Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ κορφαίου αὐτάδελφος, τῷ
Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένη δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς
ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης - Βίος και Λόγοι.
Κεφάλαιο 01 ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Πηγή: https://paraklisi.blogspot.gr
Επιστολή Γέροντος Πορφυρίου προς τα πνευματικά του παιδιά.
«Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά.
Τώρα που ακόμα έχω τας φρένας μου σώας θέλω να σας πω
μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με
έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή
ήμασταν φτωχοί είχε πάει στην Αμερική για να εργαστεί στην διώρυγα του Παναμά,
για εμάς τα παιδιά του, εκεί, που έβοσκα τα ζώα συλλαβιστά διάβαζα τον βίο του
αγίου Ιωάννου του Καλλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα
πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρονών δεν θυμάμαι
ακριβώς καλά και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου
κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάκτηκα σε δυο
γεροντάδες αυταδέλφους τον Παντελεήμονα και τον Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι
πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό με την ευχή
τους τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη
αγάπη και προς τον Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση του
Θεού, για τις αμαρτίες μου αρρώστησα πολύ και οι Γεροντάδες μου μου είπαν να
πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιον Ιωάννη Ευβοίας. Και ενώ από
μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες όταν ξαναπήγα στον κόσμο συνέχισα τις
αμαρτίες οι οποίες μέχρι και σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε
από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο
πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα,
αλλά γνωρίζω ότι γι αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλ’ όμως τώρα
έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και
παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα διότι και εγώ όταν
ζούσα πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλ’ όμως τώρα που θα πάω για τον
ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πεί: τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω
να του πω. Δεν είμαι άξιος Κύριε για εδώ, αλλ’ ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει
για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η
αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό,
που είναι το πάν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία
του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να
προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους
βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με
τη χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο.
Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ότι σας στεναχώρησα.
Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/7 Ιουνίου 1991».
Πηγή: http://www.saint.gr/
ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ. ΤΙ ΠΟΙΗΣΑΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΩ;
Το ερώτημα της αιώνιας ζωής απασχολεί κάθε άνθρωπο, αν
υπάρχει ή δεν υπάρχει αρχικά, και κατόπιν, αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε
με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα την κληρονομήσουμε και πώς θα τη ζήσουμε.
Απάντηση δεν μπορεί
να δοθεί με τη λογική, με την επιστήμη, με το πείραμα. Η αιωνιότητα
προσεγγίζεται είτε θετικά είτε αρνητικά μόνο μέσα από το δρόμο της πίστης ή της
απιστίας. Όσα λογικά επιχειρήματα κι αν χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορούμε να
αποδείξουμε τίποτα. Ενδείξεις έχουμε, τουλάχιστον στην ορθόδοξη παράδοση. Είναι
τα λείψανα και τα θαύματα των Αγίων. Είναι, κυρίως, η επιβίωση της Εκκλησίας
δύο χιλιάδες χρόνια και, παρότι όλοι, από τον πλέον επιφανή, μέχρι τον πλέον
άσημο, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δυσφημήσουμε το όνομα του Θεού στους
ανθρώπους. Αλλά είναι και το ίδιο το μυστήριο της Εκκλησίας, με την αγάπη την
οποία ο άνθρωπος βιώνει και καλείται να μοιραστεί στη ζωή του, που δείχνει ότι
εδώ τίποτε δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
Αν λοιπόν ο
άνθρωπος, μέσα από την οδό της πίστης, απαντήσει καταφατικά στο ερώτημα της
αιωνιότητας, δηλαδή στην υπέρβαση του χρόνου και το άνοιγμα της ύπαρξης σε έναν
καινούριο και χρόνο και τρόπο ζωής, που υπερβαίνει τα υλικά μέτρα, τότε δεν
μπορεί παρά η αιωνιότητα να έχει υπόσταση πνευματική κατ’ αρχάς, καθώς «πνεύμα
ο Θεός και τους αληθινούς προσκυνητάς δει εν πνεύματι και αληθεία προσκυνείν»,
όπως είπε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα, αλλά και, ταυτόχρονα, υπάρχει και μία
εκκρεμότητα με την παρούσα ζωή.
Ο άνθρωπος αφήνει
πίσω του το ένα σημείο της διφυούς υπόστασής του, που είναι το σώμα. Επομένως,
αν αποδεχθούμε την αιωνιότητα, πρέπει να συμπεριληφθεί και το σώμα μας σ’
αυτήν. Εδώ η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας το μήνυμα και την ελπίδα της
Ανάστασης. «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» αναφωνούμε
στο Σύμβολο της Πίστεώς μας. Η αιωνιότητα δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο
πνεύμα, στην ψυχή. Χρειάζεται ο άνθρωπος και το σώμα του, που είναι «ναός του
Αγίου Πνεύματος», για να μπορεί ο χρόνος να κατανικηθεί και να μεταμορφωθεί.
Το ερώτημα αναφύεται
εύλογο, όπως το διατυπώνει ένας πλούσιος στο Χριστό. «Τι ποιήσας;». Η
αιωνιότητα είναι κατόρθωμα του ανθρώπου ή δωρεά του Θεού; Για την πίστη μας
είναι και τα δύο. Μόνο που από την μεριά του ανθρώπου το κατόρθωμα δεν είναι να
κάνει σπουδαία και θαυμαστά έργα.
Δύο είναι τα σημεία εκείνα στα οποία καλείται ο άνθρωπος να
εργαστεί. Στην αγάπη, που ο Χριστός δεν αφήνει περιθώριο παρά να είναι
ολοκληρωτική και ανοιχτή προς όλο τον κόσμο, σε σημείο να υπερβαίνει την όποια
προσκόλληση στα υλικά αγαθά και σε κάθε τι που ο άνθρωπος νιώθει να του ανήκει,
και στην μετάνοια, δηλαδή στην εκζήτηση της ακέραιης, σωματοψυχικής επιστροφής
του ανθρώπου στη σχέση με το Θεό. Τα υπόλοιπα σφραγίζονται από την δωρεά της
αγάπης του ίδιου του Θεού, όπως αποτυπώνεται στην ζωή της Εκκλησίας, όπου είναι
παρών ο Χριστός. Και είναι η αγάπη και η μετάνοια έκφραση της ανθρώπινης
ελεύθερης αποδοχής της νέας ζωής που ο Χριστός δίνει, γιατί τίποτε δεν γίνεται
χωρίς την ελευθερία.
Πώς θα ζήσουμε την αιωνιότητα; Εδώ η όποια απάντηση
περιορίζεται σ’ αυτό που ονομάζουμε εμπιστοσύνη στο Χριστό που μας αγαπά. Είναι
μυστήριο η αιωνιότητα και τα μυστήρια μόνο με την αγάπη και την αφοσίωση όχι
λύνονται, αλλά βιώνονται. Για τον ορθολογιστή άνθρωπο, που θέλει λογικές απαντήσεις,
κανένα μυστήριο δεν μπορεί να ψηλαφηθεί. Για όσους πιστεύουν όμως το ίδιο το
μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η παρουσία του Σώματος και του Αίματος του
Χριστού θα παραμένει η μόνη απάντηση στα ερωτήματά μας. Αρκεί να αφεθούμε και
να γευθούμε. Αμήν.
Από το γραπτό κήρυγμα
της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Απολυτίκιο Άγ. Στυλιανού - 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας
Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε, ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης
τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Απολυτίκιο Άγ. Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρος - 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν
θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν· ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς,
τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα,
αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.
Το θαύμα της Παναγίας Αγιάσου σε Τουρκόπουλο!
Στις 15 Σεπτεμβρίου 2016 επισκέπτεται την Αγιάσο της Λέσβου
ένα ζευγάρι Τούρκων πολιτών, μουσουλμάνων στο θρήσκευμα. Μπαίνουν στην Εκκλησία
της Παναγίας και η σύζυγος προσεύχεται με μεγάλη ευλάβεια και συγκίνηση μπροστά
στο εικόνισμα της Παναγίας "Αγία Σιών". Σε όσους βρισκόταν στο ναό,
μεταξύ αυτών ο επίτροπος Φώτιος Παπαγεωργίου και ο έμπορος Ευάγγελος Κέλμαλης,
ο οποίος έκανε το διερμηνέα, διηγείται στα αγγλικά το παρακάτω γεγονός:...
"Είχαμε ένα παιδί, το οποίο ήταν άρρωστο σοβαρά και
γυρίζαμε συνεχώς σε πολλούς γιατρούς, αλλά δεν μπορούσαν να το θεραπεύσουν. Το
2009 ήρθαμε στην Αγιάσο και επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Παναγίας όπου και
προσευχηθήκαμε θερμά, ζητώντας η χάρη της Παναγίας να θεραπεύσει το παιδί μας.
Πράγματι, η Μεγαλόχαρη άκουσε την προσευχή μου και το παιδί μας έγινε καλά!
Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται σε θαύμα της Παναγίας. Σήμερα ύστερα από 7 χρόνια
ήρθαμε και πάλι εδώ για να ευχαριστήσουμε τη Θεοτόκο, που θεράπευσε το παιδί
μας".
Η γυναίκα προσευχήθηκε θερμά κλαίγοντας και ζήτησε αγιασμό
και λάδι από το καντήλι της εικόνας. Παράλληλα χάρισε στην εκκλησία μια χρυσή
αλυσίδα χεριού, προκειμένου να τοποθετηθεί πάνω στη θαυματουργή εικόνα της
Μεγαλόχαρης, εκπληρώνοντας το τάμα της.
Αυτή η ιστορία μας φέρνει στο νου την
"Γιουρούκισα" η οποία το 1868 θέλοντας να ευχαριστήσει την Παναγία
για το θαύμα που έκανε στην ίδια, έφερε από την Μεγάλη Λίμνη μέχρι την εκκλησία
μια πέτρα βάρους 30 κιλών, η οποία μέχρι σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του
Προσκυνήματος.
Τα στοιχεία της Τουρκάλας μουσουλμάνας που έζησε το σύγχρονο
θαύμα της Παναγίας είναι τα παρακάτω:
RIKA AKYUZ
MUSTAFA BEY
CAD, 21/4 IZMIR
Από το Ιερό Προσκύνημα Αγιάσου της Λέσβου
"Περιοδικό ΠΟΙΜΗΝ - Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, Ερεσού
και Πλωμαρίου".
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Ο γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης-Ο Άγιος της μυστικής Θείας Λειτουργίας.
Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ Ο ΄΄ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!΄΄
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.
Μονή Οσίου Δαυίδ, 20/11/16, Μνημόσυνο Αγίου Γέροντα Ιακώβου
Τσαλίκη
Καθήμενος μπροστά στον Τάφο του Αγίου Γέροντα, ώρα 05:30
Ήταν τέλος του 1985, 26 Δεκεμβρίου και δεν ήταν η πρώτη φορά
που έβλεπα τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ οικογενειακώς με την
γυναίκα και τα τρία τότε παιδάκια μας και ενώ στάθμευα το αυτοκίνητο έξω από
την Μονή , προσέξαμε ότι στο διπλανό αυτοκίνητο ήταν ανοικτές διάπλατα και οι
τέσσερις πόρτες, ενώ από μέσα στο Ναό ακούγονταν φωνές αγριεμένου ορμητικού
δαιμονίου, που έβριζαν το Χριστό τους παπάδες, τον Αγ. Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Μπαίνοντας στον Ναό είδαμε τον Άγιο Γέροντα με πετραχήλι,
κρατώντας στα χέρια του λείψανα Αγίων, να τα ακουμπά στο κεφάλι μιας κοπέλας
που τιναζότανε με οργή και ούρλιαζε με αντρική άγρια φωνή.
Κάποια στιγμή ηρέμησε η κοπέλα , που ήταν εκεί με τον άντρα
το παιδί της και τον αδελφό της. Ήλθαν από Θεσσαλονίκη.
Πριν την είχαμε δεί μπροστά στο λείψανο του Αγίου Ιωάννη του
Ρώσου να μαίνεται και να κτυπιέται και να βρίζει ώσπου τις έρριξαν Αγιασμό και
ησύχασε για λίγο.
Το βράδυ στην Μονή Οσίου Δαυίδ δειπνούσαμε όλοι μαζί και η
κοπέλα ομολογούσε ότι φαινόταν σαν να είχε κατάθλιψη ώσπου μια μέρα σε Ναό της
Θεσσαλονίκης, φώναξε το δαιμόνιο.
Ζήτησαν από το Άγιο Όρος βοήθεια και της είπαν, μόνο ο π.
Ιάκωβος Τσαλίκης στον Όσιο Δαυίδ, θα την βοηθούσε.
Στο δρόμο από τον Άγιο Ιωάννη προς την Μονή, κλώτσαγε το
δαιμόνιο προς το τιμόνι του αυτοκινήτου και ούρλιαζε λέγοντας:
- Όχι, μη με πάτε στον κοκκαλιάρη τον Τσαλίκη, αυτός θα με
βγάλει!
Ο Γέροντας άκουε νηφάλιος αλλά και χαρούμενος, διότι το
δαιμόνιο υποτάχθηκε την Εξουσία του Αγίου Πνεύματος , που μέσα του ήταν
Ηγεμονικό, σε όλες του τις εκφράσεις κατά τον λόγο του Δαυίδ που ζητά να τον
στηρίξει ο Θεός με Πνεύμα Ηγεμονικό.
Η όλη αυτή διαδικασία Θεραπείας που είδαμε, ήταν μια
θαυμαστή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που αποκάλυπτε την Πατρική Αγάπη και
Ευσπλαχνία του Αγίου Γέροντα.
Βλέπαμε μπροστά μας ένα Πατέρα της Εκκλησίας, είδαμε ένα
Άγιο, ένα φορέα της Ορθόδοξης Παράδοσης και Αγιότητας.
Πού, μου φάνηκε ότι στηριζόταν όλη αυτή η Πνευματική
προσωπικότητα του Αγίου Γέροντα Ιακώβου.
Η πολυχρόνια Άσκηση της προσευχής στην Μετάνοια για τις
αμαρτίες του και η ακολουθούσα από αυτόν της συγχώρεσης των άλλων, ξεχείλιζε
μέσα του, την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.
Επίκεντρο πάντα η Μετάνοια του κατά τον λόγο του Αγίου
Ιωάννη της Κλίμακος:
Καν πάσαν την Κλίμακα αναβέβηκας, υπέρ αφέσεως
αμαρτιών προσεύχου!
Έτσι ξεχείλιζε από το στόμα του η διάθεση του να συγχωρεθεί
από όλους, αισθανόμενος ο χειρότερος όλων που είχε ανάγκη να συγχωρεθεί από
όλους!
Ο Ιερέας, πριν την Μεγάλη Είσοδο, έρχεται στην Ωραία Πύλη
του Ιερού, κάμπτει λίγο το σώμα και υποκλινόμενος ζητά συγχώρεση από τον
Εκκλησιαζόμενο λαό, σαν να λέει με την όλη στάση, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ! για να
προσέλθει με ταπείνωση στο μεγάλο Μυστήριο του Καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων.
Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος, είναι σε όλους γνωστό, ότι σε κάθε
φράση του έλεγε στο τέλος, στον συνομιλητή του, με κάθε απλότητα και
ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος δυτικότροπης ευγένειας, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!
Έβαζε, όπως και στην Ωραία Πύλη το χέρι στην κοιλιά απαλά
υποκλινόταν όταν τέλειωνε αυτά που έλεγε, με την φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!
Αυτό μου εντυπώθηκε από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο στα 12
χρόνια που τον έζησα κάθε φορά που τον έβλεπα.
Γιατί πίσω από την φράση αυτή μου αποκαλυπτόταν η όλη η Ζωή
της Μυστικής Μετανοίας που εξευγενίζει την ψυχή αφού ελκύει την Συγχωρούσα
θεραπευτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και κάνει τον Χριστιανό, δοχείο της
άπειρης Αγάπης Ευσπλαχνίας του Θεού στον Άνθρωπο.
Βλέπαμε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον μεστό καρπό της
πολυχρόνιας και επιμελημένης Μετανοίας του που γινόταν με βάση τις Εντολές του
Ευαγγελίου, με πρώτη την Εντολή του Τιμίου Προδρόμου και του Χριστού,
Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών που γινόταν σε αυτό όπως και σε
όλους τους Αγίους, με την Εγρήγορση και την προσευχή, με την προσοχή του Νου
στις Εντολές πρώτα και μετά στην προσευχή της Μετάνοιας, Κύριε Ιησού Χριστέ
Ελέησον με!
Πρόδιδε η φράση του Αγίου, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, την διαρκή
καρδιακή συμμετοχή του στη Θεία Λειτουργία και την ετοιμότητα του στον
Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, αφού η όλη στάση του στη φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, με
έκανε να τον βλέπω σαν Λειτουργό του Υψίστου σε κάθε ανθρώπινη σχέση.
Αυτή η Μυστική Καρδιακή Θεία Λειτουργία, που είναι το
αποκορύφωμα της Ησυχαστικής Ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ήταν κρυμμένη
πίσω από την φράση του Αγίου Πατέρα μας Ιακώβου Τσαλίκη, που σαν να ήταν πάντα
Λειτουργός, πάντα με Πετραχήλι, αφού Αγία Τράπεζα ήταν πάντα η καρδία του και
το σώμα του Ναός του Αγίου Πνεύματος, κατά τον λόγον του Απ Παύλου:
Ουκ είδατε οτι Ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος εστέ;
Με τη φράση ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ νοιώθοντας εν Πνεύματι Αγίω ο
τελώνης του Ευαγγελίου, υψωνόταν απο το Άγιο Πνεύμα σε διαρκή Λειτουργό ,
γινόμενος αληθινός προσκυνητής του Τριαδικού Θεού ,κατά τον Λόγον του Χριστού
μας:
Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν, εν Πνεύματι και
Αληθεία δεί προσκυνείν!
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Πάτερ κάντε μας ένα θαύμα...
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Εδώ έρχονται πολλοί φοιτητές. Κάποτε είχαν έρθει καμία
δεκαριά και ζητούσαν να τους κάνω θαύμα.Επέμεναν πολύ. Σκέφτηκα με ποιο τρόπο να βάλω μυαλό σε αυτά τα παιδιά. Τους
είπα.
-Λοιπόν, μπείτε στη σειρά για να σας κόψω τα κεφάλια. Μετά
θα κάνω το θαύμα για να σας τα κολλήσω! Ν` αραιώσετε λίγο, γιατί υπάρχει
κίνδυνος να τα μπερδέψω. Έτοιμοι είστε; Θέλετε να δείτε το θαύμα;
Οι νέοι αντέδρασαν αμέσως.
-Όχι, όχι σε μας πάτερ, είπαν με μια φωνή.
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
"Κρυφοκοίταζαν τον παπά την ώρα της κατάλυσης..."
Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το
ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι
οι χανσενικοί, που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα, ήταν οργισμένοι με τον Θεό...
για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη
δοκιμασία.
Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε
και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί,
συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν
πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την
ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες
τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους
ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου, μ’ έναν όρο όμως. Στο
τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα
κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε
η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν
ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο
τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή
Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά
ʼρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής
και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού
ναΐσκου.
Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον
ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα
αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον
παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της
Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των
λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο
νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό
τους.
Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν
τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το
όνομά του, γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε!
Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!
Πηγή: http://enorion.blogspot.gr/
Ο Άγιος του αιώνα μας!!!
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης.
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. δ’.
Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην
ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς
ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλὰ σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε,
πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΤΗΝ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΣΟΥ... (Ύμνος στη Θεοτόκο μας).
Ένας Θεάρεστος ύμνος!!!
Αυτόν τον εξαίρετο ύμνο προς την Υπεραγία Θεοτόκο, θα
μπορούμε να τον ακούμε σε όλους τους Ναούς κατά τη διάρκεια της Μεγάλης και
Αγίας Τεσσαρακοστής του Πάσχα, κάθε Παρασκευή στο τέλος των Χαιρετισμών της
Θεοτόκου...
Θεοτόκιον
Την ωραιότητα της παρθενίας Σου, και το υπέρλαμπρο το της
αγνείας Σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς εβόα Σοι, Θεοτόκε: "Ποιόν Σοι εγκώμιον
προσαγάγω επάξιον; Τι δε ονομάσω Σε; Απορώ και εξίσταμαι διό, ως προσετάγην,
βοώ Σοι: Χαίρε, η Κεχαριτωμένη".
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Θεοτόκιο
Θεοτόκε, ο Γαβριήλ, επειδή έμεινε έκπληκτος από την
Ωραιότητα της παρθενίας Σου, κι από την υπερβολική λάμψη της αγνότητάς Σου, Σου
φώναξε δυνατά: "Ποιον ύμνο αντάξιο να Σου προσφέρω; Πως να Σε ονομάσω;
Βρίσκομαι σε αμηχανία και μένω εκστατικός μπροστά Σου. Γι'αυτό Σου φωνάζω, όπως
με διέταξε ο Θεός: Χαίρε Συ, που έχεις όλες τις Χάρες".
Ότι εμείς πετάμε, ο Θεός το μαζεύει...
Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα
του αγίου Νεκταρίου. Ποιο; Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον
δίωξε, τον περιθωριοποίησε. Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά,
αναλαμβάνει ο Θεός.
Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού.
Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σπιλώνει και αμαυρώνει το όνομα σου, ο Θεός σε
δοξάζει. Αργά η γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό.
Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα
γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την
«δικαιοσύνη» μας.
Ότι δεν μας αρέσει ο Θεός το αγαπάει και ότι πετάμε Αυτός το
μαζεύει.
Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από
την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…
π. Λίβυος
Πηγή: http://koskinad.blogspot.gr/
Aπίστευτο και όμως αληθινό το μεγαλύτερο θαύμα του αιώνα έγινε στην Ρουμανία. Άγιος Νεκτάριος
Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι
κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής
θέσης.
Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το
αίτημα των ανθρώπων.
Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, τίποτε ο Πατριάρχης
τους έλεγε τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.
Εντωμεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες
και παιδιά χωρίς γάμο, τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι.
Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον Ναό ένα αυτοκίνητο και
κατέβηκε ένας ιερέας όλο το χωριό ανάστατο ήρθε παπάς φώναζαν.
Πήγαν εκεί οι κάτοικοι, τον καλωσόρισαν και του είπαν: πως
ήρθες στο χωρίο αφού ο πατριάρχης μας είχε πει ότι δεν έχει παπά να μας
στείλει;
Τότε ο ιερέας τους είπε αυτό δεν θέλατε; δεν θέλατε ιερέα;
Να ήρθα.
Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου ιερέα.
Ο Ιερέας άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και
διάβαζε την εξόδιο ακολουθία, βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό λειτουργούσε
τους κοινωνούσε.
Μια μέρα καλεί του χωρικούς και τους λέγει ότι: θα φύγω
τελείωσε η αποστολή μου.
Τότε το χωριό αναστατώθηκε, τώρα που ήρθε θα φύγεις;
Όμως ο ιερέας δεν άκουγε τους κατοίκους και ενέμενε στην
απόφασή του.
Αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δεν γινόταν τίποτε τον
ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατεβόδωσαν.
Μετά από μέρες πήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που
τους έστειλε παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους ξαναστείλει κάποιον
ιερέα, αλλά ο πατριάρχης δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα
κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε
κάποιον για να σας εξυπηρετήσει.
Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει
κανέναν.
Ο πατριάρχης τους είπε τι έκανε αυτός ο ιερέας στην ενορία;
Οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις
κηδείες των γονέων, μας έκανε ότι κάνει ένας παπάς.
Καλά είπε ο πατριάρχης δεν σας έδινε χαρτιά δεν έγραφε τα
μυστήρια;
-Bεβαίως
είπαν οι χωρικοί μας έδινε χαρτιά και τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού.
– Δεν είδατε τι έγραφε; και πως υπέγραφε με τι όνομα;
-Όλα τα στοιχεία δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά πολλά
γράμματα δεν ξέρουμε γιατί την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε
ξαναδεί.
Ο πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να φέρουν τα βιβλία για να δει
ποιος ήταν αυτός ο κληρικός.
Όταν του πήγαν τα βιβλία ο πατριάρχης έμεινε έκθαμβος δεν
πίστευε στα μάτια του όντως όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το
όνομα του ήταν γραμμένο στα Ελληνικά με το όνομα της υπογραφής: Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως.
Δημήτριος Βελαώρας
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις
χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον
θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι.
Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ
πᾶσιν ἰάματα.
Πηγή: www.diakonima.gr
Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων
Τη σχέση, τώρα, που έχουν οι άγγελοι με το Θεό και τους
ανθρώπους, καθώς και την αποστολή τους, βλέπουμε επίσης μέσα στην Αγία Γραφή.
Και ιδιαίτερα, στους Ψαλμούς 33, στίχ. 8 και 90, στίχ. 10-12, στη δε Καινή
Διαθήκη, Ματθ. ιη' στίχ. 10, καθώς επίσης και στην προς Εβραίους επιστολή, κεφ.
α' στίχ. 14, όπου ο συγγραφέας αναφωνεί: «οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα
εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;». Δηλαδή,
δεν είναι όλοι οι άγγελοι πνεύματα υπηρετικά, τα όποια ενεργούν όχι από δική
τους πρωτοβουλία, αλλά αποστέλλονται από το Θεό για να υπηρετήσουν εκείνους που
μέλλουν να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή;
Επικεφαλής των αγγελικών δυνάμεων είναι οι αρχάγγελοι Μιχαήλ
και Γαβριήλ. Τον Μιχαήλ συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη. π.χ. όταν ο Αβραάμ
μέλλει να θυσιάσει τον Ισαάκ, στον Ιησού του Ναυή, στον Ηλία, στον Λώτ, για να
τον σώσει όταν ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τα Γόμορα, στον Πατριάρχη Ιακώβ,
στον μάντη Βαρλαάμ και άλλου. Επίσης ο Μιχαήλ, ήταν αυτός που οδήγησε το λαό
του Ισραήλ στη φυγή από την Αίγυπτο. Τον Γαβριήλ συναντάμε στην Καινή Διαθήκη,
όπως στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και άλλου. Στην μνήμη, λοιπόν, των αποστολών
και του έργου πού επιτελούν οι άγγελοι, η Εκκλησία μας όρισε τη γιορτή της 8ης
Νοεμβρίου.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον κόσμο των Αγγέλων,
μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ
ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν
δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων
λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.
Πηγή: http://www.saint.gr/
Εὐχὴ εἰς τὸν φύλακα Ἄγγελον.
Εὐχὴ εἰς τὸν φύλακα Ἄγγελον
Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου
μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν
μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ
θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν
με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας
μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας
τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ
νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι
παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν
τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.
Μετάφραση
Άγιε Άγγελε, εσύ που είσαι φύλακας (προστάτης) της αθλίας
ψυχής μου και της ταλαίπωρης ζωής μου, μή με εγκαταλείψης τον αμαρτωλό, μήτε να
απομακρυνθής από μένα εξ αιτίας της χαυνότητός μου. Μή επιτρέψης στον πονηρό
δαίμονα να κυριαρχήσει επάνω μου κατατυραννώντας αυτό το θνητό μου σώμα.
Κράτησε το ταλαίπωρο και παράλυτο χέρι μου και οδήγησέ με στην οδό της
σωτηρίας. Ναι, άγιε Άγγελε του Θεού, εσύ που είσαι φύλακας και σκεπαστής της
αθλίας ψυχής μου και του αθλίου σώματός μου, συγχώρησέ με για όλα εκείνα με τα
οποία σε ελύπησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, και για όσα αμάρτησα την
σημερινή ημέρα. Σκέπασέ με και τούτη τη νύκτα και διαφύλαξέ με από κάθε επήρεια
του αντιπάλου διαβόλου, για να μή παροργίσω τον Θεό με κάποιο αμάρτημα. Και συνάμα
πρέσβευε για χάρι μου προς τον Κύριο, να με στερεώση στον θείο φόβο (=σεβασμό)
και να με κάνη δούλο άξιο της αγαθότητός του. Αμήν.
Από το εξαίρετο βιβλίο “ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙΟΝ: κείμενο-μετάφρασις”
της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, το οποίο περιέχει όλες τις βασικές
καθημερινές προσευχές (πχ. το Μικρό Απόδειπνο, τον Ακάθιστο Ύμνο της Παναγίας,
τις προσευχές της Θείας Μεταλήψεως κλπ) και είναι στολισμένο με πανέμορφες
τοιχογραφίες αλλά και ιερά κεντήματα της Μονής Γρηγορίου.
Πηγή: http://www.saint.gr/
Απολυτίκιον Αρχάγγελου Μιχαήλ του Πανορμίτη / Archangel Michael of Panormitis Apolitikio
" Της Μονής του Πανόρμου προστάτης πέφυκας, ένθα
υπάρχει παμμάκαρ ως θησαυρός δωρεών, η σεπτή και αγία Εικόνα σου. Ταξιάρχα
Μιχαήλ αξιοθαύμαστε, προς ήν προστρέχει ευλαβώς ο περιούσιος Λαός, αιτών
πταισμάτων τήν λύσιν, και των ψυχών σωτηρία, ω Ταξιάρχα μεσιτείαις Σου."
ΘΕΛΕΙ ΘΟΡΥΒΟ Η ΠΙΣΤΗ;
Υπάρχουν άνθρωποι που εξαιτίας της θέσης τους ή των έργων
τους προσελκύουν τη δημοσιότητα, είτε το θέλουν είτε όχι. Υπάρχουν και κάποιοι
που αγωνίζονται συνειδητά γι’ αυτήν. Για
να ακούσουν τα «μπράβο» των άλλων, να συζητηθεί το όνομά τους. Κάποτε φτάνουν
στο σημείο να ευχαριστούνται ακόμη και με το να σχολιάζονται για το κακό το
οποίο κάνουν. Δεν τους ενδιαφέρει όμως η αιτία ή το περιεχόμενο. Αρκεί να
ασχοληθούν οι άλλοι μαζί τους. Η εποχή μας έχει αναγάγει αυτή τη στάση ζωής σε
απόλυτη αξία, μέσω της εικονικής πραγματικότητας, μέσω του Διαδικτύου. Τώρα δεν
είναι λόγοι ή έργα που οδηγούν στη συζήτηση για τους ανθρώπους. Είναι η εικόνα,
η φωτογραφία, η σωματική διάσταση. Ζητούμε να μας συζητούν γι’ αυτό που φαινόμαστε. Κάποτε η τύχη του κόσμου και τω λαών, κατά άνθρωπον,
κρίνεται από το ποιοι θα γίνουν ηγέτες όχι γι’
αυτό που είναι και πρεσβεύουν, αλλά γι’
αυτοί που δείχνουν προς τα έξω, την εμφανισιμότητα, την επικοινωνιακότητα,
ίσως το «απόλυτο τίποτα».
Απέναντι σ’ αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων, υπάρχουν
και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι λειτουργούν με σεμνότητα. Με μέτρο. Όχι μόνο δεν
αυτοπροβάλλονται, αλλά και όταν χρειάζεται να ελκύσουν το ενδιαφέρον των άλλων
για συγκεκριμένους λόγους, προχωρούν σχεδόν κρυφά. Χωρίς θόρυβο. Ει δυνατόν να
μην τους αντιληφθεί κανείς. Είναι όσοι γράφουν ιστορία μέσα από την ταπεινή
διακονία. Όσοι ζούνε και πορεύονται στον χρόνο όντας γνωστοί από λίγους που
μπορούν να τους εκτιμήσουν, κυρίως όμως από τον Θεό. Αυτοί που δεν κραυγάζουν
και που δε θα γίνουν γνωστά τα αιτήματα, τα όνειρα, τα «θέλω» τους, που δε θα τους χρησιμοποιήσουν οι λίγοι
και ισχυροί, αλλά θα μείνουν στις καρδιές όσων τους συναντούν όντας οι γείτονες
της διπλανής πόρτας, αυτοί που είναι διαθέσιμοι οτιδήποτε κι αν συμβεί, αυτοί
που ξέρουν να αγαπήσουν, να συμπαρασταθούν, ακόμη κι αν δεν μπορούν να
απαντήσουν στα ερωτήματα των μεγάλων και τρανών.
Δύο ανθρώπινους
τύπους, έναν επιφανή και έναν ταπεινό, συνάντησε ο Χριστός, όταν, μετά τη
θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, επιστρέφει στην Καπερναούμ. Από την
μία τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο, γνωστό και σπουδαίο στην περιοχή, το δωδεκάχρονο
κορίτσι του οποίου ήταν ετοιμοθάνατο. Από την άλλη μία αιμορροούσα γυναίκα, η
οποία επί δώδεκα έτη ήταν καταδικασμένη να μην μπορεί να προχωρήσει στη ζωή
όπως όλες οι άλλες γυναίκες, καθώς η αιμορραγία της φύσης της την καθιστούσε
ανίκανη να κάνει οικογένεια, να αγαπήσει, να γεννήσει παιδιά. Ξόδεψε όλη της
την περιουσία στους γιατρούς, αλλά δεν κατάφερε τίποτε. Η καταδικαστική
αρρώστια επέμενε. Ο Ιάειρος πηγαίνει και παρακαλεί δημόσια τον Χριστό να έρθει
στο σπίτι του και να γιατρέψει την άρρωστη θυγατέρα του. Η αιμορροούσα,
αισθανόμενη ντροπή για τη ασθένειά της, αλλά και με μεγάλη ταπείνωση
«προσελθούσα οπίσω ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού και παραχρήμα έστη η
ρύσις του αίματος αυτής» (Λουκ. 8, 44).
«Πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη του ρούχου Του κι αμέσως η αιμορραγία
της σταμάτησε». Κανείς δεν την είδε, στριμωγμένη κι αυτή μέσα στο πλήθος που
περιτριγύριζε τον Ιησού. Μόνο ο Χριστός κατάλαβε ότι έφυγε από Αυτόν δύναμη
θεραπευτική. Και όταν απαίτησε να φανερωθεί «ποιος Τον άγγιξε», τότε «τρέμουσα»
(Λουκ. 8,47) η γυναίκα έπεσε στα πόδια Του και ομολόγησε ενώπιον όλων την
αρρώστια και την ίαση. Για να ακούσει το «θάρσει, θύγατερ. Η πίστις σου σέσωκέ
σε. Πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. 8,48). Στη συνέχεια ο Χριστός θα αναστήσει και
την νεκρή κόρη του Ιάειρου, δείχνοντας ότι ο Θεός ακούει και βλέπει όσους
αγαπούν και πιστεύουν, ανεξαρτήτως αν κάνουν θόρυβο ή μένουν κρυμμένοι.
Ας μείνουμε στην
αιμορροούσα γυναίκα. Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της παρουσίας της. Πρώτα το
ότι προσπάθησε να αντιμετωπίσει την ασθένειά της με τα ανθρώπινα μέσα. Την
επιστήμη. Τη γνώση. Δεν έμεινε απαθής στο πρόβλημά της. Μοιρολατρική.
Παραιτημένη. Το δεύτερο είναι ότι πίστευε στον Θεό. Πίστευε ότι στα αδύνατα των
ανθρώπων υπάρχει η δύναμη του Θεού και αυτή την πίστη την εξέφρασε στο πρόσωπο
του Χριστού. Το τρίτο είναι η ταπεινή προσέγγιση. Δεν αισθάνθηκε ικανή να βγει
δημόσια να ζητήσει το θαύμα. Άξια να παρακαλέσει ή να απαιτήσει. Μόνο αγγίζει
κρυφά το ιμάτιο του Χριστού, δείχνοντας ότι δεν ήθελε τον θόρυβο, αλλά γνώμονάς
της η ελπίδα ότι ο Θεός δε θα την απορρίψει για την αμαρτωλότητά της, καθότι
εκείνα τα χρόνια η αρρώστια θεωρούνταν ως η τιμωρία από τον Θεό για τις
αμαρτίες των ανθρώπων. Και αναγνωρίζοντας τη δική της αναξιότητα, αγγίζει. Και σώζεται.
Δε θέλει
θόρυβο η ζωή. Η πίστη. Η σχέση με τον Χριστό. Δε θέλει καμία απαίτηση.
Συναίσθηση της αναξιότητάς μας θέλει. Ελπίδα και τόλμη να αγγίξουμε, όχι όμως
γιατί δικαιούμαστε, αλλά γιατί Εκείνος μας αγαπά. Δε θέλει θόρυβο ούτε η
σύγχρονη ζωή. Δεν έχει νόημα να προβάλλουμε μάταια την εικόνα μας, το πρόσωπό
μας, τον εαυτό μας, αλλά μόνο όταν μας ζητηθεί από τον Θεό και τους ανθρώπους
όχι για να έχουμε μία πρόσκαιρη δόξα, αλλά για να λειτουργήσει η δύναμη του
Θεού και μέσα μας και δι’ ημών στον κόσμο. Γιατί ο Θεός αποκαλύπτεται μέσω των
ανθρώπων. Μέσω της πίστης και της αγάπης. Και τότε ακόμη και οι σπουδαίοι, όπως
ο Ιάειρος, λαμβάνουν απάντηση δια της παρουσίας του Χριστού στη ζωή τους. Όλη η
δόξα του Ιάειρου δεν αξίζει μπροστά στη δύναμη της παρουσίας του Χριστού. Το
ίδιο και η περιουσία της αιμορροούσης, ακόμη και η σιωπηλή της κίνηση. Τα πάντα
Χριστός. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια την οποία λησμονεί ο κόσμος και που καλούμαστε
τελικά δια των αγίων και της δικής μας ζωής να ζούμε και να φανερώνουμε με τις
λιγοστές μας δυνάμεις.
Πηγή: http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/
Πως μπορείς να καταλάβεις αν έχεις για τους άλλους Αγάπη;
Ξέρεις πως θα καταλάβεις ότι δεν έχεις αγάπη;
Όταν σε αμφισβητούν και η ταραχή εμφανίζεται στην καρδιά
σου.
Όταν σε υποτιμούν και η οργή κατατρώγει τα σωθικά σου.
Όταν σε απαξιώνουν και εσύ με την σειρά σου τους απαξιώνεις.
Τότε να ξέρεις ότι μιλάς για την αγάπη, αλλά δεν έχεις.
Όλοι μας στο όνομα της αγάπης προσπαθούμε να δικαιωθούμε.
Τι παράδοξο; Τι
ανόητο;
Να λες από τη μία ότι αγαπάς και από την άλλη να ζεις ως μια
κλειστή γροθιά.
π. Παύλος Παπαδόπουλος
Πηγή: http://lllazaros.blogspot.gr/
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ.
«ο
Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια
δοκιμασία, για να συνέρθει. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα
γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.»
Το ίδιο κιόλας βράδυ είδε στον ύπνο της τον Γέροντα Παΐσιο
να της λέει: «Μη φοβάσαι, θα γίνει καλά ο Παντελής». Το μόνο που θυμάται ο
Παντελής από το λήθαργο του, είναι η φιγούρα ενός μαυροφορεμένου γέροντα να του
λέει: “άντε σήκω παλικάρι μου να πας στη μαμά σου. Τα κόλλυβα σου δεν τα έχεις
στο ζωνάρι. Θα αργήσουμε να τα φάμε”.
Το σύγχρονο θαύμα του γέροντος Παϊσίου συνέβη σε ένα μικρό
χωριό των Σερρών. Το περιέγραψε στον υποδιάκονο Αμφιλόχιο, του Ιερού Καθεδρικού
Ναού των Ταξιαρχών Σερρών, ο βιώσας το θαύμα Παντελής Κ.
Ο Παντελής ετών 18, νέος χρήστης ναρκωτικών ουσιών, είχε ένα
τρομερό ατύχημα με το μηχανάκι του λίγο πιο έξω από το χωριό του με αποτέλεσμα
να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι και να πάθει εγκεφαλική διάσειση. Πιθανότατα ήταν υπό την επήρεια ουσιών γιατί
παρόλο που ήταν σε προγράμματα αποτοξίνωσης, το δαιμόνιο αυτό της ηρωίνης δεν
έλεγε να βγει από μέσα του.
Μπήκε εσπευσμένα στην μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού
Νοσοκομείου Σερρών με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Οι γιατροί τον είχαν σε καταστολή
και μετά και από ενδονοσοκομειακή μόλυνση ήταν σε κώμα με τελική γνωμάτευση ότι
ήταν εγκεφαλικά νεκρός.
Οι γιατροί μην έχοντας άλλα μέσα στη διάθεσή τους, σήκωσαν
τα χέρια ψηλά και είπαν στη μητέρα του ότι είναι στα χέρια του θεού. Η ημερομηνία της τελικής γνωμάτευσης για
εγκεφαλικό θάνατο ήταν η 13η Ιουλίου. Σε μία ημέρα ο γιος της θα έκλεινε τα 18
του χρόνια, και αντί να μπει στην ενήλικη ζωή, τον έβλεπε στο κρεβάτι να
παλεύει, όχι για τον γνωστό αγώνα κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, αλλά τελείως
άμεσα για την επιβίωσή του .
Η αξιαγάπητη κυρία Αναστασία δε το έβαλε κάτω. Με την
προτροπή του άγιου πνευματικού της , παππούλη Αθανάσιου, πήρε το ΚΤΕΛ για
Θεσσαλονίκη την επόμενη ημέρα και κατευθύνθηκε προς την ιερά μονή ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΣΟΥΡΩΤΗ.
Γνώριζε για το μεγαλείο του γέροντα-Παϊσίου, δε γνώριζε όμως
ότι εκείνη την ημέρα 14 Ιουλίου συμπληρωνόντουσαν 18 χρόνια από την κοίμηση του
γέροντα.
Όταν έφτασε και είδε τη λαοσύναξη απόρησε, αλλά όταν της
είπαν ότι ο γέροντας πέθανε την ίδια μέρα που γέννησε τον μονάκριβο γιο της
κόντεψε να λιποθυμήσει. Ένιωσε κάτι που
δεν μπορεί ακόμα να περιγράψει. Μια ένωση με το θείο, την αύρα του γέροντα και
γενικά ότι κάτι καλό θα βγει.
Παρ’ όλη την κρισιμότητα της κατάστασης του γιου της , δε το
χρησιμοποίησε σαν αιτία και περίμενε με ταπείνωση και γονατιστή πάνω από 4 ώρες
μέχρι να έρθει η σειρά της να προσκυνήσει το μέρος, όπου κοιμάται ο γέροντας-
Παΐσιος.
Προσευχήθηκε για το σπλάχνο της και πήρε λίγο χώμα από το
μνήμα, το οποίο χώμα το πήγε στον πνευματικό της, και ο οποίος αφού το διάβασε,
έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο φυλακτό. Η κυρία Αναστασία έτρεξε στο νοσοκομείο και το
εναπόθεσε κάτω από το μαξιλάρι του παιδιού της.
Το ίδιο κιόλας βράδυ είδε στον ύπνο της τον Γέροντα Παΐσιο να της λέει:
«Μη φοβάσαι, θα γίνει καλά ο Παντελής».
Το επόμενο πρωί ο Παντελής συνήλθε υγιέστατος κάτι που οι
γιατροί αδυνατούσαν να εξηγήσουν.
Μια έντονη ευωδία είχε κατακλύσει το δωμάτιο και αργότερα
διαπίστωσαν ότι αυτή η μυρωδιά, προέρχονταν από το μαξιλάρι του Παντελή, στου
οπoίου η μητέρα του είχε τοποθετήσει κρυφά το φυλαχτό με το χώμα από τον τάφο
του Γέροντα.
Το μόνο που θυμάται ο Παντελής από το λήθαργο του, είναι η
φιγούρα ενός μαυροφορεμένου γέροντα να του λέει: “άντε σήκω παλικάρι μου να πας
στη μαμά σου. Τα κόλλυβα σου δεν τα έχεις στο ζωνάρι. Θα αργήσουμε να τα φάμε”.
Ο Παντελής από εκείνο το πρωινό έχει μια αποστροφή για τα
ναρκωτικά και υγιέστατος διαβάζει και προσπαθεί να μπει στο πανεπιστήμιο.
Εξομολογείται στον πνευματικό της μητέρας του και θέλησε να
μοιραστεί το θαύμα που βίωσε η οικογένεια του , με τον υποδιάκονο Αμφιλόχιο.
Πηγή : Εφημερίδα «ΜΑΚΕΛΕΙΟ» 28/9/2016
Όσιος Γαβριήλ ο Ομολογητής - Σαλός.
St.
Gabriel, Confessor and Fool for Christ (1929-1995) The Wonderworker Georgian
Orthodox Monk
Στις 20 Δεκεμβρίου του 2012 μ.Χ., σύμφωνα με την απόφαση της
Συνόδου της Αποστολικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας
ανακηρύχθηκε Άγιος ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε) με το εξής όνομα:
Όσιος Πατήρ Γαβριήλ, ο Ομολογητής – Σάλος. Η μνήμη του θα τιμάται στις 2
Νοεμβρίου.
В
Киеве мироточит икона прп. Гавриила (Ургебадзе)-ΜΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΥ ΔΙΑ
ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ.
Πηγή: http://www.saint.gr/
Απολυτίκιον Αγίων Αναργύρων.
Ἦχος πλ δ’.
Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν,
δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.
Όσιος Δαβίδ που ασκήτευε στην Εύβοια.
Βιογραφία
Ο Όσιος Δαβίδ καταγόταν από το χωριό Γαρδινίτζα, που
βρισκόταν κοντά στο Ταλάντιο, τόπος παραθαλάσσιος απέναντι από την Εύβοια.
Έζησε όταν Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ήταν ο Ιερεμίας, περί το 1519 μ.Χ. Τον
πατέρα του έλεγαν Χριστόδουλο και ήταν ιερέας, τη δε μητέρα του Θεοδώρα. Ο
όσιος Δαβίδ είχε άλλον έναν αδελφό και δύο αδελφές. Από μικρός ο Όσιος έδειξε
εξαίσια μορφή και έμαθε άριστα τα Ιερά γράμματα. Σε ηλικία 15 ετών υποτάχθηκε
σ' έναν άγιο γέροντα, τον Ακάκιο, που τον εκπαίδευσε στις αρετές της μοναχικής
πολιτείας και από τότε ο όσιος Δαβίδ κάνει μια φοβερή, σύμφωνα με τον βιογράφο
του, πνευματική πορεία, διδάσκοντας την έμπρακτη αρετή και κάνοντας διάφορα
θαύματα. Προείδε τον θάνατο του και απεβίωσε ειρηνικά και με μεγάλη αγιότητα
την 1η Νοεμβρίου.
Βιογραφία του συνέγραψε ο μαθητής του Χριστόφορος μοναχός
και Ακολουθία του ο επίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος από την Αθήνα. Μονή του Όσιου
Δαβίδ υπάρχει στην Εύβοια.
Ἀπολυτίκιον
(Κατέβασμα)
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Μέγαν εύρατο, Εύβοια κλέος, τον πανένδοξον, Δαβίδ τον θείον,
ως ιεράς αρετής καταγώγιον, και του Χριστού οπαδόν αληθέστατον, και των Όσίων
απάντων εφάμιλλον. Διό Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθε ημίν το
μέγα έλεος.
Πηγή: http://www.saint.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)