Το ερώτημα της αιώνιας ζωής απασχολεί κάθε άνθρωπο, αν
υπάρχει ή δεν υπάρχει αρχικά, και κατόπιν, αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε
με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα την κληρονομήσουμε και πώς θα τη ζήσουμε.
Απάντηση δεν μπορεί
να δοθεί με τη λογική, με την επιστήμη, με το πείραμα. Η αιωνιότητα
προσεγγίζεται είτε θετικά είτε αρνητικά μόνο μέσα από το δρόμο της πίστης ή της
απιστίας. Όσα λογικά επιχειρήματα κι αν χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορούμε να
αποδείξουμε τίποτα. Ενδείξεις έχουμε, τουλάχιστον στην ορθόδοξη παράδοση. Είναι
τα λείψανα και τα θαύματα των Αγίων. Είναι, κυρίως, η επιβίωση της Εκκλησίας
δύο χιλιάδες χρόνια και, παρότι όλοι, από τον πλέον επιφανή, μέχρι τον πλέον
άσημο, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δυσφημήσουμε το όνομα του Θεού στους
ανθρώπους. Αλλά είναι και το ίδιο το μυστήριο της Εκκλησίας, με την αγάπη την
οποία ο άνθρωπος βιώνει και καλείται να μοιραστεί στη ζωή του, που δείχνει ότι
εδώ τίποτε δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
Αν λοιπόν ο
άνθρωπος, μέσα από την οδό της πίστης, απαντήσει καταφατικά στο ερώτημα της
αιωνιότητας, δηλαδή στην υπέρβαση του χρόνου και το άνοιγμα της ύπαρξης σε έναν
καινούριο και χρόνο και τρόπο ζωής, που υπερβαίνει τα υλικά μέτρα, τότε δεν
μπορεί παρά η αιωνιότητα να έχει υπόσταση πνευματική κατ’ αρχάς, καθώς «πνεύμα
ο Θεός και τους αληθινούς προσκυνητάς δει εν πνεύματι και αληθεία προσκυνείν»,
όπως είπε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα, αλλά και, ταυτόχρονα, υπάρχει και μία
εκκρεμότητα με την παρούσα ζωή.
Ο άνθρωπος αφήνει
πίσω του το ένα σημείο της διφυούς υπόστασής του, που είναι το σώμα. Επομένως,
αν αποδεχθούμε την αιωνιότητα, πρέπει να συμπεριληφθεί και το σώμα μας σ’
αυτήν. Εδώ η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας το μήνυμα και την ελπίδα της
Ανάστασης. «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» αναφωνούμε
στο Σύμβολο της Πίστεώς μας. Η αιωνιότητα δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο
πνεύμα, στην ψυχή. Χρειάζεται ο άνθρωπος και το σώμα του, που είναι «ναός του
Αγίου Πνεύματος», για να μπορεί ο χρόνος να κατανικηθεί και να μεταμορφωθεί.
Το ερώτημα αναφύεται
εύλογο, όπως το διατυπώνει ένας πλούσιος στο Χριστό. «Τι ποιήσας;». Η
αιωνιότητα είναι κατόρθωμα του ανθρώπου ή δωρεά του Θεού; Για την πίστη μας
είναι και τα δύο. Μόνο που από την μεριά του ανθρώπου το κατόρθωμα δεν είναι να
κάνει σπουδαία και θαυμαστά έργα.
Δύο είναι τα σημεία εκείνα στα οποία καλείται ο άνθρωπος να
εργαστεί. Στην αγάπη, που ο Χριστός δεν αφήνει περιθώριο παρά να είναι
ολοκληρωτική και ανοιχτή προς όλο τον κόσμο, σε σημείο να υπερβαίνει την όποια
προσκόλληση στα υλικά αγαθά και σε κάθε τι που ο άνθρωπος νιώθει να του ανήκει,
και στην μετάνοια, δηλαδή στην εκζήτηση της ακέραιης, σωματοψυχικής επιστροφής
του ανθρώπου στη σχέση με το Θεό. Τα υπόλοιπα σφραγίζονται από την δωρεά της
αγάπης του ίδιου του Θεού, όπως αποτυπώνεται στην ζωή της Εκκλησίας, όπου είναι
παρών ο Χριστός. Και είναι η αγάπη και η μετάνοια έκφραση της ανθρώπινης
ελεύθερης αποδοχής της νέας ζωής που ο Χριστός δίνει, γιατί τίποτε δεν γίνεται
χωρίς την ελευθερία.
Πώς θα ζήσουμε την αιωνιότητα; Εδώ η όποια απάντηση
περιορίζεται σ’ αυτό που ονομάζουμε εμπιστοσύνη στο Χριστό που μας αγαπά. Είναι
μυστήριο η αιωνιότητα και τα μυστήρια μόνο με την αγάπη και την αφοσίωση όχι
λύνονται, αλλά βιώνονται. Για τον ορθολογιστή άνθρωπο, που θέλει λογικές απαντήσεις,
κανένα μυστήριο δεν μπορεί να ψηλαφηθεί. Για όσους πιστεύουν όμως το ίδιο το
μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η παρουσία του Σώματος και του Αίματος του
Χριστού θα παραμένει η μόνη απάντηση στα ερωτήματά μας. Αρκεί να αφεθούμε και
να γευθούμε. Αμήν.
Από το γραπτό κήρυγμα
της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016
Πηγή: https://proskynitis.blogspot.gr/