Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζη την ανθρώπινη ζωή με
ένα κερί.Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελλί του μπροστά στις εικόνες.
Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον
χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.
Η ζωή μας έλεγε ο
στάρετς , μπορεί να συγκριθή με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φυτίλι, που
καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε. Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η
ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη , όπως
το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.
Ένα κερί κακής ποιότητας
βγάζει όταν το ανάβης και όταν το σβήνης μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή
ενός αμαρτωλού.
Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε
πάντα την αρχή , το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα
αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή
μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.
Αυτή η σκέψη θα μάς βοηθήση να μη διασπώμεθα στην εκκλησία,
να προσευχώμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η
ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί , που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη
μυρωδιά.
(Από τον βίο του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ της Ελένης
Γκοραϊνωφ , εκδ. Τήνος σελ 118
)
Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/