Στου απελπισμένου το μυαλό δύσκολα εισχωρούν οι λέξεις της
παρηγοριάς.
Αλλά πολλές φορές είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις.
Αλλιώς θα πρέπει να αδιαφορήσεις και να προσπεράσεις. Κάτι ακόμα χειρότερο.
Όταν όμως κάποιος περνά από ένα ανυπέρβλητο προσωπικό δράμα
ή μεγάλη δυσκολία , το μόνο που δεν έχει ανάγκη είναι να ακούσει λόγια
παρηγοριάς. Έτσι αισθάνεται αυτός. Αυτός χρειάζεται λύση, που εμείς πιθανόν δεν
μπορούμε να δώσουμε.
Και πρέπει να το σεβαστούμε εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε
έξω από το πρόβλημα του.
Οπότε τι κάνουμε; Πώς να σηκώσεις κάποιον που έχει πέσει,
όταν τα χέρια σου είναι αδύναμα και το βάρος του μεγάλο; Κινδυνεύοντας να
χαρακτηριστώ γραφικός, θα έλεγα ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ,είναι μια
ειλικρινή και βαθιά προσευχή. Όσο ποιο πολύ θέλουμε να τον βοηθήσουμε, τόσο
ποιο δυνατή πρέπει να είναι η προσευχή μας.
Και η προσευχή ακούγεται πάντα παιδιά μου από τον Θεό. Αφού
δεν μπορούμε να βοηθήσουμε σε προσωπικό επίπεδο, τουλάχιστον δεν αδιαφορήσαμε
στο πρόβλημα του άλλου.
Πατήρ Ιωάννης
Πηγή: http://lllazaros.blogspot.gr/