Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, τὸν Αὐγουστο
τοῦ 1981
Ὁ μακαρίτης καθηγητής μας Ἀνδρούτσιος ἀπαντῶντας στό ἐρώτημα:
Γιατί γίνονται τὰ μνημόσυνα; Μᾶς ἔλεγε:
Μὴν ἀπελπίζετε κανέναν ἄνθρωπο.
Ρωτᾶνε· Γιατὶ νὰ κάνουμε μνημόσυνα σ᾽ἕναν πόρνο, μοιχό, ἐγκληματία;
Σ᾿ ἕναν εὐσεβὴ ἄνθρωπο ναί, ἀλλὰ σ᾿ ἕναν τέτοιο ποὺ πέθανε μέσα στὴν ἁμαρτία,
γιατί νὰ τοῦ κάνουμε μνημόσυνο;
Ἔλεγε ὁ Ἀνδρούτσιος· Δὲν γνωρίζουμε τί συνέβη μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ
ἀνθρώπου τὴν τελευταία στιγμή. Αὐτὰ εἶνε τὰ οἰκογενειακὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ τὸν βλέπεις ἐν ἀγωνία, σὲ μιὰ κατάσταση
ποὺ σὲ ἀνησυχεῖ καὶ νομίζεις ὅτι εἶνε ἡ χειρότερη στιγμή τῆς ζωῆς του, ἐκείνη τὴν
ὥρα τρόπον τινα διὰ ἀσυρμάτου νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν Θεό, σὲ μιὰ νέα διάσταση καὶ
σὲ μιὰ συχνότητα ποὺ δὲν τὴν καταλαβαίνουμε. Ὅπως λόγου χάρι ἐδῶ ποὺ
βρισκόμαστε ὑπάρχουν φωνὲς ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τέτοια διάσταση γιὰ
νὰ τὶς ἀκούσουμε, ἀλλὰ ἄν βάλουμε ἕνα ραδιόφωνο σὲ ὁρισμένη συχνότητα θὰ ἀκούσουμε
τὴν Κίνα, τὴν Ρωσία, τὴν Ἀμερική κ.τ.λ.
Κάνουμε, λοιπόν τὰ μνημόσυνα, γιατί δὲν ξέρουμε τὴν
τελευταία στιγμή τί γίνεται μεταξὺ Θεοῦ καὶ ψυχῆς. Γι᾿αὐτὸ παλαιότερα, ὅταν
ξεψυχοῦσε κάποιος ἄνθρωπος, ὅλοι στὸ σπίτι γονατίζαν καὶ προσεύχονταν γι᾿ αὐτή
τὴν ψυχή. Τώρα ἐμεῖς γίναμε ρεμάλια…