Περί της Θεομήτορος ( Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης )

Κατάθεση Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου

Όταν η ψυχή κατέχηται εκ της αγάπης του Θεού, ώ, πώς τότε τα πάντα είναι ευχάριστα, ηγαπημένα και ευφρόσυνα! Η αγάπη όμως αύτη συνεπάγεται οδύνην, και όσον βαθυτέρα είναι η αγάπη, τοσούτον μεγαλυτέρα είναι η οδύνη.

Η Θεομήτωρ ουδέποτε ημάρτησεν, ουδέ δια λογισμού, και ουδέποτε απώλεσε την χάριν, αλλά και Αυτή είχε μεγάλας θλίψεις. Ότε ίστατο παρά τον Σταυρόν, τότε ως ωκεανός απέραντος ήτο η θλίψις Αυτής, και οι πόνοι της ψυχής Αυτής ήσαν ασυγκρίτως μεγαλύτεροι του αδαμιαίου πόνου μετά την έξωσιν εκ του Παραδείσου, διότι και η αγάπη Αυτής ήτο ασυγκρίτως μεγαλυτέρα της αγάπης του Αδάμ εν τω Παραδείσω.

Και εάν επέζησεν, επέζησε μόνον θεία δυνάμει, δια της ενισχύσεως του Κυρίου, διότι η ευδοκία Αυτού ήτο όπως ίδη την Ανάστασιν, και ύστερον, μετά την Ανάληψιν Αυτού, παραμείνη ως παράκλησις και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Ημείς δεν φθάνομεν εις το πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και δια τούτο δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν πλήρως το βάθος της θλίψεως Αυτής. Η Αγάπη Αυτής ήτο τελεία. Ηγάπα απείρως τον Θεόν και Υιόν Αυτής, αλλ’ ηγάπα και τον λαόν αγάπη μεγάλη. Και τί ησθάνετο άραγε, ότε εκείνοι, τους οποίους Αύτη τοσούτον ηγάπα και των οποίων την σωτηρίαν επόθει έως τέλους, εσταύρουν τον ηγαπημένον Υιόν Αυτής;

Δεν δυνάμεθα αν συλλάβωμεν τούτο, διότι ολίγη είναι η αγάπη ημών δια τον Θεόν και τους ανθρώπους.

Καθώς άπειρος και ακατάληπτος υπήρξεν η αγάπη της Παναγίας, ούτως άπειρος ήτο και ο πόνος Αυτής, και ακατάληπτος μένει δι’ ημάς.

Ώ Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, ειπέ εις ημάς, τα τέκνα Σου, πώς, ότε έζης επί της γης, ηγάπας τον Υιόν Σου και Θεόν; Πώς ηγάλλετο το πνεύμα Σου επί τω Θεώ τω Σωτήρι Σου; Πώς προσέβλεπες εις το κάλλος του προσώπου Αυτού; Πώς εσκέπτεσο ότι Αυτός είναι Εκείνος, τον Οποίον διακονούν μετά φόβου και αγάπης πάσαι αι δυνάμεις των ουρανών;

Ειπέ εις ημάς τί ησθάνετο η ψυχή Σου, ότε εβάσταζες εις τας χείρας Σου το Θαυμαστόν Νήπιον; Πώς ανέτρεφες Αυτό; Πώς επόνει η ψυχή Σου, ότε μετά του Ιωσήφ επί τρεις ημέρας εζήτεις Αυτόν εν τη Ιερουσαλήμ; Οποίαν έζης αγωνίαν, ότε ο Κύριος παρεδόθη εις σταύρωσιν και απέθανεν επί του Σταυρού;

Ειπέ εις ημάς: Οποία χαρά εγένετο εις Σε δια την Ανάστασιν ή πώς επλήττετο η ψυχή Σου εκ του πόθου του Κυρίου μετά την Ανάληψιν;

Αι ψυχαί ημών έλκονται, ίνα γνωρίσουν περί της ζωής Σου μετά του Κυρίου επί της γης, Συ δε δεν ηυδόκησας να παραδώσης πάντα ταύτα τη Γραφή, αλλ’ εκάλυψας δια της σιγής το μυστήριον Σου.

Πολλά θαύματα και ελέη είδον από του Κυρίου και της Θεοτόκου, αλλά τελείως αδυνατώ να ανταποδώσω πως την αγάπην αυτήν.

Τί να ανταποδώσω εγώ εις την Υπεραγίαν Δέσποιναν, Ήτις δεν απεστράφη εμέ τον πεπτωκότα εν τη αμαρτία, αλλ’ εν ελέει επεσκέφθη εμέ και εσυνέτισεν; Εγώ δεν είδον Αυτήν, αλλά το Άγιον Πνεύμα έδωκεν εις εμέ να αναγνωρίσω Αυτήν εκ των πλήρους χάριτος λόγων Αυτής, και ευφραίνεται το πνεύμα μου, και η ψυχή μου ούτως έλκεται προς Αυτήν δια της αγάπης, ώστε και μόνον η επίκλησις του ονόματος Αυτής γλυκαίνει την καρδίαν μου.

Ότε ήμην νεαρός υποτακτικός, προσηυχόμην ποτέ ενώπιον της εικόνος της Θεομήτορος, και η προσευχή του Ιησού εισήλθεν εις την καρδίαν μου και ήρχισεν αφ’ εαυτής να προφέρηται εκεί. Άλλοτε εν τω ναώ ήκουον την ανάγνωσιν των προφητειών του Ησαΐου και εις τας λέξεις «Λούσασθε, και καθαροί γίνεσθε» (Ησ. α’ 16), εσκέφθην: «Μήπως η Παναγία ήμαρτε ποτε, έστω και δια του λογισμού»; Και ώ του θαύματος! Εντός της καρδίας μου φωνή τις, ηνωμένη μετά της προσευχής, προέφερε ρητώς: «Η Θεομήτωρ ουδέποτε ήμαρτεν, ουδέ δια σκέψεως». Ούτως το Άγιον Πνεύμα εμαρτύρει εν τη καρδία μου την αγνότητα Αυτής. Εν τούτοις, κατά τον επίγειον βίον Αυτής, δεν ευρίσκετο εισέτι εν τω πληρώματι της γνώσεως και υπέπεσεν εις αδιάβλητα τινα σφάλματα ατελείας. Τούτο είναι φανερόν εκ του Ευαγγελίου, ότε, επιστρέφουσα από της Ιερουσαλήμ, δεν εγνώριζε πού είναι ο Υιός Αυτής, και επί τρεις ημέρας μετά του Ιωσήφ εζήτει Αυτόν (Λουκ. β’ 44-46).

Η ψυχή μου συνέχεται υπό φόβου και τρόμου, όταν αναλογίζωμαι την δόξαν της Θεομήτορος.

Ενδεής είναι ο νους μου και πτωχή και αδύνατος η καρδία μου, αλλ’ η ψυχή μου χαίρει, και έλκομαι, ίνα γράφω έστω και ολίγους λόγους δι’ Αυτήν.

Η ψυχή μου φοβείται να τολμήση, αλλ’ η αγάπη με πιέζει να μη αποκρύψω τας ευεργεσίας της ευσπλαγχνίας Αυτής.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωκε τη Γραφή ούτε τας σκέψεις, ούτε την αγάπην Αυτής προς τον Θεόν και Υιόν Αυτής, ούτε τας οδύνας της ψυχής Αυτής κατά τον καιρόν της σταυρώσεως, διότι και τότε πάλιν δεν θα ηδυνάμεθα να συλλάβωμεν ταύτα. Η αγάπη Αυτής προς τον Θεόν ήτο ισχυροτέρα και φλογερωτέρα της αγάπης των Σεραφίμ και των Χερουβίμ, και πάσαι αι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήττονται δι’ Αυτήν.

Καίτοι η ζωή της Θεομήτορος καλύπτεται υπό αγίας σιγής, ο Κύριος έδωκεν εις την Ορθόδοξον ημών Εκκλησίαν ίνα γνωρίζη ότι δια της αγάπης Αυτής περιπτύσσεται τον κόσμον όλον και εν Πνεύματι Αγίω βλέπει πάντας τους λαούς της γης και, ως ο Υιός Αυτής, πάντας σπλαγχνίζεται και πάντας ελεεί.

Ώ, εάν εγνωρίζομεν ποτε πόσον αγαπά η Παναγία πάντας τους φυλάσσοντας τας εντολάς του Χριστού, και πόσον λυπείται και θλίβεται δια τους μη μετανοούντας! Εγνώρισα τούτο εκ πείρας. Δεν ψεύδομαι, λέγω την αλήθειαν ενώπιον του Θεού, ότι εν πνεύματι γνωρίζω την Άχραντον Παρθένον. Δεν είδον Αυτήν, αλλά το Πνεύμα το Άγιον έδωκεν εις εμέ να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπην Αυτής δι’ ημάς. Άνευ της ευσπλαγχνίας Αυτής η ψυχή μου θα απώλλυτο προ πολλού.

Εκείνη όμως ηυδόκησε να επισκεφθή και νουθετήση εμέ, όπως μη αμαρτάνω. Είπεν εις εμέ: «Δεν είναι αρεστόν εις εμέ να βλέπω τα έργα σου». Οι λόγοι Αυτής ήσαν ευχάριστοι, ήρεμοι, πράοι και συνεκίνησαν την ψυχήν. Παρήλθον υπέρ τα τεσσαράκοντα έτη, αλλ’ η ψυχή μου δεν δύναται να επιλησθή εκείνης της γλυκείας φωνής, και δεν γνωρίζω πώς να ευχαριστήσω την αγαθήν ελεούσαν Μητέρα του Θεού.

Εν αληθεία, Αυτή είναι η Αντίληψις ημών ενώπιον του Θεού, και μόνον το όνομα Αυτής χαροποιεί την ψυχήν. Αλλά και ο ουρανός όλος και όλη η γη χαίρουν δια την αγάπην Αυτής.

Αξιοθαύμαστον και ακατάληπτον πράγμα! Ζη εν τοις ουρανοίς και αδιαλείπτως θεωρεί την δόξαν του Θεού, αλλά δεν επιλανθάνεται και ημών των πενήτων, και δια της ευσπλαγχνίας Αυτής περιβάλλει όλην την γην και πάντας τους λαούς. Και αυτήν την Άχραντον Μητέρα Αυτού ο Κύριος έδωκεν εις ημάς. Αύτη είναι η χαρά και η ελπίς ημών. Αύτη είναι η κατά πνεύμα Μήτηρ ημών, και είναι πλησίον εις ημάς κατά φύσιν ως άνθρωπος, και εκάστη χριστιανική ψυχή έλκεται προς Αυτήν εν αγάπη.

 Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Πηγή: http://agapienxristou.blogspot.gr/

ΡΙΞΤΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ!

Υπέροχες φωτογραφίες με Αγίους,γέροντες και παιδιά!!!

Μερικές φορές λες ότι κάνεις προσευχή για να αποφύγεις έναν πειρασμό,

ενώ στην πραγματικότητα η προσευχή σου αυτή δίνει πάλι τροφή στον πειρασμό,

παραδόξως,και τον ενισχύει,και τον τρέφει. Διότι, κατά βάθος,ενώ λες ότι προσεύχεσαι,δεν μεταφέρεσαι στο Θεό και την ειρήνη Του,μα εστιάζεσαι πάλι στο πρόβλημά σου. Κι έτσι, διαιωνίζεις την αγωνία και το άγχος σου.

Γι’ αυτό οι άγιοι συνιστούν, μια άλλη αντιμετώπιση σε μερικά θέματα:

αδιαφορία, απαθή περιφρόνηση και συνέχιση της ζωής μας κανονικά κι όμορφα.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος μάλιστα, προτείνει κάτι ακόμα πιο cool:

Ύπνο! Ρίξτο, λέει, στον ύπνο!

Πηγή:https://www.facebook.com/AndreasKonanosPage

Δούλος του φόβου, δούλος του θανάτου ( Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς )

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Θάνατος

Μπροστά στον θάνατο οι άνθρωποι είναι αδύναμοι σαν τα κουνούπια, σαν τα πετραδάκια.

Για ποιό πράγμα καυχάσθε ω άνθρωποι;

Για τον πλούτο, την επιστήμη, την φιλοσοφία και την κουλτούρα;

Όλα αυτά είναι σκύβαλα – συ και εγώ δούλοι του θανάτου! Κάθε άνθρωπος είναι δούλος του φόβου, δούλος του θανάτου.

Μπορεί να γίνει άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο με χαρά;

Όχι δεν μπορεί.

Ο άνθρωπος που θα αντικρίσει σοβαρά τον εαυτό του και με σοβαρότητα θα κοιτάξει τον θάνατο σαν τον έσχατο σταθμό αυτής της ζωής, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει χαρά σε αυτό τον κόσμο, δεν υπάρχει γι’ αυτόν καμιά απόλαυση εδώ. Όλες οι απολαύσεις είναι ένα ψέμα, εάν ο θάνατος αποτελεί για μένα και για σένα τον τελευταίο σταθμό αυτού του κόσμου.

Ποιός εισήγαγε τον θάνατο σε αυτό τον κόσμο;

Ποιός άλλος από την αμαρτία;

Στον άνθρωπο ανήκει δυστυχώς, αυτός ο γεμάτος ντροπή ρόλος αυτής της ζωής, της εισαγωγής δηλ. της αμαρτίας και του θανάτου και του διαβόλου σε αυτό τον κόσμο.

Δεν το έπραξαν αυτό μήτε οι τίγρεις μήτε οι αλεπούδες, το έπραξε ο άνθρωπος.

Γι’ αυτό και ο άνθρωπος είναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστά σε όλα τα ζώα και όλα τα φυτά και όλα τα πετούμενα.

Πρέπει να ντρέπεται ο άνθρωπος και να εκλιπαρεί για συγνώμη από το κάθε πουλί για το ότι αυτός είναι που έφερε τον θάνατο στον κόσμο αυτό, έφερε τον θάνατο και στα πουλιά και στα ζώα και στα φυτά.

Τα πάντα φθείρονται και αποθνήσκουν.

Μέχρι πότε όμως;

Μέχρι την ανάσταση των νεκρών, όταν ο Κύριος θα κρίνει τον κόσμο και, στη θέση της παλαιάς γης, θα δώση καινή γη, όταν όλα θα γίνουν αθάνατα επάνω της.

Αυτό είναι κάτι που εμείς δεν μπορούμε μα ούτε και ξέρουμε να το συλλάβουμε, αλλά αυτό είναι η καλή είδηση του Κυρίου και Χριστού μας.

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πηγή: http://agapienxristou.blogspot.gr/

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής κατά Ματθαίον (ιζ΄, 14-23).

Τω καιρώ εκείνω, άνθρωπος τις προσήλθεν τω Ιησού γονυπετών αυτόν και λέγων· Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει· πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ. Και προσήνεγκα αυτόν τοις μαθηταίς σου, και ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύσαι. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν· ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Έως πότε έσομαι μεθ΄ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών; Φέρετέ μοι αυτόν ώδε.

Και επετίμησεν αυτώ ο Ιησούς, και εξήλθεν απ΄ αυτού το δαιμόνιον και εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης. Τότε προσελθόντες οι μαθηταί τω Ιησού κατ΄ ιδίαν είπον· διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό; Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· δια την απιστίαν υμών. Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν. Τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία. Αναστρεφομένων δε αυτών εις την Γαλιλαίαν είπεν αυτοίς ο Ιησούς· μέλλει ο υιός του ανθρώπου παραδίδοσθαι εις χείρας ανθρώπων και αποκτενούσιν αυτόν, και τη τρίτη ημέρα εγερθήσεται.

Μετάφραση:

Όταν έφτασαν στο πλήθος, τον πλησίασε ένας άνθρωπος, γονάτισε μπροστά του και του είπε: «Κύριε, σπλαχνίσου το γιο μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρει· πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό. Τον έφερα στους μαθητές σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν». Ο Ιησούς απάντησε: «Γενιά άπιστη και διεφθαρμένη, ως πότε θα είμαι μαζί σας; Ως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε τον μου εδώ». Ο Ιησούς επιτίμησε το δαιμόνιο, και βγήκε απ’ αυτόν· από εκείνη την ώρα το παιδί γιατρεύτηκε. Πήγαν τότε ιδιαιτέρως στον Ιησού οι μαθητές και τον ρώτησαν: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;» Κι  ο Ιησούς τους είπε: «Εξαιτίας της απιστίας σας»˙ «σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ΄ αυτό το βουνό, πήγαινε από ΄δω εκεί, και θα πηγαίνει· και κανένα πράγμα δε θα είναι αδύνατο για σας. Αυτό το δαιμονικό γένος δε βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Ενώ οι μαθητές περιέρχονταν τη Γαλιλαία, τους είπε ο Ιησούς: «Ο Υιός του Ανθρώπου πρόκειται να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων· θα τον θανατώσουν, και την τρίτη μέρα θα αναστηθεί».

Ο Απόστολος της Κυριακής 28 Αυγούστου 2016 - Η´ επιστολή

(Α’ Κορινθ. 4, 9-16)

Δοκώ γαρ ότι ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις. Ημείς μωροί διά Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ∙ ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί∙ υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί∙ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν∙ ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι. Ουκ εντρέπων υμάς γράφω ταύτα, αλλ’ ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ. Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας∙ εν γαρ Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα. Παρακαλώ ουν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε.

Σε απλή γλώσσα

Μου φαίνεται όμως πως ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στο στάδιο. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε μωροί για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στο Χριστό∙ εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί∙ εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι! Ως αυτή την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας. Δε σας τα γράφω αυτά για να σας κάνω να ντραπείτε, αλλά για να σας συμβουλέψω όπως ο πατέρας τα αγαπημένα του παιδιά. Γιατί κι αν ακόμα έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με το Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες αλλά μόνον ένα. Στη σωτήρια οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σας γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε.

Πηγή: http://talantoblog.blogspot.gr/

…σα να μην υπάρχει Θεός! Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 28 Αυγούστου 2016 (Ματθ. ιζ’ 14-23) ΚΥΡΙΑΚΗ Ι Ματθαίου

Αν πάρουμε ευθεία την Δεκελείας προς Μεταμόρφωση και απ’ την άλλη τη λεωφόρο Ηρακλείου προς τα πάνω, όλο και κάποιο λόφο, όλο και κάποιο ύψωμα θα βρούμε. Ας πάμε λοιπόν, κι ας μαζευτούμε, όλοι εμείς που καλούμαστε χριστιανοί. Ας κοιτάξουμε γύρω-γύρω τα βουνά και στο όνομα του Ιησού Χριστού να τους πούμε να μετακινηθούν. Και για να δούμε τελικά ότι πίστη δεν έχουμε, ας μη τρέξουμε στα βουνά. Ας κοιτάξουμε τις γειτονιές μας και τους δρόμους που ζούμε. Ακόμα και τις πλατείες στις οποίες στέκουν οι εκκλησιές μας. Γιατί αν είχαμε πίστη, αυτή θ’ ακτινοβολούσε. Θα περπατάγαμε στο δρόμο και θα δίδασκε ακόμη και το βάδισμά μας. Θ’ αλλάζαμε τον κόσμο, σηκώνοντας τις αμαρτίες των αδελφών μας. Και για την καθημερινή κατάσταση που μας κατατρώγει, δεν θ’ αναζητούσαμε να ρίξουμε τις ευθύνες αλλού. Θα τηνε κοιτάζαμε κατάματα.

 Ας δούμε το παράδειγμα κάποιου που όντως μετακινούσε βουνά. Λέει ο Γέρων Παΐσιος: “να προσεύχεστε και να λέτε ότι εγώ Κύριε για τα πάντα φταίω. Σίγουρα, ένας ελεύθερος άνθρωπος από τα δεσμά της ύλης, ο Άγιος Παΐσιος, δεν θα μιλούσε ενοχικά. Τούτο δεν θα μαρτυρούσε ελευθερία Χριστού… Κοιτάζει όμως μέσα απ’ την Αγάπη: ναι, φταίω γιατί δεν αγωνίστηκα όσο πρέπει για το κακό που επικρατεί, φταίω γιατί δεν αγάπησα τον άλλον παραπάνω από τον εαυτό μου, φταίω γιατί δεν προσευχήθηκα γι΄ αυτόν!

Διδάσκουν οι πατέρες της ερήμου πως η προσευχή όταν χαρίζεται από τον Θεό, μεταμορφώνει το ίδιο μας το παρακάλι. Πρώτα θα πεις: Κύριε Ἰησού Χριστέ, ἐλέησον με. Κι έπειτα, αφού αγωνίζεσαι να είσαι ενωμένος με τον Χριστό, ενώνεσαι και με τους αδελφούς σου. Έτσι, το “ἐλέησον με”, γίνεται “ἐλέησον ἡμᾶς”. Ένωση με τον Χριστό, με τον αδελφό σου, μ’ ολάκερη την Κτίση.

Οι μοναχοί είν’ οι καλύτεροι καθηγητές. Μα, η δική μας πίστη; Πάμε στα απλά: εδώ μας λένε να ευχόμαστε για όποιον μας διώκει κι εμείς τσινάμε. Το βρίσκουμε δύσκολο. Βγαίνουμε από την εκκλησία, έχοντας τραφεί και ποτιστεί από Χριστό… Τι γίνεται; Γυρνάμε σπίτι, στις δουλειές μας, στις μέριμνες. Πού είναι το δώρο της Ευχαριστίας; Αφήνουμε περιθώριο στον άλλον; Εδώ, δώσαμε χώρο στον ίδιο τον Θεό. Κοιτάμε να παγιωνόμαστε κάτω από ρόλους, έχοντας μια ιδέα για τον εαυτό μας: “εγώ είμ’ αυτός και δεν αλλάζω”…μα, πριν λίγο κοινωνήσαμε! Είμαστε ενωμένοι μ’ Αυτόν που ενώνει ό, τι απομακρύνεται: απ’ τον Ιουδαίο ως τον Έλληνα, τον δούλο ως τον ελεύθερο. Σα να λέμε: τον Έλληνα με τον ξένο, τον χριστιανό με τον μη, τον πλούσιο με τον φτωχό.

 Δεν χρειάζεται να τεστάρουμε τους εαυτούς μας στα βουνά. Η πίστη ανθεί, όπως ο καρπός του σιναπιού. Να παρακαλάμε τον Θεό να μας δώσει τόση πίστη, όση ο τόσος δα μικρός καρπός. Γιατί κι αυτό λίγο δεν είναι. Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος που σε ενότητα καλεί τους πάντες. Πίστη σα κόκκο σιναπιού: αυτό το λίγο, φτάνει ώστε να μας κάνει να μην περιφρονούμε.

Αυτό το λίγο, εκεί που πάμε ν’ αυτοστυλωθούμε για να δούμε τους άλλους αφ’ υψηλού, μας κατεβάζει στην αλήθεια. Αυτό το λίγο είναι που μας κάνει να ζούμε, να ζούμε με τους άλλους, να τους κοιτούμε αληθινά και μη λυπόμαστε ή περιφρονούμε, ακριβώς γιατί μονάχα αγαπάμε.

Αυτό το λίγο μας λείπει σαν αισθανόμαστε υπεροχή, λες κι ο άλλος δεν έχει αξία, βίωμα ή εμπειρία.

 Καθημερινά -ο καθένας μέσα του ξέρει- πως απλώς ο άλλος δεν μας αφορά, σαν να ‘μαστε ‘μεις και κανένας άλλος επί γης. Μάταια ομολογούμε Χριστό, σα να μην υπάρχει Θεός: Τον αντικαταθιστούμε, μες το κεφάλι μας, με τον εαυτό μας.

Κι ούτε σινάπι κι ούτε τίποτε: “ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη” που δίνεις στον Χριστό φιλήματα Ιούδα!

Ιάσων Ιερομόναχος

Πηγή: http://www.nif.gr/themata-pisteos/sa-na-min-uparxei-theos/

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ порфирий кавсокаливит.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

(ταινιούλα, αφιέρωμα του Ιεραπ.Συλλόγου "Κυριακή" Κατερίνης)

Η ζήλια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού.

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλια, ο φθόνος, πού γεννιέται από την υπερηφάνεια.

Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο. Μη ζητάς «θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και οπού κλέπτεται διορύσσουσι και κλέπτουσι» (Ματθ. 6. 19).

Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ένδοξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, πού αποταμιεύει «θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφα­νίζει, και οπού κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν» (Ματθ. 6. 20).

Μη ζηλεύεις αυτόν πού επαινούν και κολακεύουν οι άνθρωποι. Οι ανθρώπινοι έπαινοι είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα είναι ιδιοτελείς και υστερόβουλοι. Σήμερα τα λόγια τους «γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον» (Ψαλμ. 18. 11). Αύριο το στόμα τους «αράς και πικρίας γέμει» (Ρωμ. 3. 14). Ζήλεψε λοιπόν το μεγαλείο του αφανούς και άδοξου κατά κόσμον ανθρώπου της αρετής, «ου ο έπαινος ουκ εξ ανθρώπων, άλλ’ εκ του Θεού» (Ρωμ. 2. 29).

Μη λιώνεις από τον φθόνο βλέποντας άλλους να έχουν όσα εσύ δεν έχεις. Ο δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα από σένα σε ποιον θα δώσει κι από ποιον θα στερήσει, πότε θα χαρίσει και πότε θα ζητήσει, τι θα δώσει και τι θα αφαίρεση. «…Η ουκ έξεστι μοι ποιήσαι ο θέλω εν τοις εμοίς;», λέει ο ίδιος στους εργάτες του αμπελώνας πού διαμαρτυρήθηκαν νια την «άδικη» μεταχείριση τους (Ματθ. 20. 1-16).

Η ζήλια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού. Απ’ αυτή την αιτία ο Κάιν φόνευσε τον ΆΒελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ.

Η ζήλια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν την ψυχή, σκοτίζουν τη συνείδηση, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τους δαίμονες, κλείνουν τον ουρανό, ανοίγουν την κόλαση. «Ο μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκότια εστί και εν τη σκότια περιπατεί, και ουκ οίδε που υπάγει, ότι η σκότια ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτού» (Α’ Ίω. 2. 11).

Από το βιβλίο: «Πνευματικό Αλφάβητο» Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ (Ιερά Μονή Παρακλήτου )

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

Θείας πίστεως διδασκαλία, κατεκόσμησας τὴν Ἐκκλησίαν, ζηλωτὴς τῶν Ἀποστόλων γενόμενος καὶ κατασπείρας τὰ θεία διδάγματα, μαρτυρικῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Κοσμᾶ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Πώς μπορεί να προσευχηθεί κάποιος για τους κεκοιμημένους;

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ

Πώς μπορεί να προσευχηθεί κάποιος για τους κεκοιμημένους; ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ανάπαυσον τους προκεκοιμημένους δούλους σου και λέμε τα ονόματα...... Από Αδάμ μέχρι το νυν. Από αρχής μέχρι εσχάτων. Μηδενός εξαιρουμένων. Αξιωμένη ψυχή Θεέ μου σώσε την. Βοήθησέ την. Δρόσισέ την. Ελάφρωσέ την, κάνε το έλεός Σου.

Πηγή: http://auxisatetaseuxas.blogspot.gr/

ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ (Όσιος Παΐσιος, ο Αγιορείτης).

Ο Όσιος Παΐσιος, δεχότανε πολλές ερωτήσεις από τους καπνιστές ή τους οικείους τους, όπως: Γέροντα, πως μπορώ να κόψω το κάπνισμα; ή " τι να κάνει το παιδί μου για ξεφύγει από τον εθισμό του τσιγάρου;" Και ο Γέροντας έδινε κάποια συμβουλή ανάλογα με το πρόσωπο που είχε εμπρός του. Σ' ένα τέτοιο ερώτημα απάντησε ως εξής: "Για να κόψεις το τσιγάρο πρέπει να κάνεις πολλή προσευχή. Επίσης, να γεμίζεις στραγάλια ένα άδειο πακέτο τσιγάρα και κάθε φορά που θα αισθάνεσαι την ανάγκη να καπνίσεις, να βάζεις ένα στραγάλι στο στόμα σου".

Πηγή: Το βιβλίο της Δήμητρας Κρητικού, "ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ. Όλα όσα είπε και προφήτευσε", Εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ, σελ. 186.

Πηγή: http://estavromenos.blogspot.gr/

Για την προσευχή (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία).

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολις, Κυριακή 21 Αὐγούστου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Χριστιανοί μου,

1. Σᾶς εὔχομαι ἡ καλή σας καρδιά νά ἀγαπάει θερμά τόν Χριστό καί τήν Παναγία μας. Αὐτό θά γλυκαίνει τόν πόνο μας καί τίς δυσκολίες στήν ζωή μας. Γι᾽ αὐτό καί στήν προσευχή σας κάθε μέρα νά λέτε: Χριστέ μου, στερέωσέ μου τήν πίστη μου καί τήν ἀγάπη μου σέ Σένα καί ὅ,τι καί νά μοῦ συμβεῖ νά μήν φύγω ποτέ ἀπό Σένα. Ναί, χριστιανοί μου. Ὅ,τι καί νά μᾶς συμβεῖ, ὅσες δυσκολίες καί ἄν ἔρθουν κατ᾽ ἐπάνω μας νά μήν μᾶς κάνουν αὐτές νά κλονιστοῦμε στήν πίστη μας στόν Θεό. Ὅταν στήν ζωή μας μᾶς συμβαίνει κάτι ἀντίθετο ἀπ᾽ αὐτό πού θέλαμε, νά λέμε: Ἄ, γιά τό καλό μου ἦταν πού μοῦ συνέβηκε ἔτσι.

2. Νά προσεύχεστε, χριστιανοί μου! Ὁ καλός καί προοδευμένος χριστιανός διακρίνεται ἀπό τήν ἀγάπη του στήν προσευχή. Ἀλλά νά τήν γεύεστε τήν προσευχή, νά τήν λέτε μέ τήν καρδιά σας. Πέρα δέ ἀπό τήν ἀτομική προσευχή πού θά λέτε, γιά δικά σας προσωπικά αἰτήματα, νά λέτε καί προσευχές πού ἔχει καθορίσει ἡ Ἐκκλησία μας. Ὅπως τό «Πάτερ ἡμῶν...», τό «Θεοτόκε Παρθένε...» καί ἄλλες. Ὡραῖο ἀκόμη εἶναι νά λέτε κάθε μέρα κάτι, ἔστω καί λίγο, ἄν δέν μπορεῖτε πολύ, ἀπό τούς «Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας» μας. Ἔχει δύναμη αὐτή ἡ προσευχή, οἱ Χαιρετισμοί στήν Παναγία. Ὁπωσδήποτε ὅμως κάθε μέρα, εἴτε τό πρωί εἴτε τό βράδυ πρίν ἀπό τόν ὕπνο, νά λέτε τό «Πιστεύω...». Αὐτό ἔχει συνοπτικά ὅλη τήν πίστη μας. Στήν προσευχή μας, γιά νά γίνει αὐτή εἰσακουστή ἀπό τόν Θεό, πρέπει νά ὁμολογοῦμε τήν ὀρθή πίστη μας, γι᾽ αὐτό πρέπει νά λέμε τό «Πιστεύω...». Καί νά παρακαλᾶμε τήν Παναγία μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, νά μᾶς κρατάει σταθερούς στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, ὅπως μᾶς τήν παρέδωκαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, χωρίς τά μπερδέματα τῶν Οἰκουμενιστῶν. Καί νά ὁμολογοῦμε σταθερά τήν πίστη μας αὐτή. Ἡ Ἐκκλησία μας καθόρισε στήν βραδυνή προσευχή μας πρίν ἀπό τόν ὕπνο, πού τήν λέμε «Ἀπόδειπνο», νά λέμε τό «Πιστεύω...». Ξέρετε γιατί; Γιατί ὁ ὕπνος εἶναι εἰκόνα τοῦ θανάτου. Εἶναι «ἕνας μικρός θάνατος», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅπως καί ὁ θάνατος εἶναι «ἕνας μεγάλος ὕπνος»! Μέ τήν σκέψη, λοιπόν, τοῦ θανάτου κατά τόν ὕπνο μας λέμε τό «Πιστεύω...», γιά νά μᾶς βρεῖ ὁ θάνατος ἔχοντας ὁμολογήσει τήν πίστη μας. Καί εἶναι πολύ δυνατό αὐτό γιά τήν καλή μας ἀπολογία στόν Χριστό.

3. Τέλος, χριστιανοί μου, σᾶς συνιστῶ ὁποιαδήποτε ὥρα καί στιγμή, μαζί μέ τίς ἄλλες δουλειές σας, εἴτε καί περπατώντας στόν δρόμο εἴτε καί ξαπλωμένοι ἀκόμη στό κρεββάτι, νά λέτε τήν σύντομη ἐκείνη προσευχή πού ἔχει πέντε λόγια («πεντάλογη» προσευχή). Εἶναι ἡ προσευχή «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ»! Αὐτή ἡ προσευχή εἶναι παλαιά, λεγόταν καί στά χρόνια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀκόμη, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπό τήν Καινή Διαθήκη. Εἶναι δέ ἡ προσευχή αὐτή μία ὁμολογία πίστεως. Γιατί, ὅποιος ὁμολογεῖ τόν Χριστό ὡς «ΚΥΡΙΟ», τόν δέχεται ὡς Θεό. Ὅποιος ἔπειτα τόν Χριστό τόν λέει «ΙΗΣΟΥ» τόν ὁμολογεῖ καί ὡς ἄνθρωπο. Ὁμολογεῖ, δηλαδή, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Θεός ὤν, σαρκώθηκε στήν Παναγία μας, ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος καί ἔλαβε τό ὄνομα «ΙΗΣΟΥΣ». Καί τόν σαρκωθέντα Αὐτόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν ΙΗΣΟΥ, τόν λέμε ἔπειτα στήν προσευχή μας αὐτή «ΧΡΙΣΤΟ». Μέ τήν ὀνομασία αὐτή δεχόμαστε ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἄν καί ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος καί πῆρε τό ὄνομα «ΙΗΣΟΥΣ», ὅμως δέν ἔπαυσε νά εἶναι Θεός. Εἶναι καί τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Μέ μία λέξη: «ΧΡΙΣΤΟΣ»! Τό «ΧΡΙΣΤΟΣ» σημαίνει «ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ». Βλέπετε λοιπόν, Χριστιανοί μου, ὅτι τό «ΚΥΡΙΕ  ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ» ἔχει ὅλη τήν πίστη μας γιά τόν Χριστό. Εἶναι μία σύντομη ἀλλά τέλεια ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία δέν χωρίζεται ἀπό τήν ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΑ.

Καί τελευταῖα, στήν μικρή αὐτή προσευχή πού σᾶς λέω, τήν «πεντάλογη», ἐρχόμαστε στόν ἑαυτό μας καί ὁμολογοῦμε μέ ταπείνωση ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Γι᾽ αὐτό, μή ἔχοντας τίποτε ἄλλο νά ποῦμε στόν Χριστό γιά τά ἁμαρτήματά μας, λέμε τό «ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ». Δέν χρειάζεται δικαιολογία καί ἀπολογία γιά τά ἁμαρτήματά μας. «Πάσης», λοιπόν, «ἀπολογίας ἀποροῦντες ταύτην Σοι», ὦ Χριστέ, «τήν ἱκεσίαν ὡς Δεσπότην οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν: ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»!

Χριστιανοί μου, σᾶς εὔχομαι ὁλόκαρδα νά γεύεται ἡ ψυχή σας τόν Θεό μέ τήν προσευχή, πού εἶναι τό γλυκύτερο ἀπ᾽ ὅλα. Ναί, δέν ὑπάρχει γλυκύτερο ἀπό τήν προσευχή. Εἶναι ἐπικοινωνία καί ἕνωση μέ τόν Θεό! Ἄν δέν νοιώθουμε τήν γλύκα αὐτή τῆς προσευχῆς εἶναι δεῖγμα αὐτό ὅτι δέν ἔχουμε προοδεύσει, ὅτι δέν πᾶμε καλά πνευματικά. Ναί, δέν πᾶμε καλά πνευματικά χωρίς προσευχή καί ἄς φαίνεστε ἐσεῖς ὅτι κάνετε καλά ἔργα, κ.λπ., καί ἄς λέγω καί ἐγώ ὅτι εἶμαι Δεσπότης. Προσωπικά χαίρομαι καί «ζηλεύω» τίς ψυχές ἐκεῖνες πού ἀγαποῦν τήν προσευχή καί νοιώθουν τόν γλυκασμό της καί κλέβουν χρόνο ἀπό ἄλλα γιά τήν σωστική αὐτή ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό.

Μέ πολλές εὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/

Τα τρία πιο σοβαρά λάθη που γίνονται κατά την εξομολόγηση.

Για τη συγχώρηση των παραπτωμάτων μας απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αλήθεια και η ειλικρινής εξαγόρευση. Αλλά ποιοί είναι εκείνοι, πού, ενώ ξεκινούν με διάθεση εξαγορεύσεως των παραπτωμάτων τους, στο δρόμο σκοντάφτουν και δεν είναι ειλικρινείς στην όμορφη αυτήν ευκαιρία, όπου έχουν την δυνατότητα απαλλαγής από τα αμαρτήματα και τα πλημμελήματα τους;

Πρώτον: Αυτοί που κρύβουν τις αμαρτίες τους, γιατί ντρέπονται να τις εξαγορεύσουν. Ο Σατανάς πάντα ενθαρρύνει τον άνθρωπο, όταν πρόκειται να αμαρτήσει. Όταν όμως έλθει η ώρα της μετάνοιας, τον αποθαρρύνει με την ντροπή. Ντρέπομαι λέγει. Πώς να παρουσιάσω στο φώς αυτά που έκανα στο σκοτάδι; ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: συ να μη πεισθείς σ αυτήν την προτροπή του Σατανά. Και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης προτρέπει τους χριστιανούς λέγοντας: Με πολύ θάρρος αποκαλύψατε τα μεγάλα σας αμαρτήματα: αποκαλύψτε αυτά, που είναι φωλιασμένα στο βάθος της ψυχής σας: αποκαλύψτε, όπως αποκαλύπτει ο ασθενής στο γιατρό τα κρυμμένα του τραύματα. Έτσι και μόνο θα πετύχετε τη θεραπεία.

Δεύτερον: Αυτοί που ομολογούν ότι αμάρτησαν, αλλά το βάρος της αμαρτίας το ρίχνουν σε τρίτους. Η διάθεση αυτή, της επιρρίψεως της αμαρτίας στους άλ­λους, φαίνεται καθαρά και στο πρώτο βιβλίο της Π. Διαθήκης, τη Γένεση. Εκεί παρατίθεται από τον ιερό συγγραφέα, τον προφήτη Μωυσή, ένας διάλογος, που είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικός. Λέγει ο Θεός στον Αδάμ, που παρέβη την εντολή και έφαγε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού: Ποιός σου ανήγγειλε ότι είσαι γυμνός, εκτός αν έφαγες από το δένδρο, από το όποιο και μόνο σου απαγόρευσα να φάγεις; και ο Αδάμ απαντά: ή γυνή, ην έδωκας μετ εμού, αύτη μοι έδωκεν από του ξύλου, και έφαγον. Και είπε Κύριος ο Θεός τη γυναικί τι τούτο εποίησας; και είπεν η γυνή· ο όφις ηπάτησε με και έφαγον. στο διάλογο αυτόν, παρατηρούμε ότι ο Αδάμ ρίχνει την ευθύνη για την πτώση του στη γυναίκα. Αλλά και στον ίδιο το Θεό. Δε φταίω εγώ, αλλά η γυναίκα που Εσύ μου έδωσες. Και η Εύα ρίχνει την ευθύνη στον όφη. Αυτός με ηπάτησε λέγει.

Τρίτον: Αυτοί που αμαρτάνουν και θλίβονται, όχι γιατί έσφαλαν ενώπιον του Θεού, αλλά γιατί φοβούνται ότι με την κοινολόγηση των πραγμάτων θα θιγεί η αξιοπρέπεια τους.

Πρωτ. Βασίλειου Ακριβόπουλου

 Πηγή: http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=141&t=11265

ΘΑΥΜΑ !!! Νεκρική ευκαμψία το Ιερό Σκήνωμα του Πατρός Σάββα Αχιλλέως.

Μέγα σημείο: Το Ιερό Σκήνωμα του Πατρός Σάββα Αχιλλέως είχε νεκρική ευκαμψία!

 Ο π. Σάββας είχε το χάρισμα να σου εμπνέει εμπιστοσύνη. Ήταν γεμάτος αγάπη και ανεξικακία προς όλους. Ήταν όπως ανέφερε και ο Μητροπολίτης Καισαριανής κ. Δανιήλ στον επικήδειο λόγο του, «ο ακατηγόρητος κληρικός και ο εργάτης του Ευαγγελίου». Αξίζει να αναφέρουμε ότι αν και παρέμεινε το ιερό λείψανο του π. Σάββα δύο ημέρες μέσα σε ψυγείο, εν τούτοις η ευκαμψία του σώματός του ήταν χαρακτηριστική. Οι κληρικοί σήκωναν το ευλύγιστο χέρι του Γέροντος και το ασπαζόντουσαν.

Ως πληροφορούμαστε εκατοντάδες χριστιανοί καταφθάνουν στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου και Αγίου Σάββα στον Καρέα, (όπως γινόταν και στον τάφο του Γέροντα Παϊσίου), για να προσκυνήσουν στον τάφο του ζητώντας από την σύγχρονη αγία μορφή του Γέροντα να πρεσβεύει στον Πανάγαθο Θεό και στην Παναγία για τα προβλήματα που έκαστος έχει.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη.

Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/

Ο ιερεύς που είχε τοποθετήσει ανάποδα τις μερίδες.

Επάνω στον άγιο Δίσκο τοποθετείται: 

1. Ο ΑΜΝΟΣ  (ΙΣ, ΧΡ, ΝΙ, ΚΑ) Είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός) στο κέντρο. 

2. Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ  (Το τρίγωνο με τα δυο γραμμα: το Μ= Μήτερ και το Θ= Θεού), τοποθετείται αριστερά του Αμνού. 

3. ΟΙ ΜΕΡΙΔΕΣ των ΕΝΝΕΑ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (τα εννέα μικρά τρίγωνα ) τοποθετούνται δεξιά του Αμνού.

4. Η ΜΕΡΙΔΑ του ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ (ένα τρίγωνο που τοποθετείται κάτω από τον Αμνό)

5. ΟΙ ΜΕΡΙΔΕΣ  των ΖΩΝΤΩΝ και των ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ (κάτω από την μερίδα του επισκόπου).

Ο ιερεύς που είχε τοποθετήσει ανάποδα τις μερίδες

Σ᾿ ένα μοναστήρι ζούσε ένας ευλαβάστατος ιερεύς· (το γεγονός μου διηγήθηκε ο μακαριστός Γέροντας Γαβριήλ, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου στο Άγιον Όρος). Ολιγογράμματος ήταν ο ιερεύς, αλλά κληρικός δυνατής πίστεως, μεγάλης αρετής και πολλών πνευματικών αγώνων. Παρέμενε στην Προσκομιδή όρθιος για πολλές ώρες, παρ᾿ όλο που είχαν ανοίξει οι φλέβες των ποδιών του και έτρεχαν.

Πολλές φορές φαίνονταν τα αίματα, που έτρεχαν κάτω στο έδαφος από την ορθοστασία για την μνημόνευση των πολλών ονομάτων. Μέχρι τελευταίας στιγμής άνθρωπος θυσίας· και μάλιστα εκοιμήθη αμέσως μετά από Θεία Λειτουργία.

Όπως ήταν ολιγογράμματος, από κάποια παρανόηση τρόπον τινά, δεν τοποθετούσε κανονικά τις μερίδες στον Άγιο Δίσκο.

Όταν τοποθετούμε τη μερίδα της Υπεραγίας Θεοτόκου πάνω στον Άγιο Δίσκο, λέμε: «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου…» Ο γέροντας ιερεύς νόμιζε ότι, αφού λέγει «εκ δεξιών Σου», πρέπει να τοποθετείται η μερίδα της Παναγίας δεξιά του Αμνού (όπως κοίταζε τον Άγιο Δίσκο)· δηλαδή τοποθετούσε ανάποδα τις μερίδες.

Κάποτε επισκέφθηκε την Ιερά Μονή ένας αρχιερεύς, για να χειροτονήση έναν διάκονο.

Στους Αίνους μπαίνει ο αρχιερεύς στο Ιερό Βήμα, ντύνεται και εν συνεχεία πηγαίνει στην Προσκομιδή, η οποία έχει ήδη ετοιμασθή μέχρι κάποιου ορισμένου σημείου, και από εκεί και ύστερα συνεχίζει ο αρχιερεύς πρώτος τις μνημονεύσεις, αυτός και μόνον αυτός.

Πρόσεξε, λοιπόν, ο αρχιερεύς εκείνος ότι τις μερίδες τις είχε τοποθετήσει ανάποδα ο ιερεύς.

–Δεν τις έβαλες καλά, πάτερ μου, τις μερίδες, του είπε.

Για έλα εδώ, πάτερ. Η Παναγία μπαίνει από ᾿ δω και τα Τάγματα μπαίνουν από κεί. Δεν σού το είπε κανένας, δεν σε είδε κανένας πως κάνεις την Προσκομιδή;

–Ναί, Σεβασμιώτατε, απάντησε ο γέροντας Ιερεύς. Κάθε μέρα, που λειτουργώ (διότι δεν υπήρξε ημέρα, που να μη λειτουργήση), με βλέπει ο Άγγελος διάκονός μου, αλλά δεν μου είπε τίποτα. Συγγνώμη, που σαν αγράμματος που είμαι, έκανα τέτοιο λάθος· θα προσέχω από τώρα και στο εξής.

–Ποιος; ποιος είπες ότι σε υπηρετεί εδώ; ρώτησε ο επίσκοπος. Δεν σε υπηρετεί μοναχός; 

–Όχι, είπε ο ιερεύς, Άγγελος Κυρίου.

Βουβάθηκε ο επίσκοπος, τι να πη;! Έμεινε κατάπληκτος και βέβαια κατάλαβε ότι μπροστά του είχε έναν αγιασμένο κληρικό.

Το μεσημέρι, μετά την τράπεζα, ο επίσκοπος αποχαιρέτησε τον Ηγούμενο και τους υπολοίπους μοναχούς και ανεχώρησε.

Την άλλη ημέρα, νύχτα ακόμη, όταν πήγε όπως πάντα ο γέροντας Ιερεύς στο άγιο Βήμα, για να κάνη την Προσκομιδή, κατέβηκε κι ο Άγγελος Κυρίου. Ενώ προσκομούσε, παρατήρησε ο Άγγελος πως ο ιερεύς έβαλε σωστά τις μερίδες.

–Ωραία, του είπε, πάτερ! Τώρα τα έβαλες σωστά!

–Ναί, εσύ ήξερες το λάθος μου, που έκανα τόσα χρόνια! Και γιατί δεν μου το έλεγες, γιατί δεν με διόρθωσες; ρώτησε.

–Το έβλεπα, αλλά εγώ δεν έχω τέτοιο δικαίωμα. Δεν είμαι άξιος να διορθώνω ιερέα. Εγώ, συνέχισε ο Άγγελος, έχω εντολή από τον Θεό να διακονώ και να υπηρετώ τον ιερέα. Μόνο ο επίσκοπος έχει τέτοιο δικαίωμα!

Κι εμείς παίρνουμε τους ιερείς στο στόμα μας από το πρωί μέχρι το βράδυ τους κατακρίνουμε, τους κατηγορούμε, τους κουτσομπολεύουμε και για χίλια δυό άλλα πράγματα ασχολούμεθα μ᾿ αυτούς. Προσοχή, λοιπόν, πως θα ομιλούμε από τώρα και στο εξής για τον οποιονδήποτε κληρικό.

Κέντρο της Θείας Λειτουργίας είναι το μεγάλο, το ανυπέρβλητο, το υπερακατάληπτο γεγονός της Μεταβολής του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού και πρέπει να το δεχώμεθα αυτό μέσα σε σιωπή. Να σιγούν, αν είναι δυνατόν για λίγο οι ιεροψάλτες, ούτως ώστε όλο το γεγονός να το παίρνουμε μέσα μας, μέσα από αυτήν την ομιλούσα σιωπή. Διότι η σιωπή αυτή, κατά τη Μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ομιλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο μέσα στις καρδιές μας.

Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

ΠΗΓΗ: http://www.greekpress.gr/

Εγκώμια στην Κοίμηση της Παναγίας.

Ψάλλει χορός Ιεροψαλτών υπό την διεύθυνση του Πρωτοψάλτη Πάρη Γκούνα.

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Η ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (με γράμματα).

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Παράκληση - Mount Athos • Paraklesis

Ανταποκρινόμενη στις πολλές και συνεχείς προτροπές των ευλαβών χριστιανών, η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας προέβη στην ηχογράφηση του παρόντος Mικρού Παρακλητικού Kανόνος της Θεοτόκου, ο οποίος αποτελεί για κάθε πιστό μία συνεχή παρακλητική προσευχή προς την Υπεραγία Θεοτόκο και μητέρα όλων των Χριστιανών, την Παναγία, από το περιβόλι της οποίας προέρχεται και η παρούσα Παράκληση των μοναχών της Σιμωνόπετρας.

01. Ευλογητός ο Θεός 1' 49''

02. Κύριε Εισάκουσον 1' 22''

03. Θεός Κύριος 2' 33''

04. Ν' Ψαλμός 1' 57''

05. Ωδαί α', γ' 4' 05''

06. Αίτησης, Πρεσβεία Θερμή 2' 12''

07. Ωδαί δ', ε', στ' 5' 59''

08. Αίτησις, Προστασία των Χριστιανών 2' 23''

09. Ευαγγέλιον 4' 11''

10. Δόξα, και νυν, Σώσον ο Θεός τον λαόν σου 5' 41''

11. Ωδαί ζ' η', θ' , Άξιον Εστίν, Μεγαλυνάρια 8' 38''

12. Τρισάγιον, Δέησις, Απόλυσις 5' 10''

13. Πάντων προστατεύεις, Δι' ευχών 2' 31''

14. Μέγας Κύριε 13' 23''