ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.

Οἱ ἀληθινοί χριστιανοί εἶναι συχνά ἄγνωστοι σέ μᾶς, ὅμως εἶναι πολύ γνωστοί στόν Θεό καί αὐτοί συντηροῦν τόν κόσμο ἀπό τόν πλήρη ἐκπεσμό.
Φτωχοί πολύτεκνοι, ἄρρωστοι χαρούμενοι, ἀδικημένοι δίχως κανένα παράπονο, δυστυχισμένοι δίχως γκρίνια, πονεμένοι πού δοξολογοῦν τόν Θεό.
Ὅλοι αὐτοί ἐλέγχουν τήν αὐτάρκεια , τήν ‘εὐτυχία’ μας τό ξεγέλασμα τοῦ ἑαυτού μας.
 Αὐτοί πού δέν ἀκολουθοῦν εὔκολες λύσεις καί ἄς ὑπάρχει κόστος στήν προσωπική τους ζωή.
 Ἀγαπούν τον μόχθο γιά τόν Χριστό, πρόκειται γιά μικρούς ἤ μεγάλους νεομάρτυρες πού στήν ἄλλη ζωή θά τούς βροῦμε σίγουρα πιό μπροστά μας.
Μωϋσέως μοναχοῦ Ἁγιορείτου (+ 2014)

Πηγή: http://agioritikoslogos.blogspot.gr/

Άγιος Παΐσιος: "Αυτή την προσευχή να λέτε κάθε μέρα και ο Θεός θα είναι πάντα δίπλα σας!"

Άγιος Παΐσιος
Η αγάπη του Γέροντα Παΐσιου για όλο τον κόσμο είναι γνωστή .Ο Γέροντας έχει βοηθήσει πλήθος ανθρώπων και πριν και μετά την κοίμησή του. Από πού ελάμβανε τη δύναμη να στηρίζει τους ανθρώπους αλλά και να θαυματουργεί; Από την θερμή του προσευχή προς το Θεό.
Η παρακάτω προσευχή είχε δοθεί σε κάποιο γυναικείο μοναστήρι, που του είχε ζητήσει κάποιο “τυπικό” για την αγρυπνία τους στο κελλί. Είναι από τα τελευταία έτη της ζωής του. Σε αυτό κυριαρχεί η αγάπη του για όλο τον κόσμο.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από τον κάθε πιστό , αφού καλύπτει όλες τις περιπτώσεις των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από προσευχή. Ακόμα και τα παιδιά την κατανοούν, γιατί είναι γραμμένη με απλά λόγια, και έτσι μπορεί να διαβάζεται κατά την οικογενειακή βραδινή προσευχή.

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,
Μην εγκαταλείπεις τούς δούλους Σου πού ζουν μακριά από την Εκκλησία, ή αγάπη Σου να ενεργήσει και να τούς φέρει όλους κοντά Σου.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού υποφέρουν από τον καρκίνο.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα. ,
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες.
– Μνήσθητι των αρχόντων και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά.
– Μνήσθητι, Κύριε, των παιδιών πού προέρχονται από προβληματικές οικογένειες.
– Των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων.
– Μνήσθητι, Κύριε, των ορφανών όλου του κόσμου, όλων των πονεμένων και των αδικημένων στην ζωή, όσων έχουν χάσει τούς συζύγους τους.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των φυλακισμένων, των αναρχικών, των ναρκομανών, των φονέων, των κακοποιών, των κλεφτών, φώτισον και βοήθησον αυτούς να διορθωθούν.
– Μνήσθητι όλων των ξενιτεμένων.
– Όλων όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα, στην ξηρά, στον αέρα και φύλαξον αυτούς.
– Μνήσθητι της Εκκλησίας μας, των πατέρων (κληρικών) της Εκκλησίας και των πιστών.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των μοναστικών αδελφοτήτων, ανδρικών και γυναικείων, των γερόντων και των γεροντισσών και όλων των αδελφοτήτων και των αγιορειτών πατέρων.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού είναι σέ καιρό πολέμου.
– Όσων καταδιώκονται στα βουνά και στους κάμπους.
– Όσων είναι σαν κυνηγημένα πουλάκια.
– Μνήσθητι των δούλων Σου πού άφησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ταλαιπωρούνται.
– Μνήσθητι, Κύριε, των φτωχών, αστέγων και προσφύγων.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο. Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
– Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τα ελέη σου σ’ αυτές.
– Μνήσθητι των δούλων σου πού υποφέρουν από ψυχικά και σωματικά προβλήματα πάσης φύσεως.
– Μνήσθητι όσων βρίσκονται σέ απόγνωση, βοήθησε και γαλήνευσε τους.
-Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού ζήτησαν τις προσευχές μας.
-Μνήσθητι και πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων και άνάπαυσον αυτούς.


Πηγή: http://talantoblog.blogspot.gr/

38.000 ΟΧΙ στη Γερμανία από έναν Έλληνα! Μια απίστευτη ιστορία!

Δημήτριος Ίτσιος
Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ είχε πει το ιστορικό “οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες”. Όπως φάνηκε βέβαια εκ των υστέρων δεν ήταν μόνο αναγνώριση του αγώνα των Ελλήνων ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα, αλλά και εκδήλωση της ανησυχίας του, γι΄ αυτό το λαό που στα πολύ δύσκολα με κάποιο μαγικό τρόπο αφυπνίζεται, ενώνεται, πολεμά μέχρι θανάτου για την εθνική του αξιοπρέπεια. Γι΄ αυτό και αμέσως μετά τα καλά και θερμά του λόγια, ο Τσώρτσιλ, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον εθνικό διχασμό που ακολούθησε το τέλος της Κατοχής.
Δεν γνωρίζουμε αν ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε στο μυαλό του κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό που τον έκανε να εκφράσει το θαυμασμό του για τη μαχητικότητα των Ελλήνων. Δεν γνωρίζουμε αν είχε ακούσει ποτέ την ιστορία ενός Έλληνα λοχία που έχοντας απέναντί του τη πιο σύγχρονη πολεμική μηχανή της εποχής, έμεινε μόνος του μέσα σ΄ ένα πολυβολείο και “έριξε” 38.000 σφαίρες εναντίον των Γερμανών εισβολέων! Σταμάτησε όταν του τελείωσαν οι σφαίρες και αφού είχε προξενήσει απίστευτες απώλειες στους Γερμανούς!
Η ιστορία του λοχία Δημήτρη Ίτσιου και το τραγικό του τέλος είναι ίσως το καλύτερο μήνυμα αυτή την ημέρα μνήμης. Και είναι ένα μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να σκύψεις, αν δεν το επιτρέψεις εσύ ο ίδιος.
6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941
Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία από Βλάχους γονείς. Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Αναστάση. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.
Εκεί επάνω, στην κορυφογραμμή του Μπέλες, ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια της προκάλυψης της «γραμμής Μεταξά». Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής. Οι υπερασπιστές των πυροβολείων, είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.
Ο Ίτσιος κατά την εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941, βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8. Η ώρα είναι 5.15΄ όταν ψηλά στην «Ομορφοπλαγιά» του Μπέλες η πιο τέλεια πολεμική μηχανή της εποχής αρχίζει το καταστροφικό της έργο. Το πρώιμο γλυκοχάραμα έρχεται συντροφευμένο από ομοβροντίες Γερμανικών πυροβόλων, όλμων και πολυβόλων. Αρχίζει η επίθεση. Ανταπαντούν οι υπερασπιστές της προκάλυψης. Τα μάτια του Ίτσιου και των συντρόφων του κατακόκκινα απ’ την ολονύχτια αγρυπνία ερευνούν πόντο - πόντο το έδαφος μπροστά τους. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη είναι έτοιμοι να αντιτάξουν σκληρή αντίσταση στην ιταμή επίθεση. Η προκάλυψη αντιστέκεται ηρωικά.
Ο ήλιος, στις πλαγιές του Μπέλες, αρχίζει σιγά - σιγά το καθημερινό του ανηφόρισμα. Κάποια στιγμή ακούγεται βόμβος αεροπλάνων. Τρία ή τέσσερα «στούκας» πλησιάζουν την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά. Στη σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει άλλο η προκάλυψη. Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής.
Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν τα πολυβόλα τους. Ατσάλινοι οι υπερασπιστές τους καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα οχυρά αντιστέκονται. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης.
Σταδιακά τα ελληνικά πυροβολεία Π3, Π4, Π5 και Π9, σιγούν. Ακολουθεί το Π6 που, περικυκλωμένο από τον εχθρό, έπειτα από σθεναρή αντίσταση, καταλαμβάνεται το μεσημέρι… Τα πυροβολεία Π7 και Π8, όμως, συνεχίζουν να μάχονται. Μέσα, βρίσκονται Έλληνες με ψυχή, θρεμμένοι με τα ιδεώδη της ελευθερίας, με τα ιδανικά της αυτοθυσίας. Έλληνες, που δε διαπραγματεύονται ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης… Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς. Αλλά, δεν τους νοιάζει. Το πυροβολείο Π8, έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια, που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα «ξοδέψουν» με τη «δέουσα τσιγκουνιά».
Κάποια στιγμή ο λοχίας Ίτσιος βλέποντας το μάταιο της θυσίας, διατάζει τους στρατιώτες της μονάδας του να εγκαταλείψουν το Π8. Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να καλύψει μόνος του την σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωπορογιώτες όμως μένουν. Φίλοι και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό. Πιστοί συμμαχητές του τώρα στο Π8 στην απόφασή του για αντίσταση μέχρις εσχάτων.
Στη θυσία.
Μεθυσμένος ο Ίτσιος από τους καπνούς και τη βαριά μυρωδιά της μπαρούτης, αλλά και σε κατάσταση έκστασης, αποκρούει με το πολυβόλο του τις λυσσασμένες απόπειρες των Γερμανών για κατάληψη του οχυρού του. Γυαλίζουν τα κράνη των σκοτωμένων Γερμανών στρατιωτών της Βέρμαχτ στον απριλιάτικο ήλιο. Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν, σκληραίνουν. Μα ο Ίτσιος δε σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και το θάνατο στο Γερμανό εισβολέα. Όσο πιο πολύ κρατήσει στο μετερίζι του, τόσο ποιό ασφαλής θα γίνει η υποχώρηση των άλλων προς τα Κρούσια. Ούτε σκέψη για τη δική του σωτηρία με φυγή.
Η χαρά της θυσίας για την πατρίδα δίνει φτερά στην ψυχή, στα χέρια, στο πολυβόλο του λοχία. Οι άδειοι κάλυκες γεμίζουν τον ελεύθερο χώρο του πολυβολείου. Το τηλέφωνο με τη Διοίκηση από ώρα έχει σιγήσει. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα πυρομαχικά. Αμέσως μετά ακολουθεί μια αλλόκοτη σιωπή. Οι Γερμανοί λουφάρουν. Αυτό φαίνεται, περίμεναν. Το τελείωμα των φυσιγγιών. Ο Λοχίας με τους συντρόφους του, γνωρίζουν πως έπραξαν το καθήκον τους. Πολέμησαν για την πατρίδα, για τις οικογένειές τους, τους φίλους τους. Ξέρουν πως μάλλον δεν θα ξαναδούν ποτέ τους δικούς τους ανθρώπους, για τους οποίους υπεραμύνθηκαν.
Με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδερόπορτα του φρουρίου τους. Τα άδεια φυσίγγια την έχουν φρακάρει. Σε λίγο βρίσκονται έξω. Στο γεμάτο από καπνούς, μυρωδιά μπαρούτης και θάνατο αέρα του βουνού.
Είναι προχωρημένο απόγευμα. Κράτησαν για καλά. Στην κατάσταση αυτή -μισοζαλισμένοι και ιδρωμένοι από την περίεργη σιωπή - ούτε που κατάλαβαν την περικύκλωσή τους, άοπλοι αυτοί, από ομάδα Γερμανών.
«Οι άνδρες, όσοι δεν εφονεύθησαν, συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι και μαζί μ’ αυτούς κι ο Λοχίας Ίτσιος Δημήτριος, αρχηγός του Πυροβολείου Π8. Το πυροβολείον τούτο, δια του φοβερού, πράγματι, πυρός, επέφερεν εις τους Γερμανούς τεραστίας φθοράς. Δι’ αυτό ο επικεφαλής αυτών Αξιωματικός, ζητάει να μάθει τον Αρχηγόν», μας πληροφορεί ο Συνταγματάρχης Γιακουμής στο πολεμικό του ημερολόγιο.
Ο επικεφαλής αξιωματικός σε άπταιστα Ελληνικά ζητά τον αρχηγό του φρουρίου Π8. Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της πάνω στα Μακεδονικά βουνά. Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και ανόητης επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυο - τρία βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό Αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:
- Ίτσιος Δημήτριος, λοχίας πεζικού.
Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι.
- Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.
Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του - πάνω από 200 κατά έγκυρη εκτίμηση - του λέει:
 - Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου.
Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:
- Έπραξα το καθήκον μου.
- Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον.
Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ. Πέφτει άψυχο το παλληκάρι στα πόδια του εκτελεστή του. Μια αυλακιά άλικο αίμα πνίγει τα πρώτα αγριολούλουδα της «Ομορφοπλαγιάς» σημαδεύοντας τα όρια της γενναιότητας της πατριδολατρίας και της θυσίας από τη μια και της βαρβαρότητας, του φασισμού και της απανθρωπιάς από την άλλη. Ψυχρή, εγκληματική δολοφονία. Ο Γερμανός ήξερε καλά πως τη στιγμή εκείνη, διέπραττε ένα έγκλημα πολέμου, μια στυγνή κι αποτρόπαια δολοφονία, μπροστά στα απορημένα βλέμματα των δικών του στρατιωτών και στα γεμάτα πίκρα και αγανάκτηση βλέμματα των συμπολεμιστών του Ίτσιου. Γιατί, ο λοχίας τους, δεν έπεσε. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Έφυγε από τη ζωή άδικα, μια όμορφη Απριλιάτικη ημέρα στην καρδιά της άνοιξης…
Η θυσία του έχει καταγραφεί σε σχετική πολεμική έκθεση του 111/70 τάγματος Πεζικού, όπου μεταξύ των άλλων, αναφέρονται :
«….ο γενναίος Ίτσιος Δημήτριος με το σκληρό θάνατό του θα εισέλθει στο πάνθεον των ηρώων και η ιστορία θα αναγράφει το όνομά του προς παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών....»
Το πτώμα του, μαζί με αυτά των άλλων συμπολεμιστών του, ετάφη στην Ομορφοπλαγιά. Το 1946, η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς, ξέθαψαν και μετέφεραν τα οστά του και των άλλων πεσόντων στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια. Είναι η χρονιά που απονέμεται μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του. Πολλά χρόνια μετά στήνεται στην «Ομορφοπλαγιά» και κοντά στο θρυλικό πλέον Π8 αναμνηστική στήλη, το δε στρατόπεδο που υπάρχει στο χώρο της θυσίας του ονομάζεται «Στρατόπεδο Ίτσιου». Τέλος στις 10 Αυγούστου 1980, σε επίσημη τελετή γίνονται τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της κεντρικής πλατείας του χωριού Άνω Πορόια.
Σήμερα, επίκαιρα όσο ποτέ, ο ήρωας Δημήτριος Ίτσιος βροντοφωνάζει με τη χάλκινη σιωπή της προτομής του από την κεντρική πλατεία του Μακεδονίτικου κεφαλοχωριού, σε απόσταση αναπνοής από τα συμβατικά σύνορα του ασύνορου Ελληνισμού, ότι τα κόκκαλα των παλαιών και νέων Μακεδόνων ηρώων τσακίζουν αλύπητα τα βέβηλα χέρια φίλων και εχθρών, για όποια απόπειρα καπήλευσης της Ελληνικής ιστορίας.
- Ίτσιος Δημήτριος του Ευσταθίου...
- Παρών!
  Ο Ίτσιος νεκρός.
Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και το στρατόπεδο πήρε το όνομα του.
 Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί μέχρι και σήμερα να εντοπίσει τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε.
Το πυροβολείο Π8.



Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/


Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!

Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος.
Πως έγινε το θαύμα αυτό;
Ευλόγησε ο Χριστός, που ζει και θριαμβεύει εις όλους τους αιώνας. Ναι, ο Χριστός! Άς Τον αγνοούν οι πολλοί…»
 Συνέλαβαν κάποιον αντάρτη ἀπὸ τὰ βουνά και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη τῆς Κοζάνης και τον έρριξαν στη φυλακή.
Όταν το έμαθε ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης πήγε στην φυλακή για να τον δη. Αυτός ήταν εχθρός του. Πολλές φορές προσπάθησε να τον σκοτώση, αλλά δεν τα κατάφερε…
Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν τον άφηναν να περάση και του είπαν…
- π. Αυγουστίνε αυτόν έρχεσαι να δης; Τού φέρης και φαγητό; Όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσης. Και τους απάντησε:
- Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή(*) και όχι δηλητήριο, το ­ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο».
Τον άφησαν τότε να περάσει. Όταν άνοιξε η πόρτα και τον είδε, έκλαυσε.
Ήταν σε άθλία κατάσταση. Kαι είπε·
– Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δης!
Oύτε η γυναίκα μου, ούτε τα παιδιά μου, οὔτε κανένας
δεν ενδιαφέρεται πλέον για μένα… Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!
(*) Ὅλοι οἱ φυλακισμένοι τὴν Γερμανικὴ κατοχὴ, ἀλλὰ καὶ ἀργότερα συντηροῦνταν ἀπὸ τὰ συσσίτια που ἔκανε ὁ π. Αὐγουστῖνος στην Κοζάνη, ποὺ ἔφτασαν ἡμηρεσίως μέχρι 8.500 πιάτα.

Πηγή: www.augoustinos-kantiotis.gr



Άγιε μου Δημήτρη, προστάτη της Θεσσαλονίκης.

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης
Αγαπητό ημερολόγιο,
Σήμερα πήγαμε με το σχολείο στο ναό του Αγίου Δημητρίου να προσκυνήσουμε τον Πολιούχο άγιο της πόλης μας. Η αλήθεια είναι πως χτες, στο άκουσμα της επίσκεψης αυτής, υπήρξε μια μικρή απογοήτευση, καθώς περιμέναμε μια εκδρομή με περισσότερο παιχνίδι και ξενοιασιά. Βέβαια η δασκάλα μας δικαιολόγησε αυτή την επίσκεψη, καθώς είμαστε κοντά στη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, που γιορτάζεται μαζί με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης μας, το 1912, από τους Τούρκους και συνδυάζεται με την επέτειο του ΟΧΙ στις 28 του μήνα. Όμως εμείς τα παιδιά βαριόμαστε λιγάκι τέτοιες επισκέψεις.
– Πάλι μουσείο;

– Πάλι ομιλίες και ξεναγήσεις;
Και τα «οχ» και τα «αχ» έδιναν κι έπαιρναν, κρυφά βέβαια τα περισσότερα, για να μη στενοχωρήσουμε τη δασκάλα μας. Εκείνη όμως μας καταλάβαινε πολύ καλά:
– Σας υπόσχομαι πως θα περάσουμε αξέχαστα, μας είπε με νόημα.
Είναι μεγάλος και επιβλητικός ο ναός, πετροχτισμένος, με το κόκκινο χρώμα να κυριαρχεί. Είναι μια πεντάκλιτη βασιλική, όπως μας είπε η δασκάλα μας και πραγματικά είναι τεράστιος με πανέμορφα ψηφιδωτά. Πρώτα επισκεφτήκαμε αριστερά, μπαίνοντας από τον νάρθηκα και προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου, που αναβλύζει μύρο, γι΄ αυτό ονομάζεται και Μυροβλήτης ο Άγιος. Αλλά και η ασημένια λάρνακα με τα ιερά του λείψανα μας εντυπωσίασε και με δέος την ασπαστήκαμε ο ένας πίσω από τον άλλον. Όμως ο Άγιος νομίζω πως ζει ακόμα στην κρύπτη, στο υπόγειο του ναού, εκεί όπου και μαρτύρησε, όταν τον λόγχισαν οι Ρωμαίοι. Ο παππούλης του ναού μας μιλούσε για τον Άγιο, εκεί κάτω, στον χώρο που ήταν ένα παλιό λουτρό, δίπλα στο ρωμαϊκό στάδιο που γίνονταν οι αγώνες και τους παρακολουθούσε ο ίδιος ο αυτοκράτορας.
– Θεέ του Δημητρίου, βοήθα με…
Ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Νέστορας
Νομίζω πως ακούω αυτή τη φωνή του Νέστορα, του Αγίου που ευλόγησε ο άγιος Δημήτριος και νίκησε έτσι τον Λυαίο, τον γίγαντα αθλητή που προκαλούσε τους χριστιανούς. Το στάδιο αντηχούσε από τις φωνές που περίμεναν να δουν τη νίκη του ειδωλολάτρη Λυαίου κι ο αυτοκράτορας ανυπομονούσε να περηφανευτεί γι΄ αυτή την επικράτηση. Όμως…
– Θεέ του Δημητρίου, βοήθα με…
Ο Άγιος κλεισμένος στη φυλακή, σ΄ αυτή την κρύπτη, πλήρωνε το τίμημα της ομολογίας του πως είναι χριστιανός, αφού δίδασκε φανερά, κυρίως στους νέους της πόλης του, της Θεσσαλονίκης, τη νέα πίστη, Χριστό αναστημένο. Ήταν όμως στρατιωτικός του ρωμαϊκού στρατού. Έπρεπε λοιπόν να πληρώσει…Μα ο Χριστός μας τον αντάμειψε: εμψύχωσε τον νεαρό Νέστορα, που δεν ήταν πια αδύναμο ανθρωπάκι μπροστά στον γίγαντα Λυαίο. Νίκησε η πίστη του Δημητρίου κι αυτό δεν το άντεξε ο αυτοκράτορας και οι Ρωμαίοι.
– Θεέ του Δημητρίου, βοήθα με…
Μέσα στην κρύπτη σήμερα καθώς άκουγα κι εγώ και τα άλλα παιδιά τον παππούλη να μας μιλά για τον Άγιο, ένιωσα και νιώθω τα λόγια του Νέστορα να αντηχούν σ΄ όλη την πόλη μας. Κι ο Άγιος της δίνει τη δύναμή του πάντα…

Πηγή: http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/

Είναι μυροβλύτης ο άγιος Δημήτριος;

Τα σημάδια της παρουσίας τους, που δίνουν οι άγιοι, σπάνια κάνουν την καρδιά κάποιου που δεν πιστεύει να στραφεί προς το Θεό. Και τούτο, όχι γιατί είναι ξύπνιος, ορθολογιστής, κάτοχος πολλών γνώσεων & ευρείας αντίληψης κ.τ.λ., αλλά απλώς γιατί είναι πολύ εύκολο από τον καναπέ σου να παριστάνεις τον αμφισβητία, βέβαιος για τις απόψεις σου, χωρίς καμιά αγωνία για την αλήθεια και χωρίς καμιά πραγματική έρευνα για τα πράγματα που χιλιάδες άνθρωποι, διαχρονικά, μαρτυρούν ότι έχουν βιώσει και που εσύ, αγαπητέ μου αδελφέ, με μια κίνηση τα πετάς στον κάλαθο των αχρήστων χαμογελώντας περιφρονητικά.
"Πόσες χιλιάδες άνθρωποι λένε ψέματα" και πόσο σημαντικός είσαι εσύ, που το 'πιασες (χωρίς να το ερευνήσεις, επαναλαμβάνω) και δεν έπεσες στην παγίδα!... Ο εαυτός σου συγκαταλέγεται στα φωτεινά πνεύματα της ανθρωπότητας, αντίθετα με τους τιποτένιους τους παπάδες, που άλλο δεν κάνουν παρά να εξαπατούν και να ληστεύουν τον κοσμάκη!
Αυτό γίνεται και με το μύρο του αγίου Δημητρίου. Σιγά να μην πιστέψουμε πως ο Δημήτριος είναι άγιος. Σιγά να μην πιστέψουμε γενικά πως υπάρχουν άγιοι! Και βέβαια σιγά να μη μυροβλύζει! Απάτη των παπάδων, όπως κι όλα τ' άλλα.
Προσωπικά, έχω μερικές μαρτυρίες από αυτόπτες για σύγχρονες μυροβλυσίες του αγίου Δημητρίου. Θα δημοσιεύσω δύο, που τις έχω γραπτές. Ευχαριστώ τους φίλους, που μου έδωσαν την άδεια να δημοσιοποιήσω τα ονόματά τους - όποιος αληθινά ερευνά την αλήθεια, ας ερευνήσει και την αξιοπιστία τους. Βέβαια, ο άπιστος θα παραμείνει άπιστος, ενώ ο "δύσπιστος" θ' αποδείξει αν είναι "επαγγελματίας δύσπιστος" ή ειλικρινής, που μπορεί να αναθεωρήσει τις απόψεις του μετά από έρευνα.
Α, να μην ξεχάσω να διεκρινίσω πως δεν έχει καμιά σημασία για τη ζωή μου αν οποιοσδήποτε αποδέχεται ή όχι πως ο άγ. Δημήτριος είναι μυροβλύτης ή ακόμα και πως είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ούτε λεφτά κερδίζω ή χάνω ούτε τίποτα... Το πρόβλημα είναι δικό του και, αν μερικοί παλαβοί του διαδικτύου γράφουμε κάτι, είναι καθαρά και μόνο από χαζό ενδιαφέρον για την ψυχούλα του. Κατά τα άλλα, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ καθενός να αρνείται το Θεό, το Χριστό, τους αγίους, τη μετά θάνατον ζωή, να αρνείται τις χιλιάδες μαρτυρίες εκείνων που είδαν και επίστευσαν, ακόμα και να αρνείται να το ψάξει και να παραμένει στον καναπέ του. Καλά κάνει, μπράβο του. Κι ας βρει χίλιες δικαιολογίες για τη στάση του - αν θέλει, να σκαρφιστώ κι εγώ να του γράψω ένα κατεβατό...
ΜΗΝ πιστέψεις, αγαπητέ μπλογκοναύτη. Μην πιστέψεις μέχρι να δεις. Ο χριστιανός βλέπει, δεν πιστεύει τυφλά. Αλλά για να δεις χρειάζεται κάποια προσπάθεια (όπως για να δεις αν λέει αλήθεια η σύγχρονη φυσική, χρειάζεται επίσης κάποια προσπάθεια) και δεν ξέρω αν είσαι διατεθειμένος να την καταβάλεις, αντί να σκέφτεσαι πόσο σοφός είσαι, πόσο ηθικός και πόσο ευχαριστημένος με το υψηλό επίπεδό σου θα 'ταν ο Χριστός, αν ζούσε τώρα και σε συναντούσε...
Γράφουν λοιπόν κάποιοι επαγγελματίες αμφισβητίες πως το μύρο ριχνόταν στον τάφο του αγίου από αγωγούς  εννοώντας προφανώς τους αγωγούς που έφερναν νερό από ένα πηγάδι, το οποίο θεωρείται αγίασμα, αλλά δεν μετέφεραν το μύρο του αγίου. Εντάξει, εδώ θα περιοριστούμε σε δύο μαρτυρίες, όπως είπα, σύγχρονης μυροβλυσίας, μαρτυρίες που εύκολα απορρίπτονται αλλά προκαλούν σε έρευνα. Ε, κι ο άγιος ας ευλογεί όλο τον κόσμο, πιστούς και "απίστους". Μη λογαριάζεις αν σε πιστεύουν ή όχι, δίνε την ευλογία σου  ξέρεις εσύ. Εντάξει, άγιέ μου; Σ' ευχαριστώ.
Σχετικά με το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου το έτος 1987
            Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό. Μια ομήγυρις περίπου δέκα γυναικών, μπροστά στην λάρνακα, έψελνε την παράκληση του Αγίου. Μοναδικός κληρικός που παρευρισκόταν, ο νεαρός και νεοχειροτονηθείς διάκονος του ιερού ναού μαζί με την διακόνισσα-σύζυγό του. Ο τότε προϊστάμενος του ναού και νυν μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων, τους είχε παραγγείλει να βρίσκονται εκεί και να τον περιμένουν.
Ξαφνικά, οι γυναίκες που έψελναν την παράκληση άρχισαν να φωνάζουν! Ο διάκονος έτρεξε κοντά τους και αυτές, με ανάμικτα συναισθήματα, του έδειξαν την λάρνακα! Ήταν λουσμένη κυριολεκτικά με ένα ελαιώδους συστάσεως μύρο (λέω μύρο γιατί η ευωδία του ήταν ασύγκριτη). Θα έλεγε κανείς με σιγουριά, ότι κάποιος άδειασε επάνω της τουλάχιστον δυο "κουβάδες" αρωματικό υγρό (χρησιμοποιώ την λέξη "κουβάδες" για να γίνει κατανοητό ότι η ποσότητα του μύρου που γλυστρούσε στα συμπαγή τοιχώματα της αργυρής λάρνακας με τις ανάγλυφες παραστάσεις, ήταν μεγάλη).
Ο διάκονος για μια στιγμή σάστισε: ο Άγιος μυροβλύζει! Χωρίς να αμφιβάλει καθόλου για το θαύμα, και ευρισκόμενος σε μια κατάσταση χαράς, έκπληξης και ενθουσιασμού, έτρεξε να φέρει βαμβάκι από κάποιο έπιπλο του ιερού βήματος. Επέστεψε τρέχοντας και άρχισε να σκουπίζει με το βαμβάκι το μύρο από τα εξωτερικά τοιχώματα της λάρνακας και να δίνει τμήματα από μυρωμένο αυτό βαμβάκι στους προσκυνητές. Σκούπιζε και το μύρο δεν τελείωνε, αλλά συνέχισε να αναβλύζει μυστικά, χωρίς να υπάρχει κάποια ορατή πηγή. Χαρακτηριστικά, του έκανε πολύ εντύπωση ένα γεγονός: με ένα μεγάλο κομμάτι βαμβάκι σκούπισε το μύρο από μια λεία περιοχή της λάρνακας. Το βαμβάκι σκούπισε καλά όλο το μύρο, όπως όταν σκουπίζουμε ένα τζάμι με ένα στεγνό πανί πιέζοντάς το καλά και αφαιρούμε την υγρασία που μπορεί να υπάρχει επάνω. Μια γυναίκα έσυρε την παλάμη του χεριού της πάνω στο τμήμα της λάρνακας που μόλις είχε σπογγιστεί. Ο διάκονος, με θαυμασμό, είδε το χέρι της βρεγμένο από το ελαιώδες κιτρινοπράσινο μύρο!!!
            Εν τω μεταξύ η ευωδία είχε πλημμυρίσει όλον τον ναό και ξεχείλιζε από τις ανοιχτές πόρτες προς την οδό Αγίου Δημητρίου, προσελκύοντας τους περαστικούς, που έσπευδαν να δουν τι συμβαίνει και από που προέρχεται η ευωδία αυτή. Όλοι κατευθύνονταν προς την λάρνακα με τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου, που ήταν τοποθετημένη όχι στο κιβώριό της (ακόμα δεν είχε κατασκευαστεί) αλλά μπροστά στο τέμπλο του ναού.
            Οι ευχάριστες όμως εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί!  Οι προσκυνητές διαπίστωσαν ότι όλες οι εικόνες του ναού, οπουδήποτε κι αν βρίσκονταν, σε προσκυνητάρια ή στο τέμπλο, ανέβλυζαν μύρο. Μάλιστα ο διάκονος είδε προσκυνητές να βγάζουν χαρτομάντηλα και να σκουπίζουν τα τζάμια τα προστατευτικά των εικόνων του τέμπλου και τα χαρτομάντηλα να κιτρινίζουν από το μύρο το οποίο "έτρεχε" και από τις δύο πλευρές του τζαμιού, εσωτερική και εξωτερική. Το μέγεθος του θαύματος ήταν τέτοιο που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Δεν καταλαβαίναμε τί ζούσαμε, ήταν κάτι σαν όνειρο μέσα στην ομίχλη, αλλά το ζούσαμε!!! Το ψηλάφιζαν τα χέρια μας, το έβλεπαν τα μάτια μας, το μύριζαν τα αισθητήρια της όσφρησής μας!!!
            Σε λίγο χρόνο δημιουργήθηκε μια "ουρά" από ανθρώπους που με δάκρυα στα μάτια προσκυνούσαν την λάρνακα του Μυροβλύτη και συνειδητοποιούσαν γιατί του δόθηκε το προσωνύμιο αυτό.
            Εν τω μεταξύ έφθασε στον ναό και ο προϊστάμενος ιερεύς με άλλους κληρικούς. Ξεκλείδωσαν τα ανοίγματα της λάρνακας και αποκαλύφθηκαν τα άγια λείψανα του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Ευωδίαζαν μεν, αλλά ήταν η ευωδία των ιερών λειψάνων. Η ευωδία του μύρου ήταν διαφορετική και χαρακτηριστική.
            Ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων ο Β΄, ο Χρυσοφάκης, απέδωσε το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου στο εξής γεγονός: Εκείνο το βράδυ, στην εορταστική τελετή του Πανεπιστημίου για τα ελευθέρια της Θεσσαλονίκης, ο κεντρικός ομιλητής αγνόησε στην ομιλία του παντελώς τον Άγιο, και δεν αναφέρθηκε καθόλου σ’ αυτόν. Ο Άγιος Δημήτριος όμως δήλωσε με την μυρόβλυσή του ότι, όπως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πόλη του Θεσσαλονίκη έτσι και τώρα είναι πάντοτε παρών και αυτός είναι που την έσωσε και από την σκλαβιά και από τους σεισμούς, αλλά και διαμαρτύρεται όταν οι Θεσσαλονικείς αποδεικνύονται αχάριστοι και απομακρύνονται από τον Χριστό και τους Αγίους Του.
Πέρασαν 24 χρόνια από τότε. Είμαι ο τότε διάκονος του ναού, τώρα ιερεύς στην Θεσσαλονίκη και σας γράφω τα γεγονότα όπως τα θυμάμαι. Την ώρα εκείνη ήταν σαν να ζούσα ένα μυστήριο. Δεν μπορώ να περιγράψω τί αισθανόμουν! Χαρά, έκπληξη, συγκίνηση, ενθουσιασμό... δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς. Πάντως είναι από τα γεγονότα που ενισχύουν την πίστη, που μας γεμίζουν χαρά, ελπίδα και αίσθηση της παρουσίας του Χριστού και των Αγίων. Η πίστη μας είναι "ζωντανή".
π. Χρήστος Κότιος
Εφημέριος ιερού ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου,
Σαράντα Εκκλησιές Θεσσαλονίκης

Σημείωση του blog μας: ότι δεν πρόκειται για απάτη φαίνεται κι από το γεγονός ότι συνέβη ΜΕΤΑ τον εορτασμό του αγίου, όχι κατά τη διάρκεια.


Πηγή: http://o-nekros.blogspot.gr/

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΚΥΡΙΟ.

1. Γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἐξαφανίζει τὸν διάβολο;
    Ὁ Κύριος εἶχε περάσει μὲ τὸ πλοῖο στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ὅταν ὅμως ἀποβιβάστηκε καὶ ἄρχισε νὰ περιδιαβαίνει τὸν τόπο ἐκεῖνο, συνέβη κάτι τρομακτικό: Ἕνας ἄνδρας ἔξαλλος παρουσιάστηκε μπροστά Του κι ἀφοῦ ἔβγαλε μιὰ δυνατὴ καὶ διαπεραστικὴ κραυγή, ἔπεσε κάτω στὸ ἔδαφος. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν γνωστὸς στὴν περιοχή. Ἀρκετὰ χρόνια πρὶν τὸν εἶχαν ­κυριεύσει τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ ἀπὸ τότε εἶχε ἐγκαταλείψει τὸ σπίτι του. Δὲν φοροῦσε ροῦχα καὶ τριγυρνοῦσε στὰ μνήματα ζώντας ἀπομονωμένος. Ὅταν ὅμως τὸν κυρίευε ἡ μανία τῶν δαιμόνων, γινόταν πραγματικὰ ἐπικίνδυνος. Μάλιστα, γιὰ νὰ τὸν συγκρατοῦν, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες στὰ χέρια καὶ τὰ πόδια. Ἀλλὰ τί φοβερό! Ἔσπαζε τὰ σιδερένια δεσμὰ καὶ οἱ δαίμονες πάλι τὸν ἔσερναν στὴν ἔρημο.
    Ὡστόσο ὅλη αὐτὴ ἡ τρομακτικὴ δύναμη τῶν δαιμόνων παρέλυσε μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Κύριο, ὁ Ὁποῖος προσέταξε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα. Τότε τὸ πονηρὸ πνεῦμα εἶπε:

    –Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσεις.
    –Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά σου; ρώτησε ὁ Κύριος.
    –«Λεγεών», ἀπάντησε ὁ δαιμονισμένος.
    Καὶ εἶπε αὐτὸ τὸ ὄνομα, διότι εἶχαν μπεῖ μέσα του ὄχι ἕνα ἀλλὰ πολλὰ δαιμόνια.
    Τὰ δαιμόνια αὐτὰ μὲ τὸ στόμα τοῦ δαιμονισμένου παρακαλοῦσαν τὸν Κύριο νὰ μὴν τὰ στείλει στὴν ἄβυσσο τοῦ Ἅδη ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ βουνό. Κι ὁ Χριστὸς τοὺς τὸ ἐπέτρεψε, ἐπειδὴ αὐτοὶ ποὺ ἔτρεφαν τοὺς χοίρους τὸ ἔκαναν αὐτὸ παραβαίνοντας τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε ὡς ἀκάθαρτο τὸ χοι­ρινὸ κρέας.
    Ἔτσι τὰ δαιμόνια βγῆκαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους καὶ τότε ὁλόκληρο τὸ κοπάδι ὅρμησε μὲ μανία πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη!...
    Τὸ δράμα τοῦ δαιμονισμένου ἀλλὰ καὶ τὰ τρομακτικὰ γεγονότα ποὺ περιγράψαμε, δημιουργοῦν τὴν εὔλογη ἀπορία: Γιατί ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε στοὺς δαίμονες νὰ παραμείνουν στὴν περιοχὴ καὶ νὰ συνεχίσουν τὸ καταστροφικό τους ἔργο; Καὶ γενικότερα: Γιατί δὲν ἐξαφανίζει τὸν διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του;...
    Ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος, κι ἂν θέλει, ἔχει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διώξει τὸν διάβολο ἀπὸ τὴ γῆ καὶ νὰ τὸν κλείσει μαζὶ μὲ ὅλη τὴ συνοδεία του στὰ τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Ὡστόσο δὲν τὸ κάνει αὐτό. Ἐπιτρέπει στὸν διάβολο καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα νὰ δροῦν στὴ γῆ ἀκόμη «ὀλίγον καιρόν» (Ἀποκ. ιβ΄ 12), δίνοντας στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα ἐλεύθερα νὰ ἐπιλέγει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ καὶ νὰ γυμνάζεται πνευματικὰ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς. Διότι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀντίπαλος, δὲν ὑπάρχει ἀγώνας. Κι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀγώνας, δὲν ὑπάρχει οὔτε νικητής, οὔτε βραβεῖο.
    Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καὶ τὶς καταστροφὲς ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Πονηρὸς ὡς μέσα παιδα­γωγικὰ γιὰ τὴν πνευματική μας ἀφύπνιση· ὅπως ἔκανε καὶ μὲ τοὺς Γαδαρηνούς. Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ὅπως βλέπουμε στὴ συνέχεια, δὲν συναισθάνθηκαν τὴν ἐνοχή τους.
2. Ἄνθρωποι τυφλοὶ
    Οἱ βοσκοὶ ποὺ εἶδαν τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων, διέδωσαν ἀμέσως τὴν εἴδηση σ’ ὅλη τὴν πόλη καὶ τὰ περίχωρα.
    Τότε κόσμος πολὺς ἦρθε γιὰ νὰ δεῖ αὐ­τὸ ποὺ ἔγινε. Καὶ πράγματι ὅλοι εἶδαν μὲ ἔκπληξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαιμόνια, νὰ κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ εἶναι ντυμένος καὶ σωφρονισμένος. Στὸ μεταξὺ οἱ αὐτόπτες μάρτυρες τοὺς ἐξιστοροῦσαν πῶς ἔγινε καλὰ καὶ σώθηκε ὁ δαιμονισμένος.
    Τότε ὅλο τὸ πλῆθος τῆς περιφέρειας τῶν Γαδαρηνῶν φοβισμένοι ἀπὸ τὴν τιμωρία τῆς παρανομίας τους παρακάλεσαν τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους. Ἔτσι ὁ Κύριος μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ ἐπέστρεψε στὸ μέρος ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶχε ἔλθει.
    Μαζί Του ζήτησε νὰ πάει κι ὁ πρώην δαιμονισμένος. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν τὸν ἄφησε, λέγοντας: Γύρισε πίσω στὸ σπίτι σου καὶ νὰ διηγεῖσαι ὅσα θαυμαστὰ σοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Κι ἐκεῖνος ἔφυγε καὶ διεκήρυττε σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅσα τοῦ ἔκανε ὁ Χριστός.
    Εἶναι φοβερὸ πραγματικὰ τὸ πόσο τυφλώνει τὸν ἄνθρωπο ἡ φιλοχρηματία καὶ τὸ ὑλικὸ συμφέρον! Οἱ Γαδαρηνοί, δὲν μποροῦσαν νὰ δοῦν τίποτε πέρα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ζημιὰ ποὺ ἔπαθαν ὕστερα ἀπὸ τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας συμπατριώτης τους θεραπεύθηκε ἀπὸ τὴ μάστιγα τῶν δαιμόνων δὲν τοὺς συγκίνησε καθόλου οὔτε τοὺς ἔκανε νὰ θαυμάσουν τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιέφερε ἦταν νὰ συνεχίσουν τὴν παράνομη αἰσχροκέρδεια. Γι’ αὐτὸ κι ἔδιωξαν τὸν Χριστό. Τί θλιβερὸ κατάντημα!...
    Ἀλήθεια, μήπως κι ἐμεῖς τοὺς μοιάζουμε; Μήπως κι ἐμεῖς ἀνησυχοῦμε μόνο γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὶς δεινὲς συνέπειές της, ἐνῶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Εἶναι καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε! Ἡ κρίση ὀφείλεται στὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂς τὸ παραδεχθοῦμε ταπεινὰ καὶ ἂς μετανοήσουμε. Εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/

Ο μόνος φιλάνθρωπος.

Τὸ χειρότερο πρᾶγμα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ θάνατος: τὸ νὰ γίνω λάσπη, νὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια, σὲ πηλό! Ἀξίζει τάχα νὰ εἶναι κανεὶς ἄνθρωπος; Γιατὶ νὰ σὲ ἀγαπήσω, Θεέ μου, ἀφοῦ αὔριο θὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια καὶ πηλό;
Νά, ὅμως, ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοὺς Χριστὸς σὲ σώζει ἀπὸ τὸν θάνατο διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἐξασφαλίζει τὴν αἰώνιο ζωὴ γιὰ τὴν ψυχή σου καὶ τὸ σῶμα, ὅταν ἐκεῖνο θὰ ἀναστηθεῖ λαμπερό καὶ θά ἐνωθεῖ μὲ τὴν ψυχή.
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος Ἰησοὺς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποκαλεῖται ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, ὁ μόνος ἀπὸ κατασκευῆς κόσμου μέχρι τῆς Φοβερᾶς Κρίσεως.
Μονάχα ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἁπλὲς φλυαρίες.
Καὶ οἱ κουλτούρες, οἱ πολιτισμοί, οἱ ἐπιστῆμες καὶ οἱ τέχνες; Τὶ ἀστεῖα πράγματα! Μὰ τὶ νὰ τὴν κάνω τὴν τεχνολογία καὶ τὴν ἐπιστήμη ὅταν μὲ μεταβάλουν σὲ σκουλήκια καὶ λάσπη;
Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωπος, αὐτὸς ποὺ μὲ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο. Γιατὶ ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς ἁμαρτίας καὶ μαζὶ μ' αὐτὴν καὶ τοῦ κακοῦ.
Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο: ἡ λύτρωση ἀπὸ τὸν θάνατο. Λέει ἡ δεύτερη μεγάλη ἐντολή: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματ. 22, 39).
Πότε ἁγαποῦμε λοιπόν πραγματικὰ τὸν ἄνθρωπο; Ὅταν τὸν λυτρώνουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του, ἀπὸ τὴν κόλαση... αὐτὴ εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο.
Ἀπατᾶ ἑαυτόν ὁποῖος νομίζει πῶς ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο ἐνῶ ἐγκρίνει τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἀναπαύει τὰ πάθη του. Τότε ἀγαπᾶ τὸν θάνατό του καὶ ὄχι τὸν ἴδιο.
Μονάχα ὅταν ἀγαπᾶ κανεὶς τὸν ἄνθρωπο διὰ τοῦ Χριστοῦ -μέ ὅλη τὴν ψυχή καὶ τὴν δύναμή του- τότε τὸν ἀγαπᾶ ἀληθινά.
Θὰ ρωτήσει κάποιος: καὶ ἡ ἀγάπη τῶν γονέων πρὸς τὰ τέκνα; Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ συζύγου πρὸς τὴν σύζυγο; Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν πατρίδα; Δὲν εἶναι καὶ αὐτά ἀγάπη; Τὰ ἀνομάζουμε βέβαια ὅλα αὐτά ἀγάπη ἀλλὰ εἶναι ἄραγε ἔτσι;
Ὅλα αὐτά δὲν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης ἐάν δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς ἡ δύναμη ἐκείνη μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἀγαπᾶμε. Ἄν ὁ πατέρας δὲν ἀγαπᾶ τὰ τέκνα του μὲ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἄν δὲν τὰ παιδαγωγεῖ στὸ ἀγαθό, ἄν δὲν τὰ ὁδηγεῖ στὸν ἴσιο δρόμο, ἄν δὲν τὰ διδάσκει νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, παρὰ μονάχα τὰ χαϊδεύει καὶ τὰ κολακεύει, τότε τὰ μισεῖ καὶ τὰ φονεύει.
Ἄν πάλι, ὁ σύζυγος ἀγαπᾶ τὴν σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ὁ φονιάς της. Ἔτσι συμβαίνει μὲ κάθε γήινη, σαρκικὴ ἀγάπη.
Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς

Πηγή: http://inpantanassis.blogspot.gr/

Ο Χριστός και η Παναγιά δεν τιμωρούν, αγαπούν....

Παναγία η Βηματάρισσα
Ακούμε συχνά κάποιον να λέει. Έκανα αυτό το άσχημο πράγμα και η Παναγιά με τιμώρησε. Άλλος πάλι λέει. Διέπραξα αυτό το κακό και ο Χριστός με τιμώρησε. Η ο Άγιος με τιμώρησε.
Πόσο λάθος κάνουμε παιδιά μου. Πόσο μεγάλο λάθος.
Ούτε η Παναγιά τιμωρεί κανέναν, ούτε ο Χριστός μας, ούτε φυσικά και κανένας Άγιος.
Αλήθεια λέω. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν μπορούν να τιμωρήσουν κανέναν παιδιά μου.
Η ενέργεια τους αποτελείται από αγνή και καθαρή αγάπη. Και η αγάπη δεν μπορεί να κάνει κακό. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν μπορεί. Αν κάνει κακό, τότε δεν θα είναι αγάπη.
Και αφού είναι αγνή και καθαρή αγάπη και τίποτα άλλο, δεν μπορεί να κάνει κακό.
Τι συμβαίνει τότε και όταν διαπράξουμε κάτι κακό, μας έρχεται καρπαζιά ένα δυσάρεστο γεγονός, που εμείς μεταφράζουμε σαν τιμωρία από τον Χριστό ή την Παναγία;
Έχετε ακούσει την έκφραση, αυτόν τον πήρε ο διάολος και τον σήκωσε.;
Ε κάτι τέτοιο συμβαίνει. Όσο είμαστε σε αρμονία με την αγάπη του Κυρίου μας, έχουμε σαν ασπίδα αυτή την αγάπη και ο πονηρός δεν μπορεί να μας πειράξει. Εκτός από κάτι μικρές φωνούλες που εμφανίζονται που και που ,δεν μπορεί να μας κάνει κακό. Και καμιά φορά ακόμα και αυτές οι μικρές φωνούλες είναι παιχνίδια του μυαλού μας και δεν έχουν σχέση με τον πονηρό.
Όταν όμως διαπράξουμε ένα σοβαρό αμάρτημα και ειδικά όταν αυτό το αμάρτημα  έχει καταστροφικές συνέπειες για κάποιον άλλο, ή έχουμε προσβάλει ή βρίσει τον Θεό και την Παναγία μας, τότε αυτομάτως χάνουμε την αρμονία της αγάπης του Χριστού μας, η ασπίδα προστασίας μας φεύγει από τα χέρια μας και απροστάτευτοι πλέον γινόμαστε έρμαιο στα χέρια του πονηρού, που με μεγάλη του χαρά θα μας περιλάβει για να εκτελέσει αυτό που του δίνει μεγάλη χαρά. Να μας πονέσει .Και εμείς αντί να καταλάβουμε τι συμβαίνει και να τρέξουμε με δάκρυα στα μάτια να επανορθώσουμε ότι μπορούμε και να ξανά βρούμε την προστασία μας στην αγάπη του Κυρίου μας, λέμε με τιμώρησε η Παναγιά η ο Χριστός.
Και ξεκαρδίζεται στα γέλια ο πονηρός.
Όχι παιδιά μου. Ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι του Κυρίου δεν τιμωρούν. Αγαπούν.
Και πονούν να μας βλέπουν να υποφέρουμε. Εμείς ανοίγουμε την πόρτα και βγαίνουμε από την περιοχή προστασίας του Κυρίου.
Με εξομολόγηση, ειλικρινή μεταμέλεια και την ευλογία του ιερέα ,μπορούμε να ξαναβρεθούμε σύντομα σε αρμονία πάλι με την αγάπη του Κυρίου μας. Και να είμαστε προστατευμένοι..
Ο καλός θεός και η Παναγιά μας να σας προστατεύουν από κάθε κακό.
Πατήρ Ιωάννης
Πηγή: http://lllazaros.blogspot.gr/

Η προσευχή.

Η Σύναξη των Αγγέλων
Ο αρχάριος όμως χρειάζεται χειραγωγό, επειδή η ψυχή, πριν έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχει μεγάλο πόλεμο εναντίον των εχθρών και δεν μπορεί να διακρίνει η ίδια, αν η γλυκύτητα που δοκιμάζει, προέρχεται από τον εχθρό. Αυτό μπορεί να το διακρίνει μόνο εκείνος που γεύθηκε ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα. Αυτός αναγνωρίζει τη χάρη κατά τη γεύση.
Όποιος θέλει να ασκεί την προσευχή χωρίς χειραγωγό και μέσα στην υπερηφάνεια του, φαντάζεται ότι μπορεί να τη διδαχθεί από τα βιβλία, αυτός βρίσκεται κιόλας στην πλάνη. Τον ταπεινό όμως τον προστατεύει ο Κύριος, έτσι, αν πράγματι δεν υπάρχει έμπειρος οδηγός, αυτός καταφεύγει στον υπάρχοντα πνευματικό και ο Κύριος θα τον σκεπάσει χάρη στην ταπείνωσή του. Σκέψου ότι στον πνευματικό ζει το Άγιο Πνεύμα, και αυτός θα σου πει το ωφέλιμο.
Αν όμως σκεφτείς πως ο πνευματικός ζει με αμέλεια και διερωτηθείς, «Πώς είναι δυνατό να έχει το Άγιο Πνεύμα;», θα υποστείς εξαιτίας αυτής της σκέψης σου μεγάλο πειρασμό, και ο Κύριος θα σε ταπεινώσει και θα επιτρέψει να πέσεις σε κάποια πλάνη.
Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στο Θεό.
Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση, και ο Κύριος θα σου χαρίσει να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά, γίνε ταπεινός, γίνε εγκρατής, εξομολογήσου ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή. Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές, μείνε ευχαριστημένος με όλα, και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς. Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος, γι’ αυτό πρόσεχε, μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό, μην τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα, και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και θα σε βοηθήσει σε όλα.
Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει πολύ με αγαπημένη, γνήσια μητέρα. Η μητέρα αγαπάει το παιδί της και πονάει γι’ αυτό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα σπλαχνίζεται, συγχωρεί, θεραπεύει, νουθετεί και χαροποιεί. Και αναγνωρίζεται το Άγιο Πνεύμα στην ταπεινή προσευχή.
Όποιος αγαπάει τους εχθρούς, αυτός γρήγορα θα γνωρίσει τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Όποιος όμως δεν τους αγαπάει – γι’ αυτόν δεν θέλω ούτε καν να γράψω. Όμως τον λυπάμαι, γιατί βασανίζει τον εαυτό του και τους άλλους και δεν θα γνωρίσει τον Κύριο.
Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σ’ αυτές. Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γι’ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι για όλους.
Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.
Η αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξαιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας. Όποιος αγαπάει το Θεό, αυτός μπορεί να Τον σκέφτεται μέρα και νύχτα, γιατί το ν’ αγαπάς το Θεό καμιά εργασία δεν το παρεμποδίζει.


Πηγή:   www.inpantanassis.blogspot.gr

Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον.

Η Μεγάλη Είσοδος
Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή.
Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή. Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους, όταν προσεύχεσαι, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.
Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη
Πηγή : Ενοριακή ζωή

Οι Άγιοι είναι τα ζωντανά παραδείγματα της πίστης μας (Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης).

Στα πρόσωπα των αποστόλων, των μαρτύρων, των ιεραρχών, των οσίων και όλων των αγίων έχουμε τα παραδείγματα της ζωντανής πίστεως, της θερμής αγάπης και της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Αλλά έχουμε και την απόδειξη ότι, αν θελήσουμε, μπορούμε κι εμείς να ευαρεστήσουμε τον Θεό, να σώσουμε τον εαυτό μας και να ελκύσουμε κοντά σ' Εκείνον και άλλες ψυχές.
Η ύπαρξη των αγίων της Εκκλησίας μας αποτελεί τον ακατάπαυστο έλεγχο της δικής μας απιστίας, πνευματικής ραθυμίας, χλιαρότητας και αμετανοησίας. Γι' αυτό και κατά την Δευτέρα και φοβερά παρουσία του Κυρίου μας «μείζον κρίμα ληψόμεθα»...
Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

Πηγή: http://amartolon-sotiria.blogspot.ca/

Ο Χριστός δεν μαλώνει… να γονατίσεις μπροστά Του και να Του πεις…

Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους.
Αλλά θέλω εσύ να με δεις όπως είμαι!
Αυτός που είμαι! Να μ’ αγαπάς όπως είμαι.
Να μη με μαλώσεις. Γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις.
Γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις…
Και θα πει ο Χριστός:
Πού είσαι παιδί μου; Σε περίμενα!
Όχι, Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω.
Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει δεν θα σβήσω.
Όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου, είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει!

* * * Δεν θα σε τρομάξει… Δεν θα σε μαλώσει… Αλλά να γονατίσεις… Να ταπεινωθείς * * *

Πηγή: http://theomitoros.blogspot.gr/

Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός!

Ο Ιησούς Χριστός «ονομάστηκε άνθρωπος, ονομάστηκε υιός του ανθρώπου, ονομάστηκε οδός, ονομάστηκε θύρα, ονομάστηκε πέτρα...
Γιατί ονομάστηκε οδός; Για να μάθεις ότι με Αυτόν ανεβαίνουμε στον Πατέρα.
Γιατί ονομάστηκε πέτρα; Για να μάθεις τη χρησιμότητα και τη σταθερότητα της πίστης!
Γιατί ονομάστηκε θεμέλιο; Για να μάθεις ότι όλα τα βαστάζει!
Γιατί ονομάστηκε ρίζα; Για να μάθεις ότι ανθίζουμε μέσα σε Αυτόν.
Γιατί ονομάστηκε βοσκός; Επειδή μας ποιμαίνει.
Γιατί ονομάστηκε πρόβατο; Επειδή για χάρη μας θυσιάστηκε και έγινε εξιλαστήριο θύμα.
Γιατί ονομάστηκε ζωή; Επειδή μας ανέστησε, ενώ ήμασταν νεκροί.
Γιατί ονομάστηκε φως; Επειδή μας απάλλαξε από το σκοτάδι.
Γιατί ονομάστηκε βραχίονας; Επειδή είναι ομοούσιος με τον Πατέρα.
Γιατί ονομάστηκε Λόγος; Επειδή γεννήθηκε από τον Πατέρα. Γιατί όπως ο δικός μου λόγος γεννιέται από την ψυχή μου, έτσι και ο Υιός γεννήθηκε από τον Πατέρα.
Γιατί ονομάστηκε ένδυμα; Επειδή Τον ντύθηκα όταν βαπτίσθηκα.
Γιατί ονoμάστηκε τράπεζα; Επειδή Τον εσθίω, απολαμβάνοντας τα Μυστήρια.
Γιατί ονομάστηκε οίκος; Επειδή κατοικώ μέσα σε Αυτόν;
Γιατί ονομάστηκε ένοικος; Επειδή γινόμαστε ναός Του.
Γιατί ονομάστηκε κεφαλή; Επειδή έγινα μέλος Του.
Γιατί ονομάστηκε νυμφίος; Επειδή πήρε την ψυχή μου νύμφη.
Γιατί ονομάστηκε αγνός; Επειδή με έλαβε παρθένο.
Γιατί ονομάστηκε Κύριος; Επειδή είμαι δούλος Του».
(άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
Πηγή: http://www.faneromenihol.gr/


Μας κλέψανε τις Κυριακές ή τις αφήσαμε και γλίστρησαν από τα χέρια μας;

Αφήσαμε να μας τις πάρουν. Να μας πάρουν την χαρά. Θυμάμαι παλιά στην Ελλάδα, η Κυριακή ήταν μια γιορτή για όλη την οικογένεια. Όλη η οικογένεια μαζευότανε για την {γιορτή} της Κυριακής. Ραδιόφωνα στη διαπασών ,να στέλνουν τραγούδια στο σπίτι του γείτονα {ήθελε δεν ήθελε} και γενικά όλη η γειτονιά ήταν μια γιορτή. Ο κόσμος χαιρότανε την ζωή. Μια ζωή που μας κλέψανε. Ή τους αφήσαμε να μας την πάρουν, παρασυρόμενοι στον τρόπο ζωής που μας επέβαλαν, οι τηλεοράσεις και τα παγκόσμια κατευθυντήρια. Γέμισαν τις ψυχές μας πόνο, φόβο, πανικό, αβεβαιότητα και μας μάντρωσαν συναισθηματικά μέσα στα καβούκια μας. Πέσαμε στην παγίδα τους και φοβηθήκαμε.
Ακόμα και γύρω αλλά και μέσα στον κύκλο της εκκλησίας μας, το μόνο που ακούμε, είναι για 3ο παγκόσμιο πόλεμο, για ερχομό του Αντίχριστου, για βάσανα και καταστροφές που μας περιμένουν ,για κόλαση ,φωτιές και θάνατο. Παντού φόβος- φόβος- φόβος. Παγιδεύτηκε και η εκκλησία μας ,σε αυτήν την τάση, και αντί να προσπαθεί να γεμίσει τις ψυχές μας με αισιοδοξία και ελπίδα, κάποιοι από εμάς, μιλάνε μόνο για καταστροφές και θάνατο. Από πού να κρατηθεί πια ο κόσμος;Όποιος προφητεύει ή διαισθάνεται κάτι κακό, γίνεται μόδα και ταξιδεύει. Ο κάθε ένας λέει ότι θέλει, λες και είναι σε ανοικτή επικοινωνία με τον Θεό, σπέρνοντας την απελπισία στους ανθρώπους ,και καταστρέφοντας την ποιότητα της καθημερινής τους ζωής. Δεν προσάπτω κακή πρόθεση στους αδελφούς μοναχούς, αλλά……. λίγη περισσότερη σοβαρότητα, δεν βλάπτει. Έχω ξαναπεί ότι ο φανατισμός δεν κάνει καλό. Αντίθετα στέλνει κατά χιλιάδες στα χέρια του πονηρού ,τους ανθρώπους που δεν δέχονται τον φανατισμό, και αδειάζει τις εκκλησιές από την νεολαία. Πουθενά δεν ακούγεται η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί άραγε;
Ποιος να έχει διάθεση πια λοιπόν ,για την γιορτή της Κυριακής; Σε ποια γειτονιά ακούγονται τραγούδια τις Κυριακές; Ποια οικογένεια μαζεύεται κάθε Κυριακή για το τραπέζι; Δεν λέω καμιά. Θα πω λίγες ,πολύ λίγες. Μας κλέψανε την χαρά μας, τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας. Μας κλέψανε τις Κυριακές ή τις χαρίσαμε; Ή τους αφήσαμε να μας τις πάρουν αμαχητί. Αφήσαμε να μας διαλύσουνε την ενότητα της οικογένειας ,που επί αιώνες ήταν όπλο αήττητο ,στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που πέρασε η Ελλάδα. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Ας αντιδράσουμε. Διώξτε αδέλφια τον φόβο από τις ζωές σας. Ας πάρουμε πίσω τις Κυριακές μας. Ενώστε πάλι τις οικογένειες σας, κάθε Κυριακή τραπέζι όλοι μαζί. Μετά την εκκλησία {μην ξεχνιόμαστε} Και δυνατά την μουσική. Να ακούσουν σε όλον τον κόσμο ότι ο Έλληνας ζει και υπάρχει. Δεν τον βάζουν κάτω. Χαρείτε την ζωή. Γλεντήστε την. Νιώστε την. Νιώστε την αγάπη του Χριστού στις ψυχές σας. Να θυμάστε. Κάποιοι στον φόβο σας, κοιμούνται ήσυχα. Άντε Ελλάδα μου. Άντε αδέλφια μου Έλληνες. Οι Κυριακές είναι δικές μας. Οι ζωές μας ,είναι δικές μας. Μην φοβάστε τίποτα.
Πατήρ Ιωάννης
Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr

Ο σίγουρος δρόμος προς τη Βασιλεία.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
Στο βιβλίο του αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου με ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε το Θεό να τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θα μπορούσε να του δείξει τον πιο σίγουρο δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών. Κάποια μέρα πού έφθασε στο αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μια φωνή «Πήγαινε και στην έξοδο τής Εκκλησίας θα βρεις τον άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στην Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο με κουρελιασμένα ρούχα και πληγωμένα γόνατα και τον χαιρετά:
- «Καλό και ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».
- «Ποτέ δεν είχα κακό και δυστυχισμένο πρωινό». (ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)
- «Είθε να σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!
- «Ουδέποτε μου εστάλη κάτι μη αγαθό»! (ο θεολόγος παραξενεύεται και τού λέει).
- «Τι συμβαίνει με σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία».
- «Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχής. Ζω σύμφωνα με το θέλημα τού Θεού. Για το ζυγό πού μου έδωσε ο Θεός ποτέ δεν δυσανασχέτησα και είμαι πάντοτε ευχαριστημένος».
- «Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;
- «Από τον Θεό».
- «Και πού Τον βρήκες»;
- «Εκεί πού Τον άφησα στην αγαθή θέληση».
- «Ποιος είσαι, γέροντα, και σε ποια τάξη ανήκεις»;
- «Όποιος κι αν είμαι, είμαι ικανοποιημένος με την κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός πού κυβερνά και διευθύνει τον εαυτό του».
Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πώς ο δρόμος τού ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος για τον Ουρανό, δηλαδή η τελεία παράδοση στο θέλημα τού Θεού»
Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

Πηγή: http://lllazaros.blogspot.gr/

Το μουσκεμένο μαντήλι.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Μπορεί ένας αμαρτωλός να μετανοήσει για τις αμαρ­τίες του μέσα σε δέκα ημέρες; Ναι, κατά το ανεξι­χνίαστο μέγα έλεος του Θεού, μπορεί.
Όταν βασίλευε ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος, υπήρχε στην Κωνσταντινούπολη ένας διαβόητος ληστής. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων μέσα στην Πόλη αλλά και στα προάστια. Μια μέρα, ο ίδιος ο αυτοκράτορας  έστειλε στον ληστή ένα σταυρό ως σημείο και ένδειξη, καλής πίστεως ότι δεν θα του έκανε κακό, αν αποφάσιζε να παραδοθεί.
Ο ληστής έλαβε τον σταυρό και πράγματι παραδόθηκε. Φθάνοντας στην Κωνσταντινούπολη έπεσε στα πόδια του αυτοκράτορα και τον ικέτεψε για συγχώρηση. Ο Μαυρί­κιος κράτησε τον λόγο του, έδειξε ευσπλαχνία και τον απελευθέρωσε.
Αμέσως μετά απ’ το γεγονός, ο ληστής ασθένησε σοβαρά και κατάλαβε ότι ο θάνατος ήταν επικείμενος. Συντετριμ­μένος τότε μετάνιωσε για όλες τις αμαρτίες του και κλαίγοντας προσευχήθηκε στον Θεό να τον συγχωρήσει, όπως τον είχε συγχωρήσει και ο βασιλιάς. Τόσα άφθονα δάκρυα έχυσε, που το μαντήλι του μούσκεψε τελείως.
Μετά από ένα δεκαήμερο προσευχής και ακένωτου ποταμού δακρύων, ο μετανοημένος άνθρωπος αναπαύθηκε. Το ίδιο εκείνο βράδυ ο γιατρός του είδε σε όνειρο μια υπέροχη οπτασία: αφού παρέδωσε ο ληστής την ψυχή του, μαζεύτηκαν γύρω του και τον περικύκλωσαν μαύροι, ανθρωπόμορφοι δαίμονες, κρατώντας χαρτιά όπου ήταν γραμμένες όλες οι αμαρτίες του. Παρουσιάστηκαν επίσης δύο απαστράπτοντες άγγελοι.
Οι άγγελοι έβαλαν μια ζυγαριά ανάμεσά τους και οι περιχαρείς δαίμονες έβαλαν στο ένα μέρος της ζυγαριάς όλα τα χαρτιά που κρατούσαν, ενώ το άλλο ήταν άδειο. Συσκέπτονταν οι άγγελοι κι έλεγαν: «Τί θα βάλουμε εκεί;», «ας αναζητήσουμε κάτι καλό στη ζωή του!».
Τότε εμφανίστηκε στο χέρι του αγγέλου το μαντήλι, το μουσκεμένο με τα δάκρυα μετανοίας. Αστραπιαία οι άγγε­λοι το τοποθέτησαν στο δικό τους μέρος της ζυγαριάς και αυτό βάρυνε πολύ περισσότερο απ’ το μέρος των δαιμόνων. Αυτοστιγμεί οι μαύροι δαίμονες έγιναν καπνός, βοώντας, θρηνώντας και ουρλιάζοντας, ενώ οι άγγελοι παρέλαβαν την ψυχή του μετανοημένου ληστή, και την μετέφεραν στον Παράδεισο, δοξολογώντας τον φιλάνθρωπο Κύριο.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 213-215)


Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Μακριά από αυτούς που κατηγορούν και κατακρίνουν...

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ
Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία…
Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. Σε κείνο πού ή ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις.Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί.Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.
Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις. Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.
Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό.Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ” αυτόν θα φυλαχτείς. Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού; Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της Ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού.
Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας; Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ” αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας. Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.
Αγίου Ισαάκ του Σύρου
Πηγή: http://www.askitikon.eu/


Προσευχή χωρίς εικόνες.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Να προσεύχεσθε χωρίς να σχηματίζετε στο νου σας εικόνες. Να μη φαντάζεσθε τον Χριστό.
Οι Πατέρες τόνιζαν το ανεικόνιστον στην προσευχή. Με την εικόνα υπάρχει το ευόλισθον, διότι ενδέχεται στην εικόνα να παρεμβληθεί άλλη εικόνα.
Ενδέχεται και ο πονηρός να κάνει παρεμβολές και να χάσουμε την χάρη.

Πηγή: http://inpantanassis.blogspot.gr/

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΣΕ 10-ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΟΡΑΜΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

Αληθινό χθεσινό περιστατικό :
Φίλος μου από την Κύπρο βρέθηκε με ηλικιωμένο γέροντα και κουβέντα στην κουβέντα ο παππούς του ανέφερε ότι κατάγεται από τα κατεχόμενα.
Σε ερώτηση του φίλου μου "πώς τα βλέπεις τα πράγματα παππού;"
αυτός απάντησε ότι "σύντομα θα γυρίσουμε πίσω!" με αφοπλιστική βεβαιότητα!
"Και πώς είσαι τόσο σίγουρος;" τον ρώτησε πάλι ο φίλος μου.
"Άκουσε να δεις παιδί μου :
Ο εγγονός μου που είναι 10 ετών είδε στον ύπνο του σε όραμα, τον γέροντα Παΐσιο να τον παίρνει από το χέρι και να τον οδηγεί στο σπίτι μου στα κατεχόμενα, λέγοντάς του ¨εδώ θα επιστρέψεις και θα ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου αγόρι μου¨!
Όταν ρώτησα τον μικρό πώς ήταν το σπίτι μας, το οποίο δεν έχει δει ποτέ ούτε σε φωτογραφία, αφού μου το περιέγραψε είπε συγκεκριμένα πως ¨έχει άσπρα ψηλά κάγκελα και γύρω-γύρω μικρές τούρκικες σημαίες¨ κάτι που δεν ταίριαζε με τα κάγκελα που είχαμε αφήσει εμείς και ήταν μαύρου χρώματος.
Έτσι αποφάσισα, να πάω στα κατεχόμενα να το δω από κοντά έπειτα από πάρα πολλά χρόνια.
Όταν πήγα έμεινα κατάπληκτος αφού το σπίτι πλέον ήταν ακριβώς όπως το περιέγραψε ο εγγονός μου.
Γι' αυτό σου λέω, σύντομα θα γυρίσουμε πίσω..."

Υ/Σ.
Ο ηλικιωμένος γέροντας είναι από το χωριό Κυθρέα όπου είναι κοντά σε στρατοκρατούμενη περιοχή όπου μένουνε πολλοί τούρκοι αξιωματικοί σε σπίτια Ελληνοκυπρίων.

Πηγή: http://agapienxristou.blogspot.ca/

Για τις άγιες εικόνες (Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία).

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
1.Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί χριστιανοί, λέγεται « Δ´ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ». Τήν Κυριακή αὐτή τιμοῦμε τήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συγκροτήθηκε στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τό ἔτος 787 μ.Χ., ἔλαβαν δέ μέρος σ᾽ αὐτήν 367 ὀρθόδοξοι Πατέρες. Στήν Σύνοδο αὐτή εἶχαν πολλή δύναμη οἱ Μοναχοί, γιατί ἦταν παρόντες σ᾽ αὐτήν 136 Ἀρχιμανδρίτες Μοναστηρίων. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Συνόδου αὐτῆς κατεδίκασαν τήν εἰκονομαχία καί κήρυξαν τήν τιμή τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ἔτσι, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί στούς ἱερούς μας ναούς καί στά σπίτια μας ἔχουμε ἱερά εἰκονίσματα· καί πιστεύουμε καί σεβόμαστε καί ἐπικαλούμαστε τήν πρεσβεία τῶν ἁγίων πού εἰκονίζονται σ᾽ αὐτά.
2. Νά ἔχετε εἰκονίσματα στά σπίτια σας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, καί πρό παντός νά ἔχετε εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας. ᾽Αφοῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος, ἀσφαλῶς πρέπει νά εἰκονίζεται καί νά ἁγιογραφεῖται. Καί ἀκόμη, χριστιανοί μου, στά σπίτια σας νά ἔχετε εἰκόνες τῶν ἁγίων πού ἔχουν τά μέλη τῆς οἰκογενείας σας. Ἔτσι, τά παιδάκια σας καί τά ἐγγονάκια σας θά σκέπτονται συχνά τόν ἅγιό τους βλέποντας τήν εἰκόνα του καί θά τόν ἀγαποῦν περισσότερο.
3. Οἱ παλαιοί εἰκονομάχοι, ἀλλά καί τά σημερινά τους ἐγγόνια, οἱ χιλιαστές καί οἱ προτεστάντες, κατηγοροῦν ἐμᾶς τούς ὀρθόδοξους ὅτι γινόμαστε εἰδωλολάτρες μέ τό νά προσκυνοῦμε τά εἰκονίσματα. Ὄχι, χριστιανοί μου, ὄχι! Γιατί ὅταν προσκυνοῦμε καί ἀσπαζόμαστε μία εἰκόνα, δέν προσκυνᾶμε τό ξύλο καί τά χρώματα τῆς εἰκόνας, ἀλλά τιμᾶμε τό πρόσωπο, πού εἰκονίζει ἡ εἰκόνα· τιμᾶμε τό πρόσωπο ἐκεῖνο, πού μέ τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες καθάρισε τήν ψυχή του ἀπό τίς κακίες καί τά πάθη καί ἔλαβε πλούσια τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε ἅγιος. Οἱ εἰκόνες μας δέν εἶναι οἱ ἀνδριάντες καί τά ἀγάλματα τῶν παλαιῶν εἰδωλολατρῶν καί σημερινῶν παπικῶν, μέ τά ὁποῖα φαίνεται ὅτι αὐτά εἶναι σάν τά πρωτότυπα πρόσωπα, ἀλλά εἶναι «εἰκόνες», ὅπως τό λέει ἡ λέξη. Λέγεται «εἰκόνα» ἀπό τό «εἰκάζω», γιά τήν ὁμοιότητα πού ἔχει μέ τό πρωτότυπο, ἀλλά δέν εἶναι αὐτή ἡ εἰκόνα τό ἴδιο τό πρωτότυπο. Ἡ τιμή μας, λοιπόν, καί ἡ προσκύνηση σέ μία εἰκόνα μεταβαίνει στό πρόσωπο πού εἰκονίζει ἡ εἰκόνα καί δέν εἶναι προσκύνηση στό ξύλο καί στά χρώματα τῆς εἰκόνας. Γι᾽ αὐτό καί δέν δεχόμαστε τήν κατηγορία καί τήν ὕβρη τῶν χιλιαστῶν, ὅτι γινόμαστε εἰδωλολάτρες, μέ τό νά προσκυνοῦμε τά εἰκονίσματά μας.
4.Ὄχι δέ μόνον ἡ Παναγία μας καί οἱ ἅγιοί μας, πού ἦταν κανονικοί ἄνθρωποι, πρέπει νά ἁγιογραφοῦνται καί νά γίνονται εἰκόνες, ἀλλά εἰκονίζεται καί Αὐτός ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Υἱός εἰκονίζεται, γιατί σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος, ὅπως εἴπαμε. Ὁ Πατέρας ζωγραφίζεται ὅπως φάνηκε στόν προφήτη Δανιήλ, ὡς παλαιός τῶν ἡμερῶν. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰκονίζεται ὡς περιστερά, ὅπως φάνηκε στόν Ἰορδάνη ποταμό κατά τήν βάπτιση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας εἰκονιζονται μαζί ὡς τρεῖς Ἄγγελοι, ὅπως φάνηκαν στόν Ἀβραάμ. Καί οἱ ἄγγελοι πάλι ζωγραφίζονται καί γίνονται εἰκόνες, ὅπως τό ἀπέδειξε ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἑορτάζουμε σήμερα· γιατί οἱ ἄγγελοι εἶναι περιγραπτοί καί φάνηκαν καί ὡς ἄνθρωποι σέ πολλούς.Ἔπειτα οἱ ἄγγελοι εἰκονίζονται, γιατί δέν εἶναι παντελῶς ἀσώματοι, ὅπως ὁ Θεός, ἀλλά εἶναι κάπως «λεπτοσώματοι» ὅπως λέγονται.
5. Χριστιανοί μου, ὄχι μόνο στά σπίτια μας, καί ἐπάνω μας ἀκόμη πρέπει νά ἔχουμε εἰκονίσματα. Σᾶς ἔχω τυπώσει καί πλαστικοποιήσει μία εἰκόνα τῆς Παναγίας, γιά νά τήν ἔχετε πάνω σας Ὅσοι δέν τήν πήρατε, νά μοῦ τήν ζητᾶτε, ὅταν μέ συναντᾶτε. Καί νά διαβάζετε αὐτά πού σᾶς γράφω πίσω ἀπό τήν εἰκόνα. Προσέχετε ὅμως νά μήν ἔχετε στά σπίτια σας εἰκόνες πού ἔχουν τήν δυτική-παπική ἔκφραση, τίς «φραγκο-παναγιές», ὅπως τίς λέει περιφρονητικά ὁ ὀρθόδοξος λαός μας.
Εὔχομαι τήν εὐλογία τῆς Παναγίας μας στήν οἰκογένειά Σας.
Μέ πολλές εὐχές.
Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/


Τιμή Αγίου, μίμησις Αγίου.

Μελετώντας τους βίους των Αγίων, παρατηρούμε πως η αγιότητα δεν έχει μια μοναδική και συγκεκριμένη συνταγή, ούτε ένα προκαθορισμένο καλούπι το οποίο επιβάλλεται να ακολουθήσει ο πιστός και που όμως θα συνθλίβει κάθε προσωπική ιδιαιτερότητα. Μέσα στην ομήγυρη των αγίων συναντούμε Αγίους προερχομένους από κάθε κοινωνική τάξη και με εντελώς διαφορετικό προσωπικό χαρακτήρα, μοναχούς και λαϊκούς, ιεράρχες και αυτοκράτορες, μάρτυρες και νεομάρτυρες, οσίους και ομολογητές, στρατιώτες και ιατρούς, ταπεινούς οικογενειάρχες που φύλαξαν το νόμο του Θεού και αξιωματούχους. Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι όλοι ανεξαιρέτως μπορούμε να επιτύχουμε τον αγιασμό, μιμούμενοι τους Αγίους στην αποτίναξη των παθών και των εφάμαρτων ροπών, στην χωρίς όρια αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπο και τέλος στην αξιοποίηση του κάθε ιδιώματος του χαρακτήρα μας στην πορεία προς τη θέωση.


Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος
Πηγή: http://lllazaros.blogspot.gr/

Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι καρδιακὸς λόγος.


Το Ιερό Ευαγγέλιο
Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικόλαος
   Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου δὲν εἶναι βασικὰ πρακτικὸς λόγος, οὔτε διανοητικός· εἶναι καρδιακὸς λόγος. Τὸ μήνυμα πάει κατ᾿ εὐθείαν στὴν καρδιά μας. Δὲν εἶναι κάτι γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε· αὐτὸ γίνεται στὰ πανεπιστήμια. Οὔτε κάτι γιὰ νὰ τὸ πράξουμε· αὐτὸ συμβαίνει στὰ κοινωνικὰ ἔργα. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ κύριος σκοπός.  Εἶναι κάτι γιὰ νὰ τὸ ζήσουμε, νὰ τὸ αἰσθανθοῦμε. Ἡ κατανόηση καὶ ἡ πράξη ἀκολουθοῦν ὡς ἀποτέλεσμα, ὡς καρπὸς, δὲν προηγοῦνται ὡς σκοπός. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει καὶ μεταμορφώνει ὅλο τὸν ἔσω ἄνθρωπο· δὲν περιορίζεται μόνο στὸ νὰ ρυθμίζει τὰ ἐξωτερικά του ἔργα.
  Ἡ προσέγγιση στὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι θέμα σωστῶν ἐνεργειῶν, ἀλλὰ ὀρθοῦ φρονήματος, δηλαδὴ ὀρθοῦ προσανατολισμοῦ τῆς καρδιᾶς.
Ἂς καλλιεργήσουμε κι ἐμεῖς κάτι ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ κίνηση τῆς ψυχῆς μας. Δὲν ἀρκοῦν μόνο τὰ ἐξωτερικά, ἀλλὰ ἂς βυθιστοῦμε μέσα στὴν καρδιά μας καὶ τότε θ᾿ ἀντικρύσουμε ἕναν ἄλλον κόσμο, τὸν κόσμο ποὺ χρειάζεται μετάνοια γιὰ νὰ τὸν ζήσουμε. Κι ἂν ζήσουμε τὴν μετάνοια μέσα στὴν καρδιά μας, θὰ κατοπτρισθεῖ ὄχι τὸ εἴδωλο τὸ δικό μας, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.
Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικολάου

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/

"...Το χέρι του Θεού είναι από πάνω μας και μοιράζει..."

"Όλα όσα ζείτε και βλέπετε γύρω σας, ή από τηλεοράσεων, μην σας τρομάζουν.
Το χέρι του Θεού είναι από πάνω μας και μοιράζει.
Το δάκρυ της Μαρίας που τον παρακαλάει  για μας, είναι αυτές οι βροχούλες
που έρχονται μες το καλοκαίρι...
Μόνο να πιστεύετε, να συγχωρείτε, και να μην απελπίζεστε.
Οι Άγγελοί Του, είναι γύρω μας.
Είμαστε προστατευμένοι.
Είμαστε τα παιδιά Του..."
Σταμάτης Σπανουδάκης


Πηγή: http://amfoterodexios.blogspot.gr/

Ὁ Γέροντας βρίσκει καὶ διαβάζει τὸν ψαλμὸ ἀπὸ τὸ βιβλίο ποὺ κρατοῦσε ἄλλος, τρία μέτρα μακριά του.

Στο κελί του Αγίου Πορφυρίου
Μοῦ λέει κάποια φορὰ ὁ Γέροντας, «ἔχω μία κασέτα ἐκεῖ. Πάρε την καὶ βάλε τη στὸ μαγνητόφωνο». Τὴν ἔβαλα καὶ ἄκουσα τὴ φωνὴ τοῦ Γέροντα ποὺ διάβαζε ἕναν ψαλμό. «Ἦρθε ἐδῶ ἕνας νεαρὸς φοιτητὴς ἀπὸ τὴν Πάτρα», μοῦ ἐξήγησε, «ὁ ὁποῖος εἶχε ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ τὸν κράτησα μερικὲς μέρες. Τώρα εἶναι καλύτερα. Προχθὲς μοῦ λέει, “σὲ παρακαλῶ, Γέροντα, νὰ μοῦ γράψεις ἕναν ψαλμὸ στὸ μαγνητόφωνο, γιὰ νὰ βάζω νὰ τὸν ἀκούω”. Λέω, “φέρε τὸ Ψαλτήριο καὶ ἄνοιξέ το σὲ ὅποια σελίδα θὲς ἐσύ. Ἐσὺ νὰ προσέχεις στὸν Ψαλμὸ κι ἐγὼ θὰ τὸν διαβάζω γιὰ νὰ γραφτεῖ στὸ μαγνητόφωνο”. Ὁ φοιτητής, ὁ ὁποῖος καθόταν τρία μέτρα μακριά μου, ἄνοιξε τὸ βιβλίο σὲ μιὰ σελίδα κι ἐγὼ ἄρχισα νὰ λέω τὸν ψαλμὸ καὶ τὸ μαγνητόφωνο τὸν ἔγραφε. Ὅταν τελείωσα, τοῦ λέγω, “ἔχει ἄλλο; Μήπως ἔκανα κάποιο λάθος;”. Αὐτὸς ἔκανε τὸν σταυρό του. “Γιατί κουνήθηκες;” τοῦ λέω. “Τὸν σταυρό μου ἔκανα, Γέροντα. Ἐσὺ εἶσαι στὸ κρεβάτι σου κι ἐγὼ ἔχω τὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν καὶ εἶμαι τρία μέτρα μακριά σου. Καὶ εἶδες τὸν ψαλμὸ ποὺ ἄνοιξα καὶ διάβαζες ἀπὸ μέσα καὶ ἤξερες ἀκόμη καὶ σὲ ποιὰ σελίδα εἶναι;”. Τὸν χτύπησα ἔτσι λιγάκι. Δὲν ἔπρεπε νὰ κουνηθεῖ . Κατάλαβες, Γιάννη, τί τοῦ ἔκανα;  Ἦταν ὁ ἐνενηκοστὸς ψαλμός».

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ» ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ»

Πηγή: http://www.porphyrios.net


Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Για Μαθηματικά κι όχι μόνο...