πίσω ἀπὸ τὸν Χριστὸ χωρὶς σταυρὸ δὲν εἶναι ἄξιος τοῦ Χριστοῦ.
   Πόσο ἐπίκαιρα λοιπὸν εἶναι τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου! ῾Ο Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο δὲν τρομάζει τὸν θεῖο ᾿Απόστολο, ἀλλὰ ἀποτελεῖ καὶ καύχημά του. Γι᾿ αὐτὸν ἔχει σταυρωθῆ κι ἔχει χάσει τὴ δύναμή του ὁ κόσμος. Καὶ μᾶς διδάσκει νὰ νεκρώνουμε κι ἐμεῖς κάθε ἐμπαθῆ μας σχέση μὲ τὸν κόσμο, δηλαδὴ μὲ τὴν κοσμικὴ νοοτροπία, ποὺ δὲν ἀνέχεται τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Νὰ μισήσουμε ὄχι μόνο τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει γύρω μας ἀλλὰ πολὺ περισσότερο αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας· τὰ πάθη μας καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες. Κι ὅταν καθαρίζουμε τὸν ἔσω ἄνθρωπο, τότε σταυρωνόμαστε πραγματικὰ γιὰ τὸν κόσμο. Τότε θὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ.
2. ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
   Στὸ ἑξῆς, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, κανεὶς ἂς μὴ μοῦ παρέχῃ κόπους καὶ ἐνοχλήσεις, ζητῶντας ἀπολογία ἀπὸ μένα γιὰ ὅσα κάνω. Διότι «ἐγὼ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω»· βαστάζω στὸ σῶμα μου τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ ὑπέφερα γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ. Καὶ οἱ πληγὲς αὐτὲς εἶναι ἡ ἀπολογία μου. ῾Η Χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ νὰ ἐνισχύῃ καὶ νὰ σᾶς ἐνδυναμώνῃ, ὥστε νὰ διατηρῆτε πάντοτε τὸν ἁγιασμὸ ποὺ σᾶς ἔδωσε τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα. ᾿Αμήν.
   Το σῶμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου λοιπὸν ἦταν γεμᾶτο ἀπὸ τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ δέχθηκε γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ. Καὶ στὴ δευτέρα πρὸς Κορινθίους ᾿Επιστολή του ἀπαριθμεῖ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ σημάδια. Πέντε φορὲς μαστιγώθηκε, τρεῖς φορὲς χτυπήθηκε μὲ ραβδιά, μιὰ φορὰ λιθοβολήθηκε, τρεῖς φορὲς ναυάγησε, καὶ σὲ μία ἀπὸ αὐτὲς ἔμεινε ἕνα ἡμερόνυκτο στὴ θάλασσα παλεύοντας μὲ τὰ ἄγρια κύματα.
   Βέβαια ἐμεῖς τέτοια σημάδια στὸ σῶμα μας δὲν ἔχουμε. Οὔτε ζοῦμε σὲ ἐποχὴ διωγμῶν, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τέτοιας μεγάλης τιμῆς. ῞Ομως καθημερινὰ κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ἀποκτήσουμε ἄλλα, πνευματικὰ σημάδια θυσίας καὶ σταυροῦ. Ποιὰ εἶναι αὐτά;... Νὰ μάθουμε νὰ ὑπομένουμε τὶς δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας· τὶς ὀδυνηρὲς καὶ ἀνίατες ἀσθένειες, τὸν θάνατο προσφιλῶν μας προσώπων, τὶς ἀδικίες, τὶς ἀχαριστίες καὶ περιφρονήσεις, τὰ οἰκονομικά, οἰκογενειακὰ καὶ ἄλλα προβλήματα. Μὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι σημάδια γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Ναί, εἶναι ὅταν μάθουμε νὰ τὰ ἀντιμετωπίζουμε ὑπομονετικὰ καὶ δοξολογητικά, χωρὶς νὰ ἀγανακτοῦμε καὶ νὰ χάνουμε τὴν πίστη μας· ὅταν τὰ δεχόμαστε ὅλα αὐτὰ ὄχι ἀναγκαστικὰ καὶ παθητικά, ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, ἀλλὰ ὡς ἐπισκέψεις τῆς ἀγάπης τοῦ ἁγίου Θεοῦ· ὡς εὐκαιρίες γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωσι. Καὶ ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου θὰ εἶναι μαζί μας.            
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”


Εμείς βλέπομε τους ανθρώπους μόνο αμαρτάνοντας, δεν τους βλέπουμε όμως μετανοούντας.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ
Σε κάθε ψυχή ανάβει η σπίθα της θείας αγάπης, σε κάθε ψυχή μπορείς να βρεις το καλό και το αγαθό, αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στους άλλους μόνο ελαττώματα.
Αυτό συμβαίνει γιατί δεν προσέχουμε τον εαυτό μας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, την εσωτερική μας ζωή, τότε ποτέ δεν θα προσέχουμε τις ξένες αμαρτίες.
Οι υπόνοιες για τους άλλους δεν είναι χριστιανικό ιδίωμα. Γι’ αυτό μη εξοικειώνεστε μ’ αυτές. Η κατάκριση προσέρχεται βασικά από την υπερηφάνεια. Τον εαυτό σας να κοιτάτε περισσότερο και για τον εαυτό σας να διαβάζετε πνευματικά βιβλία και όλα να τα εφαρμόζετε στον εαυτό σας. Τον εαυτό σας να διορθώνετε πριν απ’ όλα. Εκείνος που κρίνει τους άλλους ποτέ δεν θα είναι ταπεινός και σε τέτοιον άνθρωπο δεν δίνεται η προσευχή του Ιησού.
 Η προσευχή είναι δώρο του Θεού και δίνεται για την ενάρετη ζωή. Εμείς βλέπομε τους ανθρώπους μόνο αμαρτάνοντας, δεν τους βλέπουμε όμως μετανοούντας. Χάριν της μετάνοιάς τους ο Κύριος από παλιά έχει ήδη συγχωρέσει τις αμαρτίες τους, αλλά οι άνθρωποι τους τιμωρούν με την κατάκρισή τους. Ποτέ μην κάθεσθε στον θρόνο της Κρίσεως και μην προσβάλλετε τον Κύριο. Να θεωρείτε τον εαυτό σας χειρότερο όλων.
Ο στάρετς χρησιμοποιούσε όλες τις μεθόδους επιρροής για να καθαρίσει τους ανθρώπους από τα πάθη και τις αμαρτίες. Κάποτε μας έστειλε το ποίημα «Η Γλώσσα». Εμείς το διαβάσαμε με ενδιαφέρον, συζητήσαμε όλο ενθουσιασμό το πόσο πιστά απεικονίζει την αλήθεια. Σύντομα ύστερα απ’ αυτό ξέσπασε μεταξύ μας φιλονεικία. Ξεχνώντας το ποίημα, δώσαμε τη θέλησή μας στη γλώσσα και όταν μαυρίσαμε την ψυχή μας με αμαρτίες,τότε μόνο καταλάβαμε ότι ο στάρετς μας προειδοποιούσε για τον επικείμενο πειρασμό και ήθελε να περιφράξει το στόμα μας με τη σιωπή. Αλλά εμείς οι ανόητοι μόνο μετά το θυμηθήκαμε και αποκτήσαμε την πείρα πόσα κακά συμβαίνουν με τη γλώσσα.
Ο στάρετς έλεγε συχνά: «Δεν πρέπει να εκπλήττεσθε και να οργίζεσθε καθώς παρατηρείτε ότι υπάρχει αδικία στη γη. Όπως λέγει ο Απόστολος «καινοὺς οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ.» ( Β΄ Πέτρ. 3,13 ). Δηλαδή στη γη μας, ανάμεσά μας, δεν υπάρχει αλήθεια και γι’ αυτό πρέπει να φερόμαστε με σοφία έναντι της γήινης αδικίας και ποτέ και για τίποτε να μη συγχυζόμαστε.
 Συνεχώς συμβούλευε ο στάρετς να φυλάμε την καρδιά μας από την οκνηρία, τον φθόνο , την κενοδοξία και τα σαρκικά πάθη. Έλεγε: «Πρέπει να αγαπούμε την εργασία και να την εκτιμούμε. Τα γήινα αγαθά αντιστοιχούν στα ουράνια. Κι από τη διάθεση της καρδιάς μας στην εργασία, ο ίδιος ο Κύριος θα κρίνει την προσπάθειά μας. Πρέπει να φοβόμαστε την αμέλεια σε κάθε έργο. Κάθε έργο πρέπει να το εκπληρώνουμε με τιμιότητα και αγάπη. Όλα να τα κάνουμε προς δόξαν Θεού και όχι για να μας τιμήσουν. Κάθε έργο πρέπει να το αρχίζουμε με προσευχή, ζητώντας την ευλογία του Θεού για την εργασία μας και τελειώνοντας να Τον ευχαριστούμε για τη βοήθειά Του. Μόνο να μη υπάρχει καθόλου κενοδοξία. Η κενοδοξία είναι φοβερώτερο πάθος από την υπερηφάνεια. Είναι τόσο εκλεπτυσμένο , κρυμμένο ολέθριο πάθος! Εξ αιτίας της κενοδοξίας αναχωρεί η χάρις.
Ο στάρετς Παρθένιος έλεγε: « Η τιμή που προέρχεται από τους ανθρώπους πρέπει να είναι μισητή στην ψυχή η οποία αναζητεί τη σωτηρία και αναγνωρίζει την αδυναμία της».
Σε πολλούς ο στάρετς έδινε ένα χαρτί που είχε τυπωμένο το εξής διδακτικό απόσπασμα:
«Πολλά είναι τα καλά αισθήματα, αλλά το αίσθημα της αναξιότητάς μου είναι το βασικώτερο» και την προσευχή του αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης: «Κύριε, μη μ’ αφήσεις να έχω υψηλή ιδέα για τον εαυτό μου, να φαντάζομαι ότι είμαι ο καλύτερος από τους ανθρώπους, αλλά να σκέπτομαι ότι είμαι ο χειρότερος. Και να μην κρίνω κανέναν, αλλά τον εαυτό μου να κρίνω αυστηρά. Αμήν».
– Προσέξτε το φθόνο, έλεγε ο στάρετς. Ο φθονερός άνθρωπος ποτέ δεν λαμβάνει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αν φθονείτε κάποιον τότε στην πραγματικότητα κρίνετε τον ίδιο τον Κύριο, επειδή σας έδωσε εκείνα τα αγαθά, τα οποία χάρισε σε κάποιους από τους πλησίον σας.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ


Προσευχή Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
 « Δέσποτα, Κύριε του ουρανού και της γης, Βασιλεύ των αιώνων, ευδόκησε να ανοιχθεί και για μένα η θύρα της μετανοίας, ώστε με πόνο καρδιάς να προσεύχομαι σε Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό, τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το φως του κόσμου. Δέξου, πολυεύσπλαχνε, την δέησή μου. Μην την απορρίψεις. Συγχώρησε κάθε κακό που έκανα νικημένος από την προαίρεσή μου. Ζητώ ανάπαυση και δεν τη βρίσκω, γιατί η συνείδησις με ελέγχει. Προσδοκώ ειρήνη, αλλά ειρήνη δεν έχω εξ αιτίας του πλήθους των ανομιών μου. Άκουσε, Κύριε, μια καρδιά που σε επικαλείται. Μην βλέπεις τα κακά μου έργα. Επίβλεψε στην ασθένεια της ψυχής μου και σπεύσε να με θεραπεύσεις από τα βαριά μου τραύματα. Δώσε μου καιρό μετανοίας με το έλεος της φιλανθρωπίας Σου. Ελευθέρωσέ με από τα πάθη. Μην με κρίνεις σύμφωνα με την δικαιοσύνη Σου. Μην μου ανταποδώσεις κατά τα έργα μου, για να μη χαθώ εντελώς. Εισάκουσέ με Κύριε, γιατί βρίσκομαι σε απόγνωση. Αφού έχασα κάθε ελπίδα και σκέψη για την διόρθωσή μου, προσπίπτω στους οικτιρμούς Σου. Ελέησέ με τον ξεπεσμένο και κατάκριτο για τις αμαρτίες μου. Λυπήσου με,  Δέσποτα, γιατί συνέχομαι από πλήθος ανομιών και μοιάζω αλυσοδεμένος με αυτές. Εσύ μόνον γνωρίζεις να ελευθερώνεις και να θεραπεύεις. Γι’ αυτό σε όλες τις φοβερές μου αρρώστιες επικαλούμαι μόνον Εσένα, τον ιατρό των ασθενούντων, τον οδηγό των πλανωμένων, το φως των εσκοτισμένων, τον ελευθερωτή των αιχμαλώτων. Επικαλούμαι Εσένα, που πάντοτε μακροθυμείς και συγκρατείς την οργή Σου και δίνεις στους αμαρτωλούς καιρό μετανοίας. Καταύγασε, Δέσποτα, με το φως του προσώπου Σου εμένα τον αμαρτωλό, διότι είσαι ταχύς στο να ελεείς και βραδύς στο να τιμωρείς. Εσύ ο εύσπλαχνος άπλωσε το χέρι Σου και ανόρθωσέ με από την τάφρο των ανομιών μου. Εσύ δεν ευχαριστείσαι στην απώλεια του αμαρτωλού ούτε αποστρέφεις το πρόσωπό Σου από τον προσευχόμενο σε Εσένα με δάκρυα. Άκουσε, Κύριε, την φωνή του δούλου Σου που Σε επικαλείται και φανέρωσε το φως Σου σε εμένα τον στερημένο το φως. Δώρισέ μου την χάρη Σου, γιατί εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα και ελπίζω πάντοτε μόνο στην δική Σου βοήθεια και δύναμη. «Στρέψον, Κύριε, τον κοπετόν μου εις χαράν εμοί, διάρρηξον τον σάκκον μου και περίζωσόν με ευφροσύνην». Ευδόκησε, ώστε να καταπαύσω από τα εσπερινά μου έργα και να βρω ορθρινή ανάπαυση όπως οι εκλεκτοί Σου Κύριε, από τους οποίους «απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός». Κάνε να ανοιχθεί για μέναη η θύρα της Βασιλείας Σου, ώστε να εισέλθω και να συγκαταριθμηθώ με τους ευφραινομένους από το φως του προσώπου Σου και να κληρονομήσω την αιώνια ζωή ». Αμήν.
 ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»


«Δώσ’ μου το χέρι σου Γιωργάκη, ανέβα στ’ άλογό μου, είμαι ο Άγιος Ιωάννης από την Ρωσία…»

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος
Ένα συγκλονιστικό Θαύμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που συνέβη πριν μερικά χρόνια!
 Σ’ ένα από τα δύο Νοσοκομεία παίδων της Αθήνας η μάνα νύχτα-μέρα βρίσκεται στο προσκέφαλο του παιδιού της που το μετέφεραν επειγόντως από την Πάτρα, γιατί η χρόνια πάθησή του, παράλυση των κάτω άκρων (ο φάκελός του έχει όλες τις έρευνες, τα εργαστηριακά αποτελέσματα) επιδεινώθηκε τις τελευταίες ημέρες.
Στο Νοσοκομείο όπως επί χρόνια επαναλαμβάνεται η μόνιμη γνωστή θεραπεία (λείπει ασβέστιο από τον οργανισμό του παιδιού).
Ένα απόγευμα που ο ήλιος έγερνε και οι λιγοστές ακτίνες του φώτιζαν το δωμάτιο του Νοσοκομείου, η μάνα θυμήθηκε που πήγαινε σε εξωκκλήσι της Παναγίας, ψηλά έξω απ’ την Πάτρα και προσευχόταν ανάβοντας τα καντηλάκια, πότε με το σύζυγό της, πότε με τα παιδιά. Ο νους της πλανιέται στο εξωκκλήσι. Νοερά προσεύχεται: «Παναγία μου, Μάνα γλυκειά που πόνεσες, βοήθησέ μου το παιδί. Παναγιά μου, στείλε μου έναν άγιο, δες το καϋμένο μου πως παλεύει στη ζωή να σταθεί στα πόδια του. Βοήθησε το πονεμένο μου παλικαράκι».
-Μητέρα, τι λες, με ποιον μιλάς;
-Γιωργάκη παιδί μου, θυμάσαι που διάβαζες στα θρησκευτικά σου πως ο Κύριος μας όταν ζούσε εκεί στην Παλαιστίνη, γιάτρεψε δαιμονισμένους, άνοιξε τα μάτια σε τυφλούς, σήκωσε παράλυτους και περπάτησαν, ανάστησε νεκρούς; Πες του, Γιωργάκη μου, και συ που είσαι καλό παιδί και σε ακούει, πες του να σε κάνει ο Χριστούλης μας καλά.
Τ’ ανήμπορο παιδί με το αθώο βλέμμα του κοιτάζει τη μάνα του, τον ήλιο που πάει να βασιλέψει, κοιτάζει ψηλά, το βλέμμα του χάνεται στους ουρανούς.
Μεσάνυχτα περασμένα ο Γιωργάκης βλέπει στ’ όνειρό του έναν ωραίο καβαλάρη μ’ ένα γερό περήφανο άλογο. Σταματάει μπροστά του και του λέει:
-Σήκω πάνω Γιωργάκη, δώσε ένα σάλτο, ανέβα στ’ άλογό μου!
-Μα εγώ είμαι παράλυτος, τα πόδια μου δεν με σηκώνουν να με κρατήσουν όρθιο.
-Δώσ’ μου το χέρι σου Γιωργάκη, ανέβα στ’ άλογό μου, είμαι ο Άγιος Ιωάννης από την Ρωσία μ’ έστειλε ο Κύριος να σου μεταφέρω την χάρη Του και την θεραπευτική Του δύναμη!
Ο μικρός παλεύει μισοξυπνημένος, ξυπνάει η μάνα του και πιάνει το παιδί να μην της πέσει από το κρεββάτι.
-Μητέρα, πιάσε με, ο Άγιος Ιωάννης από τη Ρωσία μου είπε να σηκωθώ.
Το πρωί όταν το νυχτερινό προσωπικό είπε στον καθηγητή πως το παράλυτο παιδί από την Πάτρα περπάτησε τη νύχτα, με το σφυράκι στα χέρια χτυπάει τα γόνατα του παιδιού, τσιμπάει με βελόνα τα πόδια και αντιδρά σωστά ο οργανισμός. Πηγαίνετε, λέει ο καθηγητής, έχει να κάνει ο Θεός μαζί σας.
(17/8/1977)

Από το βιβλίο: «Βίος και νέα Θαύματα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου» – Ιερέως Ιωάννου Βερνέζου -1999.

Η αγάπη μεταξύ των συζύγων (Αγίου Παϊσίου).

Ο Άγιος Παΐσιος
– Έγραψες Γερόντισσα, ευχές στον Δημήτρη που παντρεύεται;
– Έγραψα, Γέροντα.
– Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ: «Ο Χριστός και ή Παναγία μαζί σας. Σου δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνεις με όλον τον κόσμο, εκτός από την Μαρία! Το ίδιο και στην Μαρία!».
Για να δω, θα καταλάβουν τι εννοώ;
Με ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τι ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;».
«Η ευγνωμοσύνη», του λέω.
Ο ένας αγαπάει τον άλλον γι’ αυτό που του χαρίζει.
Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψει. Η γυναίκα είναι ή αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και ή μεγάλη υπηρέτρια. Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης.
Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική. Αν υπάρχει αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ο ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει. Και όταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ο οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίαση Του. Όταν υπάρχει αγάπη, και μακριά να βρεθεί ο ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κοντά θα βρίσκεται, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις. Όταν όμως, Θεός φυλάξει, τα ανδρόγυνα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκονται κοντά, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά. Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ο ένας για τον άλλον. Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα, και τους χωρίζει, όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια. Ενώ, όταν υπάρχει η πνευματική, η ακριβή αγάπη, αν τυχόν ο ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα, αυτό όχι μόνο δεν τους χωρίζει, αλλά τους ενώνει περισσότερο. Όταν υπάρχει μόνον ή σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. ή γυναίκα μάθη ότι ό σύντροφος της κοίταξε κάποια άλλη, του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει. Ενώ, όταν υπάρχει η αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρει πάλι στον σωστό δρόμο. Έτσι έρχεται ή Χάρη του Θεού…
Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Δ΄, Ι. Η. Αγ. Ιω. θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/

Η συγκλονιστική ιστορία του 20χρονου Ζυλιέν από την Αφρική Πρώτος στα ΤΕΙ με τη δύναμη του Παϊσίου!

Πυξίδα» στο ταξίδι προς το άγνωστο ήταν η πίστη του στον Θεό. «Φυλαχτό», η Καινή Διαθήκη που του έδωσε η μητέρα του προτού την αποχωριστεί για πάντα. Με την προσευχή αντλούσε δύναμη και το ησυχαστήριο του αγίου Παϊσίου στη Μονή Στομίου Ιωαννίνων ήταν και παραμένει το καταφύγιό του.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΖΙΝΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
Το όνειρο του 20χρονου Ζυλιέν Μακαλού από το Κονγκό, που μπήκε πρώτος (!) στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά με 18.500 μόρια, είναι να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου. Ήταν 16 ετών όταν έφτασε από την Αφρική στον Έβρο ως λαθρομετανάστης και σε τέσσερα χρόνια πήρε τη ζωή του στα χέρια του. Η Ιερά Μονή Στομίου στην Κόνιτσα, που ήταν το ησυχαστήριο του αγίου Παϊσίου. «Η προσευχή είναι το μόνο πράγμα που μου έδωσε δύναμη να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Αυτή είναι η ζωή μου, η προσευχή» λέει στην «Espresso» ο νεαρός, ο οποίος πέρασε έναν γολγοθά έως ότου εγκατασταθεί στο Παράρτημα Προστασίας Παιδιού Ιωαννίνων στην Κόνιτσα.
Λιγομίλητος, αποφεύγει να αναφερθεί στη «φυγή» του από το Κονγκό και την περιπλάνηση για να φτάσει στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας, ενώ το αίτημα που έχει καταθέσει για προσφυγικό άσυλο παραμένει στο «συρτάρι» των υπευθύνων.
Ο πατέρας του ήταν πολιτικός και η οικογένεια είχε άλλα τέσσερα παιδιά, δύο κορίτσια και τρία αγόρια.
Ο 20χρονος αρνείται να μιλήσει για τα συγγενικά του πρόσωπα. Φοβάται για τη ζωή τους (και για τον εαυτό του). Το μόνο που ξέρει σίγουρα είναι ότι ο ένας του αδελφός είναι νεκρός.
Τους πρώτους τρεις μήνες στην Ελλάδα τούς πέρασε σε ένα μικρό κελί στην Ορεστιάδα, σε άθλιες συνθήκες. Μετά πήγε στην Αθήνα, όπου κατάφερε να επιβιώσει γνωρίζοντας ανθρώπους που τον βοήθησαν και τον φιλοξένησαν και τον Οκτώβριο του 2012 κατέληξε στην Κόνιτσα. «Το πρώτο πράγμα που έψαξα όταν ήρθα εδώ ήταν ο δρόμος για την εκκλησία. Είμαι καθολικός, μαθαίνω την Ορθοδοξία και κάθε Κυριακή, αν έχω δύναμη, πηγαίνω στην εκκλησία. Η οικογένειά μου με έμαθε να είμαι κοντά στον Χριστό» λέει στην «Espresso» o Ζυλιέν.
Δίψα για μάθηση
Όταν ήρθε στην Ελλάδα το 2011 δεν μιλούσε ελληνικά, όμως η δίψα του για μάθηση ήταν μεγάλη. Από τα πρώτα βιβλία που κράτησε στα χέρια του ήταν αυτά του χαρισματικού γέροντα Παϊσίου και με τη δύναμη του αγίου, όπως λέει, πέτυχε!
Με τη βοήθεια εθελοντών καθηγητών αρίστευσε στο ΕΠΑ.Λ. της Κόνιτσας και μετά ήρθε το εξαιρετικό αποτέλεσμα που επιζητούσε: «Διάβαζα οκτώ ώρες την ημέρα. Κάποιες φορές καθόμουν ως τις 5.00 το ξημέρωμα». Λίγες ημέρες πριν από τις πανελλαδικές εξετάσεις είχε μια συνάντηση η οποία, όπως λέει ο ίδιος, τον βοήθησε πολύ: «Μιλάω συχνά με τον πατέρα Ιωήλ στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου. Είναι ο πνευματικός μου. Τον συνάντησα και πριν από λίγες ημέρες, στη γιορτή του αγίου Κοσμά. Τα λόγια του μου δίνουν πάντα κουράγιο». Εκείνο που προβληματίζει τον Ζυλιέν είναι πώς θα καταφέρει να ζήσει και να σπουδάσει στον Πειραιά, ωστόσο δεν χάνει την ελπίδα του ότι με τη στήριξη όσων τον φροντίζουν όλα αυτά τα χρόνια θα τα καταφέρει.



Πηγή: http://www.espressonews.gr/cover-story/2015/08/140604/protos-sta-tei-me-ti-dynami-toy-paisioy

Ἐπέμβαση χωρὶς νάρκωση. Ἅγιος Πορφύριος.

Ο Ἅγιος Πορφύριος
- Μὲ τὴν πίστη, παιδί μου Ἀνάργυρε, μπορεῖς νὰ κάνεις τὰ ἀδύνατα, δυνατά. Βέβαια, ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τόσο μεγάλη πίστη, γιὰ νὰ μετακινήσουμε ἀκόμη καὶ βουνά. Οὔτε νὰ κάνουμε μεγάλα θαύματα, ποὺ κάνουν οἱ  Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν Χάρη τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ.
Μποροῦμε, ὅμως, καὶ ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί, ὅπως εἶμαι ἐγώ, ὅταν ἀκουμπήσουμε τὶς ἐλπίδες μας στὸ Χριστό, νὰ πετύχουμε θαυμαστὰ πράγματα καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε καταστάσεις καὶ γεγονότα, ποὺ ἀφήνουν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐπιστήμονες ἄναυδους καὶ σηκώνουν ψηλὰ τὰ χέρια!
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά, μοῦ ’λεγε σὲ μία συζήτηση ποὺ κάναμε μία ἡμέρα στὸ Μοναστήρι τοῦ  Ἁγίου Νικολάου στὰ Καλλίσια Ἀττικῆς, ἡ ὁποία εἶχε σὰν θέμα τὴν δύναμη τῆς Πίστεως στὸν Χριστό μας.
Καὶ ἐνῶ ὁ ἅγιος πατέρας συνέχιζε νὰ μοῦ ἀναπτύσσει τὸ θέμα κι ἐγὼ τὸν κοίταζα κατάματα, ὡς συνήθως, προσπαθώντας νὰ διαβάσω τὴ σκέψη του, ὁ μακαριστὸς Γέροντας μὲ παρατήρησε, γιατί τὸν κοιτάζω ἔτσι στὰ μάτια. Καὶ πρόσθεσε:
-Δὲν μὲ πιστεύεις; Ἄκουσε νὰ σοῦ διηγηθῶ κάτι ποὺ συνέβη σὲ μένα τὸν ἴδιο καὶ θὰ δεῖς πόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς Πίστεως: Εἶχα βγάλει στὸ κεφάλι μου μία μεγάλη ἐλιά, σὰν ρεβύθι, ἡ ὁποία συνεχῶς μεγάλωνε καὶ πονοῦσα πολύ. Γνώριζα, μὲ τὴν Χάρη ποὺ μοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀφαιρεθεῖ, γιατὶ θὰ ἐξελίσσετο σὲ κακοήθη.
Συμφώνησαν μαζί μου καὶ οἱ γιατροὶ καὶ γι’ αὐτὸ μοῦ ἔκλεισαν ἡμερομηνία γιὰ χειρουργεῖο. Στὸ χειρουργεῖο, ὅμως, ἐγὼ διεφώνησα μαζί τους.  Ἐκεῖνοι ἐπέμεναν νὰ γίνει ἀφαίρεση τῆς ἐλιᾶς μὲ τοπικὴ νάρκωση, γιατὶ καὶ ἡ διάρκεια τῆς ἐπέμβασης θὰ ἦταν μεγάλη, καὶ οἱ πόνοι τῆς ἐπέμβασης ἀφόρητοι.  
Ἐγὼ ἀρνήθηκα καὶ τοὺς εἶπα ὅτι, οὔτε ἀφαίρεση θὰ κάνετε, οὔτε νάρκωση. Ἀλλὰ θὰ τὴν καυτηριάσετε μὲ διαθερμοπληξία. Οἱ γιατροὶ τρόμαξαν καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀδύνατον.  Ἐγώ, ὅμως, ἐπέμενα καὶ ἐπειδὴ ἦσαν δικά μου παιδιά, δὲν ἤθελαν νὰ μὲ στενοχωρήσουν καὶ μοῦ εἶπαν: «Θὰ τὴν κάνουμε μὲ δική σας εὐθύνη».
Ἔκαναν τὸν σταυρό τους καὶ ἄρχισαν.  Ἐγὼ ἔκλεισα τὰ μάτια μου καὶ μπροστά μου φαντάστηκα τὸν  Ἐσταυρωμένο  Ἰησοῦ σὲ ἕνα μεγάλο Σταυρὸ καὶ μὲ μεγάλη πίστη ἔλεγα, συνεχῶς μέσα μου: Κύριε ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Οἱ γιατροὶ μὲ ἀγωνία καὶ μὲ χέρια ποὺ ἔτρεμαν συνέχιζαν τὴν καυτηρίαση, ἐνῶ τὸ χειρουργεῖο εἶχε «ντουμανιάσει» ἀπὸ καπνὸ καὶ ὀσμὴ ψημένου κρέατος!
Ὅσο περνοῦσε ἡ ὥρα, τόσο μεγάλωνε ἡ πίστη μου καὶ ἔφθασα σὲ τέτοιο σημεῖο, ποὺ δὲν αἰσθανόμουν σχεδὸν τίποτε! Ἀντίθετα, τοὺς γιατροὺς τοὺς εἶχε κόψει κρύος ἱδρώτας. Δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους.
Συνέχεια μὲ ρωτοῦσαν, ἐὰν αἰσθάνομαι καλὰ καὶ ἐγὼ τοὺς ἔλεγα: Προχωρῆστε.  Ἡ ἐπέμβαση διήρκεσε περισσότερο ἀπὸ 3/4 τῆς ὥρας.  Ὅταν τελείωσε, σηκώθηκα ἤρεμος καὶ γελαστὸς καὶ ἀφοῦ εὐχαρίστησα τὸν Θεὸν καὶ τοὺς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα!
Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ἀνάργυρε, τί μπορεῖ νὰ πετύχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει πίστη στὸ Θεό; Γι’ αὐτὸ καὶ ἐσὺ νὰ πιστεύεις καὶ νὰ μὴ φοβᾶσαι τίποτε στὴ ζωή σου, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα!


Να αγωνίζεσαι και να κάνεις υπομονή εάν θέλεις να φας πνευματικούς καρπούς (Αγίου Παϊσίου).

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
– Γέροντα, βλέπω ὅτι δὲν προχωράω πνευματικὰ καὶ στενοχωριέμαι.
– Μιὰ φορὰ κάποιος εἶχε φυτέψει ἕνα κλῆμα καί, ἐνῶ δὲν εἶχε πιάσει ἀκόμη ρίζες, εἶχε τὴν ἀπαίτηση νὰ βγάλη σταφύλια, νὰ κάνη ἄφθονο κρασί, γιὰ νὰ πίνη, νὰ εὐφραίνεται καὶ νὰ μεθάη.
Ἔτσι κάνεις κι ἐσύ. Φύτεψες μιὰ κληματσίδα καὶ θέλεις ἀμέσως νὰ πιῆς κρασί. Αὐτὸ δὲν γίνεται.
Τὸ κλῆμα δὲν τὸ φυτεύεις σήμερα καὶ αὔριο πίνεις κρασί. Σὲ ἕναν χρόνο μπορεῖ νὰ φᾶς μερικὰ τσαμπιά. Σὲ δυὸ χρόνια θὰ φᾶς σταφύλια καὶ σὲ πέντε χρόνια θὰ πιῆς καὶ κρασί.
Νὰ ἀγωνίζεσαι λοιπὸν καὶ νὰ κάνης ὑπομονή, ἂν θέλης νὰ ἀπολαύσης καρποὺς πνευματικούς.
– Γέροντα, δὲν ἔχω συνηθίσει νὰ περιμένω καὶ εὔκολα χάνω τὴν ὑπομονή μου.
– Χρειάζεσαι ὑπομονὴ καὶ σύνεση. Βλέπεις, πολλὲς φορές, ἐνῶ κάνει κανεὶς ὑπομονὴ μιὰδυὸ ὧρες, γιὰ νὰ ψηθῆ τὸ φαγητό, δὲν περιμένει δυὸ λεπτὰ νὰ κρυώση, ἀλλά, χωρὶς νὰ σκεφθῆ, τρώει καὶ καίγεται. Λοιπόν...
Ὅταν ἐπιστρέψω στὸ Ἅγιον Ὄρος, θὰ σοῦ στείλω μία εἰκόνα τῆς Ἁγίας Ὑπομονῆς.
Μοῦ ἔστειλαν τρεῖς εἰκόνες, δύο Ὁσίων καὶ μία τῆς Ἁγίας Ὑπομονῆς· τῶν Ὁσίων τὶς ἔδωσα καὶ τὶς δύο εὐλογία, τῆς Ἁγίας Ὑπομονῆς τὴν κράτησα...

Η επανάληψη στην προσευχή.

– Πάτερ, η προσευχή με κομποσχοίνι είναι πολύ βαρετή …. Επαναλαμβάνεις συνεχώς τα ίδια και τα ίδια λόγια. Όποιος επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια είναι βαρετός και ίσως δεν είναι και ειλικρινής. Ποτέ δεν θα πίστευα έναν τέτοιο άνθρωπο.
 Ο παππούλης την κοίταξε με πολλή καλοσύνη και τηρώτησε ποιος είναι ο νέος που τη συνόδευε.
Η κοπέλα απάντησε ότι είναι ο αρραβωνιαστικός της.
 – Σε αγαπάει; Ρώτησε ο παππούλης ….
– Ασφαλώς! απάντησε εκείνη.
– Και πώς το ξέρεις;
– Μου το είπε.
– Τι σου είπε δηλαδή;
– « Σ’ αγαπώ! »
– Πότε σου το είπε;
– Μου το είπε πριν από καμιά ώρα.
– Σου το έχει ξαναπεί ;
– Ναι, χτες βράδυ.
– Τι σου είπε;
– « Σ’ αγαπώ! »
– Άλλες φορές;
– Κάθε βράδυ !
– Σου λέει δηλαδή πολλές φορές ότι σ΄ αγαπά; ….
– Ναι …
 – Εε , ” μην τον πιστεύεις ” , τα ίδια και τα ίδια λέει . Δεν είναι ειλικρινής. Είναι πολύ βαρετός … Όλο τα ίδια λόγια λέει !!!…
 – Μα πάτερ …
– Εσύ δεν μού πες αυτό το συμπέρασμα πιο πριν, για την προσευχή με κομποσχοίνι;

Πηγή: www.isagiastriados.com

Σπάνια εικονογραφική προσέγγιση όπου παρουσιάζει την Παναγία να κοινωνάει.



Στην σπάνια αυτή εικονογραφική προσέγγιση εμφανίζεται η Παναγία να κοινωνάει κατά τον τύπο της γνωστής εικόνας όπου ο Σωτήρας Χριστός κοινωνάει τους Αγίους Αποστόλους.
Η εικόνα αυτή αναφέρεται σ'ένα θαύμα όπου έγινε στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου την περίοδο της επίγειας ζωής του Αγίου Σάββα, γεγονός που καταγράφει ο Αγάπιος Μοναχός στο βιβλίο του ''Αμαρτωλών Σωτηρία'' (Εν Βενετία 1851, σ. 307 κ.ε.).

 Τον καιρό του Αγίου Σάββα, ήσαν στη Λαύρα του πολλοί και ενάρετοι μοναχοί. Πήγε δε κι ένας πλούσιος ευγενής και άρχοντας για να μονάσει και τον υποδέχθηκε με χαρά ο άγιος. Και επειδή δεν ήταν συνηθισμένος στον κόπο, δεν τον άφηνε... να πηγαίνει μαζί με τους άλλους στις βαριές εργασίες της γης, και να επιστρέφει στην Λαύρα την ενάτη ώρα για την ανάγνωση της Ακολουθίας, του Εσπερινού και την τράπεζα (έτρωγαν μόνο μια φορά τη μέρα). Τον πρόσταξε όμως να αγωνίζεται στο Μοναστήρι κατά δύναμη, και να νηστεύει ώσπου να έλθουν οι άλλοι αδελφοί και να τρώνε όλοι μαζί κατά την τάξη.
Αυτός όμως, ούτε καν αυτή την εντολή τηρούσε. Έτρωγε κρυφά στο κελί του, τρόφιμα που του έφερναν οι συγγενείς του. Ο άγιος το γνώριζε, όμως επειδή ήταν αρχάριος, δεν του είπε τίποτα παρά μόνο προσεύχονταν στον Θεό να τον διορθώσει.
Ήλθε η εορτή της Παναγίας την 15η Αυγούστου, και το πρωί της παραμονής, όταν οι αδελφοί πήγαιναν να δουλέψουν, ο άγιος τους είπε να έλθουν νωρίς να ψάλλουν. Στον δε αρχάριο είπε να πάει στον ναό την ώρα του Εσπερινού και μόλις συναχθούν οι αδελφοί να τον ειδοποιήσει. Και αφού ήλθαν οι αδελφοί, είδε ο αρχάριος μια θαυμαστή οπτασία, όχι κοιμώμενος, αλλά ξύπνιος.
Είδε μια ωραιοτάτη γυναίκα εν μέσω δύο Αγγέλων, η οποία φωτοβολούσε περισσότερο από τον ήλιο. Ο μεν ένας Άγγελος κρατούσε ένα ποτήριο γεμάτο Άρτο ουράνιο, και ο έτερος ένα λεπτό μανδύλιο. Η δε ωραία εκείνη γυνή, η οποία ήταν η Δέσποινά μας, εβάσταζε μια χρυσή λαβίδα, και ερχόταν προς αυτήν ένας-ένας οι μοναχοί, καθάριζε το πρόσωπό τους ο Άγγελος με το μανδύλιο, έπειτα προσκυνούσε την Παναγία και αυτή λάμβανε τη λαβίδα και του μετέδιδε τον ουράνιο Άρτο.
Βλέποντας αυτά ο αρχάριος θαύμαζε και πλησιάζοντας να δεχθεί κι αυτός την δωρεά, δεν πέτυχε το ποθούμενο. Ούτε ο Άγγελος τον καθάρισε, ούτε η Παναγία τον κοινώνησε. Η Θεοτόκος του είπε : «Αυτή η βρώσις είναι το Σώμα του Υιού μου, και το λαμβάνουν όσοι νηστεύουν έως την ώρα αυτή, και καθαρίζονται, όμως εσύ δεν νηστεύεις, και πώς να κοινωνήσεις τούτου του Άρτου ;»
Ο αρχάριος απάντησε : «Ας με καθαρίσει ο Άγγελος με το ιερό αυτό μανδύλιο». Η δε Παναγία του αποκρίθηκε : «Αν θέλεις να καθαρίζεσαι με αυτό, πρέπει να κοπιάζεις και συ με τους άλλους, διότι αυτοί ήσαν ιδρωμένοι από τον κόπο και γι΄ αυτό καθαρίζονται. Σε σένα ποιόν ιδρώτα να καθαρίσει ο Άγγελος ;».
Μόλις άκουσε αυτά ο αρχάριος τρόμαξε, έτρεξε στον Ηγούμενο και του είπε : «Είδατε την οπτασία που είδα εγώ ο ανάξιος ;». Ο δε Άγιος Σάββας του απάντησε ότι αυτή ήταν για να διορθωθεί και ότι οι αδελφοί πληροφορούνται ότι η Παναγία τους αγιάζει να είναι άξιοι σε κάθε πανήγυρη να κοινωνούν τα Θεία Μυστήρια. Από τότε κι αυτός (ο αρχάριος), κοπίαζε περισσότερο και έτρωγε λιγότερο και έτσι τελειούμενος στην μακαρία υπακοή, αξιώθηκε της ουρανίου μακαριότητος.


Το εν Χώναις Θαύμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ (6 Σεπτεμβρίου). του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου του 32ου Δ. Σχ.

Το εν Χώναις Θαύμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ
O μέγας Aρχιστράτηγος του Θεού Mιχαήλ, και προ της ενσάρκου οικονομίας, είχε ευσπλαγχνία στο ανθρώπινο γένος. Mετά δε την ενσάρκωση του Θεού Λόγου, ακόμη μεγαλύτερη ευσπλαγχνία και αγάπη έδειξε στους Xριστιανούς.
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ: Ο Eυαγγελιστής Iωάννης ο Θεολόγος, κηρύττωντας το Eυαγγέλιον στα μέρη της Μικράς Ασίας, προφητικά είπε, ότι μετά από λίγο καιρόν στην περιοχή θα γινόταν μια νέα επισκοπή εξαιτίας της ξεχωριστής πρόνοιας του Αρχαγγέλου Mιχαήλ. Λίγα έτη μετά η περιοχή για την οποία προφήτευσε ο Ιωάννης, ανέβλυσε νερόν αγιάσματος μέσου της δύναμης του Aρχαγγέλου, το οποίο μάλιστα γιάτρευε κάθε ασθένεια. Ένας Xριστιανός, ευεργετηθείς υπό του Aρχαγγέλου, με το να γιατρευτεί η κόρη του από το αγίασμα αυτό, έκτισε εκεί ένα Nαόν εις το όνομα του Aρχιστρατήγου. Ακόμη έκτισε και επάνω εις το αγίασμα μίαν σκέπη περικαλλή και πολυέξοδο.
Ο ΆΡΧΙΠΠΟΣ: Ενενήντα χρόνια αργότερα, πήγε στον Nαό του Aρχαγγέλου ένας θεοφιλής και ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος, καταγόμενος από την Iεράπολη της Φρυγίας. Αυτός εξαιτίας της αγάπης, που είχε στον Aρχιστράτηγον Mιχαήλ, έγινε υπηρέτης του Nαού του, περνώντας ζωή εγκρατή και ασκητική. Μάλιστα, χάριν της οσιότητός του αξιώθηκε και χαρισμάτων από το Θεό. Για αυτή την αιτία τα πλήθη των ειδωλολατρών τον κατέτρεχαν και με θυμόν κινούνταν εναντίον του τόσο, ώστε μία φορά τον άρπαξαν από τα μαλλιά, και τον έδειραν με ραβδιά σ' όλο του το σώμα.
Aλλά και εναντίον του νερού του αγιάσματος όρμησαν, θέλοντας να το εξαφανίσουν. Aλλά με τη δύναμη του Aρχαγγέλου, άλλων ειδωλολατρών τα χέρια πιάνονταν και δεν μπορούσαν να κινηθούν, άλλους φλόγα πυρός εμφανιζόταν μπροστά τους και τους τρομοκρατούσε.
ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΩΝ: Μη μπορώντας να κατορθώσουν τον σκοπό τους, σκέφτηκαν να γυρίσουν με αυλάκια τον ποταμό, που εκεί κοντά έτρεχε, γιά να ορμήσει κατ’ ευθείαν στο Nαό και να πνίξει τον Άρχιππον και τον εκεί προσμένοντα λαό, καθώς και να εξουδετερώσει την ιαματική δύναμη του νερού του αγιάσματος, με το να σμίξει με αυτό ο ποταμός. Tέτοια μελετούσαν οι άφρονες λάτρεις των αψύχων ειδώλων. Aλλ’ ο ποταμός, σάν να ήταν έμψυχος, γύρισε προς το άλλο μέρος, και και τα σχέδια των απίστων ναυάγησαν στα θολά νερά του ποταμού.
Τότε οι ασεβείς, χωρίς να έχουν αντιληφθει τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, σκέφτηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς, που διέτρεχαν εκείνον τον τόπο, και έτσι να καταστρέψουν ό,τι είχε σχέση με την πίστη των Χριστιανών. Βοηθούσε τα σχέδια τους και το γεγονός ότι ο ναός ήταν κτισμένος σε κατηφορικό τόπο. Έτσι έσκαψαν ένα χαντάκι βαθύ και γύρισαν τους δύο ποταμούς σ' αυτό, και αφήσαν να ορμήσουν κατά του Nαού του Aρχαγγέλου. Τότε ο Άρχιππος κατάλαβε το σχέδιο των ασεβών, και γι' αυτό παρακαλούσε θερμά τον Aρχάγγελο.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ: Ο Aρχάγγελος ακούγοντας την δέησή του, τού φανερώθηκε και τον φώναξε με τ' όνομά του. O Άρχιππος μένοντας έκπληκτος, τόσο από την παράδοξη εμφάνιση του Aρχαγγέλου, όσο και γιατί ονομαστικά τον κάλεσε, βγήκε από τον Nαό, και έπεσε γονατίζοντας στη γη. O Mιχαήλ του είπε να σηκωθεί και τον κάλεσε να δει τη δύναμη του Θεού. Kαι αμέσως, όπου σημείωσε τον τύπο του Σταυρού ο Aρχάγγελος, αμέσως οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος ακίνητοι. Έπειτα χάραξε το σημείο του Σταυρού πάνω σε μία ψηλή πέτρα, που ήταν κοντά στον Nαό, και αμέσως έγινε μία βροντή φοβερή. Kαι η γη, σείστηκε τρομερά, ενώ η πέτρα σχίστηκε. O Aρχάγγελος πάλι σημείωσε τον τύπο του Σταυρού, και είπε: “ας συντριβεί η δύναμη του Διαβόλου· ας πλημμυρήσει από δώ κάθε κακών ελευθερία σε εκείνους, που πλησιάζουν με πίστη”. Έπειτα με μεγάλην και λαμπρή φωνή πρόσταξε τους ποταμούς λέγοντας: “στη χώνη αυτή χωνευθείτε ποτάμια”. Έτσι από τότε και έως σήμερα χωνεύεται και χάνεται εκεί το νερό με παράδοξο τρόπο. Γι' αυτό ο τόπος ονομάστηκε Xώνες, εις δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού, και εις έπαινο και τιμή του πανενδόξου και θερμού αντιλήπτορα των πιστών, Mιχαήλ.
Ώφθης Μιχαὴλ Νώε σω ναώ νέος,
Χώνη ποταμών τὸν κατακλυσμὸν λύων.
Ρουν Μιχαὴλ ποταμών χώνευσε, Νόων άγός, έκτη.


Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/

Για Μαθηματικά κι όχι μόνο...