1. Γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἐξαφανίζει τὸν διάβολο;
Ὁ Κύριος εἶχε
περάσει μὲ τὸ πλοῖο στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ὅταν
ὅμως ἀποβιβάστηκε καὶ ἄρχισε νὰ περιδιαβαίνει τὸν τόπο ἐκεῖνο, συνέβη κάτι
τρομακτικό: Ἕνας ἄνδρας ἔξαλλος παρουσιάστηκε μπροστά Του κι ἀφοῦ ἔβγαλε μιὰ δυνατὴ
καὶ διαπεραστικὴ κραυγή, ἔπεσε κάτω στὸ ἔδαφος. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν γνωστὸς
στὴν περιοχή. Ἀρκετὰ χρόνια πρὶν τὸν εἶχαν κυριεύσει τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ ἀπὸ
τότε εἶχε ἐγκαταλείψει τὸ σπίτι του. Δὲν φοροῦσε ροῦχα καὶ τριγυρνοῦσε στὰ
μνήματα ζώντας ἀπομονωμένος. Ὅταν ὅμως τὸν κυρίευε ἡ μανία τῶν δαιμόνων,
γινόταν πραγματικὰ ἐπικίνδυνος. Μάλιστα, γιὰ νὰ τὸν συγκρατοῦν, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες
στὰ χέρια καὶ τὰ πόδια. Ἀλλὰ τί φοβερό! Ἔσπαζε τὰ σιδερένια δεσμὰ καὶ οἱ
δαίμονες πάλι τὸν ἔσερναν στὴν ἔρημο.
Ὡστόσο ὅλη αὐτὴ ἡ
τρομακτικὴ δύναμη τῶν δαιμόνων παρέλυσε μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Κύριο, ὁ Ὁποῖος
προσέταξε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα. Τότε τὸ πονηρὸ πνεῦμα εἶπε:
–Ποιὰ σχέση ὑπάρχει
ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ
βασανίσεις.
–Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά
σου; ρώτησε ὁ Κύριος.
–«Λεγεών», ἀπάντησε
ὁ δαιμονισμένος.
Καὶ εἶπε αὐτὸ τὸ ὄνομα,
διότι εἶχαν μπεῖ μέσα του ὄχι ἕνα ἀλλὰ πολλὰ δαιμόνια.
Τὰ δαιμόνια αὐτὰ μὲ
τὸ στόμα τοῦ δαιμονισμένου παρακαλοῦσαν τὸν Κύριο νὰ μὴν τὰ στείλει στὴν ἄβυσσο
τοῦ Ἅδη ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ βουνό. Κι
ὁ Χριστὸς τοὺς τὸ ἐπέτρεψε, ἐπειδὴ αὐτοὶ ποὺ ἔτρεφαν τοὺς χοίρους τὸ ἔκαναν αὐτὸ
παραβαίνοντας τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε ὡς ἀκάθαρτο τὸ χοιρινὸ
κρέας.
Ἔτσι τὰ δαιμόνια
βγῆκαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους καὶ τότε ὁλόκληρο τὸ κοπάδι ὅρμησε
μὲ μανία πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη!...
Τὸ δράμα τοῦ δαιμονισμένου
ἀλλὰ καὶ τὰ τρομακτικὰ γεγονότα ποὺ περιγράψαμε, δημιουργοῦν τὴν εὔλογη ἀπορία:
Γιατί ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε στοὺς δαίμονες νὰ παραμείνουν στὴν περιοχὴ καὶ νὰ
συνεχίσουν τὸ καταστροφικό τους ἔργο; Καὶ γενικότερα: Γιατί δὲν ἐξαφανίζει τὸν διάβολο
καὶ τὰ ὄργανά του;...
Ὁ Θεὸς εἶναι
παντοδύναμος, κι ἂν θέλει, ἔχει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διώξει τὸν διάβολο
ἀπὸ τὴ γῆ καὶ νὰ τὸν κλείσει μαζὶ μὲ ὅλη τὴ συνοδεία του στὰ τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Ὡστόσο
δὲν τὸ κάνει αὐτό. Ἐπιτρέπει στὸν διάβολο καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα νὰ δροῦν στὴ γῆ
ἀκόμη «ὀλίγον καιρόν» (Ἀποκ. ιβ΄ 12), δίνοντας στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα ἐλεύθερα
νὰ ἐπιλέγει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ καὶ νὰ γυμνάζεται πνευματικὰ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς
ἀρετῆς. Διότι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀντίπαλος, δὲν ὑπάρχει ἀγώνας. Κι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀγώνας,
δὲν ὑπάρχει οὔτε νικητής, οὔτε βραβεῖο.
Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καὶ τὶς καταστροφὲς ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Πονηρὸς ὡς μέσα
παιδαγωγικὰ γιὰ τὴν πνευματική μας ἀφύπνιση· ὅπως ἔκανε καὶ μὲ τοὺς Γαδαρηνούς.
Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ὅπως βλέπουμε στὴ συνέχεια, δὲν συναισθάνθηκαν
τὴν ἐνοχή τους.
2. Ἄνθρωποι τυφλοὶ
Οἱ βοσκοὶ ποὺ εἶδαν
τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων, διέδωσαν ἀμέσως τὴν εἴδηση σ’ ὅλη τὴν πόλη καὶ τὰ
περίχωρα.
Τότε κόσμος πολὺς ἦρθε
γιὰ νὰ δεῖ αὐτὸ ποὺ ἔγινε. Καὶ πράγματι ὅλοι εἶδαν μὲ ἔκπληξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ
τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαιμόνια, νὰ κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ εἶναι
ντυμένος καὶ σωφρονισμένος. Στὸ μεταξὺ οἱ αὐτόπτες μάρτυρες τοὺς ἐξιστοροῦσαν πῶς
ἔγινε καλὰ καὶ σώθηκε ὁ δαιμονισμένος.
Τότε ὅλο τὸ πλῆθος
τῆς περιφέρειας τῶν Γαδαρηνῶν φοβισμένοι ἀπὸ τὴν τιμωρία τῆς παρανομίας τους
παρακάλεσαν τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους. Ἔτσι ὁ Κύριος μπῆκε στὸ πλοῖο
καὶ ἐπέστρεψε στὸ μέρος ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶχε ἔλθει.
Μαζί Του ζήτησε νὰ
πάει κι ὁ πρώην δαιμονισμένος. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν τὸν ἄφησε, λέγοντας: Γύρισε
πίσω στὸ σπίτι σου καὶ νὰ διηγεῖσαι ὅσα θαυμαστὰ σοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Κι ἐκεῖνος ἔφυγε
καὶ διεκήρυττε σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅσα τοῦ ἔκανε ὁ Χριστός.
Εἶναι φοβερὸ
πραγματικὰ τὸ πόσο τυφλώνει τὸν ἄνθρωπο ἡ φιλοχρηματία καὶ τὸ ὑλικὸ συμφέρον! Οἱ
Γαδαρηνοί, δὲν μποροῦσαν νὰ δοῦν τίποτε πέρα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ζημιὰ ποὺ ἔπαθαν
ὕστερα ἀπὸ τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας συμπατριώτης τους θεραπεύθηκε
ἀπὸ τὴ μάστιγα τῶν δαιμόνων δὲν τοὺς συγκίνησε καθόλου οὔτε τοὺς ἔκανε νὰ
θαυμάσουν τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιέφερε ἦταν νὰ συνεχίσουν
τὴν παράνομη αἰσχροκέρδεια. Γι’ αὐτὸ κι ἔδιωξαν τὸν Χριστό. Τί θλιβερὸ κατάντημα!...
Ἀλήθεια, μήπως κι ἐμεῖς
τοὺς μοιάζουμε; Μήπως κι ἐμεῖς ἀνησυχοῦμε μόνο γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὶς
δεινὲς συνέπειές της, ἐνῶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Εἶναι καιρὸς νὰ
ξυπνήσουμε! Ἡ κρίση ὀφείλεται στὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂς τὸ παραδεχθοῦμε
ταπεινὰ καὶ ἂς μετανοήσουμε. Εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/